Ας κάνουμε την υπέρβαση

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Κυριακή Β’ Λουκά

29/9/2024

Γράφει ο π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΠΟΜΟΝΗΣ

Μες από τη γραφίδα τού ευαγγελιστή Λουκά ερχόμαστε σήμερα σε επαφή με ένα μικρό μεν, ωστόσο πολύ σημαντικό τμήμα της διδασκαλίας του Ιησού. Το τμήμα αυτό της διδασκαλίας του Κυρίου μπορούμε να πούμε ότι, μαζί με την Επί του Όρους Ομιλία έτσι όπως μας την παρουσιάζει ο ευαγγελιστής Ματθαίος, αποτελούν τον καταστατικό χάρτη της χριστιανικής ηθικής.

Ο Ιησούς, μες από τη σύντομη αυτήν ευαγγελική περικοπή, αρχικά κάνει γνωστό στους χριστιανούς όλων των αιώνων και εποχών τον χρυσό κανόνα του χριστιανικού τρόπου ζωής, λέγοντας στους μαθητές Του και στο πλήθος που Τον παρακολουθούσε, ότι “όπως θέλετε να σας συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, έτσι να  συμπεριφέρεστε κι εσείς προς αυτούς”. Ο νέος αυτός τρόπος ζωής, εισηγητής του οποίου γίνεται ο ίδιος ο Κύριος, έχει κατεύθυνση προς τον συνάνθρωπο, τον πλησίον.

Στη συνέχεια, ο Ιησούς περνάει στο επόμενο στάδιο και, διερωτώμενος ποια θα μπορούσε να είναι η αναγνώριση από τον Θεό προς τους ανθρώπους που αγαπούν μόνον εκείνους που τους αγαπούν ή κάνουν το καλό μόνον σε εκείνους που τους έχουν κάνει νωρίτερα το καλό, κάτι που είναι ίσως και αυτονόητο, εξηγεί ότι, από καταβολής κόσμου, είναι διάχυτη η αντίληψη ότι, όταν κάνουμε το καλό, ελπίζουμε σε μια ανάλογη μεταχείριση όταν υπάρξει ανάγκη.  Ο Κύριος ζητά από εμάς, σήμερα και κάθε μέρα, να κάνουμε την υπέρβαση, να ξεπεράσουμε δηλαδή τον συμβατικό τρόπο ζωής, ακόμα και τον εαυτό μας αν χρειαστεί, και να στραφούμε με αγάπη προς τον πλησίον, όποιος κι αν είναι αυτός, ό,τι και αν αισθάνεται για εμάς. Εννοείται ότι η προσέγγιση αυτή είναι μακριά από κάθε ανθρώπινο στερεότυπο κοινωνικό, οικονομικό, φυλετικό ή θρησκευτικό.

Ο Κύριος, μες από  διάφορα παραδείγματα της καθημερινής ζωής, όπως π.χ. ο δανεισμός, προσπαθεί να εξαφανίσει κάθε μορφή κοινωνικο-οικονομικής σύμβασης μεταξύ των ανθρώπων. Εξηγεί ότι και ο αμαρτωλός άνθρωπος μπορεί να πλησιάζει των συνάνθρωπο, με ιδιοτελή πάντα κίνητρα. Έτσι εκθέτει σε όλους την άνευ όρων κένωση, το άδειασμα δηλαδή της ψυχής μας προς τον συνάνθρωπο. Η κένωση αυτή, χωρίς κανένα ιδιοτελές κίνητρο ή κέρδος, αλλά με γνώμονα την αληθινή και ανιδιοτελή αγάπη, αποτελεί το μοναδικό μέσο ουσιαστικής επικοινωνίας με τον Θεό και τον άνθρωπο.

Όταν, λοιπόν, την υπέρβαση αυτή, το άδειασμα της ψυχής μας, το εντάξουμε στην καθημερινότητά μας και του δώσουμε την εξέχουσα θέση που του αρμόζει,  τότε και μόνον τότε θα μπορέσουμε να αντιληφθούμε τι σημαίνει στην πράξη η ζωή με τον συνάνθρωπο και τον Χριστό. Αμήν!