e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2017

Ψυχοσάββατο στην ανατολική όχθη του Ιορδάνη


Σήμερα το πρωί, 18 Φεβρουαρίου 2017, θεία Λειτουργία στο παρεκκλήσιο της Παναγίας Παραμυθίας της Μονής του Προδρόμου, στην ανατολική όχθη του Ιορδάνου (ήτοι, στην πλευρά της Ιορδανίας), συμπροσευχομένου και συμψάλλοντος του οικείου Μητροπολίτου Σεβ. Φιλαδελφείας κ. Βενεδίκτου. Μεταξύ των μνημονευθέντων ήταν όλοι οι συνδρομητές και συνδρομητές της Μονής.














Έλλειψη καλών έργων σημαίνει έλλειψη αγάπης

ΟΜΙΛΙΑ 
 ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
της Κυριακής της Απόκρεω 
 19 Φεβρουαρίου 2017
(Ματθ. κε΄ 31-46 )

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης


Συγκλονιστικά είναι τα γεγονότα που περιγράφονται στη σημαντική αυτή περικοπή. Η ένδοξη και δευτέρα παρουσία του Κυρίου, θα αποδώσει στον καθένα αυτό που του ανήκει και του αξίζει, σύμφωνα με τα έργα που έχει πράξει στην επίγεια ζωή του.

Μια είναι η αρετή που τονίζεται εδώ, επισκιάζουσα όλες τις άλλες ανθρώπινες αρετές: η φιλανθρωπία! Ο Θεός δεν παραγνωρίζει την αξία των άλλων ανθρώπινων αρετών, αλλά τις θεωρεί άχρηστες, όταν δεν συνοδεύονται από την αγάπη προς τον πλησίον. Αυτή αποτελεί το επιστέγασμα και την κορωνίδα, που δίνει αξία και νοηματοδοτεί και τις άλλες ανθρώπινες αρετές.

Όπου υπάρχει αγάπη και φιλανθρωπία διώκονται οι κακίες, το ψέμα, η μνησικακία, ο εγωισμός και η αδικία. Υπάρχει μονάχα ταπεινοφροσύνη, ηρεμία, δικαιοσύνη, σεμνότητα και ανεξικακία. Η αγάπη είναι ο πιο ιερός δεσμός των ανθρώπων μεταξύ τους και όλων με τον Θεό. Με αυτή, ξεκινώντας από το «κατ’ εικόνα», οδεύουμε στο «καθ’ ομοίωσιν», που είναι και ο υπέρτατος προορισμός του ανθρώπου.

Μέγιστο παράδειγμα αγάπης αποτελεί ο παντοδύναμος και φιλεύσπλαχνος Θεός, ο οποίος έστειλε τον μονογενή Υιό Του να θυσιαστεί για την σωτηρία των ανθρώπων. Αυτό το παράδειγμα μάς καλεί να μιμηθούμε και αυτό το πρότυπο να ακολουθήσουμε.

Όμως αυτή η αγάπη πρέπει να συνοδεύεται απαραιτήτως από τα καλά έργα. Έλλειψη καλών έργων σημαίνει έλλειψη αγάπης. Τα καλά έργα δεν αφορούν μόνο στους πλούσιους ανθρώπους, όπως πολλές φορές ισχυριζόμαστε. Αυτό αποτελεί μια ολέθρια δικαιολογία. Αφορούν και στους πιο φτωχούς ακόμη. Ο καθένας από εμάς μπορεί με τον τρόπο του, και στο πλαίσιο των δυνατοτήτων του, να βοηθήσει τον συνάνθρωπό του. Μια επίσκεψη σε έναν άρρωστο, κάποια βοήθεια στον συνάνθρωπό μας σε μια δύσκολη στιγμή, ένας παρηγορητικός λόγος στην θλίψη του πλησίον μας πολλές φορές είναι σωτήρια.

Καθημερινές είναι οι ευκαιρίες που μας παρουσιάζονται για να πράξουμε το καλό. Από εκεί εξαρτάται η σωτηρία μας, το «εν Χριστώ» μέλλον μας.

Τρομερές όμως θα είναι οι συνέπειες για όσους δεν θα τα πράξουν όλα τούτα, χρησιμοποιώντας φθηνές δικαιολογίες. Ο Κύριός μας θα τους αντιμετωπίσει ως περιφρονητές του ίδιου του προσώπου Του και θα πληρώσουν ακριβά τον αμαρτωλό βίο τους, που τους έκανε να αδιαφορήσουν για τους αδελφούς του Κυρίου «τους ελαχίστους».

Ας φροντίσουμε, λοιπόν, να αποφύγουμε την τύχη αυτών, ακολουθώντας έμπρακτα τον φωτεινό δρόμο του Ευαγγελίου. Γένοιτο! 

Η χήρα, το δώρο και ο daddy

Γράφει ο π. Λέων Κισκίνης, ιερέας της Ρ/Καθολικής Εκκλησίας στη Μυτιλήνη






Στον ενοριακό ναό μας, στη Μυτιλήνη, εδώ και πολλούς μήνες εκκλησιάζονται δεκάδες Χριστιανοί από διάφορες Αφρικανικές χώρες. Οι παλιοί ενορίτες, κι εγώ προσωπικά, έχουμε δημιουργήσει μαζί τους μια σχέση που βασίζεται στη φιλία, την κατανόηση και την αλληλεγγύη. Έχουμε τόσο “ζυμωθεί” μαζί τους, τόσο συχνά τους βλέπουμε, που ξεχνάμε ότι είναι πρόσφυγες ή μετανάστες.

Στη Θεία Λειτουργία έχουν ενεργό συμμετοχή με τους ύμνους τους, είναι πλέον μέλη αγαπημένα της ενορίας μας. Κάποιοι από αυτούς έρχονται καθημερινά στο ναό και προσεύχονται, και μου κάνει εντύπωση ο τρόπος που προσεύχονται: η δική τους είναι μια προσευχή όχι σιωπηλή αλλά με τα λόγια φωναχτά, με τα χέρια υψωμένα, και με ύμνους και με κινήσεις του σώματος, άλλοτε γονατιστοί μπροστά στην Αγία Τράπεζα, άλλοτε όρθιοι, άλλοτε με το πρόσωπο καταγής.

Καταλαβαίνω ότι εκείνη την ώρα η προσευχή τους είναι μια συνομιλία με τον Ιησού. Και τους θαυμάζω, και θα ήθελα κι εγώ να έχω αυτή την αμεσότητα επικοινωνίας με τον Κύριο, κατά την οποίο ο Ιησούς δεν είναι μόνο Κύριος και διδάσκαλος, αλλά και φίλος.

Ένας από αυτούς φέρνει κεράκια στην εκκλησία, για να τα βάλουμε στο παγκάρι. Τα αγοράζει και μας τα φέρνει, ένα κιλό κάθε φορά. Αυτή του η πράξη με έχει συγκινήσει. Του είπα ότι δεν χρειάζεται να τα φέρνει, η ενορία μπορεί να τα προμηθευτεί, ας κρατήσει τα χρήματα για τις ανάγκες του. Όμως μου απάντησε ότι αυτή είναι η δική του μικρή προσφορά προς τον οίκο του Κυρίου.

Σπάνια οι δικοί μας Καθολικοί προσφέρουν κεριά στο ναό, όμως αυτός ο πρόσφυγας και μετανάστης, που μένει σε μια σκηνή στη Μόρια, σκέφτηκε τον οίκο του Θεού και όχι τη δική του σκηνή, και θέλησε να στερηθεί αυτό το λίγο που έχει για να μην λείψει τίποτα από τον ναό του Θεού. Η πράξη του μου θυμίζει τη χήρα του Ευαγγελίου, που έδωσε στο ναό εκείνες τις λίγες δεκάρες που είχε... Το Ευαγγέλιο συμπληρώνει ότι εκείνες οι λίγες δεκάρες ήταν όλη της η περιουσία: ό,τι είχε για να επιβιώσει.

Έτσι κι ένας άλλος Αφρικανός, λίγο πριν την πανηγυρική Λειτουργία προς τιμήν του Αγίου Ιερομάρτυρα Βαλεντίνου, έρχεται στο ενοριακό γραφείο και μου λέει: “Πάτερ, εμείς οι Αφρικανοί, έχουμε αγοράσει ένα δώρο για τον Αρχιεπίσκοπο. Δεν είναι κάτι ακριβό, δεν έχουμε πολλά χρήματα, αλλά θέλουμε να του δείξουμε έτσι την αγάπη μας γιατί μας νοιάζεται και μας αγαπάει. Δεν μας απορρίπτει, μας συμπεριφέρεται στοργικά και πατρικά. Αυτός είναι ο daddy μας (= ο μπαμπάς μας).

Συγκινήθηκα ακόμα μία φορά, του είπα ότι θα το κάνουμε έκπληξη στον μπαμπά μας πριν το τέλος της Θείας Λειτουργίας, όπως και έγινε.

Πράγματι στον Σεβασμιότατο Νικόλαο όλοι βλέπουμε τον πατέρα μας! Εγώ είμαι σφόδρα αρνητικός στον τίτλο με τον οποίο οι Καθολικοί Επίσκοποι στην Ελλάδα προσφωνούνται: “Σεβασμιότατος π. .... ”. Προτιμώ το βυζαντινοπρεπές “Σεβασμιότατος κ.κ. ... ”. Το “π” το έχω συνδέσει με τους απλούς ιερείς, όχι με έναν Επίσκοπο. Όμως αυτή είναι η επισκοπική τιμή και ο αρχιερατικός στέφανος του Σεβ/του Νικολάου: πως παρότι Σεβασμιότατος Αρχιεπίσκοπος παρέμεινε και παραμένει στοργικός πατέρας για όλους μας: ιερείς και ποίμνιο, ντόπιους και μετανάστες. Ένας επίσκοπος-εφημέριος, που δεν κοιτάζει από το ύψος της καθέδρας του, αλλά από τα χαμηλά της καρεκλίτσας του παπά, και από τα χαμηλά αντιλαμβάνεται τις ανάγκες του κάθε πιστού που στρέφεται προς αυτόν.