e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Σάββατο 8 Ιουνίου 2013

Ένας ακόμα κύκλος έκλεισε

Γράφει η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά από τη Μελβούρνη

Δεν πάει πολύς καιρός που μοιράστηκα μαζί σας μια πολύ όμορφη έκπληξη που με περίμενε σε ένα επαγγελματικό μου ραντεβού, επισκεπτόμενη μαζί με μέλος προσωπικού Νοσοκομείου, μιαν ηλικιωμένη στο σπίτι της, την κυρία Στυλιανή! Για να τσιγκλίσω τη μνήμη σας, όπως αποδείχτηκε, με τη Στυλιανή, μοιραστήκαμε εκείνο το αλησμόνητο(!) ταξίδι κάτω στα αμπάρια του «Πατρίς», 47 χρόνια πριν... Ήταν η μάνα του Γιαννάκη, που, όπως έγραψα σε διήγημα με τίτλο: «Το Τρακτέρ», στο βιβλίο μου Ο Κραταιός Νόστος [εκδόσεις Πανεπιστημίου RMIT, Melbourne 2000], αναφερόμενη στο 38ήμερο ταξίδι, μοιρολογοτραγουδούσε  «Πικράθηκε ο Γιαννάκης / μαράθηκε ο Γιαννάκης», το μικρό της τότε αγόρι.
Παρά τις υποσχέσεις μου να ξαναπάω να την δω, όπως μου είχε ζητήσει, ομολογώ πως με παράσυρε η ζωή με τις πολλαπλές κι ατελείωτες απαιτήσεις και υποχρεώσεις της και μόλις πριν λίγες μέρες κατάφερα να εκπληρώσω την υπόσχεση μου. Πήρα μαζί μου το βινύλιο «Τα τρένα που φύγαν» -είχαμε μιλήσει γι’ αυτό στην πρώτη μας συνάντηση και υποσχέθηκα να το κρατώ, αφού εκείνη διέθετε ακόμα γραμμόφωνο!-, ώστε να το ακούσουμε μαζί.
Μεγάλη η συγκίνηση και των δυο μας! Καθίσαμε μαζί, φτιάξαμε καφεδάκι, έβγαλε το παλιό γραμμόφωνο, ακούσαμε αρκετές φορές «Τα τρένα που φύγαν», έφερε κι εκείνη ένα 45 στροφών δισκάκι από τότε, το «Θα πουλήσω το ρολόι και θα πάρω κομπολόι», γιατί ήταν το μεγάλο σουξέ και δεν περνούσε μέρα να μην ακούγεται στη διαπασών από τα μεγάφωνα του «Πατρίς», το ακούσαμε κι αυτό δακρυσμένες κάμποσες φορές! Ακολούθησε ο Καζαντζίδης με «Το ψωμί της ξενιτιάς» κάποια άλλα παλιά τραγούδια που έφερε τότε μαζί της και τα κρατούσε κειμήλια ιερά. Το ρίξαμε στο τραγούδι με ραγισμένη φωνή κι οι δυο, από το χρόνο αλλά και από τη συγκίνηση...
Μιλήσαμε ξανά και ξανά εφ΄ όλης της ύλης για κείνο το ταξίδι το μακρινό και δύσκολο και κατόπιν για τη μακρόχρονη πορεία μας στη Μελβούρνη. Για τα παιδιά μας, τις ταλαιπωρίες και την αγωνία μας να τα μεγαλώσουμε «χωρίς να τα δώσουμε σε ξένα χέρια», ακούγαμε και βλέπαμε πολλά για παιδάκια που τα «φύλαγε» γυναίκα, η οποία πολλές φορές είχε δέκα ή περισσότερα παιδάκια στη «φροντίδα» της. Περιττό να πούμε πως λίγες και καθόλου πρόσφεραν την κατάλληλη φροντίδα. Οι λόγοι πολλοί και διάφοροι. Δεν είχαν τις κατάλληλες γνώσεις, συνήθως είχαν πολλά παιδιά, ώστε να εξασφαλίζουν γερό μεροκάματο και ακριβώς, λόγω του αριθμού των παιδιών, δεν διέθεταν και χρόνο, αφού, εκτός των παιδιών, είχαν να φροντίσουν και το νοικοκυριό τους. Επί πλέον, δεν υπήρχε έλεγχος από πουθενά.
Πολλές οι περιπτώσεις, μωρών ιδιαίτερα, που όλη μέρα δεν τους πρόσφεραν παρά το μπιμπερό ή κρέμα ή ό,τι άλλο είχε πάει η μάνα, κι έμεναν στο κρεβάτι κλαμένα, λερωμένα και  λίγο πριν πάνε οι γονείς να τα πάρουν τα άλλαζαν, τα έπλεναν, ώστε να τα βρουν καθαρά... Το ίδιο και με μεγαλύτερα παιδάκια: μόνα έπεφταν, μόνα σηκώνονταν, εκτός κι αν είχαν χτυπήσει πολύ... Φυσικά υπήρχαν και εξαιρέσεις, όπου τα παιδάκια είχαν σχετικώς καλή φροντίδα.
Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν βρεφονηπιακοί σταθμοί όπως σήμερα και οι μανάδες ήταν υποχρεωμένες να δουλέψουν. Δεν ήταν πολυτέλεια ή επιλογή αλλά ανάγκη για επιβίωση!!!
Είπαμε και για αργότερα, την αγωνία μας με τα Σχολεία τους, να σπουδάσουν, να τακτοποιηθούν επαγγελματικά, να βρουν καλούς συντρόφους να πάρουν «δικά μας» παιδιά, τουτέστιν Έλληνες - Ελληνίδες. Την έγνοια μας γι’ αυτά, που δε σταμάτησε ποτέ. Τη μεγάλη μας χαρά όταν αποκτήσαμε εγγόνια! Εκεί μείναμε πολύ και, σα χαζογιαγιάδες κι οι δυο, ανταλλάξαμε ουκ ολίγα σχετικά με αυτά. Η Στυλιανή είχε ήδη δύο δισέγγονα, το ένα από το Γιαννάκη της, το Γιαννάκη της που τότε, φοβόταν πως δεν θα άντεχε στο ταξίδι... Κι όμως, όλοι αντέξαμε!
Πολύ φορτισμένη ατμόσφαιρα. Παρά το πολύ προχωρημένο της ηλικίας της η Στυλιανή διατηρούσε τη μνήμη καίρια και τη σκέψη καθάρια, μου θύμισε λεπτομέρειες και συμβάντα από το πολυήμερο ταξίδι μας που κάπου τα είχα ξεχάσει!
Λίγο αργότερα, την πήρα και βγήκαμε έξω για φαγητό. Το χάρηκε πολύ, διότι λόγω προβλημάτων κινητικότητας, συν το γεγονός ότι έμενε μόνη, ελάχιστες ευκαιρίες είχε για να βγαίνει από το σπίτι. Πήγαμε και μια μεγάλη βόλτα με το αυτοκίνητο...
Προχωρημένο πια το απόγευμα όταν γυρίσαμε σπίτι της. Χαιρετιστήκαμε με πολλή τρυφερότητα κι αγάπη! Έτσι έκλεισε κι αυτός ο κύκλος... Χωρίς να πει τίποτα καμιά μας, γνωρίζαμε κι οι δυο πως αυτή θα ήταν ίσως και η τελευταία φορά που θα βλεπόμαστε.

Με την αγάπη μου πάντα και καλή μας Αντάμωση
δ.μ.τ.

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητότατε π.Παναγιώτη. Είχες δεν είχες βρύση τα ματια πάλι. Δεν κατάφερα ποτέ τόσα χρόνια αργότερα...μισός αιώνας κοντεύει...νισάφι πια, να ακούσω ούτε και το ρολόι-κομπολόι με μάτια στεγνά.Όλα γυρίζουν πίσω ολοζώντανα...λες κι έγιναν χθες. Μαζί με τις θύμισες και πολλά ατέλειωτα...Γιατί...
Σ΄ευχαριστώ και για αυτό αλλά και για τις όμορφες ευχές σου! Πολύ μου άρεσαν! Με πολλή αγάπη, δ.μ.τ.

αnnatsoukalakoufou είπε...

Κάθε φορά που μελετώ κάποιο διήγημά σου Διονυσία μου, ανακαλύπτω τηνγλυκειά νοσταλγία του χθες. Η πνευματική και ψυχική σου οντότητα κυριευμένη από την πατρίδα!Όλα αυτά έχουν σαν αποτελεσμα να γράψεις τόσο όμορφα διηγήματα, τα οποία αργότερα θα είναι ιστορικά τεκμήρια για τις επόμενες γενιές.Εύχομαι δύναμη και υγεία να γράφεις. Από την θέση μου σου στέλνω τα συγχαρητήρια μου και την αγάπη μου.

Ανώνυμος είπε...

Διονυσία,αγαπητή συμμαθήτρια Σούλα, πάλι μας μάγεψες με τις "Αναμνήσεις" σου.Να είσαι καλά και να μας μαγεύεις !!!!!!!!!!!!!

Ανδρέας Στ.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή μου Άννα, μολονότι βρίσκω κάπως υπερβολικά όλα σου τα καλά λόγια για μένα, δε σου κρύβω ότι με συγκινούν αφάνταστα. Προερχόμενα από ένα τόσο αξιόλογο άτομο, όπως, εσύ, παίρνουν ιδιαίτερες διαστάσεις! Είναι όμορφο να γνωρίζεις πως αυτά που βγαίνουν εκ βαθέων και μοιράζεσαι με γνωστούς και άγνωστους, (χάρη στην τεχνολογία και στον αγαπητό π. Παναγιώτη σε όλες τις γωνιές της γης),βρίσκουν κάποια απήχηση!!!! Σε ευχαριστώ Άννα μου!
Με πολλή αγάπη, δ.μ.τ.

Ανώνυμος είπε...

Ανδρέα, δεν ξέρω αν έχω τις μαγικές ικανότητες που μου αποδίδεις, μοιραζόμενη με όλους εσάς τους εκλεκτούς φίλους και αναγνώστες, θύμησες και νοσταλγίες του χθες και του προχθές του πολύ μακρινού,αλλά νιώθω πολύ μικρή και ταπεινή κάθε φορά που διαβάζω σχόλια όπως αυτό το δικό σου, της εκλεκτής μου φίλης Άννας και τόσων άλλων! Σε ευχαριστώ από καρδιάς! δ.μ.τ.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ μου πάτερ Παναγιώτη, νιώθω έντονη την ανάγκη να μοιραστώ με τους αγαπητότατους αναγνώστες, τις όμορφες ευχές σου: Με το καλό να έλθεις!Μπαμπάκια ο ορίζοντας που θα πατείς!!!! Τόσο όμορφες και ανθρώπινες, αλλά και ευαίσθητες ευχές, που μόνο από το..."χρυσό σου στόμα" θα έβγαιναν!!! Σε ευχαριστώ!!!! δ.μ.τ.

P. Kapodistrias είπε...

Διονυσία, φίλη μας! Αυτό το έργο του εκάστοτε λογοτέχνη: Ανασκαλεύει τις πληγές, ώστε να μη συσσωρευτεί πύον στο τόπο εκείνο, διότι τότε όλα σήπονται... Για θεραπεία, ούτε λόγος. Τέτοιες πληγές είναι ανίατες...
Χρέος του λογοτέχνη, να συντηρεί τη Μνήμη σε εγρήγορση. Ό,τι ξεχνιέται, πεθαίνει...

Ειρήνη Φανίδου είπε...

Όμορφα τα έγραψες Διονυσία πάλι όλα όσα ζήσατε με την συνταξιδιώτισσα σου!Φαντάζομαι την χαρά που της έδωσες!Να είστε γερές και οι δύο και να ξανανταμώσετε!Και πάντα να γράφεις όλα όσα έζησες με την μετανάστευσή σου και την κατοπινή σου ζωή πρώτα για τα παιδιά και τα εγγόνια σου και μετά για όλους εμας!

Ανώνυμος είπε...

Έχεις δίκιο αγαπητότατε πάτερ! Χρειάζονται ανασκάλεμα οι πληγές...κι ας πονάνε! Θεραπεία; Μα, κάποιες πληγές παραμένουν ανεπούλωτες εσαεί...απλά μαθαίνεις να ζεις με αυτές και να τις περιποιείσαι με όποιο τρόπο μπορείς!δ.μ.τ.

Ανώνυμος είπε...

Ειρήνη μου καλή, γράφοντας για όλα αυτά από τη μια πονάει από την άλλη όπως πολύ σωστά λέει ο π. Παναγιώτης,δεν συσσωρεύεται το πύον! Να είσαι καλά Ειρήνη μου και, ναι, όσο ζει η πρώτη γενιά ξενιτεμένων, πρέπει να καταγράφεται από τον καθένα με όποιες κι όσες δυνάμεις έχει η ιστορία μας ώστε οι επόμενες γενιές να μάθουν, να γνωρίσουν!