«Οι ηρωικοί πρόγονοί μας δεν επέτρεψαν στον φόβο να κυριεύσει τις ψυχές τους, ούτε διανοήθηκαν να παραδώσουν τον τόπο τους αμαχητί στους εισβολείς», σημειώνει ο Σεβ. Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κ. Μακάριος, αναφερόμενος στην αντίσταση του λαού της Κρήτης κατά την ιστορική Μάχη του 1941, από την οποία συμπληρώνονται σήμερα 83 έτη.
Στο Μήνυμά του για την Επέτειο, ο Αρχιεπίσκοπος επισημαίνει πως η λεβεντιά των Κρητικών «έγινε συνώνυμο του αδούλωτου πνεύματος και φωτεινό παράδειγμα για τους λαούς που συνέχιζαν να μάχονται προς αναχαίτιση της ναζιστικής λαίλαπας». Αποφαίνεται δε ότι με τον αγώνα και τη θυσία τους, μας διδάσκουν ότι «είναι εφικτό να διαφοροποιούμε τον – φαινομενικά προκαθορισμένο - ρου της ιστορίας, αρκεί να αγωνιζόμαστε με θάρρος για την υπεράσπιση των ιδανικών και των αξιών μας».
Επίσης, ο Αρχιεπίσκοπος υπενθυμίζει ότι στα βουνά και τις κοιλάδες της μεγαλονήσου σφυρηλατήθηκε η ισχυρή και ειλικρινής φιλία, η οποία συνδέει ως σήμερα του λαούς της Ελλάδος και της Αυστραλίας.
Ακολουθεί ολόκληρο το Μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας:
Μια μέρα σαν τη σημερινή, πριν από 83 ακριβώς έτη, ο ανοιξιάτικος ήλιος στον ουρανό της Κρήτης κρύφτηκε από σμήνη γερμανικών πολεμικών αεροσκαφών. Οι κάτοικοι της νήσου ξύπνησαν από τους ήχους των βομβαρδισμών. Ο εφιάλτης του πολέμου που τους προηγούμενους μήνες είχε αιματοκυλήσει την ευρωπαϊκή ήπειρο, έκρουε πλέον και τη δική τους πόρτα.
Οι ηρωικοί πρόγονοί μας δεν επέτρεψαν στον φόβο να κυριεύσει τις ψυχές τους, ούτε διανοήθηκαν να παραδώσουν τον τόπο τους αμαχητί στους εισβολείς. Είχαν βαθιά ριζωμένα στις συνειδήσεις τους τα ιδανικά της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ιδανικά για τα οποία θυσιάστηκαν πολλές γενιές Κρητικών στο διάβα των αιώνων. Και αυτά τα ιδανικά τούς υπαγόρευσαν να αντισταθούν με θάρρος και ομοψυχία, άνδρες και γυναίκες, νέοι και γέροντες, και να χύσουν το αίμα τους αν χρειαζόταν σε έναν αγώνα που έμοιαζε εξ αρχής άνισος.
Ποταμοί αίματος πότισαν, πράγματι, την κρητική γη τόσο κατά τη διάρκεια της ιστορικής Μάχης του 1941, όσο και μετά την κατάληψή της από τους πανίσχυρους εισβολείς. Όμως η λεβεντιά που επέδειξε ο λαός της Κρήτης έγινε συνώνυμο του αδούλωτου πνεύματος και φωτεινό παράδειγμα για τους λαούς που συνέχιζαν να μάχονται προς αναχαίτιση της ναζιστικής λαίλαπας.
Η ανάταση του ηθικού των άλλων λαών και η αναζωπύρωση της αντίστασης στον Ιταλο-Γερμανικό Άξονα, όσο και η καθυστέρηση της επιχείρησης «Μπαρμπαρόσα» στο Ανατολικό Μέτωπο, υπήρξαν οι λόγοι για τους οποίους έχει αναγνωριστεί διεθνώς η σημαντική συμβολή της Μάχης της Κρήτης στην τελική έκβαση του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου. Ενώ, ταυτοχρόνως, πολλοί έχουν αναρωτηθεί, ανάμεσά τους και ο Βρετανός ιστορικός Alan Clark: «Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο ρους της ιστορίας, εάν ένα χρόνο πριν οι κάτοικοι της Δύσεως είχαν δείξει το ίδιο θάρρος με τους Κρητικούς κατά την εισβολή των Γερμανών στα εδάφη τους;». Η απάντηση στο ρητορικό αυτό ερώτημα είναι προφανής και αναδεικνύει ό,τι πολυτιμότερο έχει να μας διδάξει ο αγώνας και η θυσία των ηρωικών προγόνων μας: πως είναι εφικτό να διαφοροποιούμε τον – φαινομενικά προκαθορισμένο - ρου της ιστορίας, αρκεί να αγωνιζόμαστε με θάρρος για την υπεράσπιση των ιδανικών και των αξιών μας.
Είναι μεγάλη ευλογία το ότι μπορούμε να αντλούμε τόσο ωφέλιμα και απτά διδάγματα από την πρόσφατη ιστορία της πατρίδας μας. Ακόμη μεγαλύτερη ευλογία είναι για εμάς τους Έλληνες της πέμπτης ηπείρου, καθώς ταυτοχρόνως, στις ίδιες σελίδες της ιστορίας, ανακαλύπτουμε πτυχές της ισχυρής και ειλικρινούς φιλίας η οποία συνδέει τους λαούς της Ελλάδος και της Αυστραλίας. Μια φιλία που σφυρηλατήθηκε στα βουνά και τις κοιλάδες της Κρήτης, τον Μάιο του 1941, όταν τα παλικάρια του Σώματος ANZAC αγωνίστηκαν με αυταπάρνηση για να αποκρούσουν τους Γερμανούς εισβολείς, σαν να υπερασπίζονταν τους δικούς τους τόπους, τις δικές τους εστίες, τις δικές τους οικογένειες. Μια φιλία που επίσης σφυρηλατήθηκε σε σπίτια, εκκλησίες και μοναστήρια της μεγαλονήσου, όπου ολόψυχα οι κάτοικοι, συμπεριλαμβανομένων των κληρικών και μοναχών, περιέθαλπαν και προστάτευαν τους στρατιώτες που είχαν μείνει πίσω μετά την εντολή των Συμμάχων για εκκένωση της νήσου.
Για όλους αυτούς τους λόγους, έχουμε διπλό χρέος να θυμόμαστε και να τιμούμε τους ήρωες της Μάχης της Κρήτης. Ας είναι αιωνία η μνήμη τους κι ας έχουμε πάντοτε για οδοδείκτες μας τα ιδανικά για τα οποία αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν!
Message of Archbishop Makarios of Australia
for the 83rd Anniversary of the Battle of Crete
On a day like today, exactly 83 years ago, the spring sun in the sky of Crete was hidden by swarms of German warplanes. The island's inhabitants woke up to the sounds of bombings. The nightmare of war, which had soaked the European continent in blood in the preceding months, was now knocking at their door.
Our heroic ancestors did not allow fear to conquer their souls, nor did they contemplate surrendering their land unarmed to the invaders. Deeply rooted in their consciences were the ideals of freedom and human dignity; ideals for which many generations of Cretans had sacrificed throughout the centuries. And these ideals commanded them to resist with courage and unanimity – men and women, young and old – and to shed their blood if needed in a struggle, which from the beginning seemed unequal.
Rivers of blood indeed soaked the Cretan land both during the historic Battle of 1941 and after its occupation by the powerful invaders. However, the valour shown by the people of Crete became synonymous with the indomitable spirit and a shining example for those who continued to fight in an attempt to stem the Nazi rampage.
The uplifting of the morale of other nations and the rekindling of resistance to the Italo-German Axis, as well as the delay of Operation "Barbarossa" on the Eastern Front, were the reasons why the significant contribution of the Battle of Crete to the final outcome of World War II has been internationally recognised. At the same time, many have wondered, including British historian Alan Clark: "How different would the course of history have been if a year earlier the inhabitants of the West had shown the same courage as the Cretans did during the German invasion of their lands?" The answer to this rhetorical question is obvious and highlights the most valuable lesson our heroic ancestors have to teach us: that it is possible to alter the – seemingly predetermined – course of history, as long as we fight courageously to defend our ideals and values.
It is a great blessing that we can draw such useful and tangible lessons from the recent history of our homeland. Even greater is the blessing for us Greeks of the fifth continent, as at the same time, on the same pages of history, we discover aspects of the strong and sincere friendship that binds the peoples of Greece and Australia. A friendship forged in the mountains and valleys of Crete in May 1941 when the ANZAC Corps fought selflessly to repel the German invaders as if defending their own lands, their own homes, their own families. A friendship that was also forged in homes, churches and monasteries of the island, where the inhabitants, including the clergy and monks, with generosity of spirit sheltered and protected the soldiers who had been left behind after the Allies ordered the evacuation of the island.
For all these reasons, we have a double duty to remember and honour the heroes of the Battle of Crete. May their memory be eternal, and may we always have as our guiding principles the ideals for which they fought and sacrificed!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου