e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2014

Συνεργασία των Αντιπροσωπειών UNESCO και UNICEF στο Κονγκό με την Επισκοπή Μπραζαβίλ


Την 18η Οκτωβρίου 2014, ο Επίσκοπος Μπραζαβίλ και Γκαμπόν κ. Παντελεήμων επισκέφθηκε διαδοχικά τα Γραφεία των Αντιπροσωπειών UNESCO και UNICEF στο Κονγκό-Μπραζαβίλ, προκειμένου να συζητήσει την αξιοποίηση εκπαιδευτικών και παιδαγωγικών προγραμμάτων επ’ ωφελεία των μαθητών των ορθοδόξων εκπαιδευτηρίων «Φως Εθνών» και του Ορφανοτροφείου «Άγιος Ευστάθιος».

Οι διευθυντές των παραρτημάτων των ανωτέρω διεθνών οργανισμών, κα.Ana Elisa de Santana Afonso και κος. Aloys Kamuragiye υποδέχθησαν εγκαρδίως τον Επίσκοπο και απεδέχθησαν αμέσως το παρακλητικό του αίτημα. Επίσης, ζήτησαν την μόνιμη συνεργασία της Ορθοδόξου Εκκλησίας (διά των Ενοριακών Κοινοτήτων και του εκκλησιαστικού ραδιοφώνου) στην προώθηση εκστρατειών ενημέρωσης και αντιμετώπισης επιδημιών και ενδημουσών τροπικών ασθενειών, αρχής γενομένης από την εκστρατεία πληροφόρησης της τοπικής κοινωνίας περί του τρόπου προφυλάξεως από τον θανατηφόρο ιό Ebola.

Κατόπιν αυτού, τις αμέσως επόμενες μέρες θα αρχίσει η μετάδοση των σχετικών μηνυμάτων από τον Ραδιοφωνικό Σταθμό «Φωνή της Ορθοδοξίας» και η διανομή εντύπου υλικού από τους Ιερούς Ναούς.

Μητροπολίτης Αδριανουπόλεως κ. Αμφιλόχιος: "Περισσότερον ή άλλοτε σήμερον έχομεν ανάγκην του ήθους, της αρετής, των αρχών και των πιστευμάτων της Μεγάλης Εκκλησίας"

ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΔΡΙΑΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΥ
ΛΟΓΟΣ ΕΠΙ Τῌ ΕΑΥΤΟΥ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙᾼ 
ΦΑΝΑΡΙΟΝ, ιη΄ Ὀκτωβρίου ,βιδ΄



Παναγιώτατε καὶ πανσέβαστέ μοι, Πάτερ καὶ Δέσποτα,
Σεβασμιώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Ἱερὲ τῶν Κληρικῶν καὶ μοναχῶν κατάλογε,
ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

«Ἴδιον ἀρχιερέως τὸ προσφέρειν δῶρα τῷ τῶν ὅλων Θεῷ. Τούτου χάριν ὁ Μονογενὴς ἐνανθρωπήσας, καὶ τὴν ἡμετέραν φύσιν ἀναλαβὼν, ταύτην ὑπὲρ ἡμῶν προσενήνοχε»1, λέγει ὁ Κύρου Θεοδώρητος διερμηνεύων τόν μέγα τὸν ἐθνῶν Ἀπόστολον2. Καὶ κατὰ πρῶτον μὲν δῶρα λέγει αὐτὴν τὴν φρικωδεστάτην καὶ ἀναίμακτον ἱερουργίαν ἐν δευτέροις δὲ, πᾶν τί τὸ καθ΄ ἑαυτόν∙ βίον, πολιτείαν, ἔργα, λόγια, καρδίαν, νοῦν, χαρίσματα, τάλαντα, ψυχὴν καὶ ὑπόστασιν. Ταῦτα πάντα, ὡς θυσίαν καὶ ὁλοκάρπωμα ὑπὸ τοῦ ἀρχιερέως προσφέρονται Κυρίῳ τῷ Θεῶ καθ’ ἡμέραν καὶ ἐν τῷ βίῳ ὁλοκλήρῳ.

Συνέχει μὲ ὁ λόγος καὶ δειλιῶν διαλογίζομαι: «Τί ἀνταποδώσω τῷ Κυρίῳ περὶ πάντων, ὧν ἀνταπέδωκέ μοι;»3∙ τί ἀνταποδώσω τῇ Μεγάλῃ Ἐκκλησίᾳ περὶ πάντων ὧν ἐδωρήσατό μοι; τί ἀνταποδώσω Σοι τῷ Πρώτῳ τῆς Οἰκουμένης Ἱεροθύτῃ καὶ Δεσπότη περὶ πάντων ὧν ἐχαρίσατό μοι; Πτωχός εἰμι ἐγὼ καὶ πένης, καὶ οὐ δυνάμαι κατ’ ἀξίαν προφέρειν δωρήματά τε καὶ ἁγιστείας τῷ τῶν ὅλων Δεσπότῃ. Ἐνδεὴς καὶ ἐξουθενημένος καὶ ἡ ἰσχὺς μου ἐγκατέλειπέ με καὶ οὐ δύναμαι τὸ τῆς Ἀρχιερωσύνης ἔμπονον βαστάζειν. Τετάρακται ἡ καρδία μου, καὶ ἐσαλεύθησαν οἱ πόδες μου καὶ ἔμφοβος ἐγενόμην διὰ τῆς εὐεργεσίας τὸ ὑπερβάλον καὶ τῆς Πατριαρχικῆς Σου καρδίας τὸ εὐσυμπάθητον καὶ ἀγαπητικόν.

Τί δώσῃ μοι ψαλτήριον τερπνὸν δεκάχορδον καὶ κιθάραν ἡδυμελίφθογγον; Τίς δανείσῃ μοι φωνὴν ἡδύμολπόν τε καὶ λυγηρά; Τίς κατασκευάσῃ σάλπιγγαν χαλκίνην; Τίς προσφέρῃ μοι γλῶτταν εὐδίνητον ὑπὲρ κάλαμον γραμματέως ὀξυγράφου διὰ νὰ παραστήσω τῆς δωρεᾶς τὸ ἀμήχανον, τῆς εὐλογίας τὸ δυσεξαρίθμητον καὶ ἐν ταυτῷ τῆς εὐχαριστίας τὸ ἄπειρον.

Διπλῆν καὶ πολλαπλῆν αἰσθάνομαι, τὴν ἱερὰν καὶ μοναδικὴν ταύτην ὥραν, τὴν δωρεὰν τοῦ Δεσπότου, ἀλλὰ καὶ τὴν τιμὴν καὶ τὴν εὐεργεσίαν καὶ τὴν εὐθύνην. Κατεστάθην σήμερον, ἀπείρῳ Θεοῦ συγκαταβάσει καὶ Πατριαρχικῇ Σου παρακελεύσει Ἐπίσκοπος τῆς Πρωταρίστου Ἐκκλησίας καὶ τέκνον Σόν, τέκνον Πατρὸς περιφανοῦς, τοῦ ἀγγέλου τῆς κατὰ τὴν Βασιλίδα τῶν Πόλεων Ἐκκλησίας, τοῦ ἀστέρος τοῦ τηλαυγοῦς καὶ ὑπεράλλου, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καὶ κοινοῦ Πατρός πάντων ἡμῶν!!!

Εὐχαῖς καὶ ἱκεσίαις Σαῖς καὶ τῶν ἁγίων Ἀρχιερέων ἐπεφοίτησε πρὸ μικροῦ τὸ ἀκτιστοσυμπλαστουργοσύνθρονον καὶ τελεταρχικὸν Πνεῦμα, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας ἐπ’ ἐμὲ τὸν μικρὸν ἐν ἀδελφοῖς πολλοῖς καὶ ἔχρισέ με ἐλαίῳ ἀγαλλιάσεως πνευματικῷ καὶ εἰσήγαγέ με εἰς τὰ ἐνδότερα τοῦ καταπετάσματος, εἰς τὰ ἅγια τῶν ἁγίων, εἰς τὴν πληρότητα τῶν χαρισμάτων καὶ περικεκάλυψέ με τῇ τῆς ἀρχιερωσύνης χάριτι.

Δυσβάστακτος, ὡς ἄχθος ἀρούρης, ἐπέπεσεν ἐπὶ τῶν ἀσθενικῶν ὥμων μου ὁ γόμος διά τε τὸ τῆς ἀρχιερατικῆς τιμῆς μέγα ὑπούργημα, ὅσον δὲ καὶ διὰ τῆς ὑπὸ τῆς Σῆς Σεπτῆς τῶν Ὀρθοδόξων Κορυφῆς ἀνατεθείσης ἐν Ἀθήναις ἐκπροσωπήσεως καὶ Διευθύνσεως τοῦ ἐκεῖσε Πατριαρχικοῦ Γραφείου. Τὴν βαρυτάτην εὐθύνην τὴν συνέχουσαν τὴν ἐμὴν καρδίαν ἐπιτείνει τὸ γεγονὸς τῆς διαδοχῆς ἐν τῇ Μητροπολιτικῇ Καθέδρα τῆς ἁγιωτάτης Ἐπαρχίας Ἀδριανουπόλεως σειρᾶς εὐμεγέθους καὶ κραταιᾶς Ἀρχιερέων ἀναλωσάντων τὴν ἑαυτῶν ψυχὴν εἰς τὸ γεώργιον τοῦ Κυρίου πρὸς δόξαν Αὐτοῦ καὶ τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας˙ εἰς δὲ, τὸ ἐν Ἀθήναις Γραφεῖον Ἐκπροσωπήσεως τὸν πολυσέβαστον μοι Γέροντα Μητροπολίτην Περγάμου Ἰωάννην, τὸν τὴν Θεολογίας γίγαντα ἐν τοῖς καθ' ἡμᾶς χρόνοις, τὸν ἔμπλεον σοφίας καὶ πείρας, οὐ τῆς τυχούσης ἐν τοῖς θύραθεν καὶ ἰδίᾳ τοῖς ἐκκλησιαστικοῖς.

Ἔνδον τοῦ πεφιλημένου καὶ παμποθήτου μοι οἴκου τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων, ἐν ᾧ τὰ φοβερὰ καὶ θαυμάσια τελεσιουργοῦνται ἐπὶ πλείους αἰῶνας διὰ τὴν ἑνότητα, εὐστάθειαν καὶ εὐζωίαν τῆς Μιᾶς, Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, σύνεγγυς τοῦ ἁγίου Θυσιαστηρίου τοῦ Πανσέπτου καὶ ταπεινομόρφου Πατριαρχικοῦ Ναοῦ, τῆς ποτνίας τῆς Θεομήτορος Παμμακαρίστου εἰκόνος, τῶν χαριτοβρύτων λειψάνων τῶν ἀρχιεπισκόπων Κων/πόλεως Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου καὶ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ τῶν σκηνωμάτων τῶν ἀγίων: Εὐφημίας τῆς Πανευφήμου, Θεοφανοῦς τῆς Βασιλίσσης καὶ Σολωμονῆς τῆς Μητρὸς τῶν Μακκαβαίων παίδων, ὑπισχνοῦμαι καὶ καθομολογῶ καὶ ὁμνύω ἐξ ὅλης καρδίας καὶ ἰσχύος καὶ δυνάμεως, τὴν ἕως ἐχάτης μου ἀναπνοῆς καὶ ἰκμάδος ἀφοσίωσιν καὶ ὑπακοὴν εἰς τὴν ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Μεγάλην Ἐκκλησίαν καὶ Σὲ τὸν Αὐτῆς Πρῶτον, τὸν κοινὸν ἡμῶν Δεσπότην καὶ Πατέρα, τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην.

Ἔτι δέ, διαπρυσίῳ καὶ γεγονυῖα τῇ φωνῇ διαβεβαιῶ, διακηρύττω καὶ φθέγγομαι τὴν ἕως τερμάτων καταδάνησιν τῶν πενιχρῶν καὶ ἀνεπαρκῶν δυνάμεων τῆς ἐμῆς οὐδενίας ὑπὲρ τῆς κατευοδόσεως καὶ ὑπερασπίσεως τῶν ἀμεταπτώτων ἱεροκανονικῶν θυσιαστικῶν εὐθυνῶν τῆς Πανιέρου καὶ Πρώτης τῶν Ὀρθοδόξων Καθέδρας. Τῆς Ἀποστολικῆς αὐτῆς βάσεως καὶ κοινῆς Μητρὸς τῶν Ὀρθοδόξων ἐπὶ τῆς ὁποίας τεθεμελιώθησαν αἱ ἀνὰ τὴν Οἰκουμένην Ἐκκλησίαι, καὶ ὄχι μόνον ἐθεμελιώθησαν, ἀλλὰ καὶ ἀπηρτίσθησαν καὶ ἀνετράφησαν καὶ ηὐξήθησαν καὶ δὲν ἐλησμονήθησαν καὶ δὲν ἀπεχωρίσθησαν τῆς μερίμνης, τῆς θυσίας, τοῦ πόθου καὶ τοῦ μόχθου καὶ τῆς ἐξαντλήσεώς Της.

Ἐξ αὺτῆς τῆς πνευματεμόρφου μερίμνης καὶ τοῦ σταυροαναστασίμου ἄλγους ἀναζωοῦται καὶ ἀνακαινίζεται τὸ πενιχρὸν Φανάριον καὶ ἀναχωνεύει τὰ δυσαχθῆ καὶ ἀναμορφώνει τὰ ἀπερίτεχνα, καὶ καθηδύνει τὰ πικρά, καὶ μεγεθύνει τὰ ὀλίγα, καὶ βαστάζει τὸ βάρος τῆς ἀνὰ τὴν Οἰκουμένην Ἐκκλησιαστικῆς ὁλότητος καὶ ἐπιμερίζει τὸ σύνολον, καὶ συνάγει τὰ διεστῶτα, καὶ περικρατεῖ τὴν ἑνότητα ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀγάπης, καὶ φρυκτωρεῖ τὴν ἁγιότητα, καὶ οὐκ ἀφίσταται τῶν παραδεδομένων, καὶ ἀνανεοῖ τὸ παρελθὸν ἐμφανίζον τὸ μέλλον καὶ τὸ ἐπέκεινα αὔριον διαισθανόμενον τὸ ἀναγκαῖον καὶ προρὸν τὸν ποθούμενον καὶ ἐλπιζόμενον, τὸν πάλιν ἐρχόμενον Κύριον τῆς δόξης τὸν Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν.

Εἰς αὐτὸ τὸ θαῦμα τῆς Ἐκκλησίας, αὐτὴν τὴν ἐπιβεβαίωσιν τῆς ἀληθείας, αὐτὴν τὴν διαρκῆ καὶ ἀένανον αὔραν τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τὴν ἐπιπαφλάζουσαν εἰς τὸ σπηλαιώδες καὶ φατνικὸν Φανάριον, τὸ νέον καὶ ἐν ταυτῷ ἀρχέγονον ὑπερῶον τὸ διαγγέλον εἰς τὸν περίγειον κόσμον τὴν Εὐαγγελικὴν σωτηρίαν καὶ συνάγον εἰς τὸ Πρόσωπον τοῦ Προκαθημένου τῆς εὐθύνης καὶ τῆς διακονίας Ποιμένος αὐτοῦ, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου τῆς Βασιλίδος, τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅλην τὴν ζωήρητον πίστιν εἰσέρχομαι ὡς ἔσχατος, ἵνα μαθητεύσω, ἵνα ἐμποτισθῶ ἐκ τῶν ναμάτων του, ἵνα μεθύσω ἐκ τοῦ ἀκράτου ποτηρίου του, ἵνα φωτισθῶ ἐκ τοῦ φωτός του, ἵνα ταυτισθῶ μετὰ τῆς πείρας του, ἵνα ἐναρμονισθῶ εἰς τὸ αἰωνίον μελώδημα του, ἵνα μεταδώσω ἐξ αὐτοῦ εἰς τοὺς πὲριξ καὶ ἔγγιστα ὅ,τι ἅγιον, ὅ,τι σωτήριον.

Περισσότερον ἢ ἄλλοτε σήμερον ἔχομεν ἀνάγκην τοῦ ἤθους, τῆς ἀρετῆς, τῶν ἀρχῶν καὶ τῶν πιστευμάτων τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Τῆς Μητρὸς καὶ προστάτιδος Ἐκκλησίας ὅλων τῶν ὀρθοδόξων, ἐξαιρέτως δὲ τῶν Ῥωμῃῶν, ὅπως Αὐτὴ νοεῖ καὶ πιστεύει τὴν Ῥωμηοσύνην εἰς ὑπερεθνικὴν διάστασιν καὶ βάσιν, εἰς ἑνοτικὴν προοπτικὴν καὶ ἀρχοντικὴν μεγαλωσύνην.
Αὐτὴν τὴν ἀποβολὴν τοῦ ἐπαρχιωτισμοῦ καὶ τὴν ἔνδυσιν τῆς Καθολικότητος ἐφρόνει καὶ ἐμαρτύρει διαχρονικῶς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον αὐτὴν καταθέτει καὶ κληροδοτεῖ καὶ σήμερον εἰς πεῖσμα τῶν μικροψύχων, πρὸς καινισμὸν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ εἰς δόξαν τοῦ Τρισαγίου Θεοῦ.

Κατακλείων τὴν ἀφιλότεχνον ἀναφορὰν μου ἐπιτρεψατέ μου Παναγιώτατε Δέσποτα, ὅπως στρέψω τὸν λόγον εἰς τὴν ἀναθρεψαμένην με ἐν πνεύματι Μονὴν τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς, τὴν Μονὴν τῆς μετανοίας μου, τὴν περιποιουμένην διὰ τῆς Σῆς περισσῆς στοργῆς, φροντίδος καὶ προστασίας καὶ μνησθῶ ἐν ταυτῷ -μετ' εὐχαριστίας καρδιακῆς καὶ χρεώσεως- τοῦ μακαριστοῦ καὶ ἀοιδίμου Γέροντός μου, Ἀρχιμανδρίτου Δαμασκηνοῦ, τοῦ ἐν ἁγιότητι βίου μεμαρτυρημένου, δι' ὅ,τι ἐπροσέφερε μοι, ἰδιαιτέρως δὲ, διὰ τὴν ὀρθοφροσύνην του εἰς τὸ μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας.

Προσέτι, εὐχαριστῶ ὅλῃ τῇ ἐν Χριστῷ ἡμῶν Μοναχικῇ Ἀδελφότητι διὰ τὴν ἀγάπην καὶ ἀνοχήν της πρὸς ἐμέ. Ἐξαιρέτως δὲ, μνημονεύω τῶν ἀγαπητῶν ἐν Χριστῷ παραδελφῶν μου, τοῦ Γέροντος καὶ Καθηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου καὶ τοῦ Μητροπολίτου Καμεροὺν Γρηγορίου, οἱ ὁποῖοι ἀπαρτίζουν τὸ ὅλον τῆς ψυχῆς μου.

Ἐπισυνάπτω συγχρόνως, τὴν ἐκ βαθέων εὐγνωμοσύνην μου εἰς τὸν πρὸ ὀλίγου ἐκδημήσαντα πρὸς Κύριον Μητροπολίτην Μεγάρων καὶ Σαλαμῖνος κυρὸν Βαρθολομαῖον, τὸν σεσοφισμένον καὶ ἄρχοντα τῆς Ἐκκλησίας, τὸν χειροτονήσαντά με καὶ διδάξαντά με τὴν ἀγάπην καὶ τὸ πάθος διὰ τὴν Μεγάλην Ἐκκλησίαν, καὶ τὸ χωρὶς καὶ μακρὰν αὐτῆς ἀνούσιον τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς.

Μνημονεύω ἐπίσης, τοῦ ἐξ ἀπαλῶν ὀνύχων πνευματικοῦ μου Πατρός, Ἱερομονάχου Κυρίλλου, τοῦ Μπουραζερίτου, τοῦ μορφώσαντός μου τὸν εἰς Χριστὸν καὶ κατὰ Χριστὸν πόθον.

Στρέφω συνάμα καὶ τὴν εὐχαριστίαν μου πρὸς τοὺς ἀγαπητοὺς μου γονεῖς, τὸν προαπελθόντα πατέρα μου Μιχαὴλ καὶ τὴν παρισταμένην πολυσέβαστον μητέρα μου Παρασκευήν, τὴν μεγάλως κοπιάσασαν δι' ἐμέ, τὸν μακαριστὸν ἀδελφόν μου Γεώργιον καὶ τὴν ἐξαιρέτως ἀγαπῶσαν με ἀδελφήν μου Ἀναστασίαν.

Καταθέτων δέ, τὰς ὀφειλὰς πρὸς πάντας τοὺς συμμετέχοντας εἰς τὴν χαρὰν ταύτην ἐπαναφέρω τὸν λόγον πρὸς Σὲ καὶ πάλιν Παναγιώτατε, Πάτερ καὶ Δέσποτα καὶ παρακαλῶ, ὅπως εὔχησθε ἐκτενῶς διὰ τὴν κατάστεψιν τῶν κατ' ἐμὲ ὑπὸ τῆς πνοῆς καὶ τῆς χάριτος τοῦ παναγίου Πνεύματος διὰ πρεσβειῶν τῆς Κυρίας Θεοτόκου, τῆς ἁγίας ὁσιοπαρθενομάρτυρος Παρασκευῆς καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, ὥστε νὰ ἀνταποκριθῶ ἔστω καὶ δι' ὀλίγων εἰς τὰς ἐπ' ἐμοὶ ἐλπίδας τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ὑμετέρας Θεοτιμήτου Παναγιότητος.

_______________________________
1. Θεοδωρήτου Ἐπισκόπου Κύρου, ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ,PG 82, 736 Α.
2. «πᾶς γὰρ ἀρχιερεὺς εἰς τὸ προσφέρειν δῶρά τε καὶ θυσίας καθίσταται∙ ὅθεν ἀναγκαῖον ἔχειν τι καὶ τοῦτον ὃ προσενέγκῃ», Ἑβρ. η΄, 2.
3. Ψλμ., ριστ΄, 3

Χειροτονία νέου Μητροπολίτου Αδριανουπόλεως | Οι Ομιλίες Βαρθολομαίου και Αμφιλοχίου [videos]

 Φανάρι, 18 Οκτωβρίου 2014 
Πηγή: Ενημέρωση Μεγάρων και Δυτικής Αττικής







Η Χειροτονία του Μητροπολίτου Αδριανουπόλεως Αμφιλοχίου και η βαρυσήμαντη Ομιλία Βαρθολομαίου, με πολλούς αποδέκτες

 Σήμερα το πρωί στον εν Φαναρίω Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου 


















Ἐν πανηγυρικῇ ἀτμοσφαίρᾳ καί μετά τῆς δεούσης ἐκκλησιαστικῆς τάξεως, ἐτελέσθη τό Σάββατον, 18ην Ὀκτωβρίου, ἡ χειροτονία τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ἀδριανουπόλεως κ. Ἀμφιλοχίου,  κατά τήν Πατριαρχικήν καί πολυαρχιερατικήν Θείαν Λειτουργίαν ἐν τῷ Π. Πατριαρχικῷ Ναῷ, ὑπό τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Πατριάρχου, συνιερουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἱεραρχῶν Μιλήτου κ. Ἀποστόλου, Μπάτσκας κ. Εἰρηναίου, ἐκ τῆς Ἐκκλησίας Σερβίας, Ἱεραπύτνης κ. Σητείας κ. Εὐγενίου, Διδυμοτείχου, Ὀρεστιάδος καί Σουφλίου κ. Δαμασκηνοῦ, Ἰκονίου κ. Θεολήπτου, Καμερούν κ. Γρηγορίου καί Νειλουπόλεως κ. Γενναδίου, ἐκ τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, καί Προύσης κ. Ἐλπιδοφόρου.
            Παρέστησαν συμπροσευχόμενοι οἱ Σεβ. Μητροπολῖται  Γέρων Νικαίας κ. Κωνσταντῖνος, Γέρων Δέρκων κ. Ἀπόστολος, Θεοδωρουπόλεως κ. Γερμανός, Τρανουπόλεως κ. Γερμανός, Φιλαδελφείας κ. Μελίτων, Σεβαστείας κ. Δημήτριος, Μύρων κ. Χρυσόστομος, Ἀρκαλοχωρίου, Καστελλίου καί Βιάννου κ. Ἀνδρέας, Καλλιουπόλεως καί Μαδύτου κ. Στέφανος καί Κυδωνιῶν κ. Ἀθηναγόρας, ὁ Σεβ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνθηδῶνος κ. Νεκτάριος, Ἐπίτροπος τοῦ Παναγίου Τάφου ἐν τῇ Πόλει, οἱ Θεοφιλ. Ἐπίσκοποι Κρούσεβατς κ. Δαυΐδ καί Ἔγγρας κ. Ἱερώνυμος, ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας, ὁ Ἐξοχ. Πρέσβυς κ. Νικόλαος Ματθιουδάκης, Γεν. Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος ἐνταῦθα, ἡ Εὐγεν. κ. Παρασκευή Χαριτίδου, Πρόξενος ἐν Ἀδριανουπόλει, ὁ Ἐντιμ. Zoran Marković, Γεν. Πρόξενος τῆς Σερβίας ἐνταῦθα, ὁ Ἐντιμ. κ. Γρηγόριος Σταμούλης, Δήμαρχος Μεγαρέων, πολυάριθμοι Κληρικοί Μοναχοί, Μοναχαί καί λοιποί προσκυνηταί ἐκ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Μεγάρων καί Σαλαμῖνος καί ἀλλαχόθεν, Ἄρχοντες ὀφφικιάλιοι, πλῆθος πιστῶν ἐντεῦθεν καί ἐξ Ἑλλάδος καί ἡ Εὐγεν. κ. Παρασκευή Στεργίου, μήτηρ τοῦ νέου Ἀρχιερέως, μετά τῶν οἰκογενῶν καί συγγενῶν αὐτοῦ.   
            Ἀμέσως πρό τῆς τελέσεως τῆς χειροτονίας ἡ Α. Θ. Παναγιότης προσεφώνησε καταλλήλως τόν Θεοφιλ. Ἐψηφισμένον.
Εἰς τό τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας, ὁ νεοχειροτονηθείς Ἀρχιερεύς ἀνελθών εἰς τόν Θρόνον, ἐτέλεσε τήν Ἀπόλυσιν καί διένειμεν εἰς τό ἐκκλησίασμα τό ἀντίδωρον δεχθείς τάς εὐχάς καί τά συγχαρητήρια τῶν οἰκείων καί συγγενῶν αὐτοῦ, ὡς καί τοῦ  πολυαρίθμου ἐκκλησιάσματος.
            Ἐν συνεχείᾳ, ἐπηκολούθησε δεξίωσις ἐν τῇ Αἰθούσῃ τοῦ Θρόνου καθ̉ ἥν ὡμίλησεν ὁ νέος Ἱεράρχης τοῦ Πανσέπτου Θρόνου, ἐκφράσας τήν βαθεῖαν εὐγνωμοσύνην αὐτοῦ  πρός τήν Α. Θ. Παναγιότητα, τόν Πατριάρχην, καί τά μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου διά τήν ἀνάδειξιν αὐτοῦ εἰς τό Ἀρχιερατικόν ἀξίωμα, ἀλλά καί διά τήν ἀνάθεσιν αὐτῷ τῆς εὐθυνοφόρου θέσεως τοῦ Διευθυντοῦ τοῦ Γραφείου Ἐκπροσωπήσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐν Ἀθήναις, καθώς καί τήν ἐς ἀεί πιστότητα καί ἀνάλωσιν αὐτοῦ εἰς τήν ὑπηρεσίαν τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας.
            Ὡμίλησεν ἐπίσης διά βραχέων ὁ Πατριάρχης εὐλογήσας καί συγχαρείς τούς συμπατριώτας τοῦ νεοχειροτονηθέντος καί ἀναφερθείς εἰς τούς ἱστορικούς δεσμούς Μεγάρων καί Κωνσταντινουπόλεως.
            Ἐν τέλει παρετέθη ὑπό τοῦ νέου Μητροπολίτου ἐπίσημον γεῦμα ἐν τῷ ἐν Φλωρίοις ἑστιατορίUludağ, τό ὁποῖον ηὐλόγησεν ἡ Α. Θ. Παναγιότης.    



Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε Μητροπολῖτα Ἀδριανουπόλεως, 

«Ὁ νομοθετήσας ἡμῖν βαθμῶν καί ταγμάτων τάξιν» σε ἐκάλεσεν εἰς τόν τρίτον βαθμόν τῆς ἱερωσύνης καί σήμερον, ὁμοῦ μετά τῶν συνιερουργούντων ἀδελφῶν Ἀρχιερέων σέ χειροτονοῦμεν Μητροπολίτην Ἀδριανουπόλεως καί σε ὑποδεχόμεθα εἰς τήν χορείαν τῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Πανσέπτου Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, τοῦθ̉ ὅπερ ἀποτελεῖ διά σε ὑψίστην τιμήν καί προνόμιον -ὡς καί διά πάντας ἡμᾶς-, νά ἀνήκωμεν δηλαδή εἰς τήν πρωτόθρονον ἅμα καί μαρτυρικήν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Μεγάλην Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Εἰς αὐτήν ἀνῆκες ἤδη ὅλῃ ψυχῇ καί διανοίᾳ καί καρδίᾳ καί χείλεσιν ὡς πιστός στρατιώτης αὐτῆς, νῦν δέ καθίστασαι καί ἀξιωματοῦχος της. Ἐγαλουχήθης καί ἠνδρώθης πνευματικῶς παρά Γέροντι σοφῷ καί εὐγενεῖ καί διακριθέντι διά τό ἐκκλησιαστικόν του φρόνημα καί τήν εὐλάβειαν καί ἀφοσίωσιν πρός τήν ποτνίαν Μητέρα Ἐκκλησίαν, τῷ μακαριστῷ, λέγομεν, Μητροπολίτῃ Μεγάρων καί Σαλαμῖνος κυρῷ Βαρθολομαίῳ. Ἀλλ̉ ἀσφαλῶς πολλά ὀφείλεις καί εἰς τόν ἀείμνηστον Ἀρχιμανδρίτην τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου Δαμασκηνόν Κατρακούλην, ὁ ὁποῖος πλείστας ψυχάς ὡδήγησεν εἰς τόν Χριστόν καί τάς ἐστήριξεν εἰς τόν πνευματικόν των ἀγῶνα. Ἄς εἶναι, λοιπόν, αἰωνία ἡ μνήμη αὐτῶν! 

* * *

Καλεῖσαι τώρα νά διακονήσῃς τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν ἀπό τῆς θέσεως τοῦ Διευθυντοῦ τοῦ Γραφείου Ἐκπροσωπήσεως αὐτῆς ἐν Ἀθήναις, «ὀρθοτομῶν τόν λόγον τῆς ἀληθείας εἰς δόξαν τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» καί συνεισφέρων εἰς τήν ἀγαστήν συνεργασίαν Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καί μάλιστα εἰς τάς παρούσας χαλεπάς διά τό Γένος ἡμέρας. Ἡ προσωπική πνευματική σχέσις σου μέ τόν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμον ἀποτελεῖ ἐχέγγυον τῆς ἐπιτυχίας τῆς ἀποστολῆς σου ταύτης, ἡ ὁποία εἶναι καί σπουδαία καί χρήσιμος. Ἀκόμη, διά τήν ἐπιτυχίαν αὐτήν ὑπολογίζομεν εἰς τήν κατάρτισίν σου τήν θεολογικήν καί νομοκανονικήν καί θύραθεν, τῆς ὁποίας δείγματα ἔχεις δώσει πολλά. Θά ζῇς καί εἰς τό ἑξῆς εἰς τήν αἰωνίαν Ἑλλάδα, τήν κοιτίδα τοῦ πολιτισμοῦ, τῆς δημοκρατίας, τῆς φιλοσοφίας, ἀλλά, προτρεπόμεθά σε, κατά τό πνεῦμα καί τήν παράδοσιν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, νά ἀναπνέῃς τόν ἀέρα τῆς οἰκουμένης καί νά ἀγκαλιάζῃς ὅλον τόν κόσμον καί νά μεταδίδῃς εἰς αὐτόν τά μηνύματα εἰρήνης καί συμφιλιώσεως, ἀνοικτῶν ὁριζόντων καί πλατείας καρδίας. Δι̉ ἡμᾶς ἐδῶ εἰς τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ὁ ὅρος οἰκουμενικός εἶναι κάτι περισσότερον ἀπό ὄνομα, ἀπό ἱστορικόν τίτλον: εἶναι κοσμοθεωρία καί τρόπος ζωῆς. «Τρόπος νά κοιτάζῃς τόν κόσμον, τό χθές καί τό αὔριον, τούς ἄλλους καί τόν ἑαυτόν σου».  

Τοῦ λόγου ὄντος περί τοῦ ἐν Ἀθήναις Γραφείου ἡμῶν θά ἦτο παράλειψις ἐάν δέν ἀναφέρωμεν τήν μέχρι τοῦδε διακονίαν ἐν αὐτῷ τοῦ πρώτου Διευθυντοῦ του Ἱερωτάτου ἀδελφοῦ ἁγίου Περγάμου κ. Ἰωάννου, τοῦ σοφοῦ Ἀκαδημαϊκοῦ, μέ τήν πολυποίκιλον ἐπί σειράν ἐτῶν δραστηριότητα καί προσφοράν, διά τήν ὁποίαν καί τόν ἐτιμήσαμεν μόλις πρό ἡμερῶν, ὁμοφώνῳ συνοδικῇ ἀποφάσει, ἀνυψώσαντες αὐτόν ἐπαξίως εἰς Γέροντα Ἱεράρχην τοῦ Θρόνου. Εἴησαν τά ἔτη αὐτοῦ πολλά καί εὐλογημένα! 

* * *

Θεοφιλέστατε καί προσφιλέστατε ἀδελφέ,

Ἡμετέρα Πατριαρχικῇ προτάσει καί προβλήσει, ἐξελέγης καί κατεστάθης Μητροπολίτης Ἀδριανουπόλεως, μιᾶς διακεκριμένης ἐπαρχίας τοῦ πανσέπτου τούτου Θρόνου, ἡ ἐκκλησιαστική ἱστορία τῆς ὁποίας ἀρχίζει ἀπό τόν Δ´ αἰῶνα, ἐποχήν κατά τήν ὁποίαν διέπρεψε καί ὁ οὐράνιος προστάτης σου ἅγιος Ἀμφιλόχιος Ἰκονίου. Ἡ Ἀδριανούπολις, συνδέουσα τήν Κωνσταντινούπολιν μετά τῆς λοιπῆς Εὐρώπης, ἀπέβη τό κέντρον ἐπικοινωνίας μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσεως καί ἀνεδείχθη πόλις ἐμπορική καί βιομηχανική μέ χαρακτῆρα διεθνῆ καί κέντρον σημασίας στρατιωτικῆς καί πολιτικῆς. Ἐκκλησιαστικῶς ηὐμοίρησε νά διαποιμανθῇ ὑπό ἐπιφανῶν προκατόχων σου, τινές τῶν ὁποίων ἀνυψώθησαν εἰς τόν περίπυστον Οἰκουμενικόν Θρόνον, ἄλλοι δέ ἔτι ὑψηλότερον, εἰς τόν Θρόνον τοῦ μάρτυρος. Ἐνδεικτικῶς ἀναφέρομεν ἐνταῦθα τόν φιλόμουσον πρῴην Κωνσταντινουπόλεως Κύριλλον Στ´ καί τόν διάδοχόν του εἰς τήν Μητρόπολιν Ἀδριανουπόλεως Δωρόθεον τόν Πρώϊον, τόν ἀπό  Σχολαρχῶν τῆς Μεγάλης τοῦ Γένους Σχολῆς, ἕνα ἐκ τῶν ὀκτώ Μητροπολιτῶν τῶν ἀπαγχονισθέντων τήν ἡμέραν τοῦ Πάσχα ὁμοῦ μετά τοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου τοῦ Ε´. 

Ὄχι ὀλιγώτεροι ἧσαν καί οἱ λόγιοι τῆς Ἐπαρχίας σου, Θεοφιλέστατε, μέ ἐπιστέγασμα τόν πολύν Κωνσταντῖνον Καραθεοδωρῆν, τόν διδάσκαλον τοῦ Ἄϊνσταϊν. 

Μνημονεύομεν εὐγνωμόνως ὅλους αὐτούς τούς κεκοιμημένους Ἀδριανουπολίτας καί χαιρετίζομεν καί εὐλογοῦμεν τούς ἐπιζῶντας ἐν τῷ προσώπῳ τῶν παρόντων καί συμπροσευχομένων Προέδρου καί Ἀντιπροέδρου τοῦ Φιλεκπαιδευτικοῦ Συλλόγου Ἀδριανουπόλεως ἀπό τήν νέαν Ὀρεστιάδα.

* * *
Καί ταῦτα μέν οὕτως, ἀδελφέ Ἀμφιλόχιε,

Ἀσφαλῶς ἤκουσες καί θά ἀκούσῃς καί πάλιν καί πολλάκις ὅτι ἡ Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως ἠμπορεῖ νά λέγεται Μεγάλη Ἐκκλησία ἀλλ̉ εἰς τήν πραγματικότητα εἶναι μικρά, εἶναι ἐξουθενημένη, εἶναι συρρικνωμένη, εἶναι ταπεινωμένη, εἶναι ἀνίσχυρος ἐμπρός εἰς ἄλλας πανισχύρους Ἐκκλησίας αἱ ὁποῖαι καί διαρκῶς τήν ἐπιβουλεύονται καί τήν ὑποσκάπτουν. Σύ, μή φοβοῦ. Διότι ἐδῶ εἶναι ἡ ἀείζωος Κωνσταντινούπολις, εἶναι ἡ Χώρα τῶν Ζώντων, τό καύχημα τῶν ζώντων, θά ἔλεγεν ὁ Φώτης Κόντογλου.  Ζοῦμε, αἰῶνες τώρα, μετά πνευμάτων δικαίων τετελειωμένων, τά ὁποῖα εἶναι παρόντα καί περιίπτανται μαζί μέ ἡμᾶς τούς ζῶντας καί περιλειπομένους  παντοῦ, εἰς τά τείχη, τούς ναούς, τίς κινστέρνες, τόν ἱππόδρομον, τά ὑδραγωγεῖα, τά παλάτια, τά μοναστήρια. Ζοῦμε ὀλίγοι καί ἀμέτρητοι. Καί μόνοι καί μετά πολλῶν. Ἀλλά πάντως ζοῦμε, «μέσον πυρός ἱστάμενοι καί μή φλεγόμενοι».  

Εἶπε κάποιος ὅτι τό Φανάρι «σ̉ ὁδηγεῖ ἀπό τό σήμερα στό χθές κι̉ ὕστερα στό προχθές. κι̉ ὅλο πιό πίσω». Ἔρχεται ὅμως ὀ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Ἱερώνυμος ὁ Β´ νά διορθώσῃ καί νά προσθέσῃ ὅτι ἡ πόλις αὐτή «δέν εἶναι μόνο παρελθόν, εἶναι καί παρόν καί κυρίως τό μέλλον. Ἡ Κωνσταντινούπολη, χάρη στήν παράδοση πού διασώζει τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ἔχει ὅλες τίς προϋποθέσεις νά δώσει τό ὅραμα σέ ἕναν κόσμο πού καταρρέει». Ἐδῶ «ἠμπορεῖς νά θυμηθῇς, νά ξαναζήσῃς, νά ζήσῃς, νά ἀντλήσῃς καί, τέλος, νά ὑπάρξῃς». Διατί; Διότι ἐν Αὐτῷ  ζῶμεν καί κινούμεθα καί ἐσμέν. Ποίῳ; Ἐκείνῳ, ὁ ὁποῖος εἶπεν ὅτι ἦλθεν «ἵνα ζωήν ἔχωμεν καί περισσόν ἔχωμεν». 

Ὄντως, ὅπως θά ἔγραφεν ὁ Παῦλος πρός τούς Κορινθίους, ἐδῶ διάγομεν «ἐν ὑπομονῇ πολλῇ, ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν στενοχωρίαις, ἐν πληγαῖς ... διά δόξης καί ἀτιμίας, διά δυσφημίας καί εὐφημίας ... ὡς ἀποθνήσκοντες καί ἰδού ζῶμεν». Πάντοτε ζῶμεν. Καί πάλιν πρός τούς Κορινθίους γράφει ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν τά ἑξῆς: Ὁ Χριστός «εἰ ἐσταυρώθη ἐξ ἀσθενείας, ἀλλά ζῇ ἐκ δυνάμεως Θεοῦ• καί γάρ ἡμεῖς ἀσθενοῦμεν ἐν αὐτῷ, ἀλλά ζησόμεθα σύν αὐτῷ ἐκ δυνάμεως Θεοῦ». 

Ἰδού, Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε, ποίας Ἐκκλησίας καλεῖσαι νά εἶσαι διάκονος καί ἐκπρόσωπος, ἀξιωματικός εἰς τό ἑξῆς ἀλλά καί πάντοτε πιστός καί πρόθυμος στρατιώτης, ἕτοιμος διδόναι λόγον παντί τῷ αἰτοῦντι περί τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος. Αὐτῆς τῆς ἐλπίδος πού μᾶς κρατᾷ ὀρθίους καί πάντοτε μέ ἀγωνιστικόν φρόνημα αἰῶνες τώρα. 

Νά εἶσαι ταπεινός, ἀξιοπρεπής, ἐκφραστής τῆς ἀρχοντικῆς εὐγενείας τῆς πονεμένης Ρωμηοσύνης. 

Ἐπιστρέφων ἀπό τό Φανάρι, τό σεπτόν τοῦτο Πρωτᾶτον τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Γένους, εἰς τά Μέγαρα μετάφερε τήν εὐλογίαν του εἰς τούς Μεγαρεῖς, τῶν ὁποίων ἀποικία ὑπῆρξέ ποτε τό Βυζάντιον. Χαιρόμεθα διότι συμπροσεύχεται σήμερον μαζί μας καί ὁ κ. Δήμαρχος τῶν Μεγαρέων μέ πολλούς ἐκ τῶν ἀγαπητῶν δημοτῶν του. 

Σήμερα εἶναι χαρά καί πανήγυρις διά σᾶς καί δι̉ ἡμᾶς. Διά σᾶς, διότι ἐπαξίως τιμᾶται ἕνας ἐκλεκτός συμπολίτης σας, καί δι̉ ἡμᾶς, διότι ἀποκτῶμεν ἕνα νέον Ἱεράρχην, εἰς τήν ἀξίαν, τάς ἱκανότητας καί τήν ἀποστολήν τοῦ ὁποίου πολλάς ἐλπίδας ἐναποθέτομεν. Ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία ἀνακαινίζει ὡς ἀετοῦ τήν νεότητά της πορευομένη ἐν μέσῳ συμπληγάδων καί παγίδων πολλῶν. 

Καί ἰδού ζῇ! Ἀειθαλής, νεᾶνις μέ ἄσπρα μαλλιά, ἀκατάβλητος, ἑδραία καί ἀμετακίνητος εἰς τήν ἀπό αἰώνων ἕδραν της, καυχωμένη διά τά παθήματα καί τόν σταυρόν της καί διατηροῦσα ἀδούλωτον τό φρόνημα τοῦ Γένους.

Καί τώρα, ἀδελφέ Ἐψηφισμένε Μητροπολῖτα Ἀδριανουπόλεως, εἴσελθε εἰς τά ἅγια τῶν ἁγίων διά νά λάβῃς τό πλήρωμα τῆς χάριτος. Καί εἶτα ἔξελθε διά νά κηρύττῃς, ἀπό ὑψηλοτέρας πλέον σκοπιᾶς, Χριστόν ἐσταυρωμένον καί Ἀναστάντα, Ὧι ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν. 
     

Προτεραιότητά μας η σωτηρία της ψυχής

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
της Κυριακής 19ης Οκτωβρίου 2014
ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ
(Λουκά ζ’, 11-16)

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Αναστάσιος Στεργιώτης

Θλίψη και πόνος μεγάλος για τον δυστυχή και ταλαίπωρο γονιό που χάνει το παιδί του. Και ιδιαίτερα, όταν το παιδί αυτό είναι το μοναδικό, όπως ο γιος της άτυχης χήρας, στην πόλη Ναΐν.
            Το θλιβερό γεγονός της χηρείας της το ακολούθησε το ακόμα δραματικότερο και θλιβερότερο τής πρόωρης απώλειας του τέκνου της. Η μητρική καρδιά σπάραξε και οι κάτοικοι της Ναΐν συμμετείχαν στον πόνο αυτόν, ακολουθώντας την κηδεία του νεαρού. Το λυπημένο αυτό πλήθος συναντήθηκε με το χαρούμενο πλήθος της συνοδείας του Ιησού. Το πλήθος που είχε ακούσει και πιστέψει το χαρμόσυνο μήνυμα της Σωτηρίας. Ο Κύριος πλησίασε, είδε την πενθούσα μητέρα, ένιωσε τον πόνο της και την παρηγόρησε με φωνή στοργική. Αλλά δεν περιορίστηκε σε αυτό. Ο Παντοδύναμος Θεάνθρωπος έδωσε την διαταγή «εγέρθητι» στις δυνάμεις του θανάτου και αυτές υπάκουσαν και υποκλίθηκαν ταπεινά στον Κύριο της Ζωής και του Θανάτου. Ο νεκρός αναστήθηκε και άρχισε να κινείται και να ομιλεί όπως πρώτα. Όλοι έμειναν άφωνοι και κατάπληκτοι από το αξιοθαύμαστο γεγονός αυτό! Δόξαζαν τον Θεό και πίστεψαν ότι μέγας προφήτης κατέβηκε στην γη!
            Όμως ο Κύριος δεν ήταν ένας απλός προφήτης. Ήταν ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού, ο οποίος κατέβηκε στην γη και «ανθρώποις συνανεστράφη», για να τους οδηγήσει στην Σωτηρία και στην Θέωση. Και αυτό είναι πολύ σημαντικότερο από την φθαρτή και πεπερασμένη επίγεια ζωή.
            Η σωτηρία της ψυχής, που είναι αιώνια και άφθαρτη, πρέπει να είναι πάντοτε η προτεραιότητά μας. Γιατί το σώμα μας δεν θα είναι αιώνιο. Κάποτε ο θάνατος θα επέλθει οριστικά, ακόμη και για τον γιο της χήρας στην Ναΐν και για όλους όσους ο Κύριος ανάστησε. Κανείς δεν θα εξαιρεθεί από την κοινή ανθρώπινη μοίρα. Η αιώνια ψυχή μας όμως θα ευφραίνεται με τα αγαθά του Παραδείσου παντοτινά.
            Πολλά παραδείγματα έχουμε γι' αυτό, στα ιερά κείμενα της Εκκλησίας μας. Ας θυμηθούμε τον φτωχό Λάζαρο της παραβολής, που απολάμβανε την ουράνια μακαριότητα ως ανταμοιβή της φτώχειας, της περιφρόνησης και των δεινών που υπέφερε στην επίγεια ζωή του. Ενώ ο ασεβής και εγωιστής πλούσιος ρίχθηκε στα αιώνια βάσανα και στις οδύνες. Αλλά και κατά τη διάρκεια της Μεταμόρφωσης του Κυρίου παρουσιάστηκαν οι άγιες μορφές του Μωϋσή και του Ηλία, ως εκπρόσωποι όλων των Δικαίων που ευρίσκοντο στη χώρα των πνευμάτων. Ας μην ξεχνάμε και τον μετανοήσαντα σταυρωμένο ληστή, που υπήρξε ο πρώτος σωθείς, πριν ακόμη και από τον σταυρικό θάνατο του Χριστού. Αυτήν την αξιοζήλευτη εξέλιξη θα έχουμε όλοι μας, αν ακολουθήσουμε το δρόμο του Χριστού. Γένοιτο!