Το σέλφι του Πατριάρχη

Γράφει ο Γιάννης Γιγουρτσής από την Πόλη 

Η φωτογραφία αυτή δείχνει με τρόπο περίεργο, έμμεσο αλλά εύγλωττο ποια είναι η ιεραρχία – και ευρύτερα- ποια είναι Εκκλησία που αγαπούμε και επιθυμούμε να έχουμε. Ας διευκρινίσω.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, ο πρώτος σε τιμή μεταξύ όλων των ορθοδόξων ιεραρχών στον κόσμο, φροντίζει μαζί με τα βαριά καθήκοντα αυτής της ιδιότητάς του, να εκπληρώνει και τις ποιμαντικές του υποχρεώσεις ως ποιμένας των Ρωμιών, των ελληνορθόδοξων, της Κωνσταντινούποληςˑ γιατί ο Πατριάρχης, αν ίσως δεν το γνωρίζετε, έχει και μία δεύτερη ιδιότητα ως κληρικός, είναι και Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως. Με απλά λόγια, είναι ο Δεσπότης μας. 

Στο πλαίσιο αυτού του ρόλου επισκέπτεται τις κοινότητες, τα σχολεία, τα ομογενειακά ιδρύματα και ασχολείται με θέματα που άμεσου ποιμνίου του που είμαστε εμείς, οι ορθόδοξοι της Πόλης. 

Παράλληλα, σε όλη την διάρκεια του χρόνου και με διάφορες ευκαιρίες, ο Πατριάρχης επιδιώκει την επαφή και την συναναστροφή με τα παιδιά και με τους νέους της ομογένειας, κομμάτι του ποιμνίου του που έχει ιδιαίτερη αδυναμία. Έτσι, το περασμένο Σάββατο, στις 12 Νοεμβρίου, κάλεσε μαθητές, δασκάλους και νέους εργαζομένους να πάμε μαζί μια εκδρομή στα Μουδανιά, στην Σιγή και στην Τρίγλια, όμορφοι τόποι στην ασιατική ακτή της Προποντίδας, στην Βιθυνία, μέρη όπου η ρωμιοσύνη έχει αφήσει ανεξίτηλα τα ίχνη της μακράς της παρουσίας. Γυρίσαμε, είδαμε, μιλήσαμε, φάγαμε ήπιαμε μαζί, σαν μια παρέα, σαν οικογένεια. Η γεμάτη μέρα πέρασε εξαιρετικά. Στο τέλος της εκδρομής ο Πατριάρχη μπήκε σε όλα τα λεωφορεία για να χαιρετίσει τα παιδιά και όλους μας προσωπικά και για να μας κεράσει σοκολάτες για το δρόμο. Από κει είναι και αυτή η φωτογραφία.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης λοιπόν, αγκαλιά με μερικούς μαθητές της Μεγάλης του Γένους Σχολής, κάνει χιούμορ, γελάει και στριμώχνεται μαζί τους για να βγάλει μια φωτογραφία. Μια σέλφι που αυθόρμητα του ζήτησαν τα παιδιά που τον νιώθουν δικό τους άνθρωπο και τον αποκαλούν, όπως όλοι μας άλλωστε μεταξύ μας, «παππού».

Το επιμύθιο

Για όσους, πιθανόν αναρωτιούνται τι σχέση έχει η σέλφι του Πατριάρχη με τον ρόλο (και το ύφος) της Εκκλησίας που αναφέρω στην αρχή του κειμένου, ας πω μονάχα πως «Εξ όνυχος των λέοντα».

Κατά τα άλλα, συγκρίσεις και παραλληλισμοί που πιθανόν σας έρχονται στο νου και σχετίζονται με τα εντός Ελλάδος είναι εύλογοι, αλλά περιττοί καθώς στην περίπτωση αυτή έχουμε να κάνουμε με δύο πολύ διαφορετικές μεταξύ τους νοοτροπίες και προσεγγίσεις.

Η αντίληψη για τον ρόλο της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας στον κόσμο, το οικουμενικό δηλαδή όραμα μιας Εκκλησίας που γεννήθηκε, διαμορφώθηκε και έδρασε μέσα στο πολύχρωμο μωσαϊκό δύο (ή τριών, αν προτιμάτε) αυτοκρατοριών με παγκόσμια επίδραση- της Ρώμης, της Ρωμανίας-Βυζαντίου και τη Οθωμανίας- μιας εκκλησίας που εξακολουθεί να υπάρχει και να θάλλει, με φλόγα μικρή αλλά ισχυρή, σε ένα περιβάλλον αλλόθρησκο, αλλόγλωσσο και αλλογενές, και παρόλα αυτά να φωτίζει και να παράγει έργο σημαντικό και παγκόσμιο, η αντίληψη αυτή λοιπόν δεν έχει περάσει ούτε έξω από την πόρτα όσων προσπάθησαν (και ακόμα προσπαθούν) να καθορίσουν και να επιβάλουν το ύφος και να δώσουν τον τόνο στα πράγματα της εν Ελλάδι εθνικής Εκκλησίας, και να περιορίσουν το οικουμενικό και πανανθρώπινο μήνυμα της Ορθοδοξίας στην παρωπιδοφόρο προοπτική τους, στις περιορισμένες δυνατότητές τους και στο ασφυκτικό πλαίσιο της στενής βαλκανικής -επαρχιώτικης και φοβικής δηλαδή- νοοτροπίας τους.