Πάσχα, Κυρίου Πάσχα εν τη Πόλει της Μελβούρνης

Γράφει η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά

Κάπως νωρίς μάς ήλθε εφέτος το Πάσχα, καλά-καλά δεν προφτάσαμε να χωνέψουμε ότι φτάσαμε στο σωτήριο έτος 2010, ανταλλάσσοντας σχεδόν μέχρι χθες πρωτοχρονιάτικες ευχές και ξαφνικά βρεθήκαμε στο Μεγαλοβδόμαδο να ευχόμαστε «Καλή μας Λαμπρή».

Το φετινό Πάσχα για εμάς, τους Ορθόδοξους Χριστιανούς που ζούμε εκτός Ελλάδας, όπου το επίσημο θρήσκευμα της Χώρας είναι μεν ο Χριστιανισμός, αλλά όχι απαραίτητα ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός αλλά ο Καθολικός, έχει ξεχωριστή σημασία, αφού, θα μπορέσουμε να γιορτάσουμε αυτές τις γιορτινές από κάθε άποψη μέρες με άνεση και κατάνυξη, με την ικανότητα να παρακολουθήσουμε, ως ένα σημείο, τις Ιερές Ακολουθίες της Μ. Εβδομάδας, χωρίς πολλά εμπόδια. Επί πλέον, δεν θα είμαστε υποχρεωμένοι, όσοι εργαζόμαστε, να πάμε στην δουλειά το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής, αλλά θα μπορούμε να παρακολουθήσουμε τις κατανυκτικές ακολουθίες, όπως, τις Ώρες το πρωί και αργότερα την Αποκαθήλωση. Δεν μιλάω, βέβαια, για τη μοναδική τελετή Περιφοράς του Εσταυρωμένου, το απόγευμα της Μ. Παρασκευής κι εκείνον τον Ύμνο, το «Ίνα τι εφρύαξαν» που με διατρέχουν ρίγη συγκίνησης και μόνο στη σκέψη, μια κι είναι κάτι που δεν νομίζω να συμβαίνει αλλού, παρά μόνο στο αγαπημένο Νησί.

Ακόμα, θα μπορέσουμε να γιορτάσουμε τη Δευτέρα του Πάσχα με αργία ώστε να... συνέλθουμε από το φαγοπότι και τους γιορτασμούς, να συμμαζέψουμε το σπίτι μας εμείς οι νοικοκυρές με την ησυχία μας κι από Τρίτη, πίσω πάλι στη ρουτίνα. Όλα αυτά, βέβαια, γιατί το τετραήμερο αργίας ισχύει μόνο όταν γιορτάζεται το Καθολικό Πάσχα. Όταν έρχεται η ώρα για το Ορθόδοξο Πάσχα, συνήθως μια βδομάδα αργότερα, κάποιες φορές τρεις, δεν υπάρχει αργία, υποχρεούμεθα απαξάπαντες να παρευρεθούμε στην υπηρεσία μας, ναι, και τη Μεγάλη Παρασκευή. Πολύ οδυνηρό, ιδιαίτερα για εμάς την πρώτη γενιά. Θυμάμαι, κείνα τα χρόνια τα παλιά πίσω στο Τζάντε μας «ούτε μεσάλα δεν στρώναμε» για να φάμε το νηστίσιμο και άκρως λιτό μας φαγητό... συνοδευόμενο από λίγο ξίδι εις ενθύμηση του «όξους» που πότισαν τον Ναζωραίο.

Στο Μπανάτο μας, κείνα τα χρόνια, αυτό το γεύμα ήταν συνήθως ξερά κουκιά νερόβραστα ή ψωμί βρεγμένο με νερό κι ελιές ξιδάτες. Κάποτε, υπήρχε και λίγος ταραμάς, αλλά όχι πάντα. Δύσκολοι καιροί τότε για τέτοιες λιχουδιές.

Μετά από 50 και βάλε χρόνια ζωής μας εδώ (για την Αυστραλία μιλάω βέβαια) οι ντόπιοι μάς έχουν πλέον αποδεχτεί. Μεγάλο ρόλο έπαιξε σε αυτό ο Νόμος που θέσπισε ο τότε Πρωθυπουργός της Χώρας, κατά τη δεκαετία του '70, ο μεγάλος πολιτικός ηγέτης Γκοφ Γουίτλαμ, κατά του ρατσισμού. Σε αυτή τη Χώρα, βλέπετε, οι Νόμοι ψηφίζονται για να εφαρμόζονται και εφαρμόζονται κατά γράμμα από απαξάπαντες όσο υψηλά και αν στέκονται, αρκεί να σας πω ότι πριν από κάποια χρόνια, πιάστηκε ο Πρωθυπουργός συνεπιβάτης σε αυτοκίνητο χωρίς να φοράει ζώνη και ο τροχονόμος που τον αντελήφθη, δεν δίστασε να του κόψει κλήση, την οποία πλήρωσε σαν νόμιμος πολίτης χωρίς «συνέπειες» για τον τροχονόμο.

Η... παρένθεση δεν έγινε άσκοπα, αλλά για να κατανοήσετε καλύτερα κάποια «άσχημα» ρατσιστικά γεγονότα των πρώτων μας εδώ χρόνων, όπως, π.χ., το «κατάβρεγμα» με δυνατή μάνικα των πιστών και του Επιταφίου κάποια Μεγάλη Παρασκευή κατά την περιφορά, καθώς και τις έντονες διαμαρτυρίες και φραστικές επιθέσεις αυτών που έμεναν δίπλα και γύρω σε Ελληνικές εκκλησίες, ιδιαίτερα τη νύχτα της Ανάστασης όπου τους ενοχλούσαμε με τις ψαλμωδίες μας και το θόρυβο που κάναμε τα μεσάνυχτα με το "Χριστός Ανέστη", αφού οι γύρω δρόμοι κατακλύζονταν από πιστούς που έρχονταν από μακρινές, πολλές φορές, αποστάσεις και αριθμούσαν πολλές εκατοντάδες, για να γιορτάσουν την Ανάσταση και να έχουν την ψευδαίσθηση ότι βρίσκονται στην πατρίδα... Σμίγοντας εκεί με γνωστούς, φίλους και πατριώτες, νιώθαμε λιγότερο αποκομμένοι, λιγότερο μόνοι, νιώθαμε και νιώθουμε πως κι εμείς «ανήκουμε» στη μεγάλη οικογένεια του Ελληνισμού, της φαμελιάς που στερηθήκαμε... Μα, είχαμε να αντιμετωπίσουμε και πλείστες όσες ειρωνείες, ιδιαίτερα για την περιφορά του Επιταφίου, όπως, "τρέλα που την έχετε εσείς οι Greeks, να παίρνετε το Χριστό σας και να γυρίσετε στους δρόμους νυχτιάτικα..." και άλλα τέτοια. Τώρα βέβαια, στόχος δεν είμαστε πλέον εμείς, αλλά οι καινούριοι μετανάστες...

Όμως, ξεστράτισε η σκέψη κατά πολύ... Άλλα ξεκίνησα να μοιραστώ μαζί σας, όπως, την αγιάτρευτη νοσταλγία μου για Πάσχα στο χωριό μας, εκεί στην πλατεία της Παναγούλας ή της Φανερωμένης... Το «Αι Γενεαί Πάσαι» και το «Διαγενομένου του Σαββάτου», το «Χριστός Ανέστη», στο δικό μας, «κανταδόρικο» -όπως το λένε πολλοί- Ζακυνθινό ιδίωμα...Ξεκίνησα να κάνω μια... σύγκριση: Πάσχα στο Φιόρε και Πάσχα εν τη Πόλει της Μελβούρνης...

Αλλά, το θέμα του νόστου είναι ανεξάντλητο, είναι σαράκι που αργά αλλά σταθερά ροκανίζει την ψυχή... Γι' αυτό, από καρδιάς εύχομαι ολόψυχα σε όλους και στον καθένα χωριστά, Καλή μας Λαμπρή, το ανέσπερο φως της Ανάστασης να κρατάει άσβεστη την ελπίδα στις καρδιές σας,

Με πολλή αγάπη,

δ.μ.τ.