Ο κύριος Καθηγητής

Γράφει η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά

Με την ευκαιρία του τόσο ωραίου αφιερώματος στον αλησμόνητο Χρήστο Ρουσέα, σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας μια θύμηση μου που έχει να κάνει με τον Χ. Ρουσέα.

Δεδομένου ότι το συγκεκριμένο περιστατικό έλαβε χώρα στο κτίριο του προσεισμικού Γυμνασίου Ζακύνθου, και ότι η σχολική χρονιά του 1953 με βρήκε στη Β΄ Γυμνασίου, τότε μιλάμε αναμφισβήτητα, για το 1952. Εν τάξει, προϊστορική εποχή για πολλούς από εσάς, αλλά τι να κάνουμε, κυλά γοργά ο χρόνος, τόσο γοργά, που πριν το καταλάβετε, το 2008 θα φαίνεται... προϊστορικό σε κάποιους άλλους.

Μια και τα βρήκαμε λοιπόν χρονολογικά, ήμουν στην Α΄ Γυμνασίου, δειλή, συνεσταλμένη και αδέξια όσο δεν γίνεται, ιδιαίτερα στην Καλλιτεχνία, μολονότι αρκετά καλή στα φιλολογικά μαθήματα. Γραμμή ίσια δεν μπορούσα να τραβήξω, ούτε και με χάρακα... Kι εκεί, στραβή έβγαινε.

Είχα την τύχη να έχω Καθηγητή στο συγκεκριμένο μάθημα, τον κύριο Ρουσέα. Τον βλέπαμε όλοι κι όλες με δέος, δεν ήταν μικρό πράγμα να έχεις καθηγητή έναν τόσο διάσημο άνθρωπο όπως ο κ. Ρουσέας! Στα παιδικά και άγνωρα μάτια μας, φάνταζε γίγαντας και τρέμαμε μπροστά του, όχι από φόβο (ήταν πολύ ήπιος άνθρωπος), αλλά από θαυμασμό!

Εκείνη την ημέρα, αρχή της σχολικής χρονιάς, ανάθεσε σε όλη την τάξη να ζωγραφίσουμε φρούτα, ένα μήλο, ένα αχλάδι, ένα πορτοκάλι. Είμαστε πάνω από 60-70 κορίτσια-αγόρια στην τάξη, ήταν βλέπεις το μοναδικό Γυμνάσιο, τότε, στο Νησί. Επειδή ήταν το τελευταίο μάθημα της ημέρας, μας επέτρεψε να παραδίνουμε την κόλλα μας τελειώνοντας και να φεύγουμε.

Κόντευε να αδειάσει η αίθουσα μέχρι που έμεινα ολομόναχη, ντροπιασμένη, δεν ήξερα πια πού και πώς να κρυφτώ, αφού όλοι είχαν φύγει, χωρίς να έχω καταφέρει άλλο από ένα «μήλο», όπου μόνο με θαύμα ή αν πήγαινες στην χαρτορίχτρα θα σου έβρισκε, ότι όντως επρόκειτο για μήλο! Κάποτε βαρέθηκε να με περιμένει και με φώναξε να πάω στην έδρα με το χαρτί μου. Σηκώθηκα φοβισμένη, πλησίασα στην έδρα, αλλά δεν τολμούσα να του παραδώσω το χαρτί, όπως μου ζήτησε. Τελικά, δεν είχα επιλογή, του δίνω το χαρτί και με πολύ φιλικό τρόπο με ρώτησε, γιατί δεν έφτιαξα όλα τα φρούτα.

-Δεν μπορώ κύριε καθηγητά.

Κατέβηκε από την έδρα, έβαλε προστατευτικά το χέρι του στον ώμο μου και, αναγκάζοντάς με να τον κοιτάξω στα μάτια, με γλυκύτατο ύφος μου είπε:

-Διονυσία μου, εγώ είμαι γέρος πια κι εσύ παιδί. Όμως, θέλω να σου πω κάτι απλό, πολύ απλό και θέλω να μου υποσχεθείς ότι δεν θα το ξεχάσεις ποτέ, ούτε κι όταν μεγαλώσεις: Στη ζωή, δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει μόνο δεν θέλω. Αν θέλεις, μπορείς.

Ας μην βαρύνει το χώμα που τον σκεπάζει. Όντως είχε δίκιο...

Όχι μόνο δεν ξέχασα ποτέ τα λόγια του, όχι μόνο δεν έπαψα ποτέ να τα επαναλαμβάνω σε άλλους, στα παιδιά μου, στους μαθητές μου, παντού αναφερόμενη ονομαστικά στον Χρήστο Ρουσέα, τον τότε καθηγητή μου, αλλά επιπλέον, τα εφάρμοσα και εφαρμόζω πάντα.

Ευλογημένος να είσαι κύριε καθηγητά! Δεν σε ξέχασα ποτέ και ποτέ δεν έπαψα να σε μνημονεύω.

[Η φωτό, που συνοδεύει το κείμενο, αποτελεί λεπτομέρεια μεγαλύτερης φωτογραφίας από παρέλαση μαθητών στην προσεισμική Ζάκυνθο. Αρχείο π. Π. Κ.]