e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2022

Στην εσχάτη ποινή της καθαιρέσεως ο π. Διονύσιος Καλαμπόκας

Μες από μια εγκύκλιο του Αρχιεπισκόπου Κρήτης κ. Ευγενίου (22ας Ιουνίου 2022) προς τους Μοναχούς και τις Μοναχές της Αρχιεπισκοπής Κρήτης πληροφορούμαστε ότι η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος επέβαλε πρόσφατα την εσχάτη των ποινών για ιερωμένο, αυτήν της καθαιρέσεως από τον βαθμό της ιεροσύνης, στον μέχρι τώρα Αρχιμανδρίτη Διονύσιο (κατά κόσμον Γεώργιο) Καλαμπόκα, εξαιτίας κανονικών παραπτωμάτων στα οποία υπέπεσε, επαναφέροντάς τον στην τάξη των Μοναχών.

Ο Μητροπολίτης Αργολίδος επανέρχεται περί σύγχρονων ψευδοπροφητών [video]

 ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΛΟΥΘΩΣ:

ΕΙΚΟΝΑ – ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΕΙΣ ΤΟΝ CONCHITA WURST

Ὑπό

Μητροπολίτου πρ. Χαλκηδόνος Ἀθανασίου

Οὐχί σπανίως, ὡς γνωστόν, παρουσιάζονται ἀπίθανοι συνθέσεις ζωγραφικαί καί ἄλλαι ἀπό ἀπόψεως ἐκτελέσεως κ.λπ., διαφόρων καλλιτεχνικῶν ρευμάτων ἐντυπωσιάζουσαι ὡς πρός τήν σύλληψιν πρωτίστως, τήν κατασκευήν, τά χρησιμοποιηθέντα ὑλικά, τούς τίτλους καί  ἄλλα πολλά ὡς π.χ. εἰς τόν ἀφηρημένον καί ἀντικειμενικόν σουρεαλισμόν, τήν ψυχεδελικήν τέχνην κ.τ.λ.

Με αδικείς γιατί δεν μπορείς να με φτάσεις


“Είναι αδύνατον να οργιστεί κανείς εναντίον του πλησίον, αν πρώτα δεν υπερηφανεύεται εσωτερικά απέναντί του και αν δεν τον περιφρονήσει και αν δεν θεωρήσει τον εαυτό του καλύτερο από εκείνον” (αββάς Δωρόθεος)

Όταν ο λογισμός στις ανθρώπινες σχέσεις θεριεύει, οι συγκρούσεις και ο διχασμός έρχονται αναπόφευκτα. Μπορεί ο εκκοσμικευμένος πολιτισμός μας να μην δέχεται ότι υπάρχει διάβολος, ότι υπάρχει το πνεύμα του πονηρού, αυτό είναι εμφανές όμως ότι δεν ισχύει, όταν διαπιστώνουμε πως η καρδιά μας είναι διασπασμένη απέναντι στον άλλον. Η σκέψη μας τροφοδοτείται από δύο κυρίως λογισμούς, που οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα. Ο ένας είναι ότι ο άλλος δεν μπορεί να μας φτάσει στις ικανότητες, στην προσφορά, στα δεδομένα που δικαιούμαστε και, επομένως, έχουμε κάθε δίκιο να θυμώνουμε, ακόμη και να οργιζόμαστε μαζί του, διότι δεν μας νιώθει. Ο άλλος λογισμός έχει να κάνει με το αίσθημα της αδικίας που αισθανόμαστε ότι υφιστάμεθα από αυτόν. Και η αδικία γίνεται πάλι θυμός, κάποτε και με τις επιλογές μας, κάποτε μόνο με τον άλλον. 

Ας το δούμε αυτό και στις σχέσεις των γονέων με τα παιδιά.