e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Δευτέρα 15 Απριλίου 2019

Βαρθολομαίος: Ανάγκη διαφύλαξης της ελληνικής γλώσσας


Στην ανάγκη διαφύλαξης της ελληνικής γλώσσας, ενός εκ των πλέον σημαντικών παγκόσμιων πολιτιστικών αγαθών, αναφέρθηκε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, χθες, αμέσως μετά τη Θεία Λειτουργία στο Φανάρι, σε ομιλία του προς καθηγητές και μαθητές από την Ελλάδα και την Κύπρο, που συμμετείχαν στο 7ο Διεθνές Μαθητικό Συνέδριο Λογοτεχνίας το οποίο πραγματοποιήθηκε στο Ζωγράφειο Λύκειο της Πόλης και ήταν αφιερωμένο στο έργο και την προσφορά του αείμνηστου Αντώνη Σαμαράκη.

«Επιμένω και παρακαλώ και συμβουλεύω τους εκπαιδευτικούς και ιδιαιτέρως τους φιλολόγους να δίδουν ιδιαίτερη σημασία στη διδαχή και στην εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας, την οποία εμείς οι Έλληνες την αδικούμε πολλές φορές», είπε ο Οικουμενικός Πατριάρχης ο οποίος παράλληλα δήλωσε υπερήφανος για τη σπουδαιότητα της ελληνικής γλώσσας, που διδάσκεται σε πολλά πανεπιστήμια του κόσμου.

Ενώπιοι με τον Κύριο της Δόξης, ας επιλέξουμε στάση: Συγκυρηναίοι ή Σταυρωτές;

Ομιλία Σεβ. Μητροπολίτη Ζακύνθου κ. Διονυσίου Δ΄ στο Μορφωτικό Κέντρο Λόγου «Αληθώς»
κατά το αφιέρωμα στο Θείο Πάθος, με γενικό τίτλο "Προς σφαγήν ελκόμενος" 
(Ναός Παναγούλας Μπανάτου εν Ζακύνθω, 14 Απριλίου 2019)

Σεβασμιώτατε Αδελφέ Άγιε Αξώμης,
Αιδεσιμολογιώτατε Γενικέ Αρχιερατικέ Επίτροπε της Ι. Μητροπόλεώς μας π. Παναγιώτη Καποδίστρια,
Αγαπητοί μου Πατέρες, αδελφοί και συλλειτουργοί,
Αγαπητοί μας αδελφοί, φίλοι του Μορφωτικού Κέντρου Λόγου «Αληθώς»,

Οι ιεροί Ευαγγελιστές μάς πληροφορούν ότι, όταν οδηγούσαν τον Κύριο μας στην Σταύρωση, ηγγάρευσαν κάποιον άνθρωπο, με το όνομα Σίμωνα, να σηκώσει τον Σταυρό του Ιησού, διότι εκείνος ήταν εξουθενωμένος. Αυτός ο άνθρωπος ήταν ο Σίμων, ο οποίος καταγόταν από την Κυρήνη, δηλαδή την σημερινή Λιβύη.

Ο Σίμων δέχθηκε και μετέφερε τον Σταυρό του Ιησού επί των ώμων του, μέχρι του σημείου, όπου τον σταύρωσαν στον Γολγοθά. Από τότε, το πρόσωπο του Σίμωνος του Κυρηναίου, απέκτησε για όλους εμάς έναν ιδιαίτερο συμβολισμό. Έγινε εκείνος, που βοηθά στην ώρα της δυσκολίας, εκείνος που αναλαμβάνει το βάρος, το οποίο ο αδελφός δεν μπορεί να σηκώσει, εκείνος που προσφέρει τον εαυτό του κατά την ώρα της δοκιμασίας του άλλου. Είναι το ελάχιστο, που μπορεί ο καθένας μας να προσφέρει για τον συνάνθρωπό του, ώστε παράλληλα να δείξει και την ευγνωμοσύνη του προς τον Χριστό, αφού ο Χριστός δεν υπήρξε μόνον Κυρηναίος για το ανθρώπινο γένος, αλλά Λυτρωτής και Σωτήρας, ο οποίος δεν σήκωσε απλώς τον ξένο σταυρό στους ώμους Του, αλλά σταυρώθηκε ο ίδιος επάνω σ’ αυτόν για χάρη μας, εξαιτίας άφατης αγάπης και φιλανθρωπίας.

Έτσι, λοιπόν, κι εμείς, καθώς στεκόμαστε ενώπιον των αχράντων παθών του Κυρίου μας, έχουμε την δυνατότητα της επιλογής να γίνουμε Συγκυρηναίοι ή Σταυρωτές Του. Μέσα στο πλαίσιο της ελευθερίας, με την οποία μας έχει προικίσει, ο πορευόμενος προς την εκούσια θυσία Κύριος, αναζητεί στα πρόσωπά μας εκείνους τους ανθρώπους, που δεν θα σηκώσουν τον σταυρό Εκείνου, αλλά θ’ αντέξουν τον δικό τους, τον προσωπικό σταυρό.

Μετά από την Σταύρωση του Χριστού, ο κάθε άνθρωπος καλείται να σηκώσει τον προσωπικό του σταυρό, αφού μέσα από αυτόν θα αποκτήσει ταπείνωση, υπομονή και θα μπορέσει να γευθεί την χαρά της Αναστάσεως. Μαθαίνει να λέγει και να το εννοεί: «να 'ναι ευλογημένο» όσο επώδυνα και αν είναι, όσο και αν η λογική αντιτίθεται, όσο και αν ο κόσμος δεν καταλαβαίνει. Φθάνει δε στο σημείο να αναπαύεται σε αυτόν τον σταυρό, γιατί νιώθει ότι εκεί συναντά τον Εσταυρωμένο Νυμφίο της καρδιάς του. Μαθαίνει να σταυρώνει τις επιθυμίες και τα πάθη του. Πιστοποιεί την πνευματική ποιότητά του, μέσα από την επιβολή του στον παλαιό άνθρωπο και τον αγώνα του να φέρει το στίγμα του Χριστού επάνω του. Παύει να υπακούει στο προσωπικό του θέλημα και υποτάσσεται στο θέλημα του αγαπημένου του Κυρίου.

Μετά την Σταύρωση του Χριστού, ο κάθε πιστός καλείται να σηκώσει επί των ώμων του και τον σταυρό των αδύναμων αδελφών του, διότι βλέπει στα πρόσωπά τους τον ίδιον τον Χριστό, αδύναμο, αιμόφυρτο, έχοντα την ανάγκη της βοήθειας και της συμπαράστασης.

Η προσευχή του Χριστού στην Γεθσημανή, προ του Θείου Πάθους, ήταν υπακοή στο θέλημα του Πατρός Του: «ουχ ως εγώ θέλω αλλ’ ως συ». Ήταν υπακοή στον σταυρό της αγάπης.
Από την σταυρική θυσία διδαχθήκαμε την εν ελευθερία αγία υπακοή του Υιού προς τον Πατέρα και καλούμαστε να εφαρμόσουμε στην ζωή μας αυτή την εκούσια υπακοή. Μέσα στην οικογένεια: υπακοή του συζύγου προς την σύζυγο και της συζύγου προς τον σύζυγο, υπακοή των παιδιών προς τους γονείς και των γονέων προς τα παιδιά, του αδελφού προς την αδελφή και της αδελφής προς τον αδελφό. Έξω από τα στενά όρια της οικογένειας: υπακοή στη δυσκολία και την ανάγκη του φίλου,  του γνωστού αλλά και του αγνώστου, του αλλοεθνούς, του αλλόθρησκου, υπακοή ή έστω σεβασμός ακόμη και στην δυσκολία όσων μας έχουν θλίψει και βλάψει, αφού όλοι μας καταγόμαστε από τον ίδιο Προπάτορα, τον Αδάμ, και ανήκουμε στην ευρύτερη οικογένεια της ανθρωπότητας, δηλαδή είμαστε παιδιά του ίδιου Θεού, είμαστε πλησίον ο ένας του άλλου.
Η υπακοή στον σταυρό του πάσχοντος, όπως λέγουν οι Αγιορείτες Πατέρες και όλοι οι Άγιοι Ασκητές, είναι η καλύτερη προσευχή, αφού τότε ο καλός Κυρηναίος δεν σχηματίζει μόνον με το χέρι του τον σταυρό του, ούτε ενεργεί μόνο με τον νου την προσευχή του, αλλά επωμιζόμενος εκουσίως μέρος από το βάρος του πόνου του συνανθρώπου του, ελαφρύνει εμπράκτως από το επαχθές φορτίο τον συνθλιβόμενο και έτσι μετατρέπεται  ολόκληρος με τον νου και την διάνοια, την καρδιά και την ψυχή, με τις πράξεις και με όλη την ύπαρξη του, σε λαμπάδα καιόμενη έμπονης προσευχής και σε λιβανωτό ευωδιάζοντα και ευάρεστο, που μαζί με την ανθρώπινη βοήθεια έλκει και την θεία χάρη, που κάνει θαύματα.
Ο καλός Κυρηναίος βοηθά από το ευλογημένο περίσσευμα του πνευματικού θησαυρού της αγνής, αγαθής και καθαρής καρδιάς του, η οποία τον ωθεί να δίδει και να προσφέρει ακόμη και από το υστέρημα των υλικών αγαθών του.
Ο Κυρηναίος είναι θεόσταλτος άνθρωπος, είναι ο καλός Σαμαρείτης για τον οποίο δεν ορθώνονται προσκόμματα ούτε παρεμβάλλονται προσχήματα και δικαιολογίες,  για να αρνηθεί αυτό που μπορεί να δώσει. Βοηθά με όποιο μέσο διαθέτει, ακόμη και με έναν καλό λόγο, με μια συνετή συμβουλή, με ένα ήρεμο βλέμμα, ακόμη και με την σιωπή του. Νιώθει μαρτύριο, όταν δεν μπορεί ανθρωπίνως να βοηθήσει. Έχει πάντοτε κατά νου τον ευαγγελικό λόγο: «άρατε τον ζυγό μου εφ’ υμάς και μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών. Ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστίν». Όπως έλεγε ο Άγιος Παΐσιος, ο καλός άνθρωπος, που ενεργεί όπως ο καλός Κυρηναίος του Σταυρού, ξεκουράζεται να βοηθά και κουράζεται, όταν δεν μπορεί να βοηθήσει. Είναι αυτό που χαρακτηριστικά είπε ο Απόστολος Παύλος: «αλλήλων τα βάρη βαστάζετε και ούτως αναπληρώσατε τον νόμον του Θεού».
Χαρακτηριστικό παράδειγμα τής επιβράβευσης από τον Θεό των ανθρώπων, οι οποίοι ενεργούν ως Κυρηναίοι, είναι το περιστατικό του Αββά Αγάθωνος, στον οποίον, ο Θεός πατήρ απέστειλε  Άγγελο Κυρίου, για να δοκιμάσει και να αναδείξει την μέχρι αυταπαρνήσεως φιλανθρωπία του: Όταν πήγε ο Αββάς Αγάθων στην πόλη για να πουλήσει το εργόχειρό του, συνάντησε εκεί έναν ηλικιωμένο φτωχό και ανάπηρο άνθρωπο, ο οποίος του ζήτησε βοήθεια. Ο Αββάς Αγάθων τον πήρε μαζί του, τον έβαλε να καθίσει δίπλα του και από την διάθεση του εργοχείρου προμηθευόταν και έδινε στον ηλικιωμένο άγνωστο την αναγκαία τροφή και ό,τι άλλο εκείνος του ζητούσε. Όταν, προς το τέλος της μέρας, ο Αββάς είχε πλέον διαθέσει ολόκληρο το εργόχειρό του, έχοντας δαπανήσει ότι αποκόμισε για την ανακούφιση του γηραιού αναπήρου ανθρώπου, τότε εκείνος εζήτησε από τον κουρασμένο Αγάθωνα, ως τελευταία χάρη, να τον μεταφέρει μέχρι το σταυροδρόμι. Ο Αββάς έκανε υπακοή και με πολύ κόπο, αλλά χωρίς ποτέ να γογγύσει, τον σήκωσε στην πλάτη του και τον μετέφερε εκεί, όπου ο παράξενος ξένος του είχε ζητήσει. Μόλις όμως έσκυψε ο Άγιος να εναποθέσει στην γη τον άγνωστο ξένο, για να συνεχίσει στον δρόμο για την έρημο, ακούει γλυκιά φωνή να λέγει προς αυτόν: «Ευλογημένος να είσαι, Αγάθων, από τον Θεό και στην γη και στον ουρανό». Εσήκωσε τους οφθαλμούς του, ο Άγιος Αββάς, να δει αυτόν, που του απεύθυνε τον λόγο. Και τότε αντιλήφθηκε ότι ο μέχρι τότε φαινόμενος ως καταπονημένος γέρος είχε μεταμορφωθεί σε Άγγελο φωτός, ο οποίος έγινε άφαντος.
Η ελευθερία, όμως, με την οποία ο θυσιαζόμενος Χριστός μάς τιμά, μάς παρέχει και την δυνατότητα της επιλογής, όχι μόνο της στάσης του Κυρηναίου, αλλά και της αντίθετης, δηλαδή εκείνης των σταυρωτών του Κυρίου μας. Έχουμε την δυνατότητα να επιλέξουμε την υπακοή, όχι στο καλό, αλλά στα πάθη μας, στον εγωισμό μας, τον κακό, παλαιό άνθρωπο, ο οποίος δεν θέλει οποιαδήποτε επικοινωνία με τον Χριστό, δεν επιθυμεί την εκούσια υπακοή και δεν επιζητεί ουσιαστική αλλαγή στη ζωή του. Το μόνο που θέλει είναι η προσωπική του ικανοποίηση και τίποτα άλλο.
Έχουμε την δυνατότητα να εξορίσουμε τον Χριστό από την ζωή μας, αρνούμενοι την βοήθειά Του, αρνούμενοι την αξία των εντολών Του, της ζωής που μας προτείνει, παίρνοντας τη ζωή μας στα χέρια μας, για να την οδηγήσουμε εκεί όπου νομίζουμε ότι θα ευτυχήσουμε.
Έχουμε τη δυνατότητα να εξορίσουμε τον Χριστό από την καθημερινότητά μας, από τα πρόσωπα των άλλων, να βλέπουμε τους συνανθρώπους μας όχι σαν αδελφούς αλλά ως εχθρούς και να επιζητάμε την τιμωρία τους, την εκδίκηση ή ακόμη και το κακό τους.
Μπορούμε να φωνάξουμε με όλη μας τη δύναμη το «άρον, άρον σταύρωσον αυτόν», προκειμένου να γλιτώσουμε από την παρουσία του διπλανού μας και να αισθανθούμε ελεύθεροι. Όμως τότε θα έχουμε γευθεί τη μεγαλύτερη και πικρότερη δουλεία της ζωής μας. Θα έχουμε γευθεί τον ίδιο τον θάνατο, αφού θα έχουμε ενταφιασθεί στο μνήμα της παρακοής, των ηδονών, της απογοήτευσης και της απελπισίας. Δεν θα μπορούμε ν’ αντέξουμε ούτε τους άλλους αλλά ούτε και τον ίδιο μας τον εαυτό.
Αγαπητοί μου, η ελευθερία είναι το μεγαλύτερο δώρο του πάσχοντος Κυρίου μας προς όλους εμάς. Είναι όμως και η μεγαλύτερη δυσκολία μας, αφού καλούμαστε μέσα απ’ αυτήν να τοποθετούμαστε διαρκώς έναντι του Θεού μας.
Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να είμαστε Συγκυρηναίοι και όχι Σταυρωτές  Του. Εκείνος δεν έχει ανάγκη από εμάς, αλλά εμείς έχουμε ανάγκη την παρουσία Του και την βοήθειά Του. Μακάρι να μπορέσουμε να το κατανοήσουμε αυτό και να τον ακολουθήσουμε μέχρι τον Γολγοθά και τούτο διότι μετά τον Γολγοθά ακολουθεί πάντοτε η Ανάσταση.

Καλή και αγία Μεγάλη Εβδομάδα. Καλή Λαμπρή!