e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2018

Ειδήσεις από τη Μητρόπολη Σιγκαπούρης [Vlog #16 | 1.3.2018]


Τα μέλη της Αγίας και Ιεράς Συνόδου για το εξάμηνο 1.3-31.8.2018


Ἀνακοινωθέν (01/03/2018)

Γενομένης τῆς τακτικῆς ἀνασυγκροτήσεως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, ταύτην θά ἀποτελέσουν, διά τό ἑξάμηνον 01.03.2018 – 31.08.2018, ὑπό τήν προεδρίαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, οἱ Σεβ. Ἱεράρχαι: 

Γέρων Χαλκηδόνος κ. Ἀθανάσιος 
Γέρων Δέρκων κ. Ἀπόστολος 
Γέρων Ἀμερικῆς κ. Δημήτριος 
Βρυούλων κ. Παντελεήμων 
Ἰταλίας καί Μελίτης κ. Γεννάδιος 
Νέας Ἰερσέης κ. Εὐάγγελος 
Ρόδου κ. Κύριλλος 
Κισάμου καί Σελίνου κ. Ἀμφιλόχιος 
Κορέας κ. Ἀμβρόσιος 
Προύσης κ. Ἐλπιδοφόρος 
Αὐστρίας κ. Ἀρσένιος 
Σμύρνης κ. Βαρθολομαῖος 

Ἐν τοῖς Πατριαρχείοις, τῇ 1ῃ Μαρτίου 2018 
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου

Ικεσία στην Παναγία την Τρυπητή του Αιγίου


Φωτο-προσκύνημα: ΜΑΡΙΟΣ ΜΠΕΝΙΣΗΣ































Στην παραλία του Αιγίου, στον κατακόρυφο βράχο επάνω από το παλαιό εργοστάσιο Χαρτοποιίας, βρίσκεται ένα από τα εντυπωσιακότερα προσκυνήματα της Ελλάδας, ο μεγαλοπρεπής ναός της Ζωοδόχου Πηγής, που είναι γνωστός ως Παναγία Τρυπητή. Η ονομασία αυτή οφείλεται στην παράδοση ότι η εικόνα της Παναγίας βρέθηκε μέσα σε μικρό σπήλαιο, δηλαδή σε μια «τρύπα» του βράχου, από ένα ναυαγό που έγινε και ο πρώτος ασκητής στη θέση αυτή.

Η ίδρυση του ναού ανάγεται στα μέσα του 16ου αιώνα, την εποχή εύρεσης της εικόνας, και το απλό ασκητήριο που υπήρχε αρχικά προσέλκυσε με τον καιρό περισσότερους μοναχούς. Η μονή υπήρχε τουλάχιστον έως τις αρχές του 19ου αιώνα, όπως μαθαίνουμε από τη μοναδική αναφορά του περιηγητή Πουκεβίλ, που επισκέφθηκε την περιοχή. Η σημερινή μορφή του ναού χρονολογείται στον 19ο αιώνα. Το 1933 η εορτή της Παναγίας Τρυπητής καθιερώθηκε ως επίσημη θρησκευτική εορτή του Αιγίου, ενώ το 1970 ο ναός αναγνωρίσθηκε ως πανελλήνιο Ιερό Προσκύνημα και χαρακτηρίσθηκε Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου.

Ο ναός είναι κτισμένος μέσα στο σπήλαιο του βράχου όπου παλαιά βρισκόταν η μονή και ένα μέρος του είναι λαξευμένο στο πέτρωμα. Η κύρια πρόσβαση γίνεται μέσω μεγάλης κλίμακας αναγεννησιακού ρυθμού, με 150 σκαλοπάτια, που κατασκευάσθηκε το 1870 σε σχέδια του μηχανικού Άγγελου Κορυζή. Μέσα στον βράχο, χαμηλότερα από τον ναό, σε μικρό σπήλαιο σώζεται το ασκητήριο του πρώτου μοναχού. Στην είσοδο του ναού υπάρχει το «αγίασμα», μία μικρή πηγή που αναβλύζει από τον βράχο και έχει ενσωματωθεί σε μαρμάρινη κρήνη με σταυροειδές σχήμα. Στην πρόσοψή της υπάρχει η γνωστή καρκινική επιγραφή (μπορεί να αναγνωστεί και από τα δεξιά προς τα αριστερά) «ΝΙΨΟΝΑΝΟΜΗΜΑΤΑΜΗΜΟΝΑΝΟΨΙΝ». Στο εσωτερικό του ναού εξέχουσα θέση κατέχει η εικόνα της Παναγίας Βρεφοκρατούσας.

Ο ναός εορτάζει την ημέρα της Ζωοδόχου Πηγής, την Παρασκευή της Διακαινησίμου.

Η Λιθαρού και η Ραλλού

Γράφει η ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ

Οι δυο γυναίκες, όχι μόνο δεν είχαν συναντηθεί ποτέ, αλλά ούτε καν γνώριζαν η μια την ύπαρξη της άλλης! Απείχαν παρασάγγες από όλες τις απόψεις. Το μόνο κοινό, η ηλικία τους κι η μακρινή καταγωγή τους.  Α, ναι, και τα παράξενα ονόματα που είχαν.

Η Λιθαρού, με καταγωγή γονιών και παππούδων κάπου στα βάθη της Μ. Ασίας, ζει στην Μελβούρνη για κάμποσες δεκαετίες. Μόλις και με το ζόρι, λόγω πολέμων και συνθηκών,  κατάφερε να βγάλει 2-3 τάξεις του Δημοτικού. Ήρθε στην Αυστραλία, τότε με την μαζική Μετανάστευση, παντρεύτηκε, απόκτησε παιδιά κι εγγόνια και ζει σήμερα με τον άνδρα της και την αγάπη και  στήριξη των παιδιών της που ζουν εκεί κοντά.

Η  Ραλλού, με την ίδια περίπου καταγωγή, μεγάλωσε στην όμορφη Ζάκυνθο και ζει στην Αγγλία. Μολονότι πολλά παιδιά και φτωχή, αλλά περήφανη και αξιοπρεπέστατη  οικογένεια, κατάφερε όχι μόνο  να βγάλει το 8τάξιο Γυμνάσιο, άριστη μαθήτρια, με ήθος και σεμνότητα, φοβερά εργατική και σκεπτόμενο άτομο, αλλά να πάει στην Αθήνα και να σπουδάσει με μεγάλες θυσίες στο Πανεπιστήμιο. Καινούριοι ορίζοντες άνοιξαν μπροστά της και κατέληξε στην Αγγλία, όπου δημιούργησε μίαν άνετη ζωή και ωραία οικογένεια.

Γνώριζα μόνο τη Ραλλού από τα μικρά μου χρόνια, φίλες αγαπημένες μέχρι σήμερα, αλλά ποτέ δεν αναρωτήθηκα για το περίεργο κι άγνωστο στη Ζάκυνθο όνομα της. Νομίζω, δεν ήμουν η μόνη. Για όλους εμάς, ήταν απλά η Ραλλού!

Τώρα που το σκέφτομαι ή μάλλον επειδή, γνωρίζοντας την Λιθαρού κι ακούγοντας την ιστορία του ονόματος της, θυμήθηκα και την Ραλλού, προβληματίστηκα κατά κάποιον τρόπο κι απόρησα   με την αδιαφορία, άγνοια, έλλειψη ενδιαφέροντος,  όπου τόσα χρόνια στη Ζάκυνθο, ούτε δάσκαλος ούτε παπάς ούτε κοινός θνητός έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον, έστω από περιέργεια να ρωτήσει τι όνομα ήταν αυτό!

Τη Λιθαρού, την γνώρισα μέσω της δουλειάς μου λίγα χρόνια πριν. Ήσυχος και διακριτικός άνθρωπος. Η πρώτη μας γνωριμία, σε διαλέξεις που έκανα για τον Καρκίνο και το Διαβήτη. Οπωσδήποτε θα μου συστήθηκε όταν στο τέλος ήρθε, όπως πολλοί από τους παρευρισκόμενους, που δίσταζαν να κάνουν δημοσίως ερωτήσεις) να με ρωτήσει ιδιαιτέρως, για την επίδραση του τσιγάρου στον οργανισμό, αλλά με την πολυκοσμία και να άκουσα το όνομα της, που αμφιβάλλω, προφανώς δεν έδωσα σημασία. Ανησυχούσε πολύ γιατί ο άνδρας της κάπνιζε αρειμανίως από πολύ μικρή ηλικία και παρά την ενημέρωση, κάτι που δεν υπήρχε στο παρελθόν, αυτός αρνείτο ακόμα και να το συζητήσει. Η δικαιολογία του πάντα, εμένα ο παππούς μου κάπνιζε μέχρι που πέθανε και πήγε 95 χρονών, σε κείνον μοιάζω!

Έκτοτε, δεν την είδα ξανά, μέχρι πέρυσι,  λίγο πριν τα Χριστούγεννα, όπου σε επαγγελματική επίσκεψη στο σπίτι της με εξειδικευμένη Νοσοκόμα στον καρκίνο,  με το που άνοιξε την πόρτα με αναγνώρισε εκείνη και μου θύμισε πού είχαμε συναντηθεί.

Οι επισκέψεις ήταν τακτικές κι αφορούσαν τον Θανάση, τον άνδρα της. Πολλά και πολύπλοκα τα προβλήματα υγείας του. Το αρχικό και πιο σοβαρό, καρκίνος των πνευμόνων, από το τσιγάρο, που κάπνιζε από 13 χρονών κι είναι τώρα 79. Συστηθήκαμε όλοι κι ομολογώ «δεν έπιασα» με την πρώτη το όνομά της. Στη δεύτερη επίσκεψη, την ρώτησα κι απόρησα γιατί στην μακρόχρονη ζωή μου κι εδώ στην κοσμοπολίτικη Μελβούρνη που υπάρχουν Έλληνες από κάθε γωνιά της γης, έχω ακούσει πολλά και παράξενα ονόματα αλλά Λιθαρού, ποτέ!

Την περασμένη Δευτέρα, πήγαμε πάλι. Προς το τέλος της συνεδρίας, ένιωσα πολύ έντονη την ανάγκη να την ρωτήσω από πού προέρχεται αυτό το τόσο παράξενο όνομα και πότε γιορτάζει! Μου είπε, τα λίγα που είχε ακούσει από τη γιαγιά της.

Ήταν τα πολύ παλιά χρόνια στην Προύσα, εκεί ζούσαν οι πρόγονοί της. Κάτω από τον τουρκικό ζυγό, στέναζε κι υπέφερε ο Ελληνισμός. Οι βιαιοπραγίες καθημερινές κι απανωτές. Φτώχεια, φόβος, τρομοκρατία παντού. Μόνη τους παρηγοριά, τότε, η πίστη τους κι η εκκλησία όπου πήγαιναν μετά φόβου Θεού! Τις μεγάλες Γιορτές, κατάφερναν να κάνουν μικροπανήγυρια ιδιαίτερα σ’ εκκλησιές ψηλά στα βουνά από το φόβο των Τούρκων. Όμως, δεν γινόταν να γιορτάζει η Παναγία κι άλλοι Άγιοι και να μην εκκλησιαστούν και να στήσουν πανηγύρι! Δειλά, φοβισμένα στην αρχή και χωρίς πολύ θόρυβο για να μην τους πάρουν χαμπάρι. Μα σιγά-σιγά ξεθάρρευαν, έψηναν αρνιά, έστηναν χορό το κρασί έρρεε πλούσιο κι απάνω στο κέφι κατέφταναν πάντα οι Τούρκοι και γινόταν μακελειό! Όχι μόνο αυτό, αλλά σ’ ένα τόπο ζούσαν και οι Τούρκοι ακούγοντας το όνομα του καθενός μάθαιναν πότε γιορτάζει, ώστε να ‘χουν το νου τους για το πανηγύρι που γνώριζαν πως θα γίνει και τους έστηναν καρτέρι.

Κάποτε οι Προεστοί μετά από πολλές διαβουλεύσεις και σκέψεις και συζητήσεις αποφάσισαν να πάψουν να βαφτίζουν τα παιδιά τους με χριστιανικά ονόματα και να τους δίνουν ανύπαρκτα, «φτιαχτά», ονόματα που να προκαλούν σύγχυση στους Τούρκους και να μην γνωρίζουν πότε γιορτάζουν. Έτσι προέκυψαν αυτά τα δύστροπα και παράξενα ονόματα που όλα τελείωναν σε -ου. Λιθαρού, Ραλλού και πολλά άλλα!

 Όσο ζούσαμε εκεί, δεν με ενοχλούσε τ’ όνομά μου, ήταν κι άλλα πολλά κορίτσια, αλλά και αγόρια με παρόμοια ονόματα. Μα όταν βρεθήκαμε στην Ελλάδα και με κοίταζαν παράξενα, ιδιαίτερα όταν πήγα Σχολείο, άρχισα να νιώθω πολύ άσχημα και να ντρέπομαι για το όνομα μου, μας είπε η Λιθαρού.

Έκλαιγα και παρακαλούσα τη Μάνα μου να μην με λένε έτσι. Ο πατέρας μου, όμως, ανένδοτος! Είναι το τιμημένο όνομα  της Γιαγιάς σου! Η Γιαγιά σου ήταν ηρωίδα! Ζωνόταν τ’ άρματα και τράβαγε για το βουνό να πολεμά τον Τούρκο, για να ζεις ελεύθερη εσύ σήμερα κι όχι δούλα σε κάνα χαρέμι!  Μην σ’ ακούσω άλλη φορά να πεις λέξη για τ’ όνομά σου! Άδικα τα δάκρυα και τα παρακάλια μου. Η μόνη υποχώρηση που έκαμε ήταν να με αφήσει να το αλλάξω σε Λιθαρώ! Εκείνο το -ου στο τέλος το είχα παραματιού! Το ωραίο είναι πως όταν γεννήθηκε η πρώτη μου εγγονή από το γιο μου, η νύφη μου που είναι Αυστραλέζα και της άρεσε πολύ το ασυνήθιστο όνομα μου, επέμενε να βγάλουν την μικρή, Λιθαρώ! Καμαρώνει κι η μικρή για το ωραίο της όνομα! Στο κάτω-κάτω μεγαλώνοντας μπορεί να το αλλάξει κι αυτή σε ό,τι της αρέσει!

Η Λιθαρώ, φυσικά, δεν γιόρταζε ποτέ αφού δεν υπήρχε Αγία, Οσία ή Μάρτυρας με το όνομα αυτό. Η μικρή Λιθαρώ, όμως, όταν την ρωτούσαν στο Ελληνικό Σχολείο πότε γιορτάζει, έλεγε πως η Γιαγιά της κι εκείνη διαλέξανε μια μέρα το χρόνο και γιορτάζουν μαζί! Διάλεξαν την Ημέρα των Γενεθλίων μου! Κι έτσι, τριπλή Γιορτή εκείνη την ημέρα!

Μετά από αυτή μου τη γνωριμία με την Λιθαρού, θυμήθηκα την Ραλλού. Επικοινωνήσαμε τηλεφωνικώς, συζητήσαμε εκτενώς για το όνομα της και μόνο τότε έμαθα πως ήταν το όνομα της γιαγιάς της από την Κωνσταντινούπολη. Όταν πήγαν να την βαφτίσουν, της διηγήθηκαν όταν μεγάλωσε, πήγε κάποιος καλοθελητής στο Δεσπότη και του είπε πως στην τάδε εκκλησία ο τάδε παπάς θα βαφτίσει ένα παιδί που το όνομα του δεν είναι χριστιανικό. Καλεί τον παπά ο τότε Δεσπότης και τον προειδοποιεί πως, αν κάνει κάτι τέτοιο, θα καθαιρεθεί από ιερωμένος.

Ο παπάς που μέχρι τότε αγνοούσε το θέμα,  κάθε φορά που πήγαινε γονιός να κανονίσει τη βάφτιση του παιδιού του, το πρώτο που ρωτούσε ήταν τι όνομα θα δώσουν στο μωρό! Όταν πήγε ο πατέρας της μικρής να δηλώσει τη βάφτιση κι ανάφερε το όνομα, του εξηγεί ο παπάς ότι βάφτιση με τέτοιο όνομα ΔΕΝ μπορεί να γίνει. Έτσι η μικρή βαφτίστηκε μεν Μελπομένη, αλλά στη δήλωση μπήκε και το Ραλλού και με αυτό το όνομα κυκλοφορεί μέχρι σήμερα!  

Θυμήθηκα την παλιά παροιμία, που νομίζω ταιριάζει απόλυτα εδώ: Δεν με νοιάζει που πεθαίνω, παρά που όσο πάω μαθαίνω.

δ.μ.