Αγάπη έμπρακτη, πλήρης, η ειλικρινής αγάπη των έργων

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

της Κυριακής της Απόκρεω, 19 Φεβρουαρίου 2023

(Ματθ. κε΄ 31-46)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεριώτης

Συγκλονιστικά και εν πολλοίς τρομακτικά για τους ασεβείς γεγονότα, προαναγγέλλει η σημερινή περικοπή. Αναφέρεται στην ένδοξη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας, την οποία πρέπει πάντοτε να αναμένουμε, αλλά δυστυχώς, σπανίως φαίνεται να σκεφτόμαστε σοβαρά.

Εδώ στήνεται ένα οικουμενικό και πανανθρώπινο δικαστήριο, το οποίο θα κρίνει δικαίους και αδίκους, πλούσιους και φτωχούς, νέους και γέρους, ισχυρούς και ανίσχυρους, ζώντες και νεκρούς. Η βασική διαφορά του με τα γήινα και ανθρώπινα ατελή δικαστήρια, θα είναι η απόλυτη και υπέρτατη δικαιοσύνη, που κανένας άνθρωπος στην ιστορία δεν μπόρεσε και ούτε ποτέ θα μπορέσει να επιτύχει. Εκεί θα αποδοθούν ευθύνες στον καθένα, σύμφωνα με τις πράξεις του και το υπέρτατο κριτήριο για την σωτηρία όλων, θα είναι ένα και μοναδικό: η Αγάπη. Όχι όμως, η επιδερμική και υποκριτική αγάπη, που περιορίζεται μόνο σε τελετές και τυπολατρίες, σε μετάνοιες και αυτοδικαιώσεις. Όχι η αγάπη των κενών λόγων, των άκαρπων φιλοφρονήσεων και των κολακειών, όπως τονίζει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος. Αλλά η αγάπη η έμπρακτη, η πλήρης, η ειλικρινής αγάπη των έργων. Μόνο αυτή διδάσκει ο Θεός και μόνο αυτή Τον ευχαριστεί.

Είναι υποκριτικό να βλέπουμε τον συνάνθρωπό μας δυστυχή, γυμνό και εμπερίστατο και εμείς να του λέμε μόνο: «αδελφέ, ο Θεός μαζί σου, έχε πίστη σ’ αυτόν και θα σε λυπηθεί», όπως λέει χαρακτηριστικά ο Ιάκωβος στην επιστολή του. Αν δεν κάνουμε εμπράκτως ό,τι μπορούμε, τότε ποιο το όφελος; Και κανένας να μην ισχυριστεί ό,τι δεν έχει την δυνατότητα να βοηθήσει. Όλοι μπορούμε, ο καθένας με τον τρόπο του και σύμφωνα με τις δυνατότητές του. Τα καλά έργα δεν είναι μόνο για τους πλούσιους, αλλά για όλους. Αν ο καθένας από εμάς δεν μπορεί να κάνει πολλά, ας κάνει λίγα ή ας κάνει μερικά. Ο Θεός δεν θα τον κατηγορήσει, αλλά θα επιβραβεύσει και θα εκτιμήσει, ακόμη και την παραμικρή ευεργεσία προς τον άλλον. Μια επίσκεψη, κάποιο ενδιαφέρον, ένας παρηγορητικός λόγος, ένα πιάτο φαγητό, το οποίο εμείς μπορεί να μην φάμε και στο τέλος να πετάξουμε, ένα ρούχο, ένα τηλεφώνημα στη δύσκολη στιγμή του άλλου.

Παρά ταύτα, σήμερα, στην εποχή του ατομισμού στην οποία ζούμε, ακόμη και αυτά τα ελάχιστα, δεν τα πράττουμε. Και όταν δεν τα πράττουμε αυτά, είναι σαν να διώχνουμε τον ίδιο τον Χριστό στο πρόσωπο του συνανθρώπου μας, χάνοντας τότε οριστικά τη δυνατότητα του «καθ’ ομοίωσιν» και τη μετοχή στην ουράνια βασιλεία. Μη γένοιτο!