(Ταπεινὸς
εὐχετήριος λόγος γιὰ τὰ εἰκοσιπεντάχρονα
τῆς Ἀρχιερωσύνης τοῦ Σεβασμιωτάτου
Μητροπολίτου Σεβαστείας κυρίου Δημητρίου)
παπα-κων.
ν. καλλιανός, ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟ
ΝΥΧΘΗΜΕΡΟΝ (www.nyxthimeron.com)
Μὲ
συγκίνηση γράφονται αὐτὲς οἱ λέξεις,
ποὺ πασχίζουν νὰ γίνουν εὐχετήριος
κατάθεση στὸ τίμιο Πρόσωπο τοῦ Ἁγίου
Σεβαστείας κυρίου Δημητρίου Κομματᾶ.
Γιατὶ ἡ κάθε ἐπέτειος καὶ δὴ ἡ ἐπέτειος
μιᾶς εἰκοσιπενταετίας -ἑνὸς τετάρτου
δηλ. τοῦ αἰῶνα- εἶναι σὺν τοῖς ἄλλοις
καὶ μιὰ ἀφορμή: Ἀφορμὴ Μνήμης πρωτίστως
καὶ κατὰ δεύτερο λόγο ἀφορμὴ ἐπανεξέτασης
τοῦ ἱεροῦ
δρομολογίου ποὺ ἄρχισε στὶς δύο
Ὀκτωβρίου τοῦ σωτηρίου ἔτους 1990. Ἑόρτιο
ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποία τιμῶνται οἱ
Ἅγιοι Κυπριανὸς καὶ Ἰουστίνη, οἱ
μάρτυρες, ἀλλὰ καὶ παραλλήλως φίλοι
τοῦ Νυμφίου. Γιατὶ τὴν πάντερπνο ἐκείνη
ἡμέρα ἡ Σεπτὴ Σύνοδος τοῦ Οίκουμενικοῦ
Θρόνου ἐξέλεξε τὸν Μ. Ἀρχιδιάκονο τῆς
Μ. τ. Χ. Ἐκκλησίας, Ἐπίσκοπον καὶ
Ποιμενάρχην τῆς θεοσώστου Μητροπόλεως
Σεβαστείας. Κι ὅταν τὴν τετάρτην
Νοεμβρίου τοῦ ἰδίου ἔτους στὸν ἱστορικὸ
Ναὸ τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων, στὸν
Ἅγιο Γεώργιο τοῦ ἀρχοντικοῦ Φαναρίου
στὴν πολυαρχιερατικὴ Θ. Λειτουργία,
κατὰ τὴν ὁποία προῒστατο ὁ μακαριστὸς
Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Δημήτριος,
συνειδητὰ καὶ μὲ ἄφατο συγκίνηση
ἀπευθυνόμενος στὸν ἐψηφισμένο Ἱερὰρχη
τοῦ Θρόνου Δημήτριο Κομματᾶ, τὸν ἀπὸ
Μ. Ἀρχιδιακόνων καὶ παράλληλα εὐχόταν
τό, «Ἡ Χάρις τοῦ παναγίου καὶ ζωοποιοῦ
Πνεύματος, διὰ τῆς ἡμῶν ταπεινότητος,
προχειρίζεταί σε Μητροπολίτην τῆς
ἁγιωτάτης
Μητροπόλεως Σεβαστείας», ἕνα ρῖγος
ἀσφαλῶς διαπέρασε Κλῆρο καὶ Λαό. Ρῖγος
μεταφυσικό, γιατὶ ἐκείνη τὴν κορυφαία
στιγμὴ ἕνας νέος Ἀρχιερεὺς τῆς Μεγαλης
τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ἑτοιμαζόταν
νὰ ἄρῃ τὸν Σταυρὸν μιᾶς ἀπὸ τὶς
«ἰδού, ζῶσες»( βλ. Β΄ Κορ.6, 1 ) Ἐπαρχίες
τοῦ Οικουμενικοῦ Θρόνου, μυριάδες
φωνὲς Ἁγίων τῶν κάτωθεν τοῦ Θυσιαστηρίου
καὶ τοῦ Θρόνου τῆς Μεγαλωσύνης του
(πρβλ. Ἀποκ. 6,9), οἱ ψυχὲς τῶν ἀπὸ
συστάσεώς της τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπολεως
Σεβαστείας Ἀρχιερέων, ἱερέων, ἱερομονάχων,
ἱεροδιακόνων, μοναχῶν, ἱεροψαλτῶν,
ἐπιτρόπων, ἐνοριτῶν, μὲ μιὰ λαμπάδα
ἀναμμένη στὰ πάνσεπτα χέρια τους,
εὔχονταν. Εὔχονταν, ναὶ, τὶ ἄλλο, παρὰ
αὐτὸ ποὺ ὅλοι μας δι᾿ ἑνὸς στόματος
καὶ μιᾶς καρδίας ἱκετεύουμε:
«Τῆς Ἀρχιερωσύνης Σου, μνησθείη Κύριος
ὁ Θεός».
Εἰκοσιπέντε
χρόνια, λοιπόν... Μὲ βηματισμοὺς ἐν
σχοινοβασίᾳ καὶ διακινδυνεύσει, ἀλλὰ
καὶ παραλλήλως ἕνα σεργιάνισμα στὸν
κῆπο μιᾶς νοητῆς Ἐδὲμ ποὺ τὴν
ἐπισκέπτεται καθημερινὰ ὁ Θεός: Τὴν
Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, τὴν
Μητέρα Ἐκκλησία, ὅπου οἱ ἀφιερωμένοι
νυχθημερὸν εὔχονται ὑπὲρ τῆς τοῦ
κόσμου ζωῆς. Τὸν Οἰκουμενικὸ Θρόνο
τῆς Κωνσταντίνου Πόλεως, ποὺ ὁ ἐν λόγῳ
Ἱεράρχης διακονεῖ «ἐκ νεότητός» του,
μὲ ὑπακοὴ, φιλοτιμία καὶ θυσιαστικὸν
φρόνημα. Καὶ τὸ ἔχει ἀποδείξει
περιτράνως ὀ Ἐπίσκοπος Δημήτριος,
«ἀφιερωμένος» (Σεβ. Πέργης Εὐάγγελος)
ὤν στὴν «σκηνίτιδα Ἐκκλησίαν» (Οἰκ.
Πατριάρχης Δημήτριος), ποὺ διακρατεῖ
τὴν Πανίερον Σφραγίδα Δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου
ἐν Τριάδι Θεοῦ.
Κυκλοῦντες
τὸν Θρόνον τὸν Ἀρχιερατικὸν τῆς
ἀρχαίας καὶ Θεοσώστου Μητροπολεως
Σεβαστείας τὴν ἑόρτιο αὐτὴν ἡμέραν
τῆς εἰκοσιπενταετοῦς σταυροαναστασίμου
Διακονίας τοῦ ἀπὸ Μ. Ἀρχιδιακόνων
Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου Αὐτῆς
Δημητρίου υἱοῦ ἀξίου τῆς Ζωῆς καὶ
τοῦ Κωνσταντίνου Κομματᾶ, ἐν ἀγαλλιάσει
βοῶμεν: Εἴησαν πολλά, σῶα καὶ ἔντιμα
τὰ ἔτη τῆς Ἀρχιερατείας Σας, Σεβασμιώτατε!
Σκόπελος,
2-10 -2015