e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2014

Για την επίσκεψη του Πατριάρχη στην Κέρκυρα

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ

Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Θεμιστοκλής Μουρτζανός 
Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος Ι. Μητροπόλεως Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων 

Όταν κάποιος έχει την τιμή και την ευλογία να συνομιλεί με τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο συνειδητοποιεί την ανάγκη να δει τι αληθινά είναι η Εκκλησία. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε την εντύπωση ότι η Εκκλησία έχει να κάνει με την προσωπική μας σωτηρία, τη σχέση μας με το Χριστό, την αγωνία για τους ανθρώπους της ενορίας, της Μητρόπολης, του τόπου μας, στην καλύτερη περίπτωση της πατρίδας μας. Μία επίσκεψη όμως σε έναν τόπο ιστορικό και πονεμένο όπως το Φανάρι δίνει την ευκαιρία να ξαναβρούμε μία προοπτική που πάντοτε η Εκκλησία έχει, ιδίως όταν τελεί την Θεία Λειτουργία: αυτή της οικουμενικότητας, της καθολικότητας, όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως, όπως όταν διαβάζουμε στο τέλος της ευχής της αναφοράς, μετά τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων: «έτι προσφέρομέν σοι την λογικήν ταύτην λατρείαν υπέρ της οικουμένης, υπέρ της αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας». Γιατί το Φανάρι είναι η οικουμένη, είναι ο τόπος που γίνεται υπερτοπικός. Είναι η Μητέρα Εκκλησία, στην οποία οφείλουμε  την διατήρηση του κατά Χριστόν ζην ανά τους αιώνες. Και δε νοούμε μόνο την αυθεντικότητα της πίστης μας. Νοούμε τον τρόπο με τον οποίο η Ορθοδοξία βλέπει τον κόσμο. Γιατί εκ Φαναρίου πήγαζε και πηγάζει το ήθος εκείνο που θέλει τον χριστιανό να διαλέγεται με τον κόσμο, να μην απορρίπτει την επιστήμη, να ζητά παιδεία ανοιχτή, να μην εγκλωβίζεται σε ιστορικά σχήματα, να είναι Ελλάδα και την ίδια στιγμή οικουμένη. Διότι ο αυθεντικός ελληνικός τρόπος έχει να κάνει με την θεώρηση ως Ελλήνων όλων όσων έχουν «την ημετέραν μάθησιν».  Και το Φανάρι διέσωσε και διασώζει αυτή την υπέρβαση του τοπικισμού, ενός κακοπροαίρετου εθνοφυλετισμού, που δεν επιτρέπει στον χριστιανό να έχει την καρδιά του ανοιχτή στον κάθε άνθρωπο.

Όταν κάποιος έχει την τιμή και την ευλογία να συνομιλεί με τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο συνειδητοποιεί ότι η Εκκλησία δεν υπόσχεται άνεση και αυτάρκεια στον άνθρωπο, αλλά Σταυρό. Το να είσαι μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας σημαίνει να μην είσαι βέβαιος για κάτι άλλο πλην της αγάπης του Θεού και της πρόνοιας για τον καθέναν μας, όπου κι αν ζούμε. Κι αυτή η πρόνοια ενίοτε περνά μέσα από το μαρτύριο, όχι μόνο του αίματος, αλλά και της μοναξιάς μέσα σε μία αλλόθρησκη κοινωνία, η οποία, παρότι έχει κάνει βήματα προς την πρόοδο και τον εκσυγχρονισμό της, δεν παύει να βλέπει την παρουσία του Πατριαρχείου κυρίως με τα μάτια της πολιτικής και όχι πάντοτε του ανθρωπισμού, του σεβασμού των δικαιωμάτων, της δυνατότητας της ελεύθερης παρουσίας. Εν Φαναρίω η Εκκλησία αίρει τον Σταυρόν, τον Οποίο ζήτησε ο Χριστός να άρουμε, απαρνιέται την άνεση της ζωής σε έναν τόπο όπου πλειοψηφούν οι ομόπιστοι, και ακολουθεί την πορεία της διακήρυξης του Ευαγγελίου και της διάσωσης της ελπίδας για αγιασμό του κόσμου, εν ταπεινώσει. Και είναι Σταυρός να μην γνωρίζεις ότι «μνησθείη σου ο Κύριος», αλλά να ελπίζεις ότι δεν θα σε αφήσει. Κι αυτή είναι η χαρμολύπη εν Φαναρίω. Να βλέπεις ότι ο Σταυρός δεν μένει χωρίς Ανάσταση, στα πρόσωπα όλων εκείνων που διακονούν τους ναούς, τα προσκυνήματα, τα λιγοστά σπίτια των ομογενών, τα ιδρύματα, τα σχολεία, τα οποία εξακολουθούν, με την δύναμη της πίστης, να διατηρούν και να προσφέρουν ζωή.

Όταν κάποιος έχει την τιμή και την ευλογία να συνομιλεί με τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο συνειδητοποιεί ότι ένας θεσμός είναι μεν μοναδικής αξίας, αλλά λάμπει περισσότερο όταν τον υπηρετούν πρόσωπα που διασώζουν την ποιότητα της αρχοντιάς, του μέτρου, της αγάπης, της απλότητας και την ίδια στιγμή της βαθιάς πίστης στο Χριστό.  Πρόσωπα που δεν οχυρώνονται πίσω από την αυθεντία του θεσμού και την απόσταση που μοιραία γεννά, αλλά στέκονται κοντά στους ανθρώπους ως αληθινοί ποιμένες, για να παρηγορήσουν, να μοιραστούν χαρές, να ακούσουν, να κοιτάξουν κατάματα πιστούς και μη πιστούς, ανιδιοτελείς και αναμένοντες, σπουδαίους και απλούς, δυνατούς και αδύναμους. Πρόσωπα που γίνονται λύχνοι, οι οποίοι φωτίζουν πάσι τοις εν τη οικία του κόσμου, μικρότερου και μεγαλύτερου.  Πρόσωπα με επίγνωση του χρέους, τα οποία εργάζονται «από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός» «ίνα πάντες έν ώσι», αλλά και «ως η όρνις η επισυνάγουσα τα νοσσία εαυτής», για να προστατέψει, να στηρίξει, να δείξει ότι ο αληθινός χριστιανός είναι ακάματος και δεν ησυχάζει αν δεν εργαστεί για την σωτηρία και της τελευταίας ψυχής.

Όταν κάποιος έχει την τιμή και την ευλογία να συνομιλεί με τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο συνειδητοποιεί ότι οι ρίζες του απλώνονται όχι μόνο στο παρελθόν, αλλά ότι έχουν παρόν και μέλλον εφόσον δούμε το Φανάρι όχι μόνο ως τόπο που εκφράζει τη νοσταλγία μας για την Πόλη που φώτισε την Ιστορία και έκανε τον χριστιανισμό εκτός από πίστη και πολιτισμό που άνοιξε δρόμους στην ανθρωπότητα, αλλά και ως τρόπο που παραμένει ζωντανός, για να μας υποδεικνύει ότι η Ορθοδοξία είναι ευαισθησία για την ωραιότητα που κρύβει η ψυχή του κάθε ανθρώπου, το τοπίο, τα χρώματα, τα υλικά και πνευματικά. Γιατί δεν λειτουργούμε στην προοπτική ενός δυαλισμού που απορρίπτει την ζωή στο όνομα της αιωνιότητας, αλλά μπολιάζει με αιωνιότητα κάθε στιγμή αυτής της ζωής, που μας κάνει να μπορούμε να χαρούμε την συνάντηση, την τροφή, την κοινωνικότητα, την μουσική, τα κτήρια, τη δυνατότητα της μετοχής στα ενδιαφέροντα και τον πολιτισμό του άλλου, μα, πρωτίστως, την δύναμη της συγχώρεσης, η οποία αποτελεί την πεμπτουσία της συνύπαρξης και της αγάπης. Στον χονδροειδή, φιλήδονο και άθεο πολιτισμό, ενίοτε στον θρησκευτικά φανατισμένο ή ιδεολογικά αδιάφορο για τη όντως ζωή, η Πόλη είναι σύμβολο και την ίδια στιγμή ανάσα. «Μες απ’ το ίδιο το χώμα κι απ’ των ψυχών τα κοιτάσματα, οι πηγές με τα θαύματα μ’ ανασταίνουνε»...

Περιμένουμε τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο στην Κέρκυρα από τις 10 ως τις 13 Δεκεμβρίου 2014. Είναι τιμή κι ευλογία να ζήσουμε κάτι από όλα αυτά βλέποντάς τον και παίρνοντας χαρά από την παρουσία του. Είναι μία ιστορική επίσκεψη διότι θα θυμηθούμε, θα ευλογηθούμε και θα νιώσουμε ότι   έρχεται και στο δικό μας σπίτι  το πρόσωπο, ο θεσμός, η σεπτή κορυφή της Ορθοδοξίας. Πρωτίστως όμως ότι έρχεται εκείνος που αποτυπώνει τα τιμιώτατα του Γένους μας, την αίσθηση ότι μπορεί να ισχύσει και για μας η αλήθεια του στίχου: μέσα από την Ορθοδοξία «αλλάζουνε εντός μου τα σύνορα του κόσμου».

Ο Εσπερινός και ο αφ' εσπέρας Όρθρος στον πανηγυρίζοντα Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου των Ξένων Ζακύνθου

 Βράδυ 5ης Δεκεμβρίου 2014 
30 χαρακτηριστικές φωτοστιγμές: Ιωάννης Πορφύριος Καποδίστριας 





























































Εψάλησαν απόψε, κατά τα ειωθότα και την τοπική τυπική διάταξη ο Εσπερινός και ο αφ' εσπέρας Όρθρος για την μνήμη του Αγίου Νικολάου στον ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου των Ξένων, στην πόλη της Ζακύνθου.  

Χοροστάτησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Δωδώνης κ. Χρυσόστομος, ενώ συγχοροστάτησε στο παραθρόνιο ο οικείος Μητροπολίτης Σεβ. Ζακύνθου κ. Διονύσιος Δ΄. Αύριο θα τελεσθεί στον ίδιο πανηγυρίζοντα Ναό Αρχιερατική Λειτουργία από τον Σεβ. κ. Διονύσιο, στο τέλος της οποίας θα γίνει Αρτοκλασία του Λιμενικού Σώματος.

Για όλα έχει φροντίσει εξαιρετικά ο ρέκτης του ωραίου Εφημέριος  π. Παναγιώτης Σπουργίτης με τους συνεργάτες του!

Αποβραδίς της μνήμης του Αγίου Νικολάου στο ομώνυμο ξωκλήσι των Καρκαναίων Μπανάτου

 Απόγευμα 5ης Δεκεμβρίου 2014 
























Εσπερίσαμε και προετοιμάσαμε σήμερα το απόγευμα το αυριανό πανηγυράκι στο εξωκλήσι του Αγίου Νικολάου των Καποδιστραίων στα Καρκαναίικα του Μπανάτου. Τα μέλη της ιδιοκτήτριας Οικογένειας της κ. Γεωργίας χήρας Ιωάννη Καποδίστρια δέχτηκαν με χαρά τον Εφημέριο της Ενορίας μας και μετείχαν στο Μυστήριο της Εξομολόγησης. 

Ες αύριον τα σπουδαιότερα, δηλαδή η Αρτοκλασία και Θεία Λειτουργία, στις 8.30 το πρωί! Όσοι πιστοί, προσέλθετε!

Στεφανωμένος και ο Άι Νικόλας στη Λουρίδα Μπανάτου

 Απομεσήμερο 5ης Δεκεμβρίου 2014 




Όπως κάθε χρόνο, στις 5 και 6 Δεκεμβρίου (αλλά και στις 10 Μαΐου) η "Κολόννα" (: προσκυνητάρι) του Αγίου Νικολάου στη Λουρίδα του Μπανάτου είναι ήδη ανθοστεφανωμένη από τους περίοικους και γείτονες, τιμώντας τον Άγιο της Γης και του Πελάου, σ' ένα τόπο, όπου υπήρχε πολύ παλιά εκεί ναός, αλλ' όμως στην δική μας εποχή δεν κατέστη δυνατό να οικοδομηθεί. Έτσι το επίσης παλιό προσκυνητάρι του Αγίου (που αποτυπώσαμε σήμερα το απόγευμα) συγκεντρώνει την τιμή και την ευλάβεια των Μπανατιωτών, αποτελώντας τον φωτεινό σηματοδότη όλων μας στην πορεία μας, με κάθε έννοια! Βοήθειά μας και του χρόνου! 

Ο Άγιος Νικόλαος και ο ζήλος του Θεού

Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Θεμιστοκλής Μουρτζανός 
Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων 

Η μνήμη Αγίων, όπως ο Άγιος Νικόλαος, φέρνει στην μνήμη μας την εικόνα του ζήλου που ένας άνθρωπος έχει για το Θεό και για τα έργα του Θεού. Σ’ ένα από τα απόστιχα της εορτής ψάλλουμε: «Χαίροις ο ζήλου θείου πλησθείς». Ο Άγιος Νικόλαος ήταν γεμάτος από θεϊκό ζήλο. Αυτό σημαίνει ότι η καρδιά του είχε κάποια χαρακτηριστικά, τα οποία σήμερα δεν είναι εύκολο να τα συναντήσουμε. Αυτά ήταν η επιθυμία να αρέσει στο Θεό ακόμη κι αν δεν ήταν αυτό ευχάριστο για τους ανθρώπους, η χαρά της κοινωνίας του Θεού στη ζωή ως η ανώτατη μορφή ηδονής και την ίδια στιγμή ο αγώνας για διάδοση της Αλήθειας που είναι ο Θεός και του τρόπου της που είναι η πίστη σε όλους τους ανθρώπους.
                Ο άνθρωπος δεν μπορεί να νοήσει τη ζωή του χωρίς τους συνανθρώπους του. Έτσι πλασθήκαμε από το Θεό, να είμαστε υπάρξεις που κοινωνούμε την ζωή στα πρόσωπα των άλλων. Δεν είναι μόνο ότι κατανοούμε ότι είμαστε έτεροι, διαφορετικοί ατενίζοντάς τους. Είναι ότι δεν μπορούμε να υπάρξουμε ουσιαστικά αν δεν αγαπούμε, αν δεν κοινωνούμε, αν δεν μοιραζόμαστε ό,τι είναι εφικτό μαζί τους. Για να το πετύχουμε αυτό, χρειάζεται να κάνουμε συμβιβασμούς. Δεν είναι οι άλλοι όπως τους θέλουμε. Και για να μην μας απομονώσουν, αισθανόμαστε την ανάγκη να αρέσουμε σ’ αυτούς, δηλαδή να μας αποδεχτούν γιατί στις ιδέες, την συμπεριφορά μας, τους στόχους μας, ακόμη και στις αξίες μας, μπορούμε να βρούμε την τομή με τις αντίστοιχες δικές τους προτεραιότητες. Οι συμβιβασμοί πολλές φορές είναι επώδυνοι. Κρίνουμε ότι πρέπει να αφήσουμε στο περιθώριο τα δικά μας, προκειμένου να αποφύγουμε την απόρριψη. Ενίοτε κρύβουμε αυτό που πιστεύουμε, για να αποφύγουμε συνέπειες δυσάρεστες, οι οποίες φτάνουν ακόμη και στο μαρτύριο του αίματος, της συνειδήσεως, της μοναξιάς. Ο πεπλησμένος όμως θείου ζήλου  δεν βλέπει τα πράγματα έτσι. Κρίνει ότι οφείλει να αγαπά την δόξα του Θεού και όχι την δόξα των ανθρώπων. Τολμά να έρχεται σε ρήξη με τα ανθρωπίνως κατεστημένα, τα ανθρωπίνως  πολιτικώς ορθά, τα ανθρωπίνως αποδεκτά, όταν αυτά έρχονται σε αντίθεση, σε ρήξη με ό,τι αγαπά και ζητά ο Θεός. Αρκεί να γνωρίζει το θέλημά Του. Και αυτό γίνεται όταν ο ζηλωτής είναι ενταγμένος στην Εκκλησία.
                Ο άνθρωπος, από την φύση του, επιδιώκει τη ηδονή, την ευχαρίστηση σε ό,τι κάνει. Και δεν είναι μόνο η ηδονή του σώματος και της σαρκός. Είναι και η ηδονή του πνεύματος, του νου και της καρδιάς, η οποία επέρχεται όταν ο άνθρωπος προοδεύει, όταν γίνεται αποδεκτός, όταν εκπληρώνει τους στόχους του και τις φιλοδοξίες του, όταν βλέπει ότι μπορεί ο εαυτός του να είναι ευχαριστημένος. Ο πεπλησμένος θείου ζήλου δεν προσκολλάται στις ανθρώπινες ηδονές. Επιλέγει την υπέρτατη ηδονή της κοινωνίας με το Θεό. Και αυτό σημαίνει ότι θέλει την καρδιά του όσο το δυνατόν καθαρή από τους λογισμούς της ματαιότητας, εναποθέτει πάσαν βιοτικήν μέριμναν, «μη στρατευόμενος ταις του βίου πραγματείαις» και την ίδια στιγμή μνημονεύει Αυτόν που αγαπά, Τον κοινωνεί εν τοις μυστηρίοις και αναπαύεται όταν βρίσκεται στο ναό Του και όταν η ύπαρξή Του γίνεται ναός του Θεού. Δεν ελκύεται από την ηδονή του κακού, αλλά αναζητεί στη σχέση με το Θεό την ηδονή του καλού. Ο Θεός είναι ο πλέον ελκυστικός και επιζητεί την συναρπαγή της προσευχής, της αγάπης, της συνάντησης μαζί Του. Κι εδώ κύρια προϋπόθεση είναι η σχέση με την Εκκλησία.
                Ο άνθρωπος, τέλος, έχει ως στοιχείο της ύπαρξής του την αναζήτηση της αλήθειας. Όχι μόνο για τον κόσμο και τη ζωή, αλλά και για τον εαυτό του, για κάθε πτυχή της ύπαρξής του. Για να βρει όμως την αλήθεια ο άνθρωπος καλείται να απαντήσει στο ερώτημα περί Θεού, αν ο Θεός υπάρχει, Ποιος και τι είναι για τη ζωή του. Αλλιώς ο άνθρωπος βρίσκει αλήθειες, όχι όμως την Αλήθεια. Αποθεώνει το μερικόν, το περιστασιακό, όχι όμως το συνολικό, το συνεχές και την ίδια στιγμή άχρονο. Ο πεπλησμένος θείου ζήλου έχει βρει στον Θεό την Αλήθεια που αναζητά. Διότι ο Θεός είναι η Αλήθεια και στο πρόσωπο του Χριστού αυτή η Αλήθεια όχι απλώς ενσαρκώνεται, αλλά οδηγεί τον άνθρωπο στην θέωση. Και αξίζει να αγωνιστεί κανείς αυτή η Αλήθεια, ακέραιη, ακαινοτόμητη, υγιαίνουσα να γίνει κατανοητή, να γνωσθεί στους άλλους ανθρώπους. Γι’ αυτό και ο ζηλωτής δεν αρκείται στην προσωπική του σωτηρία. Εντάσσεται στο Σώμα του Χριστού που είναι η Εκκλησία και αγωνίζεται οι πάντες να φωτιστούν από το Χριστό. Γι’ αυτό και όταν η Αλήθεια αμφισβητείται, είναι έτοιμος να μαρτυρήσει περί Αυτής.  Να επιχειρηματολογήσει, να την υπερασπιστεί. Πάντως, δεν επαναπαύεται στα του εαυτού. Και την ίδια στιγμή ζει όντας αληθινός. Κοινωνός της Αληθείας, φωτισμένος και φωτίζων, κεκαθαρμένος και καθαίρων.
                Αυτό έκανε και ο Άγιος Νικόλαος στη ζωή του. Υπήρξε ο κατά Θεόν ζηλωτής. Βρήκε την Αλήθεια και αγωνίστηκε γι’ αυτήν να τη ζήσει στη ζωή του. Και δεν αρκέστηκε στην προσωπική του σωτηρία, αλλά αγωνίστηκε οι πάντες να γνωρίσουν τον Χριστό ως την μοναδική σώζουσα Αλήθεια και κατέστη κανόνας πίστεως. Και η πίστη του έγινε εικόνα της πραότητος, έγινε η διδαχή της εγκρατείας και της ταπεινώσεως. Την ίδια στιγμή η αληθινή απόλαυσή του ήταν η κοινωνία με το Θεό. Τον ζούσε στην Θεία Ευχαριστία, στην διακονία της Αγάπης, της προσευχής, της υπομονής, της νίκης κατά της αμαρτίας, στην πτωχεία του κακού. Και ο ζήλος του τον έκανε να μην υπολογίζει ούτε την ανθρώπινη εξουσία, όταν υπερασπίστηκε την αλήθεια της Αγίας Τριάδος και του προσώπου του Χριστού κατά την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο, ακόμη και φυλακιζόμενος για την πίστη, αλλά και όταν ό,τι έκανε δεν ήθελε να μαθαίνεται από τους ανθρώπους, για να μην χάσει τον μισθό του εν ουρανοίς. 
                Ζούμε σε μια εποχή στην οποία ο ζήλος ενίοτε χρησιμοποιεί τον μανδύα της εκκλησιαστικότητας, αλλά δεν είναι πάντοτε γνήσιος. Άλλοτε πάλι ως χριστιανοί είμαστε ευχαριστημένοι με την δική μας σωτηρία, με την δική μας θρησκευτικότητα, χωρίς να έχουμε αγωνία για την Αλήθεια, χωρίς να μοιραζόμαστε ό,τι μας δόθηκε. Συχνά ζούμε εντελώς εκκοσμικευμένα, με αποτέλεσμα η σχέση με το Θεό να είναι ένα καθήκον μέσα σε όλα τα άλλα και όχι η μεγαλύτερη χαρά. Γι’ αυτό και εύκολα κρυβόμαστε από τους άλλους ή σιωπούμε όταν η Αλήθεια της πίστης αμφισβητείται. Χρειάζεται περισσότερη και γνησιότερη μετοχή στην εκκλησιαστική ζωή και την ίδια στιγμή να έχουμε προ οφθαλμών μας το παράδειγμα των Αγίων, όπως ο Άγιος Νικόλαος, για να μπορούμε να θερμαίνουμε τον ζήλο της αγάπης προς τον Θεό και να είναι αυτός κατ’ επίγνωσιν. Το χρειαζόμαστε σε μία γενικά άγευστη ουσιαστικής χαράς και παραδομένη σε απρόσωπες επιθυμίες πραγματικότητα, από την οποία μόνο η πίστη και η αγιότητα μπορούν να μας βγάλουν.

Κέρκυρα, 6 Δεκεμβρίου 2014

Η χειροτονία του Επισκόπου Ναυκράτιδος κ. Μελετίου (Κούμανη) του Μεσσηνίου


























Πραγματοποιήθηκε σήμερα το πρωί εν πληθούση εκκλησία στην πανηγυρίζουσα Ιερά Μονή Αγίου Σάββα Αλεξανδρείας, η χειροτονία εις Επίσκοπον του εψηφισμένου Επισκόπου Ναυκράτιδος κ. Μελετίου (Κούμανη) του Μεσσηνίου, Ηγουμένου μέχρι πρότινος της εν λόγω Μονής. Την χειροτονία τέλεσε, συμπαραστατούμενος από άλλους Αρχιερείς, ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρος Β΄, ο οποίος εντέλει της Ευχαριστιακής Συνάξεως τον ανεβίβασε στον Θρόνο, αναφωνώντας πολλάκις το "Άξιος"

Στην Ευχαριστιακή Σύναξη και την χειροτονία συμμετείχαν οι Σεβ. Μητροπολίτες Γλυφάδος κ. Παύλος, Λεοντοπόλεως κ. Γαβριήλ - Πατριαρχικός Επίτροπος Αλεξανδρείας, Νειλουπόλεως κ. Γεννάδιος, Πηλουσίου κ. Νήφων - Ηγούμενος της Ιεράς Πατριαρχικής Μονής Αγίου Γεωργίου Καΐρου και Νουβίας κ. Νάρκισσος. Στην πανηγυρίζουσα Ιερά Μονή προσήλθε πληθώρα Κληρικών και όμιλος προσκυνητών εξ Ελλάδος, Πρόεδροι Συλλόγων και Φορέων της Μεγάλης Πόλεως, ως και πιστοί της Αλεξανδρινής Παροικίας.

Οι συνεργάτες του Νυχθημερόν εύχονται στον νέο Επίσκοπο της Αλεξανδρινής Εκκλησίας δύναμη εξ ύψους για την ωφέλεια του δευτερόθρονου Πατριαρχείου και την καύχηση της Μεσσηνιακής Γης που τον γέννησε! Άξιος!