Η σπλάτερ εποχή μας

Γράφει, ειδικά για το “Νυχθημερόν”, ο π. ΙΑΣΩΝ ΚΕΣΕΝ

Η εποχή μας είναι "σπλάτερ". Βλέπει κανείς τηλεοπτικές σειρές απ' τις Ηνωμένες Πολιτείες που κατά κοινή ομολογία εκφράζουν μια παγκόσμια αισθητική: Πολύ αίμα ρε παιδί μου. Δίπολα, διαιρέσεις, διεκδικήσεις καταστρεπτικές και λοιπά. Στην παγκόσμια αισθητική ο άνθρωπος παύει να έχει αξία. Απ' το πρώτο μέχρι το πέμπτο επεισόδιο μιας σειράς μπορεί να έχει πεθάνει το μισό κάστινγκ και να δημιουργείται ένα καινούργιο. Αυτό σημαίνει ότι ο τηλεθεατής βαριέται τον ίδιο χαρακτήρα και θέλει ν' αλλάξει γρήγορα ο ρόλος μπροστά στα μάτια του. 

Στην οθόνη περνάνε χιλιάδες εαυτοί κι ακούραστα προσπαθεί ο δόλιος ο τηλεθεατής να ταυτιστεί. Όπως οι πολλοί ρόλοι που καλείται ο καθένας να παίξει μέσα σ' αυτή την κοινωνία. Η εποχή μας δε θέλει αλήθεια κι ό,τι μιλάει γι' αλήθεια πρέπει να σκοτώνεται. Τα πάντα να οδηγούν στην ομοιότητα, πρώτα απ' όλα την εξωτερική: ανάθεμα την παγκόσμια αισθητική! Από έξω προς το μέσα. Να γινόμαστε έρμαιοι ενός πολιτισμού ανθρωποφάγου. Οι πρώτοι νεκροί γινόμαστε εμείς οι ίδιοι.

Η εποχή με το θάνατο έχει ζήτημα. Απ' τη μια βάζει νόμους για να γίνονται οι κηδείες με κάσες κλειστές, λες και θα σηκωθεί ο νεκρός και θα μας φάει κι απ' την άλλη προβάλλεται ο εικονικός θάνατος στην οθόνη σαν καθημερινότητα. Εκτός από τα γνωστά εγκλήματα που έχουν διαπράξει άνθρωποι επηρεασμένοι απ' αυτά τα προγράμματα, κάθε μέρα μες τον μυαλό των ανθρώπων ο θάνατος προβάλλεται εικονικά, ενώ σε διάσταση πραγματική δαιμονοποιείται. Το ζήτημα είναι ότι ο εικονικός θάνατος δεν έχει μεταφυσική. Μπορεί ίσως να λειτουργήσει σε μιαν αναζήτηση αλλά το μυστήριο του ανθρώπινου θανάτου ούτε κατά διάνοια δε δύναται να προσεγγίσει. 

Το πιο διδακτικό πράγμα που είδα εδώ και καιρό, ήταν όταν ως εφημέριος εβδομάδος στο Κοιμητήριο, τέλεσα μια κηδεία στην οποία η γηραιά κεκοιμημένη, πλήρης έκειτο με μια λάμψη, μια πληρότητα. Και γύρω καθ όλη της διάρκειας της νεκρωσίμου παιδιά, εγγόνια τις κρατούσαν το χέρι και κοίταζαν το γαλήνιο πρόσωπό της με αμέριστο σεβασμό. Αυτή η δύναμη πολεμάται. Η ενότητα διασπάται. Και όσο η παγκόσμια αισθητική θα γίνεται σπλάτερ, τόσο τα σπίτια θα διαλύονται, η κοινή προσπάθεια θα πηγαίνει στον βρόντο. Κάθε πνοή ζωής να καταστρατηγείται. 

Ταύτα εκόμισεν η λατρεία του κέρδους.

Στα χωριά, το κοιμητήριο είναι στον περίβολο συχνά της εκκλησιάς. Παντρεύεσαι, βαφτίζεις, πεθαίνεις: εκεί. Η ενότητα με τον τόπο, η σύνδεση μεταξύ μας. Η συνειδητοποίηση της αλήθειας του παρόντος -κι όχι εκείνου που θα θέλαμε. Αυτό είναι, αυτοί είμαστε, δεν είμαστε υπεράνθρωποι, είμαστε όλοι όμως μαζί. 

Στόχος πια είναι ο καθένας να είναι μόνος, για να 'ναι ευάλωτος κι αδύναμος που.... "πιστεύει στον εαυτό του", όμως κι αυτός, ο εαυτός, κάποτε θα πεθάνει.

-δυο σκέψεις στην απόπειρα παρακολούθησης αμερικανικής τηλεοπτικής σειράς.