Αμαρτία εξομολογημένη

Γράφει η ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ

Είχαμε ήδη προσδεθεί και είχαμε ακούσει μηχανικά τις ανιαρές οδηγίες του πληρώματος τι και πόσα πρέπει να κάνουμε σε περίπτωση ανάγκης. Αμφιβάλλω πολύ, αν δίνει κανείς από τους επιβάτες την παραμικρή σημασία σε αυτές τις οδηγίες (εκτός κι αν ταξιδεύουν για πρώτη φορά),  αφού οι στατιστικές αποδεικνύουν ότι οι πιθανότητες να βγει κάποιος ζωντανός από αεροπορικό δυστύχημα, από ολότελα μέχρι ελαχιστότατες, όπου και τότε, οι επιζήσαντες  θα φέρουν τόσα πολλά σωματικά και ψυχολογικά τραύματα, που αναρωτιέσαι.

Όση ώρα μιλούσε η συμπαθέστατη αεροσυνοδός, το μυαλό φτερούγιζε και ξαφνικά, μ’ έπιασαν γέλια, τα οποία ασφαλώς και προσπάθησα να πνίξω! Ο λόγος; Μα, απλά θυμήθηκα το: «Όλοι είναι άθεοι μέχρι ν’ αρχίσει να πέφτει το αεροπλάνο»!

Αφού λοιπόν «παρακολουθήσαμε» και τις οδηγίες και αποσύρθηκε η κοπελιά, πιάνει το μικρόφωνο ο Κάπτεν, κι αφού μας συστήθηκε, ανάθεμα κι αν δίνει ουδείς προσοχή στο όνομα του αφού έτσι κι αλλιώς εμάς δεν μας χρειάζεται ό,τι και να συμβεί κι ασφαλώς δεν θα τον καλέσουμε να βγει έξω για κουβεντούλα! Με κάπως βιαστική φωνή μάς ενημερώνει, ότι εντάξει, υπήρξε μεγάλη καθυστέρηση στην εκκίνηση «λόγω τεχνικών προβλημάτων» (η τυπική εξήγηση για όλα σχεδόν),  αλλά εκείνος θα καλύψει τον χαμένο χρόνο!

Κοιταζόμαστε με τους διπλανούς με απορία! Όλοι γνωρίζουμε ότι η πτήση Μελβούρνη-Σύδνεϋ, κρατάει  μιάμιση ώρα, οπότε πώς θα τον καλύψει;  Ε, ρε και ξαφνικά παίρνει φόρα ο Κάπτεν και δεν ξέραμε πού να κοιτάξουμε! Ούτε πύραυλος να ήταν! Κοιτάζω γύρω και βλέπω κάποιους να σταυροκοπιούνται, άλλους να προσεύχονται έχοντας βγάλει το κομποσκοίνι, αρκετούς να έχουν έκφραση φόβου και τρόμου και γενικά να επικρατεί μια κατάσταση ελαφρού πανικού! Το δε σκάφος μια να ανεβοκατεβαίνει μια να γέρνει επικίνδυνα πότε αριστερά πότε δεξιά και να τριζομανάει, δίνοντας την εντύπωση ότι κινδυνεύει από στιγμή σε στιγμή να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη. Χλωμά πρόσωπα γύρω, που με το ζόρι πολλοί προσπαθούσαν να κρύψουν το φόβο τους.

Προσωπικά άρχισα να εφαρμόζω τις αναπνευστικές ασκήσεις χαλάρωσης χωρίς να νιώθω ιδιαίτερο φόβο. Όχι γιατί είμαι γενναία και παλικάρι, κάθε άλλο. Όμως το ταξίδι Μελβούρνη-Αθήνα πολύ μεγάλο, ώρες ατελείωτες μέσα στο αεροπλάνο και δεν έχεις την πολυτέλεια να αφεθείς σε οποιονδήποτε φόβο.

Κάθε φορά που μπαίνω σε αεροπλάνο για να ταξιδέψω εντός ή εκτός Αυστραλίας, βάλε και 12(!) ταξίδια στην Ελλάδα, το σκεπτικό μου είναι ότι δεν έχω απολύτως κανέναν έλεγχο, δεν μπορώ να πατήσω το κουδούνι να κάνει στάση, ώστε να κατέβω, ούτε να διαμαρτυρηθώ στον Κάπτεν ότι τρέχει πολύ ή πάει από τα… κατσάβραχα και τις λούμπες και κουνάει πολύ το αεροπλάνο. Οπότε το καλό που μου θέλω είναι να διατηρώ την ηρεμία μου κι ό,τι είναι για τόσες ψυχές που είμαστε μέσα στο αεροσκάφος, είναι και για μένα.

Δεν θα ξεχάσω ένα ταξίδι πίσω στη δεκαετία του ΄90. Συνταξίδευα μ’ ένα ζευγάρι κουμπάρους και καλούς φίλους, ναι Ζακυνθινούς, όπου η γυναίκα, ας την πούμε Μαρία, έτρεμε το αεροπλάνο και με χίλιους φόβους και κόπους την κατάφεραν να ταξιδέψει. Από την αρχή κάθισε δίπλα μου, όχι δίπλα στον άνδρα της, στην κυριολεξία κολλημένη επάνω μου τόσες ώρες και με το ένα της χέρι, περασμένο στο μπράτσο μου, ώστε να  στηρίζεται και να μην γέρνει, σε σημείο που κάποια στιγμή και πολλές μετά, αγανάκτησα κι ήμουν στα πρόθυρα να αρχίσω να ουρλιάζω να απαγκιστρωθεί από μένα, γιατί είχα ανάγκη να σηκωθώ να ξεμουδιάσω λίγο, να ξεκουραστώ κι εγώ έστω κλείνοντας τα μάτια, γιατί, εκτός των άλλων, ούτε αυτό με άφηνε να κάνω από το φόβο πως θα αποκοιμηθώ και θα είναι μόνη!  Όμως, η κυρά λογική πρυτάνευσε όπως πάντα και δεν έκανα κιχ.

Για κακή της τύχη, η πτήση φοβερά άσχημη. Το κούνημα έδινε κι έπαιρνε κι η Μαρία… «Παναγία βόηθα, θα γκρεμοτσακιστούμε, δεν θα βγούμε ζωντανοί από δω μέσα» και δόστου προσευχές. Να γυρίζει και να τα βάζει με τον άνδρα της που την ζόρισε και την ανάγκασε να πάει Ελλάδα, ενώ εκείνη δεν ήθελε, κάνε κάτι του έλεγε δεν βλέπεις που πάει σαν μουρλός και θα μας τσακίσει, πήγαινε και μίλησε του κι άλλα τέτοια, που θα ήταν φαιδρά αν η Μαρία δεν βρισκόταν στα πρόθυρα της υστερίας! Κάποτε, την έπιασε ένα ηρεμιστικό που πήρε, έγειρε περισσότερο επάνω μου για να νιώθει άνετα και σιγουριά και κουλουριάστηκε σαν μικρό παιδί. Εγώ φυσικά, φρουρός αναγκαστικά γιατί κάθε τόσο άνοιγε τα μάτια τρομαγμένη, για να δει ότι όντως δεν κοιμάμαι. Οι ατέλειωτες ώρες του ταξιδιού διαδέχονται η μια την άλλη κι εγώ εκεί άυπνη, κουρασμένη, αγανακτισμένη, ναι, να μην μπορώ ούτε να κουνηθώ, γιατί τρόμαζε πως πέφτει το αεροπλάνο.

Κάποτε, έκανε ο Θεός και πιάσαμε ελληνικό έδαφος. Μια γενική γλυκιά αναστάτωση σε όλους! Γεμάτοι οι στενοί διάδρομοι όπου οι περισσότεροι πήγαιναν στην τουαλέτα να πλυθούν, να αλλάξουν ανάλογα με την εποχή και ν’ ανθρωπιστούν λίγο πριν την αποβίβαση, μην τους δουν και τρομάξουν οι δικοί τους που περιμένουν στο αεροδρόμιο, όπου από την ταλαιπωρία και τις άβολες στάσεις σε μια προσπάθεια να κοιμηθούν λίγο, οι γυναίκες ιδίως, αναμαλλιασμένες και όλοι με μια όψη, άσε…

Αναθάρρησε κι η Μαρία μια στάλα! Πάει, πέρασε ο κίνδυνος σε μια-δυο ώρες  το μαρτύριο θα έχει τελειώσει και θα πατάει πια σε σταθερό έδαφος! Έλα μου ντε… Ούτε που πρόλαβε να το πει και ποιος ξέρει γιατί και πώς παίρνει μια βούτα το αεροσκάφος και χάνει πολύ ύψος απότομα, που οι όρθιοι έπεσαν ο ένας πάνω στον άλλον, μπλοκάρουν οι διάδρομοι, φωνές κακό από όλους λίγο πολύ. Τρομοκρατείται η δόλια η Μαρία εκ νέου, την καθησυχάζω κάπως ότι τάχα πρέπει να μειώσει ύψος γιατί φτάνουμε, παίρνει βαθιές ανάσες αφού πρώτα επικαλέστηκε όσους Αγίους γνώριζε και γυρίζω και της λέω, μισοσοβαρά-μισοαστεία «Λες να περάσαμε τόση ταλαιπωρία και κίνδυνο κοντά είκοσι ώρες και τώρα που φτάνουμε να πέσει το αεροπλάνο;» Τι το ΄θελα και το ΄λεγα… Αν προέβλεπα την αντίδρασή της δεν θα τολμούσα. Τρομάξαμε να την συνεφέρουμε και γίναμε νούμερο! Ούτε κι εγώ ξέρω τι μ’ έπιασε, υπέθεσα πως θα το πάρει για αστείο! Πιθανόν, όχι ενσυνείδητα βέβαια, να θέλησα να πάρω πίσω λίγο από το δίκιο μου, όπου είκοσι ολόκληρες ώρες αδιαφόρησε πλήρως για την δική μου ταλαιπωρία και δεν με άφησε όχι να κοιμηθώ αλλά ούτε στάση ν’ αλλάξω που είχα πιαστεί άσχημα. Εγώ πάντως, την αμαρτία μου σας την εξομολογήθηκα! Συνειδητά ή όχι, το είπα! Εσείς, ας με κρίνετε! Αναρωτηθείτε όμως πώς θα αντιδρούσατε οι ίδιοι υπό παρόμοιες συνθήκες!

Ο άνδρας της κοιμόταν μακαρίως όλο το ταξίδι, ξυπνούσε μόνο για τα γεύματα, έτρωγε ό,τι έβαζαν μπροστά του και με την τελευταία μπουκιά έκλεινε τα μάτια και παρά τον θόρυβο που επικρατούσε άρχιζε το ροχαλητό, ονειρευόμενος ποιος ξέρει τι, πιθανόν τον τρύγο που τον περίμενε και τις άλλες δουλειές στο χωριό! Μπορεί και τους παλιόφιλους που βρίσκονταν κάθε φορά κι άρχιζαν ατελείωτες συζητήσεις, κρίνοντας όλους και όλα, διαφωνώντας σε πολλά και συμφωνώντας σε άλλα! Φτάνοντας, τεντώθηκε να ξεμουδιάσει, κοίταξε γύρω και… «Φτάσαμε κιόλας;  Ορέ-ορέ, ούτε που κατάλαβα τίποτα! Τέτοιο  ύπνο είχα να κάνω από την προηγούμενη φορά που ήρθα στην Ελλάδα»!

Με το μυαλό ακόμα σε κείνο το μακρινό ταξίδι, ακούω τον Κάπτεν, να μας λέει να προετοιμαστούμε για προσγείωση. Συνέρχομαι από το ταξίδι στο παρελθόν, γυρίζω στο τώρα, κοιτάζω το ρολόι και διαπιστώνω πως διαδρομή μιάμιση ώρας ο σβέλτος Κάπτεν μας την έκανε σε 55 λεπτά μόνο!

Αυτά έγιναν στο πρόσφατο ταξίδι μου και πολύ θα ήθελα, μάλλον δεν ήμουν η μόνη, να πιάσω τον κύριο Κάπτεν και να του πω δυο κουβεντούλες εκφράζοντας τα συναισθήματα όλων των συνεπιβατών μου που σταυροκοπιόμαστε πατώντας σε σταθερό έδαφος, γιατί η ψυχή μας είχε πάει στην Κούλουρη και πίσω!

δ.μ.