Ένας σεισμός αλλιώτικος

Γράφει η ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ από τη Μελβούρνη

Καλή Χρονιά σε όλο τον Κόσμο! Γενάρης είναι ακόμη, μόλις λίγων ημερών το 2019. Μετά από τρίμηνη, υποχρεωτική, απουσία, μια προσπάθεια, να είμαι πάλι κοντά σας! Καλώς βρισκόμαστε, λοιπόν, εκ νέου.

Κυριακή, 26 Αυγούστου του 2018. Το 2018 σηματοδότησε θλιβερή επέτειο 65 χρόνων, αφότου καταστρεπτικοί σεισμοί ισοπέδωσαν τρία από τα ωραιότερα νησιά του Ιονίου Πελάγους: Τη Ζάκυνθο, την Κεφαλονιά και την Ιθάκη. Το δικό μας το πολυαγαπημένο Φιόρο, δέχτηκε το μεγαλύτερο πλήγμα, αφού λες και δεν έφτανε ο φονικός σεισμός, ακολούθησε και φοβερή πυρκαγι,ά όπου η πόλη, η όμορφη «χώρα» όπως την λέγαμε παλιά, καιγόταν για σαράντα ολόκληρα μερόνυχτα. Αποτελείωσε ό,τι άφησε ο σεισμός, καταδικάζοντας σε φριχτό θάνατο πολλά άτομα που είχαν εγκλωβιστεί και κείτονταν κάτω από τα ερείπια, καθότι η διάσωσή τους κατέστη αδύνατη.

Γνωστά και χιλιογραμμένα αυτά τα τραγικά γεγονότα. Εμείς οι Ζακυνθινοί (και είμαστε αρκετές χιλιάδες σε κάθε γωνιά της γης), που καλώς ή κακώς βρεθήκαμε να ζούμε μακριά από το αγαπημένο νησί, ζούμε στην πλειοψηφία μας με την Ζάκυνθο στην καρδιά και στη σκέψη. Όπου και να βρισκόμαστε, τιμάμε τη θλιβερή αυτή επέτειο κάθε χρόνο και θα την τιμάμε, τουλάχιστον όσο υπάρχει αυτή η γενιά. Μετά το φευγιό μας, αμφιβάλλω, αλλά δεν θέλω να το σκέπτομαι.

Έτσι, λοιπόν, κι εφέτος, εδώ στην Μελβούρνη που ζω πενήντα δύο χρόνια τώρα, η Ομοσπονδία Επτανήσων, είχε οργανώσει μια σεμνή εκδήλωση, στην οποία είχα την τιμή να μιλήσω για το τότε. Όχι μόνο σαν Επτανήσια και δη Ζακυνθινή πολύ περήφανη για την καταγωγή μου, αλλά επί πλέον, έζησα και βίωσα όλα αυτά τα δραματικά γεγονότα στιγμή προς στιγμή γιατί ήμουν κοτζάμ κοπέλα δεκατριών χρονών, όπου μέχρι σήμερα, οι μνήμες ολοζώντανες!...

Εκείνα τα δύσκολα χρόνια, μέχρι και την γενιά μου, ωριμάζαμε όλα τα παιδιά από την κούνια τολμώ να πω και δεν υπερβάλλω. Γεννηθήκαμε μες στη φωτιά του πολέμου, βιώσαμε νήπια ακόμη όλη την βαρβαρότητα και αγριάδα του πολέμου, γνωρίσαμε και ζήσαμε την Κατοχή, το φόβο, τη βία, την πείνα, την εξαθλίωση, πολλά από μας, καθώς κι εκατοντάδες νέοι και μεγαλύτεροι στην ηλικία άνθρωποι, πεθάνανε από την πείνα και τις κακουχίες. Δεν γνωρίσαμε παιδική ηλικία κι όταν έληξε ο πόλεμος με τους εχθρούς, ακολούθησε ο άλλος ανελέητος πόλεμος που αδελφός σκότωνε αδελφό, γείτονας το γείτονα γιατί έτσι θέλησαν οι… φίλοι σύμμαχοί μας κι εμείς, κοντόφθαλμοι πάντα, ενδώσαμε, αντί να συσπειρωθούμε κι ενωμένοι να αντιμετωπίσουμε την καινούρια κατάσταση, αλλά αυτό, κεφάλαιο ντροπής στην ιστορία κάθε λαού. Κάτω από τέτοιες συνθήκες, πού και πώς να γνωρίσεις παιδική ή νεανική ηλικία. Ωριμάζεις και γερνάς πριν την ώρα σου. Έτσι κι εγώ, σαν όλα τα παιδιά της ηλικίας μου, στα δεκατρία μας είμαστε πολύ «μεγάλα» για να μην έχουμε πλήρη συνείδηση της τότε πραγματικότητας!

Η εκδήλωση είχε γίνει στην Αίθουσα των φίλων και γειτόνων Κεφαλλήνων. Κάπως μουντή η μέρα, ήταν χειμώνας ακόμη εδώ. Όλα πήγαιναν πολύ καλά, προβλήθηκαν εικόνες και φωτογραφίες, άλλο οπτικοακουστικό υλικό εκείνων των ημερών του λογισμού και τρόμου, αρκετά άτομα μίλησαν για τις προσωπικές τους εμπειρίες και μνήμες και κυριαρχούσε μια ατμόσφαιρα πολύ φορτισμένη συναισθηματικά.

Η εκδήλωσε έκλεινε με την δική μου ομιλία. Άκουγαν συγκινημένοι όλοι, μαζί κι εγώ γιατί ξαναζούσα εκείνα τα γεγονότα. Πλησίαζα στο τέλος, είχαν μείνει δυο σελίδες μόνο, όταν ξαφνικά ένιωσα έναν πολύ δυνατό κι αβάσταχτο πόνο στον αριστερό κρόταφο, πόνο που δεν μπορούσε να συγκριθεί ούτε με τους πόνους του τοκετού, τόσο ισχυρός. Ήταν σαν να παίρνει κάποιος φόρα και να σου μπήγει στον κρόταφο δίκοπο, σουβλερό μαχαίρι που το στριφογυρίζει, έτσι το περιέγραψα λίγες ώρες αργότερα στους γιατρούς.

Για μια στιγμή συγκλονίζομαι, δεν ξέρω τι συμβαίνει… Παίρνω βαθιά ανάσα, με την ψευδαίσθηση ότι ήταν ένας φευγαλέος νευρόπονος, από αυτούς τους περαστικούς. Επιβάλλομαι στον εαυτό μου (ευτυχώς, η αυτοπειθαρχία μου σε πολύ υψηλό επίπεδο),  ώστε να μην καταλάβει κανείς τίποτα -όλα αυτά σε κλάσματα δευτερολέπτου- και προσπαθώ να συνεχίσω. Φευ! Αδυνατώ να διαβάσω, τα γράμματα μπερδεύονται. Νομίζοντας πως φταίει το φως, λέω στο ακροατήριο, μάλλον βραδιάζει και δεν βοηθάει το φως. Όμως, κατέχω το αντικείμενο μου και θα σας μιλήσω προφορικά. Όλα αυτά, ενώ ο πόνος  εξακολουθεί το ίδιο ισχυρός, αλλά επ' ουδενί θα δημιουργούσα θέμα μέσα σε τόσο κόσμο.

Τελειώνω, ακολουθούν τα συνήθη, συγχαρητήρια, λουλούδια, φωτογραφίες για τα ΜΜΕ, μετά ερωτήσεις από το κοινό και συζητήσεις. Φορώ χαμόγελο…, ενώ νιώθω την ανάγκη να τρέξω, να ουρλιάξω, να ζητήσω βοήθεια κι όμως τσιμουδιά...

Κάποια στιγμή, ευτυχώς και το ζευγάρι φίλων που είχαμε πάει μαζί, γιατί δύσκολη η στάθμευση κι είχα αφήσει το αυτοκίνητο μου σπίτι τους, τρία-τέσσερα χιλιόμετρα μόνο από το δικό μου, μου υποδεικνύουν πως πρέπει να φύγουμε. Νιώθω ανακούφιση, σφίγγω τα δόντια από τον πόνο και προσπαθώ να φέρομαι φυσιολογικά, χωρίς να έχω ιδέα τι μου συμβαίνει.

[Θα κάνω μια μικρή παρένθεση εδώ, για να εξηγήσω το εξής: Εργάζομαι, μέχρι τότε, στον κλάδο Υγεία για σαράντα χρόνια κι έχω δει εκατοντάδες περιστατικά με εγκεφαλικό, συν τις δικές μου μελέτες στο θέμα. Μια μέρα στην Εντατική, εκφράζω στον γιατρό την απορία μου, πώς γίνεται και με τόσες γνώσεις, να μην καταλάβω πως ο πόνος οφειλόταν σε εγκεφαλικό. Μου εξήγησε, πως εκείνη την ώρα «δεν είσαι ο εαυτός σου» και πως ούτε ο ίδιος όταν έπαθε ακριβώς το ίδιο, λίγα χρόνια πριν, ήταν άνω των εξήντα χρονών, δηλαδή εγκεφαλική αιμορραγία, δεν το ήξερε. Γιατί δεν έχεις συμπτώματα, άλλο από τον φοβερό πόνο].

  

Φτάνοντας σπίτι τους, τους χαιρετάω και μπαίνω στο αυτοκίνητό μου να φύγω. Κοιτάζω γύρω μου πριν ξεκινήσω και τότε συνειδητοποιώ πως κάτι πρέπει να μου συμβαίνει, αλλά αγνοώ τι, μου φαίνονται όλα άγνωστα (μιλάμε για την περιοχή μου, σχεδόν γειτονιά μου) και αναρωτιέμαι πού βρίσκομαι. Έχω, προφανώς, κάποια διαύγεια ακόμη και προγραμματίζω στον πλοηγό του αυτοκινήτου, την διεύθυνση του σπιτιού μου. Οδηγώ μηχανικά, χάνομαι δυο-τρεις φορές, με επαναφέρει ο πλοηγός, βγαίνω σε κεντρικό δρόμο με δυο λωρίδες και ξαφνικά, διαπιστώνω πως με προσπερνούν από δεξιά, (οδηγούμε αριστερά εδώ), αυτοκίνητα που δεν τα είχα δει κι απορούσα πού βρέθηκαν!

Κάποια στιγμή φτάνω σπίτι μου δεν ξέρω πώς,  δόξα τω Θεώ, σώα και αβλαβής και το σπουδαιότερο χωρίς να χτυπήσω αυτοκίνητο και να κινδυνεύσουν αθώοι άνθρωποι εξ αιτίας μου. Δεν έχω συνείδηση τι γίνεται κι ο πόνος συνεχίζει. Τώρα πια ξέρω ότι κάτι συμβαίνει, αλλά τι;

Ενστικτωδώς μετράω την πίεση μου κι αμέσως τηλεφωνώ σε ασθενοφόρο. Με ρωτούν τι και πώς και τους λέω, «δεν νομίζω πως χρειάζεται να έρθετε, αλλά η πίεση μου είναι λίγο ανεβασμένη», όταν ακούνε πως είναι 26/16, καταφθάνουν μέσα σε λιγότερο από πέντε λεπτά. Ουρλιάζουν οι σειρήνες στη διαδρομή κι εγώ αναρωτιέμαι γιατί, αφού, εντάξει, έχω τον πόνο, αλλά κατά τα άλλα είμαι καλά (!).

Στα Έκτακτα Περιστατικά που με πάνε, πριν με μεταφέρουν στην Εντατική, απορώ γιατί τα παιδιά κι εγγόνια μου είναι ήδη εκεί πολύ αναστατωμένα κι ανήσυχα. Τότε, ακούω ότι είχα υποστεί σοβαρή εγκεφαλική αιμορραγία. Ανάερα θυμάμαι να μου λένε πως ίσως χρειασθεί επέμβαση στον εγκέφαλο. Την επόμενη μέρα έρχονται να μου πουν τα «καλά νέα» ότι δεν θα χρειασθεί επέμβαση. Δεν έχω πλήρη συνείδηση, απλά κουνάω αδιάφορα, καταφατικά το κεφάλι λες και ακούω κάτι άσχετο με μένα. Οι γιατροί και το Νοσηλευτικό Προσωπικό, από πάνω μου συνεχώς  με ρωτούν και ξαναρωτούν κάθε πέντε λεπτά πού βρίσκομαι, πώς με λένε, να κουνήσω χέρια/πόδια μια το ένα μια ο άλλο, τι έπαθα, πού το έπαθα πώς το έπαθα και τι έκανα την συγκεκριμένη στιγμή.

Η μνήμη λειτουργεί τέλεια. Ανοίγουν ένα στόμα δυο πήχες, όταν τους λέω πως, παρά τον τρομερό πόνο, συνέχισα, τελείωσα τη διάλεξη κ.λπ. κ.λπ. Προφανώς, το χιούμορ δεν με έχει εγκαταλείψει, πιθανόν, γιατί αγνοώ την σοβαρότητα της κατάστασής μου. Αφού επιμένουν με τις ίδιες ερωτήσεις και ποιο το θέμα της διάλεξης κ.λπ. τους εξηγώ πως μιλούσα για σεισμούς κι ο μεγαλύτερος σεισμός εκείνη τη στιγμή έγινε στον εγκέφαλο μου, δεν ξέρω πόσα ρίχτερ κι ούτε… πόσα σπίτια έπεσαν, αλλά πολλές κατολισθήσεις στο κεφάλι μου.

Γελούν με την διάθεση μου για αστεία τέτοιες  στιγμές!

Γίνεται θέμα συζήτησης σε όλο τον θάλαμο και όχι μόνο, από το προσωπικό  που με ακολουθεί καθ' όλο το διάστημα που νοσηλεύτηκα, πάνω από μήνα στο Νοσοκομείο, συν ένα μήνα στο Κέντρο Αποκατάστασης κι όλοι απορούν πώς άντεξα, πώς τα κατάφερα, γιατί δεν μίλησα από την αρχή γιατί δεν ζήτησα να καλέσουν ασθενοφόρο και πολλά άλλα γιατί.

Κάθε πρωί και βράδυ που περνούσε όλη η Ομάδα, γιατροί, νοσηλευτές κι άλλοι  παραδίνοντας η μια βάρδια στην άλλη, ο υπεύθυνος γιατρός με σύστηνε στους υπόλοιπους, σαν τη γυναίκα που βίωσε  ένα σεισμό αλλιώτικο από τους συνήθεις, αφού τους εξηγούσε λεπτομερώς τι έγινε, σαν το μοναδικό άτομο που γνώριζε μέχρι τότε, που όχι μόνο ΔΕΝ μίλησε ΔΕΝ ζήτησε βοήθεια ΔΕΝ φοβήθηκε, αλλά διακωμώδησε κάτι τόσο σοβαρό που μου συνέβη.

Μια μέρα πριν πάρω εξιτήριο, μέσα σε όλες τις οδηγίας, μου εξηγούν πως, χρειάζομαι διαρκή επίβλεψη, τόσο μέσα στο σπίτι όσο κι όταν βγαίνω έξω, γιατί το είδος του εγκεφαλικού που έπαθα, προκαλεί ακαριαίο θάνατο και μπορεί να την γλίτωσα αυτή τη φορά, αλλά την επόμενη, (ασφαλώς μετά από αυτό οι πιθανότητές για νέο, πολύ υψηλές), δεν θα την γλιτώσω! Βάζω τα γέλια και με ρωτούν αν κατάλαβα τι μου είπαν. Τους διαβεβαιώ πως όχι μόνο κατάλαβα, αλλά είναι τα καλύτερα νέα που έχω ακούσει! Ευλογία, τους λέω αν συμβεί κάτι τέτοιο! Κι επειδή με κοιτούσαν λες και… είμαι έτοιμη ν' αυτοκτονήσω, τους εξηγώ ότι προτιμώ τον ακαριαίο θάνατο, αν συμβεί, παρά να μείνω κατάκοιτη κι ανήμπορη να φροντίσω τον εαυτό μου, έστω και στα πιο στοιχειώδη. Εκεί, μου λένε πως έχω κάποιο δίκιο.

Σήμερα, σχεδόν πέντε μήνες αργότερα, είμαι ανεξάρτητη, μολονότι, έχω χάσει περιφερειακή όραση και δυσκολεύομαι πολύ να διαβάσω και να γράψω, όχι εξ αιτίας της όρασης, αλλού το πρόβλημα, εξ ου και η απουσία μου. Όμως, επειδή αρνούμαι την ήττα, η «απόφαση» που πήρα για τη νέα χρονιά, ήταν να αρχίσω να γράφω πάλι, ακόμα κι αν μου παίρνει μισή μέρα να γράψω πέντε αράδες. Η πρώτη μου προσπάθεια, το κείμενο που διαβάζετε τώρα.

Σας αφήνω, όχι μόνο με την αγάπη μου, αλλά και με την Ευχή να έχετε πάντα Υγεία και να μην καταθέτετε τα όπλα εύκολα!

δ.μ.