e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Σάββατο 21 Απριλίου 2018

Ο Ιησούς Χριστός εξύψωσε και τίμησε τις Γυναίκες

ΟΜΙΛΙΑ  ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
της Κυριακής των Μυροφόρων 
22 Απριλίου 2018
(Μαρκ. ιε΄ 43 - ιστ΄ 8)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης 

Δυο μέγιστα παραδείγματα γενναιότητας προβάλλει η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Αρχικά, ο «ευσχήμων βουλευτής» Ιωσήφ της Αριμαθαίας, ο οποίος, παρά την υψηλή κοινωνική, οικονομική και πολιτική θέση του, δεν άφησε τον φόβο να τον καταβάλει, αλλά προτίμησε να τιμήσει την ιδιότητά του ως κρυφού μαθητή του Ιησού, απέναντι στο συμφέρον του. Δεν υπολόγισε ούτε καν τον πιθανό και σοβαρό κίνδυνο που διέτρεχε η ζωή του. Δεν φοβήθηκε ότι μπορεί να θεωρηθεί εχθρός των Ρωμαίων και συνωμότης. Η πίστη στον Θεάνθρωπο Χριστό ήταν γι’ αυτόν πάνω απ’ όλα τα άλλα!

Το ίδιο ίσχυσε και για τις ευσεβείς Μυροφόρες. Η δική τους πράξη μάλιστα ήταν ακόμη πιο τολμηρή και θαρραλέα. Ιδιαίτερα, αν λάβει κανείς υπόψη του τα τότε ισχύοντα κοινωνικά στερεότυπα και την άκρως απαξιωτική αντίληψη της εποχής τους για την γυναίκα. Την γυναίκα, η οποία τότε ήταν ένα πλάσμα υποταγμένο στην καταπιεστική θέληση του άνδρα. Που δεν μπορούσε ούτε καν να κυκλοφορεί ασυνόδευτη. Που δεν είχε κανένα απολύτως δικαίωμα γνώμης και κανένα επίσης δικαίωμα ιδιοκτησίας.

Αυτές τις φοβισμένες και καταπιεσμένες γυναίκες, ο Κύριός μας, πολλές φορές τις εξύψωσε και τις τίμησε. Σε αυτές έδωσε τις πλούσιες δωρεές Του και πάντοτε τις θεωρούσε ως ισότιμα τέκνα του Θεού, καταδεικνύοντας την αξία και την αθάνατη ψυχή τους, που και αυτή προορίζεται για την Σωτηρία.

Ευσπλαχνίστηκε τις πόρνες και τις ευεργέτησε με τα λόγια και τα θαύματά Του, θεωρώντας τες άξιες για την Βασιλεία των Ουρανών. Εξύψωσε τον ιερό θεσμό του Γάμου, τον οποίο μετέβαλε από μια κυνική εμπορική συναλλαγή και σαρκική εκμετάλλευση, σε πραγματικό θεμέλιο της χριστιανικής κοινωνίας. Καταδίκασε το εύκολο διαζύγιο, δικαιολογώντάς το μόνο στην περίπτωση καταπάτησης της συζυγικής πίστης, δηλαδή της μοιχείας. Ενέταξε στον κύκλο των μαθητών Του πολλές γυναίκες. Όπως, άλλωστε, διακήρυττε θερμά ο Απόστολος Παύλος, δεν υπάρχει άνδρας ή γυναίκα, αλλά όλοι είμαστε ένα «εν Ιησού Χριστώ» και έτσι, έως σήμερα, οι γυναίκες κατέχουν περίοπτη θέση στην λατρευτική ζωή και στην εκκλησιαστική διακονία.
Ας μιμηθούμε κι εμείς, λοιπόν, χωρίς δειλία και φόβο τα ιερά αυτά παραδείγματα, κομίζοντας ευθαρσώς στον σύγχρονο κόσμο την εμπειρία της κοινωνίας μας με τον Κύριο της Δόξας, τον Αναστημένο Ιησού, παρατεινόμενον στους αιώνες! Γένοιτο! 

Προσκυνηματικό πέρασμα από τη Γυναικεία Μονή του Προφήτου Ιωήλ Καλαμάτας


Ταξίδεψε και φωτο-αποτύπωσε ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας 

Η Γυναικεία Μονή του Προφήτη Ιωήλ, ευρίσκεται ανατολικά και σε απόσταση δύο περίπου χιλιομέτρων από το κέντρο της Καλαμάτας. Ιδρυτής της υπήρξε ο μακαριστός Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Γιαννακό­που­λος (1901-1966), πνευματικός οδηγός εκατοντάδων Μεσσηνίων, αλλά και διακεκριμένος συγγραφέας πολλών θεολογικών δοκιμίων με κορυ­φαίο όμως έργο, την ερμηνεία της Αγίας Γραφής και κυρίως της Παλαιάς Διαθήκης, για την οποία βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών. [Περισσότερα βιοεργογραφικά του αοιδίμου π. Ιωήλ, αναγνώσατε ΕΔΩ].

Τα πρώτα κελιά της Μονής οικοδομήθηκαν το 1962 σε οικόπεδο που αγοράστηκε με τα χρήματα των δύο πρώτων Μοναζουσών, οι οποίες και εγκαταστάθηκαν σε αυτά. Αργότερα (1966-1970, 1976, 1983) έγιναν κι άλλες αγορές, οπότε έτσι επεκτάθηκε.

Ο Ναός της είναι βυζαντινού ρυθμού, σταυροειδής με τρούλο, αφιερωμένος στον Προφήτη Ιωήλ, ένεκα οφειλόμενης ευγνω­μο­σύνης στον Κτίτορα και στην Αγία Μεγαλομάρτυρα Ειρήνη. Θεμελιώ­θηκε το 1963 και εγκαινιάστηκε το 1964 από τον μακαριστό Μητροπολίτη Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ευστάθιο, Τοποτηρητή τότε της Ι. Μητροπόλεως Μεσσηνίας.

Στην διάρκεια των χρόνων αυξήθηκε η Αδελφότητα με την προσέλευση νέων μοναχών, οι οποίες επιδόθηκαν στα διακονήματα της υφαντικής και του κεντήματος, της αγιογραφίας και άλλων ειδών της μοναστηριακής χειροτεχνίας.

Ισοπεδωτικοί ήταν οι σεισμοί του 1986, αφού γκρεμίστηκε το 80% του κτιριακού συγκροτήματος. Η τόλμη όμως των Μοναζουσών και η αγάπη των Χριστιανών ανοικοδό­μησαν λαμπρά κτίρια, όπως τον πυλώνα, τα παρεκκλήσια, τα κελιά και όλους τους επίσημους και βοηθητικούς χώρους. Σήμερα συνεχίζει την δημιουργική πορεία του με τις Μοναχές να τηρούν απαρασάλευτες τις παρακαταθήκες του Γέροντά τους και της πρώτης Ηγουμένης του, που εκοιμήθη εν Κυρίω το έτος 2007.
[πηγή πληροφοριών: Ι. Μ. Μεσσηνίας]




















































Ταινία ντοκιμαντέρ «Στα βήματα του Αγίου Παϊσίου» – Πρώτη επίσημη προβολή


Η «Πεμπτουσία» την Δευτέρα, 7 Μαΐου 2018, ώρα 7:30 μ.μ., θα παρουσιάσει στο θέατρο Παλλάς Αθηνών, σε πρώτη επίσημη προβολή την ταινία/ντοκιμαντέρ «Στα βήματα του Αγίου Παϊσίου»Μία παραγωγή του Ινστιτούτου «Άγιος Μάξιμος ο Γραικός» και της Πεμπτουσίας, με την ευγενική χορηγία της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου.

O Άγιος Παΐσιος γεννήθηκε το 1924 στα Φάρασα της Καππαδοκίας. Με την ανταλλαγή των πληθυσμών μετά την Μικρασιατική Καταστροφή μεταφέρθηκε η οικογένειά του αρχικά στην Κέρκυρα και τελικά στην Κόνιτσα, όπου εκεί έζησε ως το 1949. Είχε από νεαρός τον πόθο να γίνει μοναχός, ειδικά μετά την εμπειρία της εμφάνισης του Χριστού που είχε σε ηλικία 15 ετών. Το 1953 αναχωρεί για το προσφιλές του Άγιον Όρος για να γίνει εκεί μοναχός. Κοιμήθηκε στις 12 Ιουλίου 1994 στο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή. Μολονότι ο ίδιος φιλάσθενος, επέδειξε έναν άμετρο ζήλο για τη μοναστική ζωή. Έζησε για περισσότερο από 40 χρόνια την αυστηρή ασκητική ζωή, με αυταπάρνηση, φιλοπονία, μεγάλες νηστείες και καθημερινή αγρυπνία. Γινόταν ο ίδιος θυσία για τον κάθε αδελφό του. Έγινε ένα σκεύος εκλογής, με εμφανή τα χαρίσματα των ιαμάτων, της διακρίσεως, της προοράσεως, της προφητείας. Πλήθος προσκυνητών έβρισκαν ανάπαυση κοντά του, όταν τον επισκέπτονταν στο κελί του στο Άγιον Όρος ή στο Μοναστήρι στην Σουρωτή. Έχουν γραφεί εκατοντάδες βιβλία για το βίο του, τη διδασκαλία του, τα θαύματά του. Κατετάγη στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας στις 13 Ιανουαρίου 2015. Είναι ένας από τους τελευταίους Αγιορείτες Αγίους με τον οποίο μεγαλύνεται το Άγιον Όρος, δοξάζεται η Εκκλησία του Χριστού. Έχει γίνει γνωστός σε όλο τον ορθόδοξο κόσμο και όχι μόνο. Ο βίος του περιγράφεται στην εν λόγω ταινία/ντοκιμαντέρ, μαζί με μαρτυρίες επωνύμων.

Η κεντρική ομιλία της εκδήλωσης θα γίνει από τον Γέροντα Εφραίμ, Καθηγούμενο της Ι.Μ. Μονής Βατοπαιδίου. Στην εκδήλωση η Ελληνική Βυζαντινή Χορωδία με χοράρχη τον Γεώργιο Ν. Κωνσταντίνου θα αποδώσει ύμνους από την Ακολουθία του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου, ενώ ο Γρηγόριος Νταραβάνογλου, άρχων μαΐστωρ της Μ.τ.Χ.Ε. θα ερμηνεύσει τραγούδια από την Καππαδοκία, την γενέτειρα του Αγίου Παϊσίου.

Στο χώρο του «Παλλάς» θα λειτουργήσει Έκθεση βιβλίου από τις εκδόσεις «Εν Πλω».


Είσοδος ελεύθερη – Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητος.Δελτία εισόδου θα μοιράζονται από το ταμείο του Θεάτρου Παλλάς, Βουκουρεστίου 5, Αθήνα, από 2 ως 6 Μαΐου, ώρες 10:00-18:00.

Λίγο πριν την Ανάσταση (Εφημεριακοί στοχασμοί)

Δημητρίῳ τῷ Σεβασμιωτάτῳ Μητροπολίτῃ Γέροντι Πριγκηποννήσων, τῷ ἀπὸ Σεβαστείας,  συγχαρητήριος υἱϊκὴ πρόσρησις  

Γράφει ο π. Κων. Ν. Καλλιανός 


Μπορεῖ ἡ ἡμέρα τοῦ Μ. Σαββάτου νὰ ἔχει ἕναν χαρακτήρα ἀναμονῆς καὶ προετοιμασίας γιὰ τὸ Πασχαλιάτικο Πανηγύρι, μπορεῖ νὰ ἁπλώνεται παντοῦ τὸ φῶς τῆς αἰσιοδοξίας καὶ τῆς χαρᾶς ποὺ κομίζει ἡ γιορτή, ὅμως γιὰ τὸν κάθε συνειδητὸ ἐφημέριο αὐτὰ εἶναι πράγματα ποὺ δὲν τὰ λαμβάνει  τόσο πολὺ ὑπόψιν του. Γιατὶ ναί, ὅλα τὰ ὅσα γίνονται καὶ συντελοῦνται καλὰ εἶναι. Κι ὁ κόσμος καλὰ νὰ εἶναι νὰ ἑορτάζει, ὅμως ἐκεῖνον ἄλλο τὸν νοιάζει καὶ τὸν καθιστᾶ προσεχτικό καὶ σκεφτικὸ τὶς μέρες αὐτὲς τὶς χαρμόσυνες, τὶς φαιδρές καὶ  πολύτιμες. Κι αὐτὸ ποὺ τὸν νοιάζει εἶναι τὸ «μέγιστον μάθημα» ποὺ δέχεται καθὼς πηγαίνει νὰ κοινωνήσει τοὺς ἀνήμπορους ἐνορίτες καὶ καθηλωμένους, ἀπὸ τὰ γερατειὰ ἤ κάποια ἀσθένεια, στὸ δωμάτιο/κελλὶ τῆς δοκιμασίας τους. Τοὺς θυμᾶται ὅλους αὐτοὺς στὸν ναό, τότε ποὺ οἱ δυνάμεις τους ἦταν ἀκόμα ἀκμαῖες, ἔρχεται στὸ νοῦ του ἀκόμα καὶ τὸ στασίδι ποὺ κάθονταν, ὅμως σήμερα, ὅλους αὐτοὺς τοὺς βλέπει νὰ ἔχουν ἀποχαιρετίσει ἐκεῖνες τὶς παλιές τους συνήθειες, γιατὶ οἱ δυνάμεις τους τοὺς ἐγκατέλειψαν. Κι ἀκοῦνε ἀπὸ τὸ ραδιόφωνο ἤ τὴν τηλεόραση τώρα πιὰ τὸν καλὸ τὸν λόγο, τὸ “Χριστὸς Ἀνέστη”. Κι ἴσως νὰ νομίζουν ὅτι εἶναι μαζὶ μὲ τὸν κόσμο ποὺ κυκλώνει τοὺς Ἐπισκόπους ἤ τοὺς ἱερεῖς καὶ διακόνους, οἱ ὁποῖοι ἀκούγονται ἤ προβάλλονται στὸ γυαλί. 

Μὲ πόνο ψυχῆς, λοιπόν, προσέρχεται ὁ παπᾶς καὶ κοινωνεῖ αὐτὰ τὰ πρόσωπα, εὐχόμενος συνάμα «Καλὴν Ἀνάσταση». Καὶ τὸ ἐννοεῖ αὐτό, νὰ ἔχουν δηλαδή, καλὴ Ἀνάσταση, νὰ χαροῦν κι αὐτοί, νὰ μποροῦν νὰ λένε ὅτι εἶναι Πάσχα κι ὅτι καὶ αὐτοὶ γιορτάζουν, πανηγυρίζουν. Ἔστω κι ἄν εἶναι μακριὰ ἀπὸ τὴν λαμπρὴ καὶ κορυφαία Εὐχαριστιακὴ Σύναξη, ὅπου ὅλα ἑορτάζουν, ὅλα χαίρονται τὴν ἔγερσιν Χριστοῦ. 

Ὅμως ποιὸ στ’ ἀλήθεια εἶναι τὸ «μέγιστον μάθημα» ποὺ δέχεται ὁ ἐφημέριος; Ποῦ καὶ πῶς προσδιορίζεται στὸν ψυχισμό του καὶ ποιὰ μηνύματα τοῦ προσφέρει; 

Εἶναι ἀλήθεια πὼς κάθε φορὰ ποὺ θὰ πεῖ τὰ λεγόμενα «πληρωτικὰ», εἴτε στὴ Θ. Λειτουργία, εἴτε σὲ ὁπιαδήποτε ἱ. ἀκολουθία, πάντα στέκεται μὲ φανερὴ συγκίνηση σὲ ἐκείνη τὴ «αἴτηση» ποὺ ἀναφέρει: «Χριστιανὰ τὰ τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν, ἀνώδυνα ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικὰ καὶ καλὴν ἀπολογίαν,  τὴν ἐπι τοῦ φοβεροῦ βήματαος τοῦ Χριστοῦ,  αἰτησώμεθα». Στ’ ἀλήθεια, ἄν κάποιος ἐπιχειρήσει μὲ περισσὴ εὐλάβεια νὰ σηκώσει μία μία τὶς λέξεις αὐτές, θὰ δεῖ πίσω τους νὰ βρίσκεται ὅλη ἐκείνη ἡ ἀναγκη ποὺ ἔχει ὁ κάθε πιστός, ὥστε τὰ τέλη του νὰ εἶναι ὅπως ἀκριβῶς περιγράφονται. Κι ὁ παπάς ἄνθρωπος εἶναι κι αὐτός καὶ διαπιστώνει κάθε φορὰ ὅτι ἔχει ἀνάγκη αὐτῆς τῆς στοργῆς τοῦ Θεοῦ, γιατὶ δὲν θὰ ἔχει τὶς ἴδιες τὶς δυνάμεις μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια. Ἴσως δὲ κάποτε νὰ ἔλθει καὶ στὴ θέση αὐτῶν τῶν ἀσθενῶν καὶ μὴ ξαναμπορέσει, ὄχι μονάχα Ἀνάσταση νὰ κάμει, ἀλλὰ καὶ νὰ βρεθεῖ μέσα στὸ χῶρο ποὺ τόσο πονᾶ, ἀγαπᾶ καὶ νοιώθει ὡσὰν τὸ σπίτι του. Μάλιστα, δὲν μπορεῖ νὰ φανταστεῖ ὅτι θὰ χρειαστεῖ ν᾿ ἀκούσει τὴν Ἀνάσταση κι ὄχι νὰ μετέχει σ᾿ αὐτήν! Κι ὅμως μπορεῖ κάποτε νὰ βρεθεῖ σὲ αὐτὴ τὴ θέση, γιὰ νὰ δοκιμαστεῖ ἀκόμα κι ἄλλο ἡ ἀντοχή του κι ἡ ὑπομονή, γι᾿ αὐτὸ καὶ τοῦτα τὰ μαθήματα ποὺ παίρνει, αὐτὴ τὴ χαρισματικὴ ἡμέρα τοῦ Μ. Σαββάτου,  θὰ πρέπει νὰ τὸν προετοιμάζουν... Ὅπως τὸν προετοιμάζουν οἱ παραπάνω αἰτήσεις, ὅπως τὸν προετοιμάζει ἡ ἐκρηκτικὴ σὲ περιεχόμενο φράση τοῦ «Πάτερ ἡμῶν...»: «Γενηθήτω τὸ θέλημά Σου», ὅπως προετοιμάζει ἡ Ἐκκλησία τὸν πιστό της λαὸ μὲ τὴν προσδοκία τῆς Ἀναστάσεως καὶ τὴν προσμονὴ τῆς Χαρᾶς. Κι ἔτσι εἶναι. Ἤ,  μᾶλλον,  κι ἔτσι πρέπει νὰ εἶναι. Ἀμήν. 

π. κ. ν. κ.  Σκόπελος, Πάσχα 2018.