Η επίσκεψη έγινε σήμερα, 17 Ιανουαρίου 2017, ενόψει της μεγάλης τελετής του Αγιασμού των Υδάτων στον Ιορδάνη Ποταμό, που θα γίνει την ερχόμενη Παρασκευή. Την Υπουργό δέχτηκε και την ξενάγησε ο οικείος Μητροπολίτης Σεβ. Φιλαδελφείας κ. Βενέδικτος, ο οποίος μάλιστα επέδειξε παλιές φωτογραφίες του τόπου και των ανθρώπων από τα τέλη του 19ου και των μέσων του 20ού αιώνα.
Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα
-
-
Γιώργου Λέκκα: ΟΤΑΝ ΚΟΙΜΑΜΑΙ (νέο ποίημα) - Άνοιξα το παράθυρο να μπεις στο σπίτι γιατί έξω βρέχει.Βρέχει σε στέγες και αυλές, βρέχει στους κήπους, βρέχει στο μνήμα σου. Μ’ άρεσε να σε κρατώ σφιχτάλε...Πριν από 5 ημέρες
-
Ecumenical Patriarch Bartholomew: “ The Need for Dialogue Today “ - *ADDRESS * *“ The Need for Dialogue Today “ by His All-Holiness Ecumenical Patriarch BARTHOLOMEW at the Conferral Ceremony Hosted by the University of No...Πριν από 1 εβδομάδα
-
Επίσκεψη Οικουμενικού Πατριάρχου στο Μουσείο και την Λίμνη της Δοϊράνης [photos] - Ώρα 1 το μεσημέρι της 23ης Σεπτεμβρίου 2024. Επίσκεψη Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου στο Μουσείο και την Λίμνη της Δοϊράνης. [Φωτογραφίες: Νίκ...Πριν από 3 εβδομάδες
-
Ταξίδι στην Κριμαία | Evge | Homeward (2019) - *Κείμενο του Μανώλη Κρανάκη * Ένα νεαρό αγόρι, ο Αλίμ, φοιτητής δημοσιογραφίας στο πανεπιστήμιο του Κιέβου κάθεται στον διάδρομο ενός νεκροτομείου. Μοιάζ...Πριν από 2 χρόνια
-
Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2017
Η Υπουργός Τουρισμού της Ιορδανίας στον τόπο της Βαπτίσεως του Χριστού
Το κείμενο αυτό ανήκει στην Ενότητα
Δωδεκαήμερο 2016-2017,
Μητρόπολη Φιλαδελφείας στο Αμμάν
Η Κυρία επί των τιμών
Γράφει
η ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ από τη Μελβούρνη
[Μια πραγματική αξιωματούχος Αυλής: Η κόμισσα Bruhl, κυρία επί των τιμών της Δούκισσας του Wurtmberg] |
Όταν
οι παλιοί Ζακυνθινοί μιλάνε για «τύπους
Ζακυνθίων», ιδιότυπων ή ιδιόρρυθμων
ανθρώπων της εποχής τους, αναφέρονται
και στην Ανδριανή Αβούρη, κοινώς γνωστή
ως Αντριανούλα!
Η
Αντριανούλα, αν ζούσε σήμερα, θα ήταν
τουλάχιστον 130-135 χρονών. Έφυγε σε πολύ
μεγάλη ηλικία, αν δεν με απατά η μνήμη,
αρχές δεκαετίας του -70. Ψηλή, πολύ λεπτή,
όμορφη γυναίκα και πάντα καλοντυμένη,
περιποιημένη και προ παντός, αξιοπρεπέστατη,
τύπος ηθικής και ενάρετη.
Ήταν
μία από τρεις αδελφές. Παντρεύτηκε σε
νεαρή ηλικία με τον Αβούρη, όπου
προσεισμικά διατηρούσε Μαντολατοποιείο
στο παλιό Γεφύρι. Ήταν πολύ σοβαρή
γυναίκα, αλλά ολίγον τι μεγαλομανής από
τα μικρά της χρόνια!
Ίσως
είχε να κάνει με το χαρακτήρα της, ίσως
ότι ήταν από καλοστεκούμενη οικονομικά
αλλά και κοινωνικά οικογένεια, κόρη του
Δήμαρχου Ροδίτη και τόσο αυτή όσο και
οι δύο αδελφές της, όμορφες, σεμνές και
περιζήτητες νύφες, για την εποχή, αφού
εκτός όλων των άλλων προσόντων, διέθεταν
και τη σχετική προίκα. Καλοπαντρεύτηκαν
νωρίς όλες τους. Όμως, από τις τρεις,
μόνο η μία η Διαμαντίνα απέκτησε παιδιά,
4 αγόρια κι ένα κορίτσι.
Η
Τζόγια, που παντρεύτηκε στο Μπανάτο,
πήρε ψυχοπαίδι κι ανάστησε με αγάπη
καλύτερα κι από δικό της παιδί, τον
Νικόλα, το ένα από τα τέσσερα αρσενικά
της Διαμαντίνας που είχε παντρευτεί
στην Κουκουναρία.
Η
Ανδριανή, υιοθέτησε ένα αγόρι από το
«Σπιτάλιο», όπως έλεγαν τότε τα
Ορφανοτροφεία, τον
Στάθη. Τόσο αυτή όσο κι ο άνδρας της τον
λάτρεψαν στην κυριολεξία, ήταν το καμάρι
τους κι ήταν πολύ περήφανοι και
οι δυο για τον
μοναχογιό τους! Κι ήταν όντως πολύ καλός
ο Στάθης και φρόντισε τη μάνα του με
στοργή κι αγάπη μέχρι την τελευταία
στιγμή, μολονότι ο ίδιος με την οικογένεια
του ζούσε μόνιμα στην Αθήνα και η Ανδριανή
ναι μεν πήγαινε τακτικά, αλλά έμενε για
λίγο. Λαχταρούσε το νησί της και επέστρεφε
πάντα εκεί.
Όσο
ζούσε ο άνδρας της, συγκρατούσε, ας
πούμε, τις μεγαλομανείς ιδέες της και
περιόριζε τις υπερβολές της.
Εκείνος
έφυγε νωρίς, όμως κι από τότε άλλαξαν
όλα. Η Ανδριανή ξαφνικά βρέθηκε μόνη με
ένα μικρό παιδί και με το μαγαζί που
έπρεπε πλέον να το δουλεύει η ίδια. Λόγω
θέσης, περνούσε από εκεί από χώρα και
χωριά σε καθημερινή βάση πάρα πολύς
κόσμος.
Η
Ανδριανή δεν είχε πλέον κανέναν να
συγκρατεί τις υπερβολές της μεγαλομανίας
της όπου άρχισαν κάπου να αγγίζουν τα
όρια της παράνοιας και να γίνονται
φαιδρές για τους μαντσιαδόρους Ζακυνθινούς
που φυσικά και δεν το άφησαν ανεκμετάλλευτο.
Είχε
μεγάλη «αδυναμία» στο παλάτι και στους
τότε βασιλείς! Της κόλλησε η ιδέα, ότι
έπρεπε να συμπεριληφθεί στο χορό των
Κυριών της Τιμής προς την βασίλισσα.
Είχε όλα τα προσόντα. Αξιοπρέπεια,
εμφάνιση, καταγωγή, λεπτούς τρόπους,
περισσή ευγένεια, καλλιέργεια και προ
παντός θέληση μεγάλη να υπηρετήσει
ταπεινά την άνασσα! Και φυσικά διέθετε
όλα αυτά τα προσόντα, χωρίς αυτά όμως
να αποτελούν εγγύηση για υλοποίηση των
υψηλών της στόχων! Και κάπου έτσι, κάπου
εκεί άρχισε να ξεφεύγει το όλο θέμα από
κάθε όριο λογικής.
Πολλοί
Ζακυνθινοί, μεταξύ τους και άτομα της
τότε «υψηλής» κοινωνίας, καλοπροαίρετα
και πιθανόν για να καταπολεμούν την
ανία τους, άρχισαν να συχνάζουν στο
μαγαζί, να φέρνουν την κουβέντα στο
επίμαχο θέμα και να κολακεύουν υπέρ του
δέοντος την ματαιοδοξία της Ανδριανής,
υποσχόμενοι να μεσολαβήσουν και οι
ίδιοι! Ε, θέλει πολύ το μυαλό, ένα μυαλό
που ήδη φτερουγίζει, για να απογειωθεί,
όταν τόσοι ευυπόληπτοι κύριοι υπόσχονται,
πειστικά, τόσα πολλά;
Όμως,
ώς εδώ τα
πράγματα σχετικώς ελεγχόμενα. Το κακό
άρχισε μετά τους σεισμούς. Μετά τους
σεισμούς, δεν άνοιξε πλέον το μαγαζί,
πολλοί οι λόγοι, κυρίως οι μεγάλες
ανατροπές που έγιναν στο νησί με την
απαλλοτρίωση της πόλης λόγω σεισμοπυρκαγιάς,
αλλά και του γεγονότος πως η Ανδριανή
δεν ήταν σε θέση χωρίς τη στήριξη του
άνδρα της να ξεκινήσει τέτοιο εγχείρημα.
Ο Στάθης ήταν πολύ μικρός για τέτοιες
ευθύνες. Έτσι, περιορίστηκε στο νοικοκυριό
και την ανατροφή του παιδιού της. Είχε
δικό της διώροφο σπίτι στη χώρα και τη
σύνταξη του άνδρα της που της επέτρεπε
να ζει με αξιοπρέπεια. Το κόλλημα με το
παλάτι όμως και οι φιλοδοξίες της όλο
κι έπαιρναν τον ανήφορο.
Λίγο-πολύ
εμείς οι πιο μεγάλοι γνωρίζαμε το
«πνεύμα» που επικρατούσε στη Ζάκυνθο
εκείνα τα χρόνια. Να μη σε πάρουν στο
ψιλό για κάποιο θέμα... Έτσι
και σε πάρουν, αλίμονο σου! Έτσι έγινε
και με την Αντριανούλα! Οι περισσότεροι
στη χώρα, άνδρες κυρίως, τάιζαν τις
εξωπραγματικές της φιλοδοξίες, με χίλια
δυο κόλπα!
Δεν
θα ξεχάσω, ότι μια χρονιά στη γιορτή
της, κατέφθασε μια θεόρατη ανθοδέσμη
και τούρτα, με ευχητήρια κάρτα πολλά
υποσχόμενη, δήθεν από το παλάτι. Τρελάθηκε
από τη χαρά και τη συγκίνηση! Βγήκε στη
γειτονιά, κάλεσε όλους να τους τρατάρει
από την τούρτα του βασιλέως, τους έδειχνε
τα φιόρα, την κάρτα. Κι εκείνοι, εκδήλωναν
όπως μπορούσαν το θαυμασμό τους,
προσπαθώντας να κρύψουν τα γέλια!
Κάποιοι, λίγο πιο λογικοί, την συμπονούσαν
και προσπαθούσαν να την λογικέψουν. Μα,
πώς να λογικέψεις μυαλό που δεν τρέχει
απλά αλλά καλπάζει, βασιζόμενο στα απτά
ντοκουμέντα, όπως η ανθοδέσμη, η τούρτα,
η κάρτα.
Μίαν
άλλη χρονιά, κατέφθασαν μπόλικα
συγχαρητήρια
τηλεγραφήματα, φυσικά από το… παλάτι,
για τη γιορτή της, με έμμεσα υπονοούμενα
ότι ήγγικεν η ώρα και πολύ σύντομα θα
κληθεί από την αυτού μεγαλειότητα το
Βασιλέα των Ελλήνων, να αναλάβει τα
υψηλά της καθήκοντα!
Και
αρκετά μεγάλο μέρος της κοινωνίας της
Ζακύνθου, απολάμβανε το όλο θέαμα και
θέμα!
Θυμάμαι
ακόμα, λες κι ήταν χθες, που κάποτε
έβγαλαν ειδική σελίδα σε ντόπια εφημερίδα,
όπου είχε τη φωτογραφία της και ανακοίνωνε
στο σεβαστό κοινό της Ζακύνθου τη μεγάλη
και ξεχωριστή τιμή, να επιλεγεί η
συμπατριώτισσα τους Κα Ανδριανή Αβούρη
εκ Ζακύνθου, ως μία από τις Κυρίες επί
των τιμών
της Βασίλισσας!
Γεγονός,
ότι οι Ζακυνθινοί κάθε τόσο εφεύρισκαν
όλο κάτι καινούριο για να διατηρούν
ζωντανή και να αυξάνουν την πεποίθηση
της ότι, ναι, έχει επιλεγεί κι είναι
πλέον θέμα γραφειοκρατίας, ώστε να
ετοιμάσει τις βαλίτσες της και να φύγει!
Κάποιες
φορές, συνεννοούμενοι όλοι, της πρόσφεραν
τιμητική θέση στην εκκλησία ή σε κάποια
μικροεκδήλωση. Κι η Αντριανούλα, όλο
αρχοντιά και χάρη, στεκόταν στο ύψος
των περιστάσεων πάντα!
Θα
μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί πως, όχι
μόνο άκακα και αβλαβή όλα αυτά που
σκαρφίζονταν και σκάρωναν, στην ουσία
εις βάρος της, αλλά και κάπως ευεργετικά
για την καλή γυναίκα, γιατί ανέβαζαν το
ηθικό της και της έδιναν χαρά κι ελπίδα
να συνεχίζει την άχαρη ζωή της!
Βέβαια,
υπήρχαν και οι συγγενείς της, το παιδί
της, που ένιωθαν πολύ άσχημα με τον τρόπο
που βρήκε μια μερίδα Ζακυνθινών να
ψυχαγωγείται και προσπαθούσαν
παντοιοτρόπως να την συνεφέρουν, να την
συνετίσουν και να καταλάβει, επί τέλους,
πως όλοι αυτοί την κορόιδευαν. Άδικος
κόπος. Όχι μόνο δεν δεχόταν αυτά που της
λέγανε οι δικοί της, αλλά τους παραμέριζε
γιατί υποπτευόταν και οι «υψηλοί της»
φίλοι, ενίσχυαν την υποψία, ότι τάχα
ζηλεύουν και για αυτό τα λένε. Όταν
βρισκόταν με συγγενείς, συμπεριφερόταν
άψογα και συζητούσε για οτιδήποτε άλλο,
εκτός του επίμαχου θέματος!
Ένα
ακόμα προσόν που διέθετε, προερχόμενη
από καλή οικογένεια, ήταν τέλεια
μαγείρισσα και πολύ προχωρημένη για
την εποχή της, αφού έφτιαχνε φαγητά που
η πλειοψηφία, ιδιαίτερα στα χωριά, τα
αγνοούσαν. Οι επιτήδειοι κι αυτό το
χρησιμοποιούσαν ως ένα επί πλέον προσόν
για τη μεγάλη θέση που την περίμενε!
Είχε
και πολύ ωραία φωνή! Γενναιόδωρη και
πρόθυμη πάντα να μοιραστεί αυτό της το
χάρισμα με το ακροατήριο της! Αδυναμία
της, το τραγούδι: «Χαρά μου». Το ερμήνευε
με πολύ πάθος κι ήταν γκιούστα, απόλαυση
να την ακούς!
Με
τα χρόνια, όμως, κάπου ξέφτισε το
ενδιαφέρον αυτών που της σκάρωναν όλες
τις μάντσιες, βρήκαν άλλους τρόπους
ψυχαγωγίας και σταμάτησαν. Δεν παρέλειπαν
ποτέ, όμως, όπου την συναντούσαν, να την
χαιρετούν με το μεγαλύτερο «σεβασμό»
έτσι όπως αξίζει σε Κυρία επί
των Τιμών της Βασίλισσας,
βγάζοντας το καπέλο, με βαθιά υπόκλιση
και χειροφίλημα στο λεπτό, πάντα
γαντοφορεμένο χέρι! Και
η Αντριανούλα, δεχόταν με μεγαλοπρέπεια
τις εκφράσεις σεβασμού που της άρμοζαν,
λόγω θέσης, ευχαριστώντας όλους αφ'
υψηλού! Κάποτε, κουράστηκαν οι δικοί
της αλλά και τα παιδιά κι εγγόνια της,
που τη λάτρευαν κι ανταπέδιδε πολλαπλή
αυτή τη λατρεία, κι έπαψαν πια να αντιδρούν
για το όλο θέμα, αφήνοντάς
την να πιστεύει σε όλα αυτά που της
έδιναν λίγη χαρά και κάποιο νόημα στη
ζωή της. Ψευδαισθήσεις και μεγαλομανείς
ιδέες που κράτησαν μέχρι το τέλος της
ζωής της.
Πέθανε
από καρκίνο, σε προχωρημένη ηλικία,
χωρίς να απαρνηθεί τις πεποιθήσεις που
την συντρόφεψαν μια ζωή! Είμαι σίγουρη,
πως ακόμα και σήμερα υπάρχουν πολλοί
ηλικιωμένοι Ζακυνθινοί, που θυμούνται
ακόμα την Αντριανούλα «την Κυρία επί
των τιμών».
δ.μ.
Το κείμενο αυτό ανήκει στην Ενότητα
Αναμνήσεις και νοσταλγίες της Διονυσίας
Λιτανεύοντας τον Άγιο Γεώργιο τον εξ Ιωαννίνων
Το κείμενο αυτό ανήκει στην Ενότητα
Λειτουργική ζωή,
Μητροπολίτης Ιωαννίνων Μάξιμος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)