«Ἑόρταζε, Ἰούδα, τὰς ἑορτάς σου, ἀπόδος τὰς εὐχάς σου»[1], ἐντέλλεται παλαιόθεν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, Παναγιώτατε Δέσποτα! Καὶ ἰδοὺ σήμερον, ὅτε τὸ ἡμερολόγιον σημειοῖ τὴν τελευταίαν τοῦ Νοεμβρίου μηνός, καὶ ὁ Συναξαριστὴς ἀφιεροῖ αὐτὴν εἰς τὸν Πρωτόκλητον τῶν Ἀποστόλων, τὸν πρῶτον μετὰ τὸν Πρῶτον θεμέλιον τοῦ λαμπροῦ οἴκου τῆς Βυζαντίδος Ἐκκλησίας, πειθόμενοι εἰς τὴν θείαν ἐντολήν, λαμπροὶ λαμπρῶς ἑορτάζομεν Ἀνδρέαν τὸν ὑπέρλαμπρον! Καὶ κέντρον μὲν καὶ κορωνὶς τοῦ ἑορτασμοῦ αὕτη ἡ ὑπὸ τὴν Σὴν προεδρείαν μεθ’ ὅσης οὐκ ἔνι τῆς μεγαλοπρεπείας καὶ σεμνότητος τελουμένη θεία καὶ ἱερωτάτη Πατριαρχικὴ καὶ Συνοδικὴ Λειτουργία, στολισμὸν δὲ λόγου κατάλληλον ἐκλήθη νὰ ἐπιθέσῃ αὐτῇ ὁ ἱερὸς Πατριαρχικὸς ἄμβων. Ἀλλὰ ὁ ἐπιλεγεὶς ὁμιλητής, πόρρω ἀπέχων ἀπὸ τοῦ νὰ δύναται νὰ τιμήσῃ πρεπόντως τὴν δοθεῖσαν σεπτὴν ἐντολήν, καὶ τὸν ψαλμικὸν λόγον τὸν ἀποτρέποντα τὸν ἁμαρτωλὸν ἐκδιηγεῖσθαι τὰ κρίματα τοῦ Θεοῦ[2] τρέμων, ἐπικαλεῖται ἐν ταπεινώσει δαψιλῆ τὸν θεῖον φωτισμὸν καὶ συναντίληψιν: «Ἀνδρέαν τὸν Ἀπόστολόν Σου μέλπειν μοι προθυμουμένῳ, Χριστέ, ταῖς ἱκεσίαις αὐτοῦ, ὡς Θεός, τὴν ἀκτῖνα τοῦ Πνεύματος τοῦ Παναγίου μοὶ δώρησαι, καὶ τὴν λαμπάδα τῆς σοφίας Σου»!
Ἑορτάζομεν λοιπόν, ἀδελφοί προσφιλεῖς καὶ πατέρες, ἑορτὴν Ἀποστολικήν, ἑορτὴν Μαρτυρικήν, ἑορτὴν εὐαγγελισμοῦ καὶ ἁγιασμοῦ τοῦ ἱεροῦ τούτου τόπου, ἑορτὴν θεμελιώσεως τῆς Βυζαντίδος Ἐκκλησίας, ἑορτὴν Θρονικὴν τοῦ ἁγιωτάτου Φάρου τῆς Χριστιανικῆς Ἀνατολῆς! Καὶ ἑορτάζοντες δὲν ἐνθυμούμεθα ἁπλῶς τὸν μέγαν καὶ θεοείκελον Ἀνδρέαν! Τὸν ἔχομεν ἐν μέσῳ ἡμῶν ζῶντα, κινούμενον, λειτουργοῦντα, συναγωνιζόμενον μεθ’ ἡμῶν εἰς τὰς πρὸς Θεὸν εὐχὰς καὶ ἐντεύξεις, εὐλογοῦντα καὶ ἁγιάζοντα ἡμᾶς ἀποστολικῶς, ἐπισφραγίζοντα τὸν ὕμνον καὶ προεξάρχοντα μυστικῶς τῆς πανηγύρεως!
Ἀπόστολος, Φωτιστής, Εὐαγγελιστής, πρῶτος Ποιμὴν ἡμῶν καὶ Πατὴρ ὁ Σταυρομάρτυς Ἀνδρέας! Ἀκούσας παρὰ Κυρίου τὸ «Ἀκολούθει μοι!»[3], ἠκολούθησεν Αὐτῷ μετὰ πάσης προθυμίας καὶ ἀπολύτου μέχρι τέλους συνεπείας καὶ εὐλαβοῦς ἀφοσιώσεως. Ἀπεστάλη ὑπὸ τοῦ Σωτῆρος διὰ τῆς προσταγῆς: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη»[4] καί, ὑποτασσόμενος εἰς τὸ θεῖον κέλευσμα, ἦλθεν ἀγαλλομένῳ ποδὶ πλὴν τῶν ἄλλων τόπων, καὶ εἰς τὰ ἀνωτερικὰ μέρη τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ εἰς τὴν ἐριβώλακα Θράκην, καὶ εὐηγγελίσθη Ἰησοῦν Χριστόν, Θεὸν δι’ ἡμᾶς ἐνανθρωπήσαντα, Ἐσταυρωμένον καὶ Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν ἐν δόξῃ, μόνον Σωτῆρα καὶ Λυτρωτὴν τοῦ κόσμου! Καὶ ὁ λαὸς τοῦ Βυζαντίου, ὁ ἕως τότε «καθήμενος ἐν σκότει» εἶδε διὰ τοῦ Ἀνδρέου «φῶς μέγα, καὶ τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καἰ σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν»[5]! Τὸ Φῶς τοῦ κόσμου, τὸ ἀληθινόν! Καὶ ἐβαπτίσθη ἡ πατριὰ τοῦ Μεγαρέως ἀποίκου λουτρὸν παλιγγενεσίας, ἀπηλλάγη τῆς δουλείας τοῦ ἀλλοτρίου, ἀνεγεννήθη εἰς νέαν ζωήν, τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν, καὶ ἐγένετο Ἐκκλησία! Ὡς καλὸς γεωργὸς ὁ Ἀνδρέας μὲ τὸ ἄροτρον τῆς Ἀποστολικῆς χάριτος ἐγεώργησεν ἐπιμελῶς τὴν τέως ἄνικμον γῆν τῶν Βυζαντίων, τὴν ἐπότισε μὲ τὰ ὕδατα τῶν προσευχῶν, τῶν ἱδρώτων καὶ τῶν δακρύων του, καὶ ὡς ἀκριβὴς μιμητὴς τοῦ Καλοῦ Σπορέως Χριστοῦ, κατέσπειρε ἐν εὐλογίαις τὸν λόγον τοῦ Θείου Λόγου καὶ ἀνεφύη συντόμως ἐνταῦθα ὁ ὑγιὴς καὶ χρυσόχλωρος στάχυς τῆς εὐσεβείας, ὅστις ἀπέδωκε διὰ τῶν αἰώνων, καὶ ἀποδίδει μέχρι καὶ σήμερον, εὐχόμεθα δὲ καὶ μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων, ἀμητὸν δαψιλέστατον θαλερῶν καρπῶν χάριτος, ἁγιασμοῦ, φωτὸς καὶ σωτηρίας! Καὶ πρῶτος καὶ εὐθαλὴς τοῦ ἱεροῦ τούτου Ἀγροῦ στάχυς, ὁ ἱερὸς Στάχυς, ὅν ὁ Ἀνδρέας κατέστησε πρῶτον τοῦ τόπου Ἐπίσκοπον καὶ ἡμεῖς φιλοτιμούμεθα υἱικῶς νὰ τὸν τιμῶμεν καὶ ἑορτάζωμεν ἕνα ἀκριβῶς μῆνα πρὸ τῆς τοῦ Μεγάλου Ἀνδρέου πανηγύρεως. Ἀνδρέας, Στάχυς, καὶ κατόπιν μία μακρὰ σειρὰ ἀξιοθέων διαδόχων, πλεῖστοι τῶν ὁποίων κοσμοῦν ὡς Ἅγιοι, ὡς ἀστέρες πολύφωτοι, τὸ νοητὸν στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας! Γρηγόριοι Θεολόγοι, Χρυσόστομοι, Ἀλέξανδροι, Φώτιοι, Πρόκλοι, Παῦλοι, Ἀνατόλιοι, Γερμανοί, Λουκάρεις, Ἀντώνιοι, Ἀρσένιοι, Νηστευταί, Νήφωνες, καὶ νέοι Γρηγόριοι, καὶ νέοι Κύριλλοι, καὶ νέοι καὶ παλαιοὶ θεοειδεῖς ἄνδρες! Ἐπιφανεῖς Πατέρες καὶ πνευματέμφοροι Διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας, φίλοι γνήσιοι τοῦ Χριστοῦ, Ὅσιοι, Μάρτυρες τῆς Ἀληθείας, Ὁμολογηταὶ τοῦ σωτηρίου Δόγματος, φορεῖς καὶ τηρηταὶ ἀκριβεῖς τῶν σεπτῶν Παραδόσεων, φρουροὶ ἀκοίμητοι τῶν ἱερῶν θριγκίων, ἐκμαγεῖα τέλεια τῆς ἀρετῆς, Ἱερομάρτυρες, παλαιοὶ καὶ νέοι, ἀγάλματα τῆς εὐσεβείας, πρυτάνεις τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας, φωστῆρες τῆς Οἰκουμένης! Ἀποτελεῖ δὲ τιμαλφὲς παράσημον εἰς τὸ στῆθος τοῦ ἁγιάζοντος ἡμᾶς ταύτην τὴν ὥραν διαδόχου αὐτῶν Βαρθολομαίου τοῦ Ἰμβρίου, ἡ ὑπ’ αὐτοῦ ὀφειλετικὴ θέσπισις κοινῆς τούτων ἁπάντων τῶν Ἁγίων φωτολαμποῦς ἑορτῆς καὶ πανηγύρεως κατὰ τὴν πασχάλιον Κυριακὴν τῆς Σαμαρείτιδος, ἄμα μάλιστα τῇ ἀναρρήσει Του εἰς τὸν Πατριαρχικὸν τοῦτον Θρόνον τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Πρὸς τούτοις καὶ πλεῖστοι ἄλλοι Ἅγιοι, Ὅσιοι, Διδάσκαλοι, Ἱεραπόστολοι, Ὁμολογηταί, Μάρτυρες καὶ Νεομάρτυρες, ὄχι μόνον ἐκ τοῦ Ἱερατείου ἤ τοῦ Μοναχισμοῦ, ἀλλὰ καὶ ἐκ τοῦ Χριστωνύμου λαοῦ τῆς Πόλεως καὶ τῶν πέριξ, καὶ μέχρις ἐσχατιῶν τῆς κανονικῆς δικαιοδοσίας τῆς Ἀνδρεοφύτου ταύτης Ἐκκλησίας, πάσης τάξεως καὶ ἡλικίας! Ἕτεροι εὔχυμοι καὶ ἡδύγευστοι καρποὶ τοῦ ἱεροῦ γεωργίου τοῦ Ἀνδρέου: Σύνοδοι Οἰκουμενικαί, τῆς πρώτης τῶν ὁποίων τὴν χιλιοστὴν καὶ ἑπτακοσιοστὴν ἀμφιετηρίδα ἀπὸ τῆς ἐν Νικαίᾳ συγκλήσεως ἑτοιμάζεται πυρετωδῶς ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία νὰ ἑορτάσῃ κατ’ ἀξίαν τὸ προσεχὲς ἔτος, ἀλλὰ καὶ Σύνοδοι Τοπικαίˑ Ὅροι ἀμετακίνητοι τῆς Πίστεωςˑ Κανόνες Ἱεροὶ ρυθμίζοντες τὰ ἐπὶ μέρους τῆς ζωῆς τῶν Χριστιανῶν καὶ τὰ τοῦ πολιτεύματος τῆς Ἐκκλησίας, ὅρια ἀσάλευτα, ἅ οἱ Πατέρες ἡμῶν ἔθεντο[6]ˑ Ἱεραποστολὴ εἰς ἔθνη ἀγνοοῦντα τὸ Εὐαγγέλιον, τόσον πρὸς Βορρᾶν καὶ Ἀνατολάς, ὅσον καὶ πρὸς τὴν Κεντρώαν Εὐρώπηνˑ φωτισμὸς καὶ ἐκπολιτισμὸς λαῶν ὁλοκλήρωνˑ Μοναχισμὸς ἀκμάζων εἰς Στούδια καὶ Παντοκράτορας καὶ Ἀκοιμήτους καὶ Χώρας τῶν Ζώντων, καὶ εἰς Ὀλύμπους καὶ Λάτρους καὶ Γαλήσια, καὶ ὅπου ἀλλοῦ τῆς εὐρυτέρας περιοχῆς. Μοναχισμὸς προσευχητικὸς καὶ ἱλαστικὸς τοῦ Θεοῦ, μεθύων τὴν νηφάλιον θείαν μέθην, ἐρωτικὸς τοῦ Οὐρανίου Νυμφίου, διαρκὴς αἱμοδότης τοῦ ἱεροῦ Θυσιαστηρίου, τοῦ ἄμβωνος, τῶν οἰάκων τῆς θεοτεύκτου Νηός, τῆς Ἱεραποστολῆς εἰς τὰ ἔθνη, τῆς ἐφηρμωσμένης, ζώσης καὶ ἀληθοῦς Θεολογίας, τῆς φιλανθρώπου ἐν λεντίῳ διακονίας, καὶ ὅλων τῶν ἐπὶ μέρους πτυχῶν τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας! Ἰδοὺ ἐπιγραμματικῶς ἡ θαυμαστὴ θημωνία τῶν ἐν Βυζαντίῳ θεοφιλῶν γηπονικῶν καταβολῶν τοῦ ἀνδρείου Ἀνδρέου! Χαῖρε, Πρωτόκλητε, τέρπου καὶ ἀγάλλου, καθορῶν ὅσα ἡ πανσθενὴς δεξιὰ τοῦ Ὑψίστου διὰ σοῦ δεξιῶς ὑπὲρ ἡμῶν ἐξειργάσατο!
Ἀλλά, θεοφιλὴς καὶ φιλαπόστολος ὁμήγυρις, τὸν Ἀνδρέαν ἐχαρακτηρίσαμεν ὡς Σταυρομάρτυρα! Καὶ τοῦτο διότι δὲν ὑπῆρξεν ἁπλῶς Μάρτυς καὶ Ὁμολογητὴς τοῦ Ἐσταυρωμένου καὶ Ἀναστάντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐνώπιον ἡγεμόνων καὶ ἐθνῶν, ἀλλὰ καὶ διὰ τέλους σταυρικοῦ ὁ ἴδιος ἐτιμήθη, ἀξιωθεὶς νὰ παραδώσῃ ἐν Πάτραις τὸ πνεῦμα του ἐπὶ σταυροῦ, ὅπως αὐτὸς ὁ Ἀρχηγὸς καὶ Τελειωτὴς τῆς Πίστεως καὶ τῆς ζωῆς ἡμῶν! Ἐσταυρώθη ὁ Χριστός, ὁ θεῖος ἔρως τῆς ἱερᾶς καρδίας τοῦ Ἀνδρέου - ἐσταυρώθη καὶ ὁ πιστὸς δοῦλος, Μαθητὴς καὶ Ἀπόστολός Του! Τὰ παράλια τῆς πόλεως τῶν Πατρῶν ὑπῆρξαν ὁ τόπος τοῦ μαρτυρίου τοῦ Ἀνδρέου, μετὰ μίαν λαμπράν, μακροχρόνιον, κοπιώδη, θεοφιλῆ καὶ ἀγλαόκαρπον Ἀποστολικὴν πορείαν καὶ διακονίαν! Ἐκεῖ τὸν ἀνέμενε ἡ ἰδική του δόξα, ὁ ἰδικός του σταυρός! Ἀπὸ τὴν στιγμὴν ποὺ ἤκουσεν ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Σωτῆρος τό: «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἔρχεσθαι, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καθ’ ἡμέραν καὶ ἀκολουθήτω μοι»[7] καὶ Τὸν ἠκολούθησε, ἐγνώριζεν ὁ μακάριος ὅτι κλῆρος του ἦτο ἀφεύκτως ὁ σταυρός! Καὶ ὁ καθ’ ἡμέραν τοῦ ἀνενδότου ἀγῶνος κατὰ τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, συμφώνως πρὸς τὸ ψαλμικὸν «ἕνεκά Σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν»[8], ἀλλὰ καὶ ὁ τοῦ μαρτυρικοῦ τέλους ἕνεκεν τοῦ παναγίου Ὀνόματός Του! Μετὰ μίαν λοιπὸν μακρὰν καὶ ἐπίπονον πορείαν εὐόρκου καὶ μετὰ πάσης αὐταπαρνήσεως δουλεύσεως εἰς τὸ Εὐαγγέλιον, ἦλθεν ἡ ὥρα νὰ τεθῇ ἡ τιμία σφραγὶς τῆς γνησιότητος καὶ τελειώσεως τῆς Ἀποστολικῆς ἐργασίας τοῦ Χριστοδιψοῦς Ἀνδρέου, καὶ ἡ σφραγὶς αὕτη ἦτο ὁ σταυρός! Ἐσταυρώθη καὶ αὐτός, ὡς ἔφθημεν εἰπόντες, ὅπως ὁ θεῖος Διδάσκαλός Του -ὁποία τιμή!- πλὴν ὅμως χιαστί! Καὶ ὁ χιαστὸς Σταυρὸς τοῦ Ἀνδρέου μακρόθεν, δίκην μετεώρου φωτεινοῦ μονογράμματος, διασαλπίζει μαγαλοφώνως τὸ προσκυνητὸν ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ὑπὲρ τοῦ ὁποίου πᾶς ὁ βίος καὶ ἡ ὑπερτάτη ἐν τέλει θυσία τοῦ Μαθητοῦ καὶ Ἀποστόλου. Ἕνα Χί, τὸ ὁποῖον εὐλόγως παρ’ ἡμῶν δύναται νὰ ἑρμηνευθῆ ὡς: Χριστός, Χάρις, Χαρά, Χορὸς θεουμένων, Χῶρος ἀναψύξεως, Χώρα τῶν Ζώντων! Ἕνα Χί τοῦ ὁποίου τῶν δύο γραμμῶν σημεῖον τομῆς εἶναι τὸ Βυζάντιονˑ εἶναι ἡ «προκαθεζομένη τῆς Εὐρώπης» Πόλις αὕτηˑ εἶναι ἡ ποτνία Μήτηρ ἡμῶν Βυζαντὶς Ἐκκλησίαˑ εἶναι ὁ σεβάσμιος Οἰκουμενικὸς Πατριαρχικὸς Θρόνος! Τὰ δὲ κἐρατα αὐτοῦ φθάνουν ἀπὸ τῆς πολεμικῶς, ὑπὸ ὁμοθρήσκων δυστυχῶς, σκληρῶς δοκιμαζομένης σήμερον Κριμαίας καὶ Κάτω Οὐκρανίας, μέχρι τὰς Ἀχαϊκὰς Πάτραςˑ καὶ ἀπὸ τῆς ὀμιχλώδους Σκωτίας μέχρι τὴν ἐρατεινὴν Κύπρον, καὶ μέχρι τὴν γενέθλιον Βηθσαϊδᾶ τῆς αἱμασούσης κατὰ τὰς ἡμέρας ἡμῶν Γαλιλαίας καὶ λοιπῆς πολυτλήμονος Ἁγίας Γῆς. Καὶ κοσμεῖ μὲν ὁ χιαστὸς Σταυρὸς τοῦ Ἀνδρέου τὸ ἐθνικὸν λάβαρον τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου, ἀλλὰ λαμπρότερον κοσμεῖ τὰς κατὰ Μωρέαν κλεινὰς Πάτρας, ὅπου καὶ τὰ σωζώμενα ἱερὰ ἀποτμήματά του καὶ ἡ χαριτόβρυτος τιμία κάρα τοῦ ἐν αὐτῷ τανυσθέντος Πρωτοκλήτου. Ἀκόμη οὐσιαστικώτερον κοσμεῖ καὶ ἁγιάζει τὰς ψυχὰς καὶ τὰς καρδίας ὅσων ἔχομεν μετὰ Ἀνδρέου μίαν τὴν εὐσεβῆ πίστιν, μίαν τὴν εὐλάβειαν, ἕνα τὸν θεῖον ἔρωτα, μίαν τὴν καλὴν ὁμολογίαν, μίαν τὴν ἐν Χριστῷ ἀγάπην, μίαν τὴν εἰς Αὐτὸν ὡς τὸν μόνον Θεὸν καὶ Λυτρωτὴν καὶ Εὐεργέτην ἐλπίδα, μίαν τὴν προσδοκίαν καὶ ἕν τὸ ὅραμα τῆς ἐρχομένης Θείας Βασιλείας! Ἕν τὸ ὑγιὲς ἐκκλησιαστικὸν φρόνημα, μίαν καὶ σταθερὰν τὴν ἀπόφασιν ὅπως εἶναι πάντοτε καὶ μέχρι τελευταίας ἡμῶν ἀναπνοῆς «τὰ πάντα» δι’ ἡμᾶς «καὶ ἐν πᾶσι Χριστός»![9] Κοσμεῖ ὑπερπλέον καὶ στηρίζει τὴν πρωτεύθυνον καὶ προκαθεζομένην ταύτην Ἁγίαν Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τὴν τὸν ἰδικόν της σταυρὸν ἐν ὑπομονῇ πολλῆ μακροχρονίως αἴρουσαν, καὶ τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ κόσμῳ περιφέρουσαν, καὶ ἐμπτυσμοὺς καὶ βέλη καὶ μάστιγας παρ’ οἰκείων καὶ παρὰ θύραθεν ἀγογγύστως, «διὰ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ διὰ τὴν μαρτυρίαν τοῦ Ἀρνίου»[10] ἥν ἔχει, δεχομένην! Καὶ πολλοὶ μὲν ἐπίστευσαν ἀφελῶς κατὰ καιροὺς ὅτι μὲ ἕνα Χὶ θὰ ἠδύναντο νὰ διαγράψουν παντελῶς ὄχι μόνον τὴν προσφορὰν πρὸς τὸν ὅλον Χριστιανισμὸν καὶ πρὸς τὸν πανανθρώπινον πολιτισμὸν, ἄν ὄχι καὶ αὐτὴν τὴν φυσικὴν παρουσίαν τὴς μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας ταύτης, πλὴν ὅμως, ἐλέῳ καὶ εὐδοκίᾳ τοῦ Θεοῦ, τὰ πονηρὰ τῶν πονηρῶν καταθύμια διαρκῶς διαψεύδονται, τὰ παντὸς εἴδους ἀτυχῆ δεδομένα ἀνατρέπονται, καὶ τὸ φῶς τοῦ Φαναρίου, διαρκῶς ἀνανεούμενον ἀπὸ τὴν ζέσιν τοῦ πνεύματος καὶ ἀπὸ τὸ πῦρ τῆς καρδίας τοῦ φωτιστοῦ ἡμῶν Ἀνδρέου, ἐξακολουθεῖ καὶ δὲν θὰ παύσῃ, πιστεύομεν, νὰ φωτίζῃ πάντοτε διὰ τῶν αἰώνων τηλαυγῶς τὴν οἰκουμένην, καὶ νὰ ἐξακτινώνῃ τὴν σταυροαναστάσιμον σωτήριον Χάριν τὴν δοθεῖσαν ἡμῖν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ Ἀποστόλου Του μέχρι τὰς ἐσχατιὰς τοῦ κόσμου!
Κρατοῦντος Σου εὐλαβῶς καὶ ἐν αἰσθήσει ὑψηλῇ εὐθύνης εἰς τὰς σεπτὰς γεροντικὰς χεῖρας Σου τοὺς οἴακας τῆς ἱερᾶς Ὁλκάδος καὶ τὴν σκυτάλην τῆς κληρονομίας τοῦ Πρωτοκλήτου, καὶ τιμίως ἀγωνιζομένου Σου ὑπὲρ τῆς ἱερᾶς κληρουχίας καὶ τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους, ταῖς πρεσβείαις Ἀνδρέου «γένοιτό Σοι ὁ Χριστὸς εὐμενής, Παναγιώτατε Δέσποτα»! Καὶ δι’ εὐχῶν Σου ἁγίων καὶ πᾶσιν ἡμῖν! Ἀμήν!
- Ναούμ, 2, 1.
- Ψαλμ. 49, 16.
- Ἰωάν. 1, 44.
- Ματθ. 28, 19.
- Ματθ. 4, 16.
- Πρβλ. Παροιμ. 22, 28.
- Λουκ. 9, 23.
- Ψαλμ. 43, 23.
- Κολ. 3, 11.
- Ἀποκ. 6, 9.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου