e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2018

Εκοιμήθη και ετάφη η 99χρονη Μοναχή Συγκλητική της Μονής Ελευθερωτρίας Ζακύνθου


Εξεδήμησε προς Κύριον χθες, Κυριακή (10η Ιουνίου 2018), η σεβάσμια Μοναχή Συγκλητική, η γηραιότερη Μοναχή της Αδελφότητας της Μονής της Ελευθερωτρίας, στην περιοχή Λαγοπόδο Ζακύνθου. 

Η Μοναχή Συγκλητική εξεμέτρησε το ζην σε ηλικία 99 ετών και ήδη εισήλθε στην Αιωνιότητα, πλάι στον Γέροντα του εν λόγω Ησυχαστηρίου, αοίδιμο Χρυσόστομο τον Γκέλμπεση και τις άλλες οσιακές μορφές, τις οποίες εν ζωή επιπόθησε, πρωτίστως δε πλάι στον Νυμφίο της ψυχής της, Κύριο της Δόξης, Ιησού Χριστό. 

Η κηδεία και η ταφή της Μοναχής Συγκλητικής έγινε σήμερα, Δευτέρα (11 Ιουνίου 2018), στην Μονή της Μετανοίας της, με επικεφαλής της Ακολουθίας τον οικείο Μητροπολίτη Σεβ. Ζακύνθου κ. Διονύσιο Δ΄ και περιστοιχιζόμενη από Ιερείς της Ζακύνθου, κυρίως δε την Αδελφότητα των Μοναζουσών της Ελευθερωτρίας, υπό την Ηγουμένη Μαγδαληνή. 

Όλοι ευχήθηκαν και προσευχήθηκαν, η μακαρία Συγκλητική να εύρει τόπο αναψύξεως και άφθιτης Χαράς και Χάριτος στον Παράδεισο!

[Κείμενο: π. Π. Κ.
Φωτο-ανταπόκριση για το Νυχθημερόν: π. Νικόδημος Κεφαλληνός]


















Το Χρονικό των Ονομαστηρίων 2018 του Οικουμενικού Πατριάρχου






ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ 
Ἐκκλησιαστικαί εἰδήσεις 

Ἐπί τῇ ἱ. μνήμῃ τῶν Ἁγίων ἐνδόξων Ἀποστόλων Βαρθολομαίου καί Βαρνάβα, ἡμέρᾳ τῶν σεπτῶν Πατριαρχικῶν Ὀνομαστηρίων, ἡ Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Πατριάρχης, ἐχοροστάτησε κατά τόν Μ. Ἑσπερινόν τῆς ἑορτῆς, τήν Κυριακήν, 10ην Ἰουνίου 2018, ἐν τῇ Ἱ. Μονῇ Ζωοδόχου Πηγῆς Βαλουκλῆ.
     Κατ᾿ αὐτόν ἐκκλησιάσθησαν πλεῖστοι Ἱεράρχαι, ὁ Ἐξοχ. Πρέσβυς κ. Εὐάγγελος Σέκερης, Γεν. Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος ἐνταῦθα, ἡ Εὐγεν. κ. Ἀργυρώ Παπούλια, Γεν. Πρόξενος τῆς Χώρας ἐν Σμύρνῃ, ὁ Ἐντιμ. κ. Oleksandr Gaman, Γεν. Πρόξενος τῆς Οὐκρανίας ἐν τῇ Πόλει, μετά τοῦ Ἐντιμ. κ. Maksym Vdovychenko, Προξένου, Ἄρχοντες Ὀφφικιάλιοι καί πλῆθος πιστῶν ἐκ τῆς Πόλεως καί ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ. 
     Μετά τήν Ἀπόλυσιν, ὁ Πατριάρχης ἐτέλεσε Τρισάγιον ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ ἀειμνήστου Ἱερομονάχου Βαρθολομαίου Κουτλουμουσιανοῦ, τοῦ Ἰμβρίου, οὗτινος τό ὄνομα φέρει, ἐν συνεχείᾳ δέ ὡμίλησε πρός τό ἐκκλησίασμα ἐκφράσας τάς εὐχαριστίας Αὐτοῦ πρός τόν ἱ. Κλῆρον καί τόν λαόν διά τήν παρουσίαν των κατά τήν εὔσημον ταύτην ἡμέραν καί ἀπευθύνας κάλεσμα πρός πάντας ὅπως φυλάσσουν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τήν εὐλογημένην παράδοσιν πίστεως, ἀγάπης καί ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. 
     Ἠκολούθησεν ἐν τῷ προαυλείῳ χώρῳ δεξίωσις, καθ᾿ ἥν ὁ Πατριάρχης ἐδέχθη τόν ἱ. κλῆρον καί τούς πολυαρίθμους προσκυνητάς ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ καί τούς ὁμογενεῖς, οἵτινες ὑπέβαλον Αὐτῷ τά ἑόρτια σέβη καί τά συγχαρητήριά των.

Τήν ἑπομένην, Δευτέραν, 11ην ἰδίου, ὁ Πατριάρχης ἐχοροστάτησεν ἐν τῷ Π. Πατριαρχικῷ Ναῷ κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν, συγχοροστατούντων Αὐτῷ τῶν Σεβ. Μητροπολιτῶν Γέροντος Νικαίας κ. Κωνσταντίνου, Γέροντος Χαλκηδόνος κ. Ἀθανασίου, Γέροντος Δέρκων κ. Ἀποστόλου, Γέροντος Πριγκηποννήσων κ. Δημητρίου, Ἑλβετίας κ. Ἱερεμίου, Τρανουπόλεως κ. Γερμανοῦ, Δωδώνης κ. Χρυσοστόμου, Ἴμβρου καί Τενέδου κ. Κυρίλλου, Φιλαδελφείας κ. Μελίτωνος, Ξάνθης κ. Παντελεήμονος, Μυριοφύτου καί Περιστάσεως κ. Εἰρηναίου, Μύρων κ. Χρυσοστόμου, Δαρδανελλίων κ. Νικήτα, Σασίμων κ. Γενναδίου, Ἰκονίου κ. Θεολήπτου, Ρεθύμνης καί Αὐλοποτάμου κ. Εὐγενίου, Κισάμου καί Σελίνου κ. Ἀμφιλοχίου, Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου κ. Δαμασκηνοῦ, Κώου καί Νισύρου κ. Ναθαναήλ, Λαγκαδᾶ, Λητῆς καί Ρεντίνης κ. Ἰωάννου, Καλλιουπόλεως καί Μαδύτου κ. Στεφάνου, Προύσης κ. Ἐλπιδοφόρου, Αὐστρίας κ. Ἀρσενίου, Κυδωνιῶν κ. Ἀθηναγόρου, Μαρωνείας καί Κομοτηνῆς κ. Παντελεήμονος, Σουηδίας καί πάσης Σκανδιναυΐας κ. Κλεόπα, Ἰωαννίνων κ. Μαξίμου, Ἐλασσῶνος κ. Χαρίτωνος, Σηλυβρίας κ. Μαξίμου, Πέτρας καί Χερρονήσου κ. Γερασίμου, Σμύρνης κ. Βαρθολομαίου καί Σύμης κ. Χρυσοστόμου, καί τοῦ Πανιερ. Ἀρχιεπισκόπου Τελμησσοῦ κ. Ἰώβ. 
     Ἐκκλησιάσθησαν οἱ Σεβ. Μητροπολῖται Διδυμοτείχου, Ὀρεστιάδος καί Σουφλίου κ. Δαμασκηνός καί Σερβίων καί Κοζάνης κ. Παῦλος, ὁ Σεβ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνθηδῶνος κ. Νεκτάριος, Ἐπίτροπος τοῦ Παναγίου Τάφου ἐν τῇ Πόλει, ἐκ προσώπου τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ὁ Σεβ. Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἀντώνιος, Διευθυντής τῆς Διοικήσεως τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας ἐπί Ἱδρυμάτων Ἐξωτερικοῦ, μετά τῆς συνοδείας αὐτοῦ, ἐκ προσώπου τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας, ὁ Θεοφιλ. Ἐψηφισμένος Μητροπολίτης Νέας Ζηλανδίας κ. Μύρων, οἱ Θεοφιλ. Ἐπίσκοποι Θερμῶν κ. Δημήτριος, Λαμψάκου κ. Μακάριος, Λεύκης κ. Εὐμένιος, Ναζιανζοῦ κ. Θεοδώρητος, Μωκησσοῦ κ. Δημήτριος, Ἀβύδου κ. Κύριλλος, Ἀμορίου κ. Νικηφόρος, Χριστουπόλεως κ. Μακάριος, Ἁλικαρνασσοῦ κ. Ἀδριανός, Ἐρυθρῶν κ. Κύριλλος, Ὀλύμπου κ. Κύριλλος καί Ἀραβισσοῦ κ. Κασσιανός, ὁ Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτης κ. Σεραφείμ Shemyatovsky, ἐκ προσώπου τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας Τσεχίας καί Σλοβακίας, ἡ παρεπιδημοῦσα ἐν τῇ Πόλει Ἀντιπροσωπεία τῆς Παγκοσμίου Λουθηρανικῆς Ὁμοσπονδίας (Lutheran World Federation), Κληρικοί τῆς Ἁγιωτάτης Ἀρχιεπισκοπῆς Κωνσταντινουπόλεως καί τῶν παρακειμένων αὐτῇ Ἱ. Μητροπόλεων καί ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ, Μοναχοί καί Μοναχαί, Ἄρχοντες Ὀφφικιάλιοι, οἱ Ἐξοχ. κ. Πέτρος Μαυροειδῆς, Πρέσβυς τῆς Ἑλλάδος ἐν Ἀγκύρᾳ, καί Πρέσβυς κ. Εὐάγγελος Σέκερης, Γεν. Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος ἐν τῇ Πόλει, μετά τῆς Εὐγεν. κ. Δανάης Βασιλάκη, Προξένου, ἡ Εὐγεν. κ. Ἀργυρώ Παπούλια, Γεν. Πρόξενος τῆς Χώρας ἐν Σμύρνῃ, οἱ ὡς ἄνω διπλωματικοί ἐκπρόσωποι τῆς Οὐκρανίας, Ἐκπαιδευτικοί καί μαθηταί τῶν Ὁμογενειακῶν Σχολείων, παράγοντες τῶν Κοινοτήτων τῆς Ὁμογενείας καί πλῆθος προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, Γερμανίας, Ἑλβετίας καί ἐκ τῆς Πόλεως. Παρέστησαν ἐπίσης οἱ Ἐντιμ. κύριοι Μumin Günler καί Murat Zeynel Ceylan, ἐκ μέρους τοῦ Κόμματος «İyi Parti». 
     Ἐν τῷ τέλει, τήν Α. Θ. Παναγιότητα προσεφώνησε κατά τό ἔθος ἐκ μέρους τῆς σεβασμίας Ἱεραρχίας τοῦ Θρόνου ὁ α´ τῇ τάξει αὐτῆς Μητροπολίτης Γέρων Νικαίας κ. Κωνσταντῖνος, ἐν συνεχείᾳ ὁ Σεβ. Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἀντώνιος ἀνέγνωσε συγχαρητήριον Μήνυμα τοῦ Μακ. Πατριάρχου Μόσχας καί πάσης Ρωσσίας κ. Κυρίλλου, καί ἐν τέλει ὡμίλησεν ὁ Πατριάρχης, ἐξάρας τό ἱεραποστολικόν χρέος, ὡς συστατικόν στοιχεῖον τῆς αὐτοσυνειδησίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου πρός τούς ἐγγύς καί τούς μακράν, καί τονίσας τήν ἀνάγκην ὅπως ἡ Ἐκκλησία μή ἀδρανῇ ἐνώπιον καταστάσεων, αἵτινες διαταράσσουν τήν κανονικήν λειτουργίαν αὐτῆς, ὡς ἐπί παραδείγματι ἐν Οὐκρανίᾳ καί ἐν Σκοπίοις, μή παραλείψας νά ἀναφερθῇ καί εἰς τήν διαδικασίαν προσλήψεως τῶν ἀποφάσεων τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου ὑπό τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος. 
     Ἠκολούθησεν ἡ ἐν τῷ Πατριαρχικῷ Γραφείῳ ὑποβολή σεβασμάτων καί ἑορτίων συγχαρητηρίων τῆς ἐνταῦθα σεβασμίας Ἱεραρχίας ἡ ὁποία ἐπέδωκεν Αὐτῷ ἀναμνηστικόν δῶρον, εἶτα δέ οἱ Κληρικοί καί οἱ λαϊκοί ὑπάλληλοι τῆς Πατριαρχικῆς Αὐλῆς ὑπέβαλον τά ἑόρτια σέβη αὐτῶν, ὑπό τήν ἡγεσίαν τοῦ Πανοσιολ. Μ. Πρωτοσυγκέλλου κ. Ἀνδρέου, ὅστις καί προσεφώνησε τόν Πατριάρχην. 
     Τήν μεσημβρίαν, ὁ Παναγιώτατος παρέθεσεν ἑόρτιον γεῦμα ἐν τῷ ἐν Μεσαχώρῳ ἑστιατορίῳ «Feriye», πρός τιμήν τῶν φιλοξενουμένων Αὐτοῦ.

* * *

Ἡ Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Πατριάρχης, ἐδέξατο εἰς ἀκρόασιν: 
- Τόν Σεβ. Μητροπολίτην Δαρδανελλίων κ. Νικήταν, Διευθυντήν τοῦ ἑδρεύοντος ἐν Berkley Η.Π.Α. Πατριαρχικοῦ Ὀρθοδόξου Ἰνστιτούτου «Πατριάρχης Ἀθηναγόρας».
- Τούς Σεβ. Μητροπολίτας Ρεθύμνης καί Αὐλοποτάμου κ. Εὐγένιον, Κισάμου καί Σελίνου κ. Ἀμφιλόχιον, Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου κ. Δαμασκηνόν καί Πέτρας καί Χερρονήσου κ. Γεράσιμον, μετά τοῦ Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτου κ. Προδρόμου Ξενάκη, Ἀρχιγραμματέως τῆς Ἱερᾶς Ἐπαρχιακῆς Συνόδου, ἐκπροσωποῦντας τήν Ἐκκλησίαν Κρήτης κατά τά ὀνομαστήρια Αὐτοῦ.
- Τόν Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτην κ. Ἀλέξιον, Καθηγούμενον τῆς ἐν Ἁγίῳ Ὄρει Ἱ. Μονῆς Ξενοφῶντος, μετά τοῦ ἀδελφοῦ αὐτῆς Ὁσιολ. Ἱερομονάχου Μωϋσέως, καί τήν Ὁσιωτ. Μοναχήν Ἰακώβην, Ἡγουμένην τοῦ Ἱ. Ἡσυχαστηρίου Τιμίου Προδρόμου Ἀκριτοχωρίου Σιδηροκάστρου, συνοδευομένην ὑπό ἀδελφῶν αὐτῆς.
- Τόν Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτην κ. Ἀγαθάγγελον Κουμαρτζάκην, Ἡγούμενον τῆς Ἱ. Μονῆς Χρυσοσκαλιτίσσης, μετά τοῦ Ὁσιολ. Ἱερομονάχου κ. Χρυσάνθου Τσαχάκη, ἀδελφοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Γωνιᾶς Κολυμβαρίου, μέλους τοῦ Δ.Σ. τῆς Ὀρθοδόξου Ἀκαδημίας Κρήτης (Ο.Α.Κ.).
- Τόν Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτην κ. Θεωνᾶν Μπακάλην, Κληρικόν της Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Θυατείρων καί Μ. Βρεταννίας.
- Τόν Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτην κ. Φιλόθεον Μαρούδαν, Κληρικόν τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Γερμανίας.
- Τήν Ὁσιωτ. Μοναχήν Θεοξένην, Ἡγουμένην τῆς Ἱ. Πατριαρχικῆς καί Σταυροπηγιακῆς Μονῆς Ζωοδόχου Πηγῆς Χρυσοπηγῆς Χανίων, συνοδευομένην ὑπό ἀδελφῶν αὐτῆς.
- Τόν Ἐντιμολ. κ. Χριστοφόρον Σωφρονίου, Ἄρχοντα Ὑπομνηματογράφον, Καρδιολόγον, μετά τῆς συζύγου αὐτοῦ Εὐγεν. κ. Παναγιώτας, ἐκ Χαλκίδος.
- Τόν Ἐντιμ. κ. Χαραλάμπη Δημαρχόπουλον, Δήμαρχον Ξάνθης.
- Τούς Ἐλλογ. κ.κ. Ἄγγελον Σικαλίδην, μετά τῆς συζύγου αὐτοῦ Ἐλλογ. κ. Ἀλεξάνδρας Χρήστου, Ἀν. Καθηγητάς ἐν τῷ Πανεπιστημίῳ «Yeni Yüzyıl», καί τῆς θυγατρός αὐτῶν Εἰρήνης, καί Γαβριήλ Πετρίδην.
- Τόν Ἐντιμ. κ. Δημήτριον Παπαηλίαν, Σύμβουλον Ἐπιχειρήσεων, ἐξ Ἀθηνῶν.
- Τόν Ἐντιμ. κ. Δημήτριον Βαπορτζῆν, Ἐπιχειρηματίαν, ἐκ Θεσσαλονίκης.

* * *

Ἡ Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Πατριάρχης, ἐξεπροσωπήθη ὑπό τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Βρυούλων κ. Παντελεήμονος, κατά τάς, ἐπί τῇ ἱερᾷ μνήμῃ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Βαρθολομαίου καί Βαρνάβα, ἑορταστικάς ἐκδηλώσεις τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας Κύπρου, ἐξ ἀφορμῆς τῆς Θρονικῆς Ἑορτῆς αὐτῆς, τήν Δευτέραν, 11ην Ἰουνίου.



ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ 
ΡΕΘΥΜΝΗΣ ΚΑΙ ΑΥΛΟΠΟΤΑΜΟΥ κ. ΕΥΓΕΝΙΟΥ
ΠΡΟΣ ΤΗΝ Α.Θ.Π. ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ
κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΝ 
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑΝ ΤΩΝ ΣΕΠΤΩΝ ΑΥΤΟΥ ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΩΝ
(11.6.2018)

Παναγιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,
     Ἐν χαρᾷ βαθείᾳ, ἐκ προσώπου τῆς Ἱερᾶς Ἐπαρχιακῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης, προσήλθομεν «ἀγαλλομένῳ ποδί» ὁμοῦ μετά τῶν τιμίων μελῶν Αὐτῆς, Σεβασμιωτάτων Ἀδελφῶν Μητροπολιτῶν Κισάμου καί Σελίνου κ. Ἀμφιλοχίου, Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου κ. Δαμασκηνοῦ, Πέτρας καί Χερρονήσου κ. Γερασίμου ὡς καί τοῦ Πανοσιολ. Ἀρχιγραμματέως Αὐτῆς Ἀρχιμ. Προδρόμου Ξενάκη, διά νά ὑποβάλωμεν τῇ Ὑμετέρᾳ Σεπτῇ Κορυφῇ, ἐπ’ ὀνομαστηρίοις Αὐτῆς, τά υἱϊκά σεβάσματα, τήν ἀπροσμέτρητον ἀγάπην καί τήν ὁλοτελῆ ἀφοσίωσιν τῆς τε Ἱεραρχίας, τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου, τῶν Μοναστικῶν Ἀδελφοτήτων καί τοῦ εὐσεβοῦς, φιλογενοῦς καί φιλοπάτορος Κρητικοῦ λαοῦ.
     Δοξάζομεν καί εὐλογοῦμεν τό ὄνομα τοῦ Τρισαγίου Θεοῦ ὅτι δωρεῖται εἰς τήν Ἁγίαν Αὐτοῦ Ἐκκλησίαν, καί δή τήν Πρωτόθρονον Μητέρα Ἐκκλησίαν, τοιοῦτον Οἰακοστρόφον, ἔμπειρον, σοφόν, συνετόν, συγχωρητικόν, δυνατόν, προπάντων δέ ἀγαπητικόν πρός πάντας. Ἡ λαμπρά ἄχρι τοῦδε καί λίαν τετιμημένη καί καλλίκαρπος Πατριαρχία Ὑμῶν ἔχει ἀναβιβάσει τόν ἱερώτατον Θεσμόν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί ἔχει καταστήσει τήν ἐκ Φαναρίου φωνήν, ὡς φωνήν συνειδήσεως καί εὐθύνης, διά τήν προστασίαν τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς κτίσεως. Αἱ πρωτοβουλίαι τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος ὁδοποιοῦν, προβάλλουν λύσεις εἰς τά ἀδιέξοδα τῆς ἀνθρωπότητος καί ἐμπνέουν συνειδήσεις ἐντός καί ἐκτός τῆς Οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας.

Παναγιώτατε, 
     Ἡ ἡμιαυτόνομος Ἐκκλησία τῆς Κρήτης, ἔχουσα τήν κανονικὴν ἐξάρτησιν αὐτῆς ἐκ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καυχᾶται ἐν Κυρίῳ διά τήν κανονικήν ἀναφοράν αὐτήν εἰς τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν καί εὑρίσκεται διαρκῶς προσανατολισμένη εἰς τάς ἀκτῖναςτοῦ τηλαυγοῦς φωτός τοῦ ἀσβέστου Φαναρίου, τό ὁποῖον φωτίζει αὐτήν, ὡς ἄλλωστε καί ἅπασαν τήν Οἰκουμένην! Ἡ Ἐκκλησία τῆς Κρήτης ἐκφράζει, διά μίαν εἰσέτι φοράν, εὐγνώμονας εὐχαριστίας διά τήν διεξαγωγήν ἐν Κρήτῃ, τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Καί ἐν ταὐτῷ δηλώνει τήν γλυκεῖαν προσμονήν διά τήν εὐλογητήν ἔλευσιν τῆς Ὑμετέρας Θεοτιμήτου Παναγιότητος, κατά τόν προσεχῆ Ὀκτώβριον, διά τούς ἑορτασμούς τῆς συμπληρώσεως πεντήκοντα ἐτῶν τῆς μαρτυρίας καί προσφορᾶς τοῦ εὐφήμως γνωστοῦ Πνευματικοῦ Καθιδρύματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἀκαδημίας Κρήτης.
     Ἐπίσης, ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ τῆς παρουσίας ἡμῶν ἐνταῦθα, θερμάς ὑποβάλλομεν εὐχαριστίας διά τήν, κατόπιν τῆς Ὑμετέρας σοφῆς προκρίσεως καί προβολῆς, πρόσφατον ἐκλογήν εἰς Μητροπολίτην Νέας Ζηλανδίας τοῦ ἄχρι πρότινος Ἱεροκήρυκος τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κρήτης, Ἀρχιμ. Μύρωνος Κτιστάκη. Διά τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κρήτης περιποιεῖ τιμήν καί χαράν νά ἀποτελῇ διά τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν ἐφαλτήριον ἀναδείξεως καταλλήλων προσώπων διά τάς ἀνάγκας τῆς διαποιμάνσεως τοῦ λογικοῦ ποιμνίου τοῦ Χριστοῦ, πέραν τοπικῶν ὁρίων καί ἐν ἐπιγνώσει τῆς διακονίας τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ.
     Παναγιώτατε, εὐχαριστοῦντες πάντοτε καί ὑπέρ πάντων διά τάς εὐεργεσίας καί τήν πατρικήν στοργήν τῆς Ὑμετέρας Σεπτῆς Κορυφῆς, δεόμεθα τοῦ Κυρίου διά τήν ἐνίσχυσιν Αὐτῆς, πρός πολυετῆ συνέχισιν τῆς φωτεινῆς Πατριαρχίας Αὐτῆς, εἰς ἔπαινον τῆς Μητρός ἡμῶν Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, εὔκλειαν τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους καί χαράν πάντων ἡμῶν, τῶν ἀφοσιωμένων τέκνων τοῦ φιλτάτου Πατρός καί Πατριάρχου ἡμῶν.
     Εἴησαν τά ἔτη Ὑμῶν, Παναγιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, πλεῖστα ὅσα καί εὐφρόσυνα! 

Οικουμενικός Πατριάρχης: “Η ύπαρξις σχίσματος δεν αποτελεί επιχείρημα διά να εγκαταλείψωμεν ένα λαόν, ελαφρά τη συνειδήσει, εκτός της εκκλησιαστικής αληθείας και κανονικότητος”

Πλήθος Ιεραρχών και πιστών ευχήθηκαν στον Παναγιώτατο για την ονομαστική εορτή του


Το Οικουμενικό Πατριαρχείο «ουδέποτε ηδράνησεν» ενώπιον καταστάσεων, οι οποίες διαταράσσουν την κανονική λειτουργία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, επεσήμανε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο οποίος χοροστάτησε στην Θεία Λειτουργία που τελέστηκε στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό, την Δευτέρα, 11 Ιουνίου 2018, για την εορτή των Αγίων Αποστόλων Βαρθολομαίου και Βαρνάβα, ημέρα κατά την οποία εόρτασε τα ονομαστήριά του.







«Όταν κάποιος αδελφός μας χαρακτηρίζεται ως σχισματικός ή αιρετικός, πολλώ δε μάλλον όταν ένας ολόκληρος λαός εκατομμυρίων ανθρώπων ευρίσκεται εκτός της κανονικής Εκκλησίας με την αιτιολογίαν του σχίσματος, τότε καλούμεθα επειγόντως και άνευ ουδεμιάς καθυστερήσεως εις αφύπνισιν πνευματικήν και εγρήγορσιν αποστολικήν, διότι «ει πάσχει εν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη» (Α´ Κορ. 12, 26)», σημείωσε χαρακτηριστικά, απευθυνόμενος στο πυκνό εκκλησίασμα, και συνέχισε: «Η ύπαρξις σχίσματος δεν αποτελεί επιχείρημα διά να εγκαταλείψωμεν ένα λαόν, ελαφρά τη συνειδήσει, εκτός της εκκλησιαστικής αληθείας και κανονικότητος, αποποιούμενοι τας ευθύνας μας ενώπιον του Θεού και της ιστορίας, αλλά περισσότερον δημιουργείται κίνητρον διά την ανεύρεσιν σωτηριωδών και ενωτικών λύσεων. Αποστολικόν χρέος, λοιπόν, επιτελεί η Μήτηρ Εκκλησία, όταν μελετά τρόπους σωτηρίας διά τους αδελφούς μας Ουκρανούς και Σκοπιανούς. Αποτελεί χρέος και ευθύνην μας να επαναφέρωμεν πάντα τα έθνη εις την αλήθειαν και την κανονικότητα της Εκκλησίας. Διότι ο,τι έχει το Οικουμενικόν μας Πατριαρχείον το διαθέτει προς χάριν ολοκλήρου του κόσμου και το προσφέρει εις όλους ανεξαιρέτως τους λαούς. Εντός αυτού του πλαισίου θεμελιώνεται και ο Διαχριστιανικός Διάλογος, ο όποίος πραγματοποιείται “εν αγάπη και αληθεία”». 

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης σημείωσε ότι, «Καρπός εσωτερικής ιεραποστολής μεταξύ των Ορθοδόξων Εκκλησιών και απαύγασμα αποστολικής ευθύνης ήτο και η σύγκλησις της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η οποία αποτελεί γεγονός μεγίστης σημασίας διά την πορείαν των Ορθοδόξων και σημείον της ευδοκίας του Θεού εν τω κόσμω.».

Αφού αναφέρθηκε στη ζωή και το αποστολικό έργο του τιμωμένου Αγίου Βαρθολομαίου, ο Παναγιώτατος σημείωσε ότι, «την ιεραποστολήν εκαλλιέργησαν εντόνως και μεθοδικώς οι Άγιοι προκάτοχοι ημών Αρχιεπίσκοποι Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννης ο Χρυσόστομος και Μέγας Φώτιος, και ακολούθως οι Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος, οι φωτισταί των Σλάβων. Ο εκχριστιανισμός των Γότθων, των Ούννων, των Ιβήρων, των Ρώσσων, διαφόρων φυλών της Κολχίδος, του Καυκάσου, των Σλάβων και της Νουβίας αποτελεί τους ευχύμους καρπούς του αποστολικού τούτου χρέους. Η προσπάθεια αύτη συνεχίζεται συντόνως και επισταμένως και σήμερον εις τας ιεραποστολικάς Μητροπόλεις μας εν Κορέα, Νέα Ζηλανδία, Σιγκαπούρη, Χόνγκ-Κόνγκ,  Λατινική και Κεντρική Αμερική. Παρομοίως δε, υπό των αξίων Ιεραρχών του καθ᾽ ημάς Αποστολικού Θρόνου επιτελείται αξιολογώτατον εσωτερικόν ιεραποστολικόν έργον εις τας Επαρχίας μας εν Ευρώπη, εν Αμερική και Ωκεανία. Και όχι μόνον μακράν του σεπτού της Ορθοδοξίας Κέντρου καταβάλλονται έξοχοι και υπεράνθρωποι προσπάθειαι με ορατούς τους καρπούς του Παναγίου Πνεύματος. Η ημετέρα Μετριότης ηλεήθη παρά Θεού, κατά τα έτη του ταπεινού πατριαρχικού αυτής δολίχου, να ίδη την αναβίωσιν και ανάστασιν εκκλησιαστικών επαρχιών εν τη Μικρά Ασία και τη Ανατολική Θράκη, όπως αυτών της περιωνύμου Αδριανουπόλεως, της μαρτυρικής Σμύρνης, της περιπύστου Προύσης, της περιόπτου Πισιδίας, της γειτονικής Σηλυβρίας και των γραφικών Βρυούλων. Αλλά και τα εσχάτως, ελέω Θεού, επιτελεσθέντα εν τη ταπεινή γενετείρα ημών Ίμβρω, ήτοι η επαναλειτουργία των ρωμαίικων σχολείων της, ο επαναπατρισμός αρκετών γηγενών συμπατριωτών μας, η εκ θεμελίων ανοικοδόμησις παλαιών και ιστορικών ναών και μοναστηριακών μετοχίων, αποτελούν και αυτά καρπόν της χάριτος του Αγίου Πνεύματος εις τας εδώ επαρχίας μας. Ασφαλώς, συνυπολογίζομεν εις την όλην ταύτην προσπάθειαν και την μετά διακρίσεως μαρτυρίαν «περί της εν ημίν ελπίδος», την μετάφρασιν και τέλεσιν της Θείας Λειτουργίας εις την Τουρκικήν γλώσσαν και την ευρυτέραν ποιμαντικήν ημών διακονίαν εις την χώραν, εν τη οποία ζώμεν, χώραν, με την ιδίαν αυτής  ταυτότητα, η οποία δεν δύναται να αγνοήση την εμπειρίαν του παρελθόντος, την συνυφασμένην με δόξαν χριστιανικήν, αλλά και με δάκρυα και “πείραν εμπαιγμών και μαστίγων”. 
     Το αποστολικόν χρέος, λοιπόν, αποτελεί βασικόν στοιχείον της αυτοσυνειδησίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Οι πλέον ευλογημένοι καρποί δε της ιεραποστολής εις την ιστορίαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας προέκυψαν από την υπερβολήν της αγάπης της Μητρός Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως προς πάντα τα έθνη. Αξίζει εν προκειμένω να τονισθή, ότι το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, διά πασών των ιεραποστολικών του προσπαθειών, εδημιούργησεν ένα αγιοπνευματικόν ενθουσιασμόν, μίαν κατάστασιν, δηλαδή, εσωτερικής χαράς και πληρότητος, ξένην προς πάσαν πνευματικήν υπεροψίαν και αυτάρκειαν. Ουδέποτε ησχολήθη μόνον με το γενικόν, αδιαφορούν διά το ειδικόν και συγκεκριμένον. Το Πατριαρχείον μας εσεβάσθη την ιδιαιτερότητα της γλώσσης, της ψυχοσυνθέσεως και ιδιοσυγκρασίας εκάστου έθνους· διό και διέσωζε πάντοτε την ιδιοπροσωπίαν και την συγκεκριμένην ταυτότητα των εκχριστιανιζομένων λαών. Ουδέποτε εις την ιστορικήν του πορείαν εχρησιμοποίησε την ιεραποστολήν προς ίδιον όφελος και με διαθέσεις επεκτατικάς, αποικιοκρατικάς. Ουδέποτε εχρησιμοποίησε την ιεραποστολήν διά να σφυρηλατήση εθνοφυλετικάς και εθνικιστικάς "αλύσεις", αι οποίαι καταπνίγουν και εκκλησιαστικώς αλλοτριώνουν τους εκχριστιανιζομένους λαούς».

Της ομιλίας του Παναγιωτάτου προηγήθηκε η προσφώνηση του Μητροπολίτου Γέροντος Νικαίας Κωνσταντίνου, εκ μέρους της Ιεραρχίας του Θρόνου, καθώς και η ανάγνωση ευχετηρίου γράμματος του Πατριάρχου Μόσχας και πάσης Ρωσίας Κυρίλλου, από τον εκπρόσωπό του Αρχιεπίσκοπο Αντώνιο. 

Παρέστησαν Ιεράρχες του Οικουμενικού Θρόνου, ο Αρχιεπίσκοπος Ανθηδώνος Νεκτάριος, ως εκπρόσωπος του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, ο Αρχιμ. Σεραφείμ Shemyatovsky, ως εκπρόσωπος της Εκκλησίας της Τσεχίας και Σλοβακίας, Αντιπροσωπεία της Παγκοσμίου Λουθηρανικής Ομοσπονδίας με επί κεφαλής τον Πρόεδρό της, ο Πρέσβης της Ελλάδος στην Άγκυρα Πέτρος Μαυροειδής, οι Γενικοί Πρόξενοι της Ελλάδος και της Ουκρανίας στην Πόλη,  Πρέσβης Ευάγγελος Σέκερης και κ.Oleksandr Gaman, η Γενική Πρόξενος της Ελλάδος στη Σμύρνη, κυρία Αργυρώ Παπούλια, Άρχοντες Οφφικιάλιοι της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, κληρικοί, μοναχοί και μοναχές, καθώς και πλήθος πιστών από την Πόλη και προσκυνητές από το εξωτερικό.

Με λαμπρότητα και ο εσπερινός της εορτής






Στην υποχρέωση όλων να διαφυλάσσουν, «ως κόρην οφθαλμού», την παράδοση της πίστεως, της αγάπης και της εκκλησιαστικής ζωής αναφέρθηκε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, κατά τον Πανηγυρικό Εσπερινό που τελέστηκε την παραμονή της εορτής στην Ι.Μονή Ζωοδόχου Πηγής Βαλουκλή, παρουσία πλήθους Ιεραρχών, κληρικών, Αρχόντων Οφφικιαλίων και πιστών από την Πόλη και το εξωτερικό.

«Έχομεν μίαν ευλογημένην παράδοσιν πίστεως, αγάπης και εκκλησιαστικής ζωής, την οποίαν οφείλομεν να φυλάσσωμεν ως κόρην οφθαλμού», τόνισε και συνέχισε: «Μίαν παράδοσιν, την οποίαν συγκροτούν και κοσμούν η μαρτυρία των αγίων και η θυσία των μαρτύρων της πίστεως, ο σταυροαναστάσιμος βίος των πιστών, οι ναοί, τα μνημεία και τα αγιάσματά μας, η λειτουργική και η ποιμαντική διακονία, το φως της Αναστάσεως και η προσδοκία της εσχατολογικής Βασιλείας. Ζώμεν διά του Χριστού, εν Χριστώ και διά τον Χριστόν. "Ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία – ουδέ γαρ όνομά εστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δεί σωθήναι ημάς" (Πραξ. δ’, 12). Ο Κύριος είναι "το άλφα και το ωμέγα, ο πρώτος και ο έσχατος, η αρχή και το τέλος" (Αποκ. κβ’, 13). Ο Χριστός είναι το παν, όπως έλεγεν ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης».

Στην ομιλία του ο Οικουμενικός Πατριάρχης ευχαρίστησε τον Θεό για όλα όσα του προσέφερε κατά τη διάρκεια του τελευταίου χρόνου ώστε να αντεπεξέλθει στην πολύπλευρη διακονία του. «Δι' ημάς τους Χριστιανούς, τίποτε δεν είναι ιδικόν μας έργον, δεν αποτελεί ατομικόν μας κατόρθωμα. Τα πάντα είναι χάρις και δωρεά του Θεού της αγάπης».

Σημείωσε δε, ότι «η Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία συνεχίζει να δίδη, εν ακλονήτω πιστότητι εις την παράδοσιν της πίστεως και της αγάπης, την καλήν μαρτυρίαν εν τω κόσμω, έναντι των σημείων των καιρών και εν αναφορά προς τας υπαρξιακάς αναζητήσεις του συγχρόνου ανθρώπου, προσφέρουσα πάντοτε βοήθειαν και αλήθειαν, μεριμνώσα διά τας ζωτικάς ανάγκας αυτού, αποκαλύπτουσα την "διάστασιν του βάθους" της ζωής και προσανατολίζουσα τον άνθρωπον προς την αιωνιότητα».

Αναφερόμενος στη σημερινή εποχή, η οποία, σύμφωνα με σύγχρονους στοχαστές, χαρακτηρίζεται από την απουσία νοήματος ζωής ή από τη συνειδητή πλήρη αδιαφορία για το νόημα, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος επισήμανε: 

«Η επικρατούσα σήμερον εκκοσμικευμένη λογική εμπιστεύεται πρωτίστως τους αριθμούς, ενδιαφέρεται διά την «τιμήν» των πάντων αλλά όχι διά την "αξίαν" των πραγμάτων. Εις τον σύγχρονον ορθολογιστήν τίποτε δεν προκαλεί έκπληξιν, τίποτε δεν δίδει αληθή χαράν, αφού πηγή αυτών δεν είναι η τετράγωνος λογική, αλλά η καρδία, το ευαίσθητον αισθητήριον της "διαστάσεως του βάθους". "Ει έχης καρδίαν, δύνασαι σωθήναι", αποφαίνεται η σοφία της ερήμου. Η "καθαρά καρδία" γνωρίζει ότι ο άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να εύρη ολοκλήρωσιν και πληρότητα, όπου και όπως εκείνος επιθυμεί, έξω από την αλήθειαν ή χωρίς την αλήθειαν.  […]
     Εν επιγνώσει ότι το υπαρξιακόν κενόν του ανθρώπου δεν γεμίζει με την ανάπτυξιν της επιστήμης και της τεχνολογίας, με εξωτερικά αγαθά ή με την αυτοπραγμάτωσιν, η Ορθόδοξος Εκκλησία, ως απεφάνθη και η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος αυτής, προβάλλει έναντι του συγχρόνου «ανθρωποθεού» τον «Θεάνθρωπον» ως «έσχατον μέτρον» των πάντων». 

Στο τέλος του Εσπερινού ο Οικουμενικός Πατριάρχης τέλεσε τρισάγιο στη μνήμη του Διδασκάλου του Γένους Βαρθολομαίου Κουτλουμουσιανού του Ιμβρίου (1772-1851), του οποίου φέρει το όνομα, και ακολούθως, στον αυλόγυρο της Μονής, πραγματοποιήθηκε δεξίωση και ο Πατριάρχης δέχθηκε τα σέβη και τα συγχαρητήρια του κλήρου και του λαού. 

[Εκ του Γραφείου Τύπου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, με φωτογραφίες του Νίκου Μαγγίνα]


Ὁμιλία τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου 
κατά τά Ὀνομαστήρια Αὐτοῦ
ἐπί τῇ Μνήμῃ τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Βαρθολομαίου 
(11 Ἰουνίου 2018)

Ἱερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἅγιοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι,
Ἱερώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀνθηδῶνος κύριε Νεκτάριε, ἐκπρόσωπε τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων
Ἱερώτατε Ἀρχιεπίσκοπε κ. Ἀντώνιε, ἐκπρόσωπε τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας καί πάσης Ρωσσίας,
Ὁσιολ. Ἀρχιμανδρῖτα κ. Σεραφείμ, ἐκπρόσωπε τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας Τσεχίας καί Σλοβακίας,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες,
Ἐξοχώτατε κ. Πρέσβυ τῆς Ἑλλάδος ἐν Τουρκίᾳ,
Ἐλλογιμώτατοι ἐκπαιδευτικοί,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί περιπόθητα,

Ὁ ἔνδοξος Ἀπόστολος τοῦ Κυρίου Βαρθολομαῖος προβάλλει σήμερον εἰς τό νοητόν στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας μας ὡς ἀστήρ φωτεινός, καταυγάζων μέ τό φῶς τῆς θείας δόξης του τούς εὐλαβεῖς προσκυνητάς τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι συνηθροίσθησαν ἐπί τό αὐτό «ἐκ δυσμῶν καί βορρᾶ καί θαλάσσης καί ἑώας», διά νά ἑορτάσουν μετά τῆς ἡμετέρας Μετριότητος τήν μνήμην του καί συγχρόνως νά τιμήσουν τά ὀνομαστήρια τοῦ πρώτου Πατριάρχου τοῦ Γένους τῶν Ὀρθοδόξων. 

Ὁ, κατά τόν λόγον τοῦ Χριστοῦ, «Ἰσραηλίτης ἐν ᾧ δόλος οὐκ ἔστιν» (Ἰωάν. Α´, 48) Ἀπόστολος Ναθαναήλ - Βαρθολομαῖος κατήγετο ἀπό τήν Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας, προσεκλήθη δέ εἰς τήν χορείαν τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ ὑπό τοῦ φίλου του Φιλίππου μέ τούς λόγους: «Ὅν ἔγραψε Μωϋσῆς ἐν τῷ νόμῳ καί οἱ προφῆται, εὑρήκαμεν, Ἰησοῦν τόν υἱόν τοῦ Ἰωσήφ τόν ἀπό Ναζαρέτ» (Ἰωάν. Α´, 46). Ἠκολούθησεν ἔκτοτε τόν Χριστόν μετά ἀπολύτου ζήλου καί ἀφοσιώσεως καί ἐπίστευσεν ὅτι τό χριστιανικόν εὐαγγέλιον δέν ἀποτελεῖ προνόμιον μόνον τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ, ἀλλ’ ὅτι πρέπει νά διαδοθῇ ἐξάπαντος πρός «πάντα τά ἔθνη». Ὁλόκληρος ἡ ζωή αὐτοῦ, ἀπό τῆς ἡμέρας τῆς Πεντηκοστῆς, ὅτε καί κατέστη κοινωνός τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί κρίκος τῆς ἁλύσεως τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς, ἕως καί τοῦ σταυρικοῦ του θανάτου, ὑπῆρξε μία μαρτυρία ἀγαπητική, θυσιαστική καί ἡρωϊκή. Τό «ζῆν ἐν Χριστῷ» καί «ἐπακολουθεῖν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ» (Α´ Πέτρ. Β´, 21) ἦτο ἡ ἔμπνευσις τοῦ ἀποστολικοῦ του ἀγῶνος εἰς τήν Ἰνδίαν καί τήν Ἀρμενίαν, ὁμοῦ δέ μετά τοῦ συνεορταζομένου σήμερον Ἁγίου Ἀποστόλου Βαρνάβα, «τήν δόξαν Κυρίου κατοπτριζόμενοι τήν αὐτήν εἰκόνα μετεμορφοῦντο ἀπό δόξης εἰς δόξαν» (Β´ Κορ. Γ´, 18), εὐαγγελιζόμενοι τοῖς λαοῖς τόν λόγον τοῦ Θεοῦ.

Τό γεγονός ὅτι τό μήνυμα τῆς σωτηρίας, κατά τόν ἑορτάζοντα Ἀπόστολον, ἀναφέρεται πρός ὅλην τήν οἰκουμένην ἀποκλείει, ἀσφαλῶς, οἱανδήποτε τάσιν ἀπομονώσεως καί περιορισμοῦ εἰς τόν ἑαυτόν μας, εἰς μίαν ἰδιωτικήν ὁδόν εὐσεβείας καί πνευματικοῦ ἐφησυχασμοῦ. Ἡ Ἐκκλησία ἐκτείνεται ἀπό περάτων ἕως περάτων τῆς οἰκουμένης. Εἶναι Ἀποστολική, ὄχι μόνον διότι διαφυλάττει τήν ἀποστολικήν διαδοχήν, ἀλλά καί διότι διατηρεῖ τόν ἀποστολικόν ζῆλον καί τήν φλόγα τῆς διαδόσεως τοῦ Εὐαγγελίου «πάσῃ τῇ κτίσει» (Μάρκ. 16, 15).

Μετά τήν φωτιστικήν διακονίαν τοῦ Ἀποστόλου Βαρθολομαίου, ὡς καί τῶν λοιπῶν Ἀποστόλων, εἰς τούς διαφόρους λαούς τῆς Οἰκουμένης, τήν ἱεραποστολήν ἐκαλλιέργησαν ἐντόνως καί μεθοδικῶς οἱ Ἅγιοι προκάτοχοι ἡμῶν Ἀρχιεπίσκοποι Κωνσταντινουπόλεως Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καί Μέγας Φώτιος, καί ἀκολούθως οἱ Ἅγιοι Κύριλλος καί Μεθόδιος, οἱ φωτισταί τῶν Σλάβων. Ὁ ἐκχριστιανισμός τῶν Γότθων, τῶν Οὔννων, τῶν Ἰβήρων, τῶν Ρώσσων, διαφόρων φυλῶν τῆς Κολχίδος, τοῦ Καυκάσου, τῶν Σλάβων καί τῆς Νουβίας ἀποτελεῖ τούς εὐχύμους καρπούς τοῦ ἀποστολικοῦ τούτου χρέους. Ἡ προσπάθεια αὕτη συνεχίζεται συντόνως καί ἐπισταμένως καί σήμερον εἰς τάς ἱεραποστολικάς Μητροπόλεις μας ἐν Κορέᾳ, Νέᾳ Ζηλανδίᾳ, Σιγκαπούρῃ, Χόνγκ-Κόνγκ,  Λατινικῇ καί Κεντρικῇ Ἀμερικῇ. Παρομοίως δέ, ὑπὸ τῶν ἀξίων Ἱεραρχῶν τοῦ καθ᾽ ἡμᾶς Ἀποστολικοῦ Θρόνου ἐπιτελεῖται ἀξιολογώτατον ἐσωτερικόν ἱεραποστολικόν ἔργον εἰς τάς Ἐπαρχίας μας ἐν Εὐρώπῃ, ἐν Ἀμερικῇ καί Ὠκεανίᾳ. Καί ὄχι μόνον μακράν τοῦ σεπτοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας Κέντρου καταβάλλονται ἔξοχοι καί ὑπεράνθρωποι προσπάθειαι μέ ὁρατούς τούς καρπούς τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἡ ἡμετέρα Μετριότης ἠλεήθη παρά Θεοῦ, κατά τά ἔτη τοῦ ταπεινοῦ πατριαρχικοῦ αὐτῆς δολίχου, νά ἴδῃ τήν ἀναβίωσιν καί ἀνάστασιν ἐκκλησιαστικῶν ἐπαρχιῶν ἐν τῇ Μικρᾷ Ἀσίᾳ καί τῇ Ανατολικῇ Θράκῃ, ὅπως αὐτῶν τῆς περιωνύμου Ἀδριανουπόλεως, τῆς μαρτυρικῆς Σμύρνης, τῆς περιπύστου Προύσης, τῆς περιόπτου Πισιδίας, τῆς γειτονικῆς Σηλυβρίας καί τῶν γραφικῶν Βρυούλων. Ἀλλά καί τά ἐσχάτως, ἐλέῳ Θεοῦ, ἐπιτελεσθέντα ἐν τῇ ταπεινῇ γενετείρᾳ ἡμῶν Ἴμβρῳ, ἤτοι ἡ ἐπαναλειτουργία τῶν ρωμαίικων σχολείων της, ὁ ἐπαναπατρισμός ἀρκετῶν γηγενῶν συμπατριωτῶν μας, ἡ ἐκ θεμελίων ἀνοικοδόμησις παλαιῶν καί ἱστορικῶν ναῶν καί μοναστηριακῶν μετοχίων, ἀποτελοῦν καί αὐτά καρπόν τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τάς ἐδῶ ἐπαρχίας μας. 

Ἀσφαλῶς, συνυπολογίζομεν εἰς τήν ὅλην ταύτην προσπάθειαν καί τήν μετά διακρίσεως μαρτυρίαν «περί τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος», τήν μετάφρασιν καί τέλεσιν τῆς Θείας Λειτουργίας εἰς τήν Τουρκικήν γλῶσσαν καί τήν εὐρυτέραν ποιμαντικήν ἡμῶν διακονίαν εἰς τήν χώραν, ἐν τῇ ὁποίᾳ ζῶμεν, χώραν, μέ τήν ἰδίαν αὐτῆς  ταυτότητα, ἡ ὁποία δέν δύναται νά ἀγνοήσῃ τήν ἐμπειρίαν τοῦ παρελθόντος, τὴν συνυφασμένην μέ δόξαν χριστιανικήν, ἀλλά καί μέ δάκρυα καί «πεῖραν ἐμπαιγμῶν καί μαστίγων».

Τό ἀποστολικόν χρέος, λοιπόν, ἀποτελεῖ βασικόν στοιχεῖον τῆς αὐτοσυνειδησίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Οἱ πλέον εὐλογημένοι καρποί δέ τῆς ἱεραποστολῆς εἰς τήν ἱστορίαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας προέκυψαν ἀπό τήν ὑπερβολήν τῆς ἀγάπης τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως πρός πάντα τά ἔθνη. 

Ἀξίζει ἐν προκειμένῳ νά τονισθῇ, ὅτι τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, διὰ πασῶν τῶν ἱεραποστολικῶν του προσπαθειῶν, ἐδημιούργησεν ἕνα ἁγιοπνευματικόν ἐνθουσιασμόν, μίαν κατάστασιν, δηλαδή, ἐσωτερικῆς χαρᾶς καί πληρότητος, ξένην πρός πᾶσαν πνευματικήν ὑπεροψίαν καί αὐτάρκειαν. Οὐδέποτε ἠσχολήθη μόνον μέ τό γενικόν, ἀδιαφοροῦν διά τό εἰδικόν καί συγκεκριμένον. Τό Πατριαρχεῖον μας ἐσεβάσθη τήν ἰδιαιτερότητα τῆς γλώσσης, τῆς ψυχοσυνθέσεως καί ἰδιοσυγκρασίας ἑκάστου ἔθνους· διό καί διέσωζε πάντοτε τήν ἰδιοπροσωπίαν καί τὴν συγκεκριμένην ταυτότητα τῶν ἐκχριστιανιζομένων λαῶν. Οὐδέποτε εἰς τήν ἱστορικήν του πορείαν ἐχρησιμοποίησε τήν ἱεραποστολήν πρός ἴδιον ὄφελος καί μέ διαθέσεις ἐπεκτατικάς, ἀποικιοκρατικάς. Οὐδέποτε ἐχρησιμοποίησε τήν ἱεραποστολήν διά νά σφυρηλατήσῃ ἐθνοφυλετικάς καί ἐθνικιστικάς «ἁλύσεις», αἱ ὁποῖαι καταπνίγουν καί ἐκκλησιαστικῶς ἀλλοτριώνουν τούς ἐκχριστιανιζομένους λαούς. 

Καί, βεβαιότατα, οὐδέποτε ἠδράνησεν ἐνώπιον καταστάσεων, αἱ ὁποῖαι διαταράσσουν τήν κανονικήν λειτουργίαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὅταν κάποιος ἀδελφός μας χαρακτηρίζεται ὡς σχισματικός ἤ αἱρετικός, πολλῷ δέ μᾶλλον ὅταν ἕνας ὁλόκληρος λαός ἐκατομμυρίων ἀνθρώπων εὑρίσκεται ἐκτός τῆς κανονικῆς Ἐκκλησίας μέ τήν αἰτιολογίαν τοῦ σχίσματος, τότε καλούμεθα ἐπειγόντως καί ἄνευ οὐδεμιᾶς καθυστερήσεως εἰς ἀφύπνισιν πνευματικήν καί ἐγρήγορσιν ἀποστολικήν, διότι «εἰ πάσχει ἕν μέλος, συμπάσχει πάντα τά μέλη» (Α´ Κορ. 12, 26). 

Ἡ ὕπαρξις σχίσματος δέν ἀποτελεῖ ἐπιχείρημα διά νά ἐγκαταλείψωμεν ἕνα λαόν, ἐλαφρᾷ τῇ συνειδήσει, ἐκτός τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀληθείας καί κανονικότητος, ἀποποιούμενοι τάς εὐθύνας μας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἱστορίας, ἀλλά περισσότερον δημιουργεῖται κίνητρον διά τήν ἀνεύρεσιν σωτηριωδῶν καί ἑνωτικῶν λύσεων. Ἀποστολικόν χρέος, λοιπόν, ἐπιτελεῖ ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία, ὅταν μελετᾷ τρόπους σωτηρίας διά τούς ἀδελφούς μας Οὐκρανούς καί Σκοπιανούς. Ἀποτελεῖ χρέος και εὐθύνην μας νά ἐπαναφέρωμεν πάντα τά ἔθνη εἰς τήν ἀλήθειαν καί τήν κανονικότητα τῆς Ἐκκλησίας. Διότι ὅ,τι ἔχει τό Οἰκουμενικόν μας Πατριαρχεῖον τό διαθέτει πρός χάριν ὁλοκλήρου τοῦ κόσμου καί τό προσφέρει εἰς ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς λαούς. Ἐντός αὐτοῦ τοῦ πλαισίου θεμελιώνεται καί ὁ Διαχριστιανικός Διάλογος, ὁ ὅποῖος πραγματοποιεῖται «ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ». 

Καρπός ἐσωτερικῆς ἱεραποστολῆς μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί ἀπαύγασμα ἀποστολικῆς εὐθύνης ἦτο καί ἡ σύγκλησις τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ γεγονός μεγίστης σημασίας διά τήν πορείαν τῶν Ὀρθοδόξων καί σημεῖον τῆς εὐδοκίας τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ κόσμῳ. Εἰς τό Μήνυμα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας «Πρός τόν Ὀρθόδοξο λαό καί κάθε ἄνθρωπο καλῆς θελήσεως», διακηρύσσονται τά ἑξῆς διά τήν ἀποστολήν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ: «Μετέχοντες στή Θεία Εὐχαριστία καί δεόμενοι ὑπέρ τῆς οἰκουμένης, ὀφείλουμε νά συνεχίσουμε τή λειτουργία μετά τή Θεία Λειτουργία, καί νά δίνουμε τή μαρτυρία τῆς πίστεως πρός τούς ἐγγύς καί τούς μακράν, συμφώνως πρός τή σαφή ἐντολή τοῦ Κυρίου πρό τῆς Ἀναλήψεώς Του: «καί ἔσεσθέ μοι μάρτυρες ἔν τε Ἰερουσαλήμ καί ἐν πάσῃ τῇ Ἰουδαίᾳ καί Σαμαρείᾳ καί ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς» (Πράξ. Α´ 8). Ὁ ἐπανευαγγελισμός τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ στίς σύγχρονες ἐκκοσμικευμένες κοινωνίες καί ὁ εὐαγγελισμός ἐκείνων πού ἀκόμη δέν ἔχουν γνωρίσει τόν Χριστόν ἀποτελοῦν ἀδιάλειπτο χρέος τῆς Ἐκκλησίας» (ἄρθρο 2). 

Ἡ σημασία τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῆς διαδικασίας προσλήψεως τῶν ἀποφάσεών της ἀνεδείχθη ἐπιτυχῶς καί ἐκ τοῦ προσφάτου διεθνοῦς, ἐπιστημονικοῦ, θεολογικοῦ Συνεδρίου, τό ὁποῖον ἐπραγματοποιήθη ἐν Θεσσαλονίκῃ, μέ τήν συμμετοχήν ἐντυπωσιακῶς πολυαρίθμου ἀκροατηρίου, τήν παρουσίασιν ἐξαιρετικῶν εἰσηγήσεων ἐκ τῶν Ἱεραρχῶν καί θεολόγων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ὡς καί ἄλλων ἀδελφῶν ἡμῶν, καί τάς ζωηράς καί περιεκτικάς συζητήσεις.  

Προσφιλέστατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἡ χάρις τοῦ ἀγαθοδότου Θεοῦ ἀνέδειξεν ἡμᾶς τούς Ὀρθοδόξους, κληρονόμους καί συνεχιστάς τῆς Ἀποστολικῆς καί Πατερικῆς παραδόσεως, τῆς πίστεως, τῆς ἀγάπης καί τῆς ἐλπίδος. Αὐτήν τήν ἱεράν παρακαταθήκην ὀφείλομεν νά φυλάσσωμεν ἀδιαλείπτως, ὁμολογοῦντες ἐν «ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ» τόν Χριστόν, ὡς τόν μόνον Σωτῆρα τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου, καί τηροῦντες ἀκλονήτως τά προστάγματά Του.

Ταῦτα πάντα ὑπομιμνήσκομεν μέ ἀφορμήν τήν ἑόρτιον μνήμην τοῦ Ἀποστόλου Βαρθολομαίου, ἔχοντες δὲ ἐνώπιόν μας ἐσαεί τό ἀποστολικόν χρέος τῆς Πρωτοθρόνου Ἐκκλησίας, ἐκφράζομεν τήν ἔντονον συγκίνησιν καί τήν ἐσωτερικήν πνευματικήν μας ἀγαλλίασιν διά τήν παρουσίαν ἁπάντων ὑμῶν τῶν Ἱερωτάτων καί Θεοφιλεστάτων ἀδελφῶν Ἱεραρχῶν τοῦ καθ᾽ ἡμᾶς Πανσέπτου Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ὡς καί τῶν λοιπῶν ἀδελφῶν Ἀρχιερέων, τῶν προφρόνως ἐνδημούντων εἰς τήν Πόλιν μας ἐξ ἄλλων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν. Ἰδιαιτέρως δέ εὐχαριστοῦμεν τόν Ἱερώτατον Μητροπολίτην ἅγιον Νικαίας κ. Κωνσταντῖνον διά τήν ἐκ βάθους καρδίας προσφώνησίν του ἐκ μέρους τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας τοῦ Θρόνου. Χαιρετίζομεν, ὡσαύτως, τήν παρουσίαν τῶν προσφιλῶν ἐκπροσώπων τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας, τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ, τῶν Ἀρχόντων Ὀφφικιαλίων τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, τῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν τοῦ ταπεινοῦ καί ἀειφεγγοῦς Φαναρίου, οἱ ὁποῖοι διά τῆς παρουσίας των δέν καταθέτουν μόνον τάς καρδιακάς των προσρήσεις πρός τόν ἑορτάζοντα Πατριάρχην, ἀλλά μᾶλλον διερμηνεύουν τήν ἀφοσίωσίν των εἰς τόν Θεσμόν καί τήν ἀγάπην των πρός τήν Πρωτόθρονον Μητέρα Ἐκκλησίαν. 


Ἀπονέμοντες δέ εἰς ὅλους ὑμᾶς τόν ἀδελφικόν καί πατρικόν ἀσπασμόν καί τήν πατριαρχικήν καί πατρικήν ἡμῶν εὐαρέσκειαν καί εὐχαριστίαν, προτρεπόμεθα ὅπως εὐχεσθε νά εὐοδωθοῦν οἱ καλοὶ ἀποστολικοὶ ἀγῶνες τῆς Κωνσταντινουπολίτιδος Ἐκκλησίας διά τήν διάδοσιν τοῦ Εὐαγγελίου τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀληθείας, πρός δόξαν τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.

Ποίημα - δώρημα στα Ονομαστήρια 2018 του Πρωθιεράχου της Ορθοδοξίας


π. Παναγιώτης Καποδίστριας

ΙΔΙΟΜΕΛΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Βαρθολομαίω, 11.6.2018

1
Σιωπά το σώμα
της Κωνσταντινούπολης
βοά το αίμα.

Προπαντός εν πλω
κι ανεμίζουν τα φώτα
των λιμανιών σου.

Απ' τις προσχώσεις
γλιστρούν έξω σκελετοί
πιστών αλόγων.

2
Τροπαιοφόρο
μπήκε κονταυγής πουλί
στον Άι Γιώργη.

Χελιδονίζω
σημαίνει: Γεννώ ξανά
σ' αρχαία φωλιά.

Κυλιέμαι στο φως
αναρωτιέμαι το πώς
ιερουργούμαι. 

[Τούτο το ποίημα -δώρημα καρδιακό στα εφετινά σεπτά Ονομαστήρια του Πρωθιεράχου της Ορθοδοξίας, έγραφα εν Βανάτω της Ζακύνθου από 8ης έως 10ης του μηνός Ιουνίου 2018. 
π. Π. Κ. ]