e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014

Σωστή χρήση των αγαθών, που μας έδωσε ο Θεός, σημαίνει καλή απολογία ενώπιόν Του

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
της Κυριακής 23ης Νοεμβρίου 2014
Κυριακή Θ’ Λουκά
(Λουκ. ιβ’, 16-21)

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Αναστάσιος Στεργιώτης

Τα υλικά φρονήματα, τα πάθη και οι αδυναμίες –εφόσον δεν αντιμετωπιστούν– σκοτίζουν τον νου και υποδουλώνουν την καρδιά του ανθρώπου. Τον κάνουν άφρονα, δηλαδή ανόητο, όπως τον άφρονα πλούσιο της παραβολής.
            Ο πλούτος του ανθρώπου αυτού ήταν ανυπολόγιστος. Είχε απέραντα κτήματα και καλλιέργειες. Εξ αυτών αποκόμισε μεγάλο χρηματικό κέρδος και ασφαλώς απολάμβανε υλικές ανέσεις. Είχε πολυτελείς κατοικίες, ενδύματα, σκεύη, κοσμήματα και πολυάριθμο υπηρετικό προσωπικό. Αυτό όμως, που φαινομενικά ήταν η ευτυχία του, ήταν και το δράμα του! Αντί να θεωρήσει ότι ο πλούτος του ήταν δώρο του Θεού και να τον διαθέσει στην ανακούφιση του πάσχοντος συνανθρώπου του, αυτός τον αποθήκευε με απληστία και φιλαργυρία, επιδιώκοντας την περαιτέρω αύξησή του. Βλέποντας ότι οι αποθήκες του δεν επαρκούσαν πλέον για να στεγάζουν τον όλο και αυξανόμενο όγκο των αγαθών, σκεφτόταν να φτιάξει μεγαλύτερες.
Ποτέ μέσ᾽ στην παραζάλη του δεν σκέφτηκε ότι κάθε τι που είχε ήταν αποτέλεσμα της θείας θέλησης, που έδωσε καιρούς ευνοϊκούς και γόνιμη γη. Αλλά και των γεωργών του και των καλλιεργητών του, που μόχθησαν για την παραγωγή των αγαθών του, πολλές φορές κάτω από δύσκολες συνθήκες και κακοπληρωμένοι. Όλα τα θεωρεί δικά του ασυζητητί, δεν ανακουφίζει, δεν συντρέχει κανένα συνάνθρωπό του και δεν σκέφτεται το αναπόφευκτο γεγονός του θανάτου.
Και τελικά ο θάνατος ήλθε! Δεν υπολόγισε τον πλούτο και την δύναμη του ανθρώπου αυτού, αλλά τον κατέβαλε την στιγμή που ο άφρων πλούσιος είχε ήδη αυξήσει τα αγαθά του και είχε κτίσει τις καινούργιες μεγάλες αποθήκες του. Τώρα πια τα αγαθά του θα τα απολαμβάνουν άλλοι, οι οποίοι, όχι μόνο δεν θα τον σκέφτονται με αγάπη, αλλά θα χλευάζουν την μνήμη του.
Ο πλούσιος δεν έχασε μόνο τα υλικά υπάρχοντά του οριστικά, αλλά έχασε το πολυτιμότερο απ᾽ όλα: Την αθάνατη ψυχή του, η οποία θα βασανίζεται αιωνίως... Ο άνθρωπος αυτός, λοιπόν, –ο κατά πολλούς έξυπνος– ήταν ανόητος. Διότι δεν σκέφτηκε ότι τίποτε δεν είναι ισόβιο κτήμα του ανθρώπου και ότι η ζωή έχει κάποτε ένα τέλος. Αυτό όλοι μας ας σκεφτούμε! Ας φροντίσουμε μάλιστα να κάνουμε σωστή χρήση των Αγαθών που μας έδωσε ο Θεός, για να έχουμε και καλή απολογία ενώπιόν Του. Γένοιτο!

Το τσόφλι και το αυγό της λειτουργικής ζωής της Εκκλησίας ή Σκέψεις εντός του Ναού μετά τη Γιορτή

Γράφει και φωτογραφίζει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας








Είναι ηλιοπερίχυτο απομεσήμερο της 21ης Νοεμβρίου 2014, εντός του Ναού της Φανερωμένης Μπανάτου, όπου σήμερα το πρωί θυμηθήκαμε λειτουργικά – λατρευτικά τα Εισόδια της Παναγίας «εις τα άγια των αγίων» και, μέσω Αυτής, του ίδιου του Αναμενόμενου Χριστού στη ζωή της ανθρωπότητας!

Ανέκαθεν, μετά από τις μεγάλες εορτές και πανηγύρεις της Ενορίας μας, συνηθίζω να επιστρέφω μόνος, ολόμονος, μέσα στον ναό, όπου συντελέστηκε η Ευχαριστιακή Σύναξη των πιστών και θιασωτών των πατρικών παραδόσεών μας, για να εισπράξω τους εναπομείναντες απόηχους. Όλοι έχουν ήδη απέλθει: Οι παπάδες, οι ψάλτες, οι εκκλησιασθέντες, οι επίτροποι, ο νεωκόρος… Κάθομαι στο τελευταίο στασίδι και νοσταλγώ όσα εσχατολογικά συνέβησαν εδώ μέσα πριν μερικές ώρες!...

Είναι η ώρα, που πράγματι ο τόπος δείχνει αλλιώς ωραίος! Θεωρώ ότι ευωδιάζει ολοένα από την περιπολία του Θείου ανάμεσά μας, μυρίζει από τις αναπνοές των λουλουδιών, είναι στοργικά ζεστός από τ’ ανακουφιστικά χνότα των ευχών – προσευχών όσων προσήλθαν στη Γιορτή, νομίζεις ότι γέμει ακόμη -αν και αποχώρησαν προ πολλού- από τ’ απαστράπτοντα πρόσωπα όσων μετέλαβαν του Μυστηρίου τής όντως Ζωής, αλλά και ότι είναι τριγύρω σου παρόντες οι Απόντες όλοι, τους οποίους θυμηθήκαμε το πρωί στα Δίπτυχα της Προθέσεως!

Κάθε τέτοια ώρα, λοιπόν, αναθυμάμαι και σιγοψιθυρίζω στίχους υπέροχους κι εκφραστικότατους του Αλεξανδρινού Ποιητή Κ. Π. Καβάφη: 

«Την εκκλησίαν αγαπώ — τα εξαπτέρυγά της,
τ’ ασήμια των σκευών, τα κηροπήγιά της,
τα φώτα, τες εικόνες της, τον άμβωνά της.

Εκεί σαν μπω, μες σ’ εκκλησία των Γραικών·
με των θυμιαμάτων της τες ευωδίες,
μες τες λειτουργικές φωνές και συμφωνίες,
τες μεγαλοπρεπείς των ιερέων παρουσίες
και κάθε των κινήσεως τον σοβαρό ρυθμό —
λαμπρότατοι μες στων αμφίων τον στολισμό — 

[…]»

σκέπτομαι ότι όλο αυτό το σύστημα των εκκλησιαστικών τύπων, των εθιμικών διατάξεων, των πατρογονικών συνηθειών, των παράδοξων ενίοτε ιδιαιτεροτήτων εαυτών και αλλήλων είναι εκ των ων ουκ άνευ, όπως ακριβώς το τσόφλι για το αυγό. Εάν δεν υπάρξει το τσόφλι ή διαρραγεί, το περιεχόμενό του θα χυθεί και θα χαθεί. Κάπως έτσι συμβαίνει και με τη θεία λατρεία: Μπορεί ο Θεός να θέλει -κατά το ρήμα του- έλεον και όχι θυσία, δηλώνοντας έτσι ότι επιθυμεί εμμονή στην ουσία και όχι στον τύπο των πράξεών μας, όμως στη λειτουργική ζωή της Εκκλησία, ο τύπος είναι το τσόφλι που συγκρατεί την περιεχόμενη ουσία, ασφαλή και αβλαβή. Εάν ελλείψουν τα ιερά τελούμενα εντός του ναού, όπως και όσα ανωτέρω ανέφερε ο Καβάφης με τον τρόπο της ποιήσεώς του, κινδυνεύουμε να προσεγγίσουμε (;) το θείον μες από την ιδιωτεία του ο καθένας, μες από την ιδιότροπη κάποτε άποψή του περί Εκείνου, έξω από τη ζωή της εκκλησιαστικής κοινότητας, μακριά από την αίσθηση και συναίσθηση του αγαπάν και αγαπάσθαι

Απομεσήμερο της 21ης Νοεμβρίου 2014, λοιπόν, εντός του Ναού της Φανερωμένης Μπανάτου, ψελλίζω ξανά και ξανά τον λόγο του Αποστόλου Πέτρου, κατά τη θεία Μεταμόρφωση: «Καλόν εστίν ημάς ώδε είναι» (Μκ 9,5)!