ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
της Κυριακής Ε΄ Νηστειών 29ης Μαρτίου 2015
(Μρκ
ι΄ 32-45)
Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης
Οι
μαθητές του Ιησού, οι οποίοι τον ακολουθούσαν στην πορεία του προς τα
Ιεροσόλυμα (όπου θα διαδραματιζόταν η τελευταία πράξη του θείου δράματος),
είχαν καταληφθεί από έκσταση και βαθύ θαυμασμό, χωρίς να πολυκαταλαβαίνουν τα
τεκταινόμενα γύρω τους.
Ο
Κύριος τούς καλεί κοντά Του και τους αποκαλύπτει λεπτομερώς όσα έμελλε να
συμβούν. Όμως, πάλι οι μαθητές δεν καταλαβαίνουν την ουσία των λόγων Του.
Φαντάζονταν τον Ιησού ως επίγειο θριαμβευτή και εγκόσμιο βασιλιά και ζητούσαν
να τους μοιράσει τιμές και οφίκια. Έχοντας μέσα στην ψυχή τους την τάση (όπως
συμβαίνει με όλους μας) για ανθρώπινη δόξα και καταξίωση, δεν έβλεπαν την ουσία
της ζωής και των πραγμάτων. Ονειρεύονταν εγκόσμιους θρόνους, όμως μπροστά τους
υπήρχαν τρεις σταυροί μαρτυρίου και το τίμιο αίμα του Χριστού, που θα έτρεχε
πάνω σ’ έναν από αυτούς.
Ο
Ιησούς τούς επιτιμά, λέγοντάς τους ότι δεν ξέρουν τι ζητούν και βρίσκονται
εκτός ουσίας και πραγματικότητας. Οι άλλοι δέκα μαθητές θίχτηκαν και θύμωσαν
εναντίον του Ιακώβου και του Ιωάννη, που πρώτοι ζήτησαν τιμές και αξιώματα.
Διότι ήθελαν και αυτοί ακόμη περισσότερα για τους εαυτούς τους. Τότε ο Ιησούς
τους συμβουλεύει όλους στοργικά να βάζουν στην άκρη τους εγωισμούς και τα
αξιώματα, τα οποία ταιριάζουν μόνο σε ματαιόδοξους κοσμικούς ανθρώπους, αλλά
όχι στους μαθητές του Ιησού.
Ο μαθητής του Κυρίου, αλλά και κάθε
πραγματικός πιστός και άγιος άνθρωπος, διαμέσου των αιώνων, οφείλει να είναι
υπηρέτης των άλλων, αν θέλει να γίνει πραγματικά μεγάλος. Πρέπει να έχει την
υπακοή, την ταπείνωση και την ατελείωτη υπομονή του δούλου μιμούμενος τον Κύριό
μας, ο οποίος έχυσε το αίμα Του για χάρη των ανθρώπων.
Ο Κύριός μας, «πρᾶος καί ταπεινός τῇ
καρδίᾳ», μας έδειξε τον δρόμο που οδηγεί στην αληθινή μεγαλοσύνη και δόξα. Όμως
εμείς θέλουμε να το αγνοούμε και να επιδιώκουμε διαρκώς τις μάταιες δόξες και
τα φθαρτά πλούτη της επίγειας ζωής. Θέλουμε να ανεβούμε πατώντας πάνω στους
άλλους, παραμερίζοντάς τους, αδικώντας τους, συκοφαντώντας τους. Επιδιώκουμε
υψηλές γνωριμίες και συναναστροφές, λιβανίζοντας με κολακείες τους ισχυρούς,
για να μας προσέξουν και να μας προωθήσουν. Και, παρ’ όλ’ αυτά, δεν
επιτυγχάνουμε πάντα τον σκοπό μας και νιώθουμε πικρία και απογοήτευση. Κι αν
ακόμη επιτύχουμε, νιώθουμε μέσα μας κενό και τύψεις συνειδήσεως.
Ας στραφούμε, λοιπόν, στη γαλήνη της
εν Χριστώ φιλαλληλίας και ταπεινώσεως και να είμαστε σίγουροι ότι η θέση μας
δίπλα στον Κύριο της Δόξας θα είναι εξασφαλισμένη. Γένοιτο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου