Αγάπη μέχρι θανάτου Σταυρού

ΟΜΙΛΙΑ  ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ 

της Κυριακής προ Υψώσεως 

8 Σεπτεμβρίου 2019 

(Ιωαν. γ΄ 13-17 )

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης 

[Η Σταύρωση δια χειρός Dali]

Το καθετί γύρω μας μαρτυρά την ευσπλαχνία και την αγάπη του Θεού για το ανθρώπινο γένος. Αγάπη, η οποία εκδηλώνεται με μυριάδες τρόπους, αγκαλιάζοντας όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας και καλύπτοντας όλες τις συνθήκες και όλα τα γεγονότα. Απόδειξη δε της αγάπης αυτής είναι η πλούσια χορηγία των πνευματικών και υλικών αγαθών προς εμάς, με κορωνίδα βεβαίως την θυσία του μονογενούς Υιού Του, με σκοπό την λύτρωσή μας.

     Ωστόσο, ακόμη και η επίγεια ζωή του Κυρίου μας, η γεμάτη φτώχεια και στερήσεις, υπήρξε υπόδειγμα ταπεινοφροσύνης. Γεννήθηκε στη φάτνη των αλόγων ως ο πλέον φτωχός ανάμεσα στους ανθρώπους, δοκιμάστηκε ως κατατρεγμένος πρόσφυγας για να γλιτώσει από τη σφαγή, κατοίκησε και μεγάλωσε στην ασεβή Ναζαρέτ και εξάσκησε το ταπεινό επάγγελμα του ξυλουργού, ζώντας λιτά και απέριττα. Και μετά, όταν ξεκίνησε την δημόσια δράση και παρουσία Του, ουδέποτε απέκτησε χρήματα, αλλά ζούσε από τις εισφορές άλλων, πένητας και ταλαιπωρημένος. Έπλυνε ο Ίδιος τα πόδια των μαθητών Του πριν το πάθος, συκοφαντήθηκε, λοιδορήθηκε, δάρθηκε και, τέλος, φορώντας τον ακάνθινο στέφανο σταυρώθηκε. Όμως και επί του Σταυρού παρέμεινε ταπεινός και σιωπηλός, φορτωμένος με τις αμαρτίες ολόκληρου του ανθρώπινου γένους και την αιώνια φθορά του προπατορικού αμαρτήματος, γινόμενος ο νέος Μωυσής. Και όλα αυτά τα έπραξε, παρότι γνώριζε ότι εμείς θα εξακολουθήσουμε αλαζονικά ν’ αμαρτάνουμε, γινόμενοι, πολλές φορές, με τις πράξεις μας, εχθροί Θεού.

     Οι Ιουδαίοι περίμεναν τον Μεσσία ως εθνικό λυτρωτή, αυστηρό κριτή και ελευθερωτή του λαού του. Όμως, ο Κύριος δεν ήλθε για να καταδικάσει, αλλά για να σώσει τον κόσμο.  Η επί γης παρουσία Του σκοπό είχε να μάς διδάξει το θέλημα του Θεού. Μετά όμως τη συντέλεια του κόσμου, θα καθίσει στον υπέρλαμπρο θρόνο της δόξης Του, για να κρίνει «ζώντας και νεκρούς», όπως άλλωστε υποσχέθηκε ρητά στους μαθητές Του. Μέχρι τότε, ο Κύριος στέκεται δίπλα από την πόρτα της ψυχής μας και κρούει για να Του ανοίξουμε και να Τον τοποθετήσουμε μέσα σ’ αυτήν. Αν δεν το πράξουμε αυτό, όντας σκληροί και αμετανόητοι, τότε δεν θα υπάρξει για εμάς καμιά δικαιολογία. Από τη γέεννα του πυρός ούτε η διασημότητα μήτε ο πλούτος θα μας σώσουν. Ο Κύριος, σαν δίκαιος κριτής, δεν θα παιδαγωγήσει απλώς περί του κακού, όπως οι κοσμικοί δικαστές, αλλά θα επιβραβεύσει και το καλό.

     Ας ευχηθούμε, λοιπόν, να είμαστε ανάμεσα στα πρόβατα του Θεού και όχι ανάμεσα στα ερίφια που θα υποστούν τις συνέπειες της αποστασίας. Γένοιτο!