Ἱερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἐν Χριστῷ ἀδελφοί καί συλλειτουργοί Ἀρχιερεῖς, οἱ συγκροτοῦντες τήν παροῦσαν Σύναξιν τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Πανσέπτου Οἰκουμενικοῦ Θρόνου,
Δόξαν καί αἶνον ἀναπέμπομεν τῷ ἐν Τριάδι Θεῷ, διότι ἠξίωσεν ἡμᾶς τῆς μεγάλης δωρεᾶς, ὅπως συνέλθωμεν ἐπί τό αὐτό ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου, ἔχοντες Αὐτόν παρόντα ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν καί τήν ἀγάπην Αὐτοῦ συνέχουσαν ἡμᾶς (Β’ Κορ. 5, 14), «σπουδάζοντες τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμω τῆς εἰρήνης» (Ἐφ. 4, 3), μαρτυροῦντες ἐν ταὐτῷ καί ἐπιβεβαιοῦντες μίαν Ἐκκλησίαν, «καίπερ καθ᾿ ὅλης τῆς οἰκουμένης ἕως περάτων τῆς γῆς διεσπαρμένην» (Εἰρηναίου, Ἔλεγχος Ψευδωνύμου Γνώσεως Α’, 10, 1). Ἡ παρουσία ὑμῶν σήμερον, τιμιώτατοι ἀδελφοί, εἰς τήν τοῦ Κωνσταντίνου πόλιν, δίδει εἰς πάντας ἡμᾶς τήν εὐκαιρίαν νά βιώσωμεν, διά μίαν εἰσέτι φοράν, τό Μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας, καθώς «ἕν σῶμα οἱ πολλοί ἐσμεν» (Α´ Κορ. 10, 17), διακηρύττοντες, κατά τόν λόγον τοῦ Ἁγίου προκατόχου ἡμῶν, Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, τόν «τρόπον», τούς «νόμους», τήν «γνώμην» καί τήν «πίστιν» ἡμῶν (Ἰωάννου Χρυσοστόμου, PG Migne 52, 397), διαβουλευόμενοι κατά «τόν νοῦν τοῦ Χριστοῦ» (Α´ Κορ. 2, 16), ὅτι «Αὐτός ἐστι τό πλήρωμα τό πληροῦν τά πάντα» (Ἐφ. 1, 23).