e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Πέμπτη 14 Μαΐου 2015

Το μπαλωμένο παπούτσι

Γράφει η ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ από τη Μελβούρνη
-Μπαλωμένο παπούτσι κι εσύ;
Οι δυο γυναίκες, σχετικά μεγάλης ηλικίας, συνομιλούσαν.
Απογευματάκι Καλοκαιριού κι εγώ γύριζα από επίσκεψη στη Μάνα και στον Πατέρα, όπου τους έκανα παρέα για κάμποση ώρα, μιλώντας τους για όλα και για όλους. Ποιους όλους δηλαδή; Εκείνοι έχουν φύγει τόσα χρόνια τώρα, 34 ο Πατέρας κι 22 η Μάνα. Ξεφτίζει η μνήμη των ζωντανών, ξεφτίζει και η μνήμη των φευγάτων... Λίγοι τους θυμούνται, οι περισσότεροι απλά από φήμη, όπως θυμούνται πολλούς. Εκείνοι εκεί που βρίσκονται, θυμούνται; Δε νομίζω... γιατί οι νεκροί, τη μνήμη την αφήνουν στη Γη. Ήταν μια εσώτερη ανάγκη να νιώσω ότι «ανήκα» εκεί, ότι ποτέ δεν έφυγα και πως όλα ήταν όπως παλιά. Δεν το κατάφερα όμως... ας είναι...
Οι δυο γειτόνισσες, καθισμένες στη βεράντα του σπιτιού, μιλούσαν με ζωντάνια, με άνεση και σιγουριά, λες και κανείς δεν ακούει, μάλλον δεν τις νοιάζει πια ποιος ακούει και ποιος όχι. Τις χαιρέτισα φιλικά και με προσκάλεσαν να καθίσω για λίγο κοντά τους. Μου πρόσφεραν ένα ποτήρι δροσερό νερό. Με ενδιέφερε πολύ η συζήτηση τους, γι' αυτό και δέχτηκα την πρόσκληση, αλλά δεν ήθελα να φανώ αγενής κάνοντας ερωτήσεις.
Με ρώτησαν εκείνες όμως, αν κι εγώ... μπαλωμένο παπούτσι. Δεν ήμουν απόλυτα σίγουρη τι εννοούσαν, αν και πήγε το μυαλό μου, αλλά για να μην κάνω γκάφα, έκανα μιαν αόριστη ερώτηση. Δηλαδή;
- Να, λέγαμε εδώ με τη Φιορούλα, για παντρείες και τέτοια. Για τη σχετική παροιμία, εκείνο το, παπούτσι από τον τόπο σου κι ας είν΄ και μπαλωμένο.
Πού να βρεις άκρη. Κ' η Φιορούλα που δεν πήρε... παπούτσι από τον τόπο της κι εγώ που πήρα, ποια τάχα η διαφορά; Μέθυσος κι ο ντόπιος, μέθυσος κι ο ξένος. Κακονοικοκύρης κι ο ένας, κακονοικοκύρης κι ο άλλος. Ξύλο έτρωγα εγώ, ξύλο κι η Φιορούλα. Μωρέ λες και τους έκανε μία Μάνα!
- Και μετά σου λέει, πήρε φόρα η Φιορούλα, ας μην έπαιρνες ξένον, ας έπαιρνες χωριανό σου, τόσα καλά παιδιά υπήρχαν, αλλά είχες ξενομανία, αυτό σας τρώει εσάς τις κοπέλες!
Τώρα τι να τους πεις; Είδα κι εγώ κάποια από τα «καλά παιδιά» του χωριού μου τι οικογενειάρχες βγήκαν!!! Μέρα-νύχτα στο καφενείο να παίζουν πρέφα κι από δουλειά και προκοπή, βράστα και κλάφτα!
Σε λίγο, προστέθηκαν στην παρέα κι άλλες δυο γειτόνισσες κι ένας γείτονας κι η κουβέντα φούντωσε για καλά! Φλέγον το ζήτημα! Μερικοί υποστήριζαν τη μια άποψη κι άλλοι την άλλη. Τα επιχειρήματα συνηθισμένα, ο γάμος με χωριανό/ή ή κοντινό, είναι πιο εύκολος! Οι οικογένειες γνωρίζονται πάππου προς πάππου κι αν είχαν πάντα καλές σχέσεις, ακόμα καλύτερα, ξέρουν πούθε βαστάει η σκούφια τους και δεν θα βρεθούν προ απροόπτου κι άλλα τέτοια. Οι άλλοι πάλι ισχυρίζονταν, όσα λιγότερα ξέρεις για τη φαμελιά του άλλου τόσο καλύτερα γιατί δεν έχεις προκαταλήψεις. Οι παλιές αμαρτίες και των δυο οικογενειών παραμένουν άγνωστες και κάνουν καινούρια αρχή!
Σε αυτό το στιλ συνεχίστηκε για κάμποση ώρα η συζήτηση. Είχα αφοσιωθεί να τους ακούω, χωρίς να μιλάω. Όμως, κάποια στιγμή γύρισαν σε μένα ζητώντας τη γνώμη μου, εγώ τι έλεγα για όλα αυτά; Παπούτσι από τον τόπο σου ή από πάρα πέρα; Τόση ώρα μιλούσαν για γάμο μεταξύ συντοπιτών, ή λίγο πιο πέρα, από την Πελοπόννησο, άντε και μέχρι Αθήνα, πάντως Έλληνες! Για μια στιγμή έκανα τη σκέψη να μην επέμβω καθόλου, σκέφτηκα όμως ότι θα ένιωθαν κάπως καλύτερα αν άκουγαν και μιαν άλλη άποψη. Γιατί εμείς εδώ που ζούμε, όταν λέμε παπούτσι από τον τόπο σου, εννοούμε άτομο ελληνικής καταγωγής κι ας είναι οι γονείς του από όποια γωνιά της Ελλάδας θέλει! Αρκεί να μην πάρουν «ξένον». Αλλά και στους «ξένους» γίνονταν διακρίσεις. Άλλο να πάρουν Ιταλό/ίδα, που όπως και να το κάνεις, κοντά είμαστε κι έχουμε πολλά κοινά ή ακόμα Γιουγκοσλάβο κι άλλο να σου φέρει κάναν Κινέζο/α ή «μαύρο/η» ή Εβραίο/α ή...Μουσουλμάνο/α. Εκεί πια παραπάει... Καλά το «χρώμα», καλά η γλώσσα, καλά η κουλτούρα εντελώς διαφορετική, αλλά το σπουδαιότερο δεν είναι Χριστιανοί! Σοβαρό θέμα αυτό για τον Έλληνα, ο οποίος στην πλειοψηφία είναι θεοσεβούμενος και το θεωρεί μεγάλη προσβολή ο γαμπρός ή η νύφη να μην είναι Χριστιανοί!
Πολλά προβλήματα δημιουργήθηκαν για πάρα πολλά χρόνια από αυτούς τους μικτούς γάμους. Πολλές οικογένειες κόντεψαν να διαλυθούν. Πολλοί γονείς δεν πήγαν στο γάμο του γιου ή της κόρης, έκοψαν κάθε σχέση κι ούτε που γνώρισαν τα εγγόνια τους. Μα και αυτοί που παντρεύονταν Χριστιανούς, πάλι αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα, γιατί οι «ορθόδοξοι» γονείς απαιτούσαν να βαφτιστεί ορθόδοξα εκ νέου ο ήδη βαφτισμένος σύμφωνα με το δόγμα του. Πολλά ζευγάρια χώρισαν πριν ακόμα φτάσουν στα σκαλιά της εκκλησίας, χαλώντας και οι σχέσεις γονιών κόρης/γιου, γιατί η επιμονή τους να ξαναβαφτιστεί ο υποψήφιος, έγινε αφορμή να διαλυθεί το ζευγάρι.
Μα κι εκεί που συμβιβάζονταν, ακόμα και με την Ιταλίδα νύφη/γαμπρό, με τη γέννηση των παιδιών δημιουργούνταν άλλα προβλήματα. Πώς θα βαφτιστεί το παιδί, ορθόδοξα ή καθολικά; Κι όταν έλθει η ώρα του Σχολείου; Σε κρατικό σχολείο ή καθολικό; Και τα διαζύγια όλο και πλήθαιναν. Αν προέκυπταν τόσα προβλήματα με τους Χριστιανούς γαμπρούς και νύφες, σκεφτείτε τι γινόταν με τους μη Χριστιανούς. Γεγονός ότι και η Εκκλησία, εδώ, δεν συνέβαλε στην εξομάλυνση αυτών των προβλημάτων, γιατί οι κανόνες δεν επέτρεπαν τον χριστιανικό γάμο ανάμεσα σε άτομα που δεν ήταν αμφότεροι χριστιανοί ορθόδοξοι.
Σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ! Θα έλεγα, ωρίμασαν οι άνθρωποι ή έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία και οι αντιδράσεις των γονιών όποιον/αν και να διαλέξει το παιδί τους, έχουν εξασθενίσει πολύ. Πολλοί νέοι σήμερα, επιλέγουν να κάνουν πολιτικό γάμο, μια κι αυτόν μόνο αναγνωρίζει η Πολιτεία κι έτσι αποφεύγουν τα βαφτίσια και την αλλαγή θρησκεύματος, ώστε να μπορέσουν να παντρευτούν και στην εκκλησία.
Αυτά τα λίγα μοιράστηκα με τους καλούς χωριανούς και, ομολογώ, τους έβαλαν σε σκέψη μεγάλη, αφού το «παπούτσι από τον τόπο σου» έπαιρνε πια άλλες διαστάσεις!
Το θέμα των μικτών γάμων, ιδιαίτερα σε «ουδέτερη» χώρα, είναι τεράστιο. Πέρυσι, σε διάλεξη που έκανα εδώ στη Μελβούρνη με θέμα: «Παππούς/Γιαγιά κι εγγόνια χωρισμένων γονιών», έθιξα πολύ αυτό το θέμα των μικτών γάμων, όπου πολλές φορές γίνεται αφορμή να αποξενωθούν ο παππούς κι η γιαγιά από τα εγγόνια που με τόση λαχτάρα περίμεναν και που τα λάτρευαν. Αν λάβουμε υπόψη ότι τα διαζύγια ανάμεσα σε Έλληνες δεν είναι λίγα, κάθε άλλο, τότε το δίλημμα με το μπαλωμένο παπούτσι, όχι απλά παραμένει, αλλά η απάντηση όλο και πιο πολύπλοκη!
Με την αγάπη μου,
δ.μ.

Ταπεινό προσκύνημα στον Ναό της Αναστάσεως και τον Πανάγιο Τάφο

Ταξίδεψε επιτόπου και παρουσιάζει ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΠΕΝΙΣΗΣ 















Ο Πανάγιος Τάφος και λεπτομέρειές του

Η κολόνα που φαινεται σχισμένη αποτελεί τον μάρτυρα της Αγίας Πίστεώς μας. Κατά την Παράδοση, όταν το 1549 οι Αρμένιοι κατόρθωσαν να δωροδοκήσουν τον Σουλτάνο Μουράτ, ο οποίος με φιρμάνι έδιωξε τους Ορθοδόξους από τον Ναό και άφησε μόνο τους Αρμένιους, να λάβουν το Άγιο Φως, από τον Πανάγιο Τάφο. Τότε ο Πατριάρχης Γερμανός και όλοι οι παρευρισκόμενοι Oρθόδοξοι, προσευχόμενοι ακριβώς δίπλα στην Αγία Πόρτα (στην είσοδο του ναού), παρακαλούσαν τον Κύριο να δώσει σημείο που να φανερώσει ότι τα δικαιώματα ανήκουν στους Ορθόδοξους. Πράγματι την ορισμένη ώρα, που βγαίνει από τον Πανάγιο Τάφο το Άγιο Φως, σκίστηκε η γρανιτένια κολόνα και βγήκε από τη σχισμή το Άγιο Φως, ανάβοντας τα κεριά του Ορθόδοξου Πατριάρχη. 

Το Παρεκκλήσι ή Σπήλαιο του Αδάμ, κάτω από το Γολγοθά, όπου σύμφωνα με την παράδοση τοποθέτησε ο Νώε το κρανίο του Αδάμ, γι' αυτό και η ονομασία «Κρανίου Τόπος», Εβραϊστί δε Γολγοθάς, που ακούμε στο Ευαγγέλιο.

Στον Θόλο του Τρούλου, δεν υπάρχει η μορφή του Παντοκράτορα αλλά η απεικόνιση που βλέπουμε που αναπαριστά την κάθοδο του  Αγίου Φωτός.



Το Καθολικό των Ορθοδόξων.



Το μετόχι της Γεθσημανής.



Ο φρικτός Γολγοθάς και η επιγραφή στο πλάι. 





Η Αγια Αποκαθήλωση. Εδώ είναι ο τόπος, όπου ο Ευσχήμων Ιωσήφ και ο Νικόδημος μετά την Σταύρωση εναπέθεσαν το πανάγιο Σώμα του Κυρίου και το άλειψαν με αρώματα για να το ενταφιάσουν (Ματθ. κζ΄ 57-61). Τη σύνδεση αυτήν υπενθυμίζει και η επιγραφή, η οποία διατρέχει εξωτερικώς τις τέσσαρις πλευρές του μνημείου: Ο ΕΥΣΧΗΜΩΝ ΙΩΣΗΦ ΑΠΟ ΤΟΥ ΞΥΛΟΥ ΚΑΘΕΛΩΝ ΤΟ ΑΧΡΑΝΤΟΝ ΣΟΥ ΣΩΜΑ ΣΙΝΔΟΝΙ ΚΑΘΑΡΑ ΕΙΛΗΣΑΣ ΚΑΙ ΑΡΩΜΑΣΙΝ ΕΝ ΜΝΗΜΑΤΙ ΚΑΙΝΩ ΚΗΔΕΥΣΑΣ ΑΠΕΘΕΤΟ.



 Η αριστερή χείρα του Μεγάλου Βασιλείου στο σκευοφυλάκιο του Παναγίου Τάφου.

 Η Δεξιά χείρα του Αγίου Γρηγορίου Νεοκαισάρειας.



Εικονα Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στο Σκευοφυλάκιο, εντός της οποίας περιέχεται μικρό τεμάχιο Τιμίου Ξύλου (στο μέσον).

Ο τάφος του Ευσχήμονος Ιωσήφ του από Αριμαθαίας.


Η Λειτουργία της Κυριακής του Πάσχα 1996 στον Μητροπολιτικό Ναό Ζακύνθου [πλήρες αρχειακό video]

όπως μεταδόθηκε από το κρατικό τηλεοπτικό κανάλι ΕΤ2 


Τον Αναστάσιμο Όρθρο εκείνου του πασχαλινού πρωινού εν Ζακύνθω δημοσιοποιήσαμε από το ΝΥΧΘΗΜΕΡΟΝ προ καιρού. Μπορείτε να τον ξαναδείτε ΕΔΩ!


Σ΄εκείνη τη χαρμόσυνη Ευχαριστιακή Σύναξη, την οποία παρουσιάζουμε σήμερα, προέστη ο τότε Μητροπολίτης Ζακύνθου (νυν Δωδώνης)  κ. Χρυσόσοστομος, συμπαραστατούμενος από τους: Αρχιμανδρίτη Αλέξιο Ξένο - Πρωτοσύγκελο Ι. Μ. Ζ., τον Εφημέριο Μητροπόλεως Πρωτοπρεσβύτερο Παναγιώτη Σπουργίτη, Διάκονο Νικόλαο Μωραΐτη και Διάκονο Νικόλαο Κλάδη. Τον Χορό διηύθυνε ο Πρωτοψάλτης του Μητροπολιτικού Ναού κ. Σπυρίδων Αρβανιτάκης, ο  οποίος συννεχίζει και σήμερα να είναι στην ίδια θέση. Ενώ από πλευράς ιερατείου όλοι είναι εν ζωή, κάποιοι όμως από τους βοηθούς του ψαλτηρίου έχουν απέλθει.