Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας
Ανήμερα της εορτής του Αγίου Χαραλάμπους (10 Φεβρουαρίου) του 1998 προπέμψαμε στον τάφο -πύλη της Αιωνιότητας- τον σεβαστό Αρχιμανδρίτη Διονύσιο Κοντονή, ο οποίος υπήρξε γόνος επιφανής και αγαπητός της κωμόπολης Μπανάτου.
Ήδη ο μακαριστός Γέροντας γεύεται ουράνιες εμπειρίες και όλοι προσευχόμαστε να έχει συναριθμηθεί στους ταπεινούς εκείνους αγίους και δίκαιους ιερείς, οι οποίοι μετέχουν αδιάλειπτα στην υπερκόσμια Θεία Μυσταγωγία, θεώμενοι ανεκλάλητων καταστάσεων.
Ο π. Διονύσιος Κοντονής, σε ηλικία 76 ετών και μετά από μακρά και καλλίκαρπη διακονία όπου η Εκκλησία τον έταξε, είτε ως Μοναχό, Ιερομόναχο και Αρχιμανδρίτη, μάλιστα δε επί τρεις και πλέον δεκαετίες στην παραθαλάσσια ωραία κωμόπολη του Στομίου της Λάρισας, μετέστη «από των λυπηροτέρων επί τα χρηστότερα και θυμηδέστερα», αφού εκδαπάνησε τον βίο του με απλότητα και ταπεινοφροσύνη, καταδεκτικότητα, κατανόηση κι επιείκεια για τις δυο και τρεις γενιές των πνευματικών του τέκνων στη θεσσαλική εκείνη γωνιά, με πατρική στοργή και νουθεσίες για όσους τον πλησιάζαμε, με ανοιχτή πάντα καρδιά, χαμόγελο και ωραία αστεία για τους συνηλικιώτες του συγχωριανούς μας, που τον υπεραγαπούσαν και με τους οποίους, σε κάθε ευκαιρία, αναθυμόταν «ημερών αρχαίων».
«Ο ζήλος του οίκου σου κατέφαγέ με», παραδέχεται ο Ψαλμωδός και κάτι ανάλογο συνέβαινε με την οικογένεια του Διονυσίου. Ο ευσεβής πατέρας του Ανδρέας υπηρέτησε τον Ναό της Παναγούλας ως Επίτροπος επί δυόμισι δεκαετίες και ο μικρός Διονύσιος έμαθε κι έπαθε τα θεία μες από αυτή τη σχέση του πατέρα του, αλλά και των πιστών θειάδων του, με τον ενοριακό τους ναό. Με άλλα λόγια, «εκ κοιλίας μητρός» τού εμφύσησε αθόρυβα η οικογένεια την αγάπη στον Θεό, την προσήλωση στην παράδοση, την ενοριακή συνείδηση και την διάθεση αυτοπροσφοράς. Ως εκ τούτου, ο ίδιος υπηρέτησε αρχικά τον Ναό ως «σκολιταρούδι» (παιδί του Ιερού Βήματος) και ύστερα «νόντσολος» (νεωκόρος, δηλαδή), πλάι σε βαρύνουσες ιερατικές μορφές του Μπανάτου εκείνων των χρόνων, διδασκόμενος έτσι πολλά ευεργετικά για την προσωπική του ιερατική κλίση.
Αργότερα οδήγησε τα βήματά του στον Άγιον Όρος, το περιώνυμο «Περιβόλι της Παναγίας», όπου διέμεινε για μια διετία κι έλαβε τα πρώτα νάματα της μοναχικής άσκησης πλάι σε έμπειρους Αγιορείτες, καλλιεργώντας και αναπτύσσοντας συνάμα ως εργόχειρο, το τάλαντο του Κεντήματος, μέχρι το τέλος της ζωής του. Πολύ σημαντικά έργα τέχνης παρήγαγαν τα χέρια του: Μουσειακές ιερατικές στολές, πολύμορφους Επιταφίους, χρυσοκέντητα καλύμματα ιερών σκευών, υπέροχους πίνακες για τα σαλόνια των σπιτιών και ό,τι άλλο βάλει ο νους από πλευράς Κεντητικής. Ορισμένα από τα πλείστα όσα δημιουργήματά του υπάρχουν σήμερα ως προσωπικά του δωρήματα-αφιερώματα στη Μονή Στροφάδων και Αγ. Διονυσίου και στους Ναούς του Μπανάτου, αλλά και στην κατοχή πολλών ιδιωτών-συλλεκτών.Μεγαλώνοντας ο Διονύσιος σε δυσχερή από κάθε άποψη εποχή, δεν ευτύχησε ιδιαίτερης μόρφωσης, αξιώθηκε όμως –διακονώντας την εκκλησία και τους παπάδες της- να μαθητεύσει στα ιερά βιβλία, στα λειτουργικά και πατερικά κείμενα, τα οποία (ως γνωστόν) απετέλεσαν τις κατεξοχήν μορφωτικές πηγές του Γένους μας κατά τους τέσσερις αιώνες οθωμανικού ζυγού.
Ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο κι έδειχνε αυθεντικό άνθρωπο του Θεού, το γεγονός, ότι κατά τις μακρές συζητήσεις μας, οποτεδήποτε επισκεπτόταν τη γενέτειρά του, χρησιμοποιούσε πάντοτε ατόφια χωρία από το Ευαγγέλιο, για να στερεώσει τη γνώμη του! Διακριτικό γνώρισμα ετούτο των παλαιών, σοφών ιερέων!
Αυτή η εμπειρική μόρφωσή του ήταν που τον έκανε, τελειώνοντας κάθε φορά τη Θεία Λειτουργία, ν’ απευθύνει λιγοστά μεν, μεστά όμως λόγια προς το εκκλησίασμα, λόγια ευχετικά και παρηγορητικά, απλά μηνύματα πνευματικής πάντως οικοδομής. Ξέρετε, είναι πολύ σημαντικότερο, να μιλάει ο κήρυκας του Θείου Λόγου με λίγους – μετρημένους από καρδιάς λόγους, παρά να μακρηγορεί, αναλύοντας μπροστά στο (ανυπεράσπιστο συχνά) ακροατήριό του την όση επιστημονική σοφία νομίζει ότι διαθέτει.
Μεγαλοπρεπής ο π. Διονύσιος κατά τις εκκλησιαστικές τελετές, γινόταν ως παιδί κατά τη στιγμή της Θείας Ευχαριστίας, διότι είχε τη συναίσθηση της αμαρτωλότητάς του και ότι εκείνη την ώρα ο ιερέας κρατά το νοητό κλειδί της Πύλης τ’ Ουρανού, την δυνατότητα πρόσβασης στο Μυστήριο των Μυστηρίων, καθιστάμενος αγωγός της Χάριτος και σκάλα που ανεβάζει τον άνθρωπο στον Θεό.
Η βαθιά αυτή συναίσθηση της Ιεροσύνης που έφερε, σε συνδυασμό με την αλήθεια του εαυτού του, τον έκανε πολλές φορές να μού επαναλαμβάνει: «Μπορεί, αγαπητέ μου, να είμαστε ως άνθρωποι αμαρτωλοί, αλλά δεν μάς επιτρέπεται σε καμιά περίπτωση να ξεχνάμε πως είμαστε ιερείς και γι’ αυτό πρέπει να προσέχουμε πολύ, να μην εξευτελιζόμαστε με τις πράξεις και την τακτική μας».
Για ένα μακρό διάστημα τεσσάρων μηνών, από τις 20 Οκτωβρίου του 1997 έως τις 10 Φεβρουαρίου 1998 παρέμεινε ο π. Διονύσιος κλινήρης σε Νοσοκομείο, υπομένοντας την ξαφνική του ασθένεια μόνος προς Μόνον και ασφαλώς εκεί, μέσα στην αδυσώπητη μοναξιά της Εντατικής, δοκιμάστηκε «ως χρυσός εν χωνευτηρίω», εξαγιάστηκε μες από τους σωματικούς πόνους, ώστε να παραδώσει τελικά την ψυχούλα του λευκή στον Δημιουργό του.
Εμείς από τη θέση αυτή, κλείνοντας το αναμνηστικό τούτο σημείωμα, δεν έχουμε παρά να παρακαλέσουμε τον Κύριο της Ζωής, του Θανάτου και της Ανάστασης για την ανάπαυσή του: «(…) ώσπερ επί γης εν τη Εκκλησία σου λειτουργόν αυτόν κατέστησας, ούτω και εν τω ουρανίω σου θυσιαστηρίω ανάδειξον, Κύριε (…) και την έξοδον του βίου αυτού εν τη εισόδω των Αγίων σου ποίησον (…)».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου