e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2020

3μηνο Μνημόσυνο Γερασίμου ιερέως Σκαρτσή του Ζακυνθίου στην Grenoble της Γαλλίας


Στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου στην Γκρενόμπλ της Γαλλίας, κατά χρέος αποδόθηκε σήμερα (Κυριακή μετά τα Φώτα, 12.1.2020) για μια ακόμη φορά, με τη συμπλήρωση τριών μηνών από της εις Κύριον εκδημίας του μακαριστού αδελφού και συλλειτουργού πατρός Γερασίμου Σκαρτσή, ο οφειλόμενος φόρος τιμής και ευγνωμοσύνης προς τον άνθρωπο που υπηρέτησε με αφοσίωση την ενορία αυτή για δεκατέσσερα χρόνια. 
     Η μνήμη του παραμένει ζωντανή στις καρδιές των ορθοδόξων Ελλήνων, Γάλλων και Γεωργιανών της πόλεως που γέμισαν σήμερα τον ναό για να συμπροσευχηθούν για την ανάπαυση της ψυχής του. 
     Σχετική με τον μεταστάντα π. Γεράσιμο έκαμε ο νέος Εφημέριος π. Γεώργιος Βασιλάκης, η οποία δημοσιεύεται ακολούθως.  





Ομιλία από τον π. Γεώργιο Βασιλάκη  
(Γκρενόμπλ, Ιανουάριος 2020, Κυριακή μετά τα Φώτα)
    
Πέρασαν ήδη τρεις μήνες από τότε που ο π. Γεράσιμος μάς άφησε για τις αιώνιες μονές. Αυτό το διάστημα συζήτησα αρκετές φορές και με πολλούς για τον π. Γεράσιμο και άκουσα διάφορες γνώμες για εκείνον. Και καλές και κακές. Και θετικές και αρνητικές. Κάποιες ήταν συμπληρωματικές μεταξύ τους, κάποιες ήταν αντίθετες και κάποιες εντελώς αντιφατικές. Επειδή όμως τον π. Γεράσιμο τον γνώριζα προσωπικά και έχω αρκετά ξεκάθαρη γνώμη για αυτόν και την προσωπικότητά του, αναρωτήθηκα πώς γίνεται οι άνθρωποι να βλέπουν στο ίδιο πρόσωπο τόσο διαφορετικές ποιότητες;
     Έχω την αίσθηση ότι, αφού πήραμε κάποιες αρχές μέσα στις οικογένειες που μεγαλώσαμε και με την εμπειρία της ζωής, έχουμε με τα χρόνια δομήσει ο καθένας μας ένα συγκεκριμένο και μοναδικό χαρακτήρα. Πιστεύω, λοιπόν, ότι βλέπουμε τους ανθρώπους όχι όπως αυτοί είναι αλλά όπως αυτοί φαίνονται μέσα από το πρίσμα του δικού μας χαρακτήρα. Με άλλα λόγια, βλέπουμε στους άλλους την προβολή του εαυτού μας. Αν η προδιάθεσή μας είναι θετική, βλέπουμε το καλό στον άλλο άνθρωπο, αν είναι αρνητική, τότε βλέπουμε το κακό.
     Εδώ όμως τίθεται το εξής σοβαρό πρόβλημα: Αν εξαιρέσουμε κάποιες κατηγορίες ανθρώπων που έχουν μόνιμα θετική ή μόνιμα αρνητική προδιάθεση, πώς γίνεται εμείς οι υπόλοιποι να βλέπουμε κάποιους ανθρώπου καλούς και κάποιους κακούς. Αν δηλαδή εμείς παραμένουμε ίδιοι, πώς δεν βλέπουμε όλους τους άλλους το ίδιο. 
     Η απάντηση βρίσκεται στη δυτική σκέψη και στο μεγάλο φιλοσοφικό σφάλμα πάνω στο οποίο δομήθηκε. Η Δύση επηρεάστηκε βαθύτατα από τα δυαλιστικά φιλοσοφικά ρεύματα που εμπότισαν τις βάσεις τις δυτικής θεολογίας. Λέγοντας δυαλιστικά ρεύματα, εννοούμε την θεώρηση εκείνη που βλέπει δύο αρχές στον κόσμο, το καλό και το κακό που μάχονται διαρκώς μεταξύ τους για την επικράτηση. Το ζήτημα του καλού και του κακού, όμως, γίνεται κάποτε προσωπική υπόθεση: ποιός είμαι εγώ; Τί είμαι… καλός ή κακός; Αν είμαι κακός, τότε δεν υπάρχει σωτηρία για μένα. Είμαι καταδικασμένος και αυτό είναι ανυπόφορο. Άρα είμαι καλός. Πρέπει να είμαι καλός. Ακόμη και οι μεγαλύτεροι εγκληματίες βρίσκουν πάντα έναν καλό λόγο για να δικαιολογήσουν τα εγκλήματά τους. Αφού λοιπόν είμαι καλός, τότε όποιος δεν είναι όπως εμένα, αναγκαστικά είναι κακός και άρα καταδικαστέος. Έτσι η συμβίωση γίνεται κόλαση. 
     Αυτού του είδους η σκέψη υποστηρίχτηκε και από ένα σοβαρό θεολογικό λάθος: η θεώρηση ότι με το προπατορικό αμάρτημα, ο άνθρωπος δεν είναι πια η εικόνα του Θεού σύμφωνα με την οποία φτιάχτηκε και με κάθε αμαρτία χάνει την χάρη του Θεού. 
     Η ορθόδοξη θεολογία ουδέποτε δέχτηκε τέτοιες δυαλιστικές θέσεις. Ο άνθρωπος παραμένει εικόνα του Θεού ακόμη και στα μεγαλύτερα βάθη ανηθικότητας και μετέχει, έστω και μερικώς στην χάρη του Θεού, κάτι που του δίνει την δυνατότητα να επανέλθει με την μετάνοια στην πρότερη κατάσταση. 
     Άρα, κάθε άνθρωπος είναι και καλός και κακός. Ή καλύτερα κάθε άνθρωπος εξωτερικεύει πότε τα θετικά του στοιχεία και πότε τα αρνητικά του. Αν μπορώ να αποδεχτώ αυτό για τον εαυτό μου, τότε μπορώ να κατανοήσω και τον συνάνθρωπό μου και να δω ότι και εκείνος, όπως κι εγώ, έχει την καλή και την κακή του πλευρά. Και συνεπώς μπορώ να τον συγχωρώ αφού κι εγώ έχω ανάγκη από την συγχώρησή του. Κι έτσι η συμβίωση και η συμπόρευση γίνεται δυνατή. 
     Γι' αυτό και ο Μέγας Βασίλειος έλεγε ότι πρέπει να γίνουμε όπως οι μέλισσες που όταν μπαίνουν σε ένα χωράφι, δεν κοιτάνε τίποτα αλλά πηγαίνουν κατευθείαν στα λουλούδια και να όχι όπως οι μύγες που, μπαίνοντας στο ίδιο χωράφι, παραθεωρούν την ομορφιά των λουλουδιών και ψάχνουν να βρουν τις βρομιές για να καθίσουν. Προτείνει λοιπόν ο άγιος πατήρ, να βλέπουμε μόνο το καλό στους άλλους.
     Μπορούμε τώρα να ξαναγυρίσουμε στο αρχικό μας ερώτημα: Ποιος ήταν τελικά ο π. Γεράσιμος; Ο π. Γεράσιμος ήταν όλοι εμείς, ο καθένας από εμάς. Με τις αρετές και με τα πάθη μας. Ήταν η εικόνα του Θεού που Εκείνος τοποθέτησε σε αυτήν εδώ την ενορία για να την αγαπήσουμε όπως θα θέλαμε κι εμείς να αγαπηθούμε. Το πώς στάθηκε ο καθένας απέναντί του, ας το απαντήσει στον εαυτό του και στον Θεό. 
     Τώρα, εξάλλου, αυτά δεν έχουν σημασία για τον π. Γεράσιμο εκεί στο ουράνιο θυσιαστήριο που βρίσκεται και μας περιμένει. Αν κάτι μπορούμε να κάνουμε είναι προσευχηθούμε γι' αυτόν. Και η προσευχή αυτή να γίνει όφελος και για εκείνον και για εμάς. Έτσι να μπορέσουμε να συγχωρήσουμε και να συγχωρηθούμε. Να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. 

Δεν υπάρχουν σχόλια: