Μελετώντας τούς ψαλμούς διαπιστώνει κανείς τό φορτίο τῆς εὐθύνης νά εἶναι πλασμένος ὡς κάτι λιγότερο ἀπό ἄγγελος. Καθιστώντας τους ὅμως ὑλικό τῆς προσευχῆς του, ἀνακαλύπτει πώς αὐτή ἡ ἰδιότητά του γίνεται τελικά προνόμιο καί πώς ἔχει τή δυνατότητα νά γίνει δύναμη ἔμπνευσης καί ἀπογείωσης, ὅταν ἀναρωτιέται «ποιός θά μοῦ δώσει φτερά νά φύγω καί νά ἡσυχάσω;» (Ψαλμ. 54: 7). Καί ποῦ ἀλλοῦ ἄν ὄχι πρός Ἐκεῖνον ὁ Ὁποῖος «μᾶς σώζει ἀπό ὀλιγοψυχία καί ἀπό καταιγίδα» (Ψαλμ. 54: 9);
[Σημείωση π. Παν. Καποδίστρια: Οφείλω πολλές ευχαριστίες στους εκδότες Εν πλω και στον υπεύθυνο για το εν λόγω συλλογικό έργο, ότι μου ζήτησαν να συμβάλω -με την ταπεινή γραφή μου- στη συνάντηση επί το αυτό άλλων έγκριτων και αξιομνημόνευτων σύγχρονων αναγνώσεων στο παλαιοδιαθηκικό βιβλίο των Ψαλμών.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου