Γενέθλια

Γράφει ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ από τη Μελβούρνη

Μπήκαμε αισίως στον κουτσοφλέβαρο, όπου

Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει Καλοκαίρι θα μυρίσει, για Ελλάδα και,

Φλεβαριάζει φλεβαριάζει ο Χειμώνας μας πλησιάζει, για Μελβούρνη.

Στην αγαπημένη πατρίδα, έχει ήδη μεγαλώσει η μέρα, δειλά-δειλά μπουμπουκιάζουν τα δέντρα, με πρώτη και καλύτερη την τρελή Αμυγδαλια π΄ ανθίζει το Γενάρη- Φλεβάρη, ανάλογα με τα κέφι της.

Μαζί με την Αμυγδαλιά που αψηφά τις παγωνιές , ανθίζει πάλι η αισιοδοξία και η ελπίδα στην καρδιά  του ανθρώπων πως, πάει τον φάγαμε, (στην ουσία μας έφαγε), και αυτό το Χειμώνα με τα κρύα, τις παγωνιές του το πρώιμο σκοτάδι, που από τις 5.00 μ.μ. πολλές φορές αρχίζει και σκοτεινιάζει ιδιαίτερα τις μέρες που φειδωλός η ήλιος, πεισματάρικα, αρνείται να εμφανιστεί!

Μια μικρή παρένθεση εδώ.

 Αναρωτιέμαι, πόσοι από εμάς σκεφτόμαστε πως ευχόμενοι, π.χ. να περάσει γρήγορα ο Χειμώνας, να έρθει το Πάσχα, να μπει το Καλοκαίρι για να πάμε διακοπές και θάλασσα οι τυχεροί, κ.λπ. με ευχές/πεθυμιές αυτού του είδους, το μόνο που στην ουσία κάνουμε είναι να ευχόμαστε να περάσει γρήγορα ο καιρός και να συντομεύσει η ζωή μας; 

Ας είναι, πίσω σ' αυτά που λέγαμε.

Γεγονός, τα πολύ ακραία καιρικά φαινόμενα για τα οποία έχουμε κι εμείς μερίδα ευθύνης και που ταλαιπώρησαν και ταλαιπωρούν ακόμα σχεδόν όλο τον πλανήτη, το παράκαναν εφέτος. Εσείς εκεί με τα πολλά χιόνια και όλα τα συμπαρομαρτούντα κι εμείς εδώ με τις πολλές ζέστες, ξεπέρασε τους 44 βαθμούς Κελσίου ο Υδράργυρος κάποιες μέρες και συνεχίζει. Με τις καταστροφικές πυρκαγιές που καιγόταν η μισή Αυστραλία, πύρινος λαίλαπας η Βόρεια Μελβούρνη και τις φοβερές  πλημμύρες που ολόκληρη πόλη έγινε ποτάμι ορμητικό, με την στάθμη του νερού να ξεπερνάει τα δυο μέτρα, συνεπαίρνοντας στο διάβα του τα πάντα, με χιλιάδες ανθρώπους να εκκενώνουν την περιοχή,  να παθαίνουν φοβερές ζημιές τα σπίτια τους και να καταστρέφονται όλα τα υπάρχοντά τους αλλά και να διασώζονται με βάρκες, ελικόπτερα κι ό,τι άλλο μέσον επιστρατεύτηκε, μένοντας με τα ρούχα που φορούν. Εκτός από τις υλικές τεράστιες ζημιές, υπάρχουν δυστυχώς όχι μόνο ανθρώπινα θύματα αλλά και χιλιάδες ζώα Κτηνοτροφίας, όπως Γελάδια πρόβατα κ.ά. που βρήκαν τραγικό θάνατο.

Ας τα παραμερίσουμε, για λίγο, όλα αυτά  όμως, κι ας παραμείνουμε προς στιγμήν στον Γενάρη τον πρώτο μήνα του χρόνου, που έφυγε μόλις λίγες  μέρες πριν.

Σχεδόν όλες οι πολύ στενές μου φίλες και φίλοι, γεννήθηκαν τον Γενάρη σαν κι εμένα, σύμπτωσή; Αν πιστέψουμε τους Αστρολόγους, ακριβώς για αυτό το λόγο «ταιριάζουμε τόσο». 

Με πολλές/πολλούς, γεννηθήκαμε και την ίδια χρονιά! Ιδιαίτερα συμμαθητές/συμμαθήτριες, που με πειράζουν ακόμα πως εγώ είμαι πρεσβύτερη γιατί γεννήθηκα στις 20, ενώ αυτοί λίγες μέρες αργότερα!

Άσε, δε,  αυτούς που το παίζουν…τζόβενα γιατί ενώ γεννηθήκαμε την ίδια χρονιά, δεν παραλείπουν να μου υπενθυμίζουν πόσο μεγαλύτερη τους είμαι αφού εγώ μεν γεννήθηκα τον πρώτο Μήνα του χρόνου  εκείνοι δε τον Μάρτη ή τον Αύγουστο ! 

Θυμάμαι και γελάω ακόμα καλοσυνάτα μια αγαπημένη θεία που ισχυριζόταν πως ήταν μικρότερη από την συννυφάδα της γιατί ναι μεν γεννήθηκαν κι οι δυο το 1915, αλλά η  ίδια γεννήθηκε τον Απρίλη κι η συννυφάδα της τον Σεπτέμβρη!  

Ας είναι αναπαυμένες εκεί που βρίσκονται.

Δεν είμαι απόλυτα σίγουρη τι επικρατεί σήμερα στην Ελλάδα, ως προς τα Γενέθλια και αν γιορτάζονται, αφού εκεί προέχει η ονομαστική εορτή.

Εδώ που ζω, πάντως, μόνο τα γενέθλια γιορτάζονται και μάλιστα επίσημα για μικρούς μεγάλους και θεωρείται η Μεγαλύτερη Μέρα στη ζωή μας, όχι μόνο γιατί ήρθαμε στον κόσμο εκείνη την…κοσμοϊστορική ημέρα, αλλά επί πλέον, γιατί δεν υπάρχουν ονομαστικές εορτές όπως σε μας τους Χριστιανούς   Ορθόδοξους που όλοι φέρουμε το όνομα κάποιου Άγιου, Όσιου, Ιερομάρτυρα, κ.λπ.

Μολαταύτα, ο παπάκης μου, την ημέρα των γενεθλίων μου, θα μου ευχόταν πάντα  με αγάπη και πολλές ευχές για καλή πρόοδο στο Σχολείο μου!

Πολλές επετείους γενεθλίων, αξιώθηκα να γιορτάσω μέχρι σήμερα.

Τρεις τέτοιες επέτειοι, όμως, έμειναν βαθιά χαραγμένες στην ψυχή μου και δεν σβήνουν.

Η πρώτη, στην Μπόχαλη, το 1944  όπου μόλις είχαμε μετακομίσαμε από το Μπανάτο που μέναμε, αφού πήρε μετάθεση ο παπάκης μου από το Σαρακινάδο που εφημέρευε, την ίδια χρονιά.

Ούτε συζήτηση φυσικά για δώρα! Μόλις που κατάφερε κι  εξοικονόμησε  λίγο λάδι κι αλεύρι μαύρο από σίκαλη εκείνη την ημέρα, που η Μαμά μου ζύμωσε κι έφτιαξε ένα μικρό ψωμί, κόβοντας το στα τέσσερα. Ο αδελφός μου δεν είχε γεννηθεί ακόμη. Ήταν εκείνη την πολύ δύσκολη χρονιά που ναι μεν ξεκουμπίστηκαν οι Γερμανοί κι ο κόσμος είπε θα πάρει ανάσα και από την πείνα λόγω Κατοχής, αλλά όνειρο απατηλό. Καιροφυλακτούσε ο Αδελφοσπαραγμός, με όλες τις επιπτώσεις του.

Η αδελφή μου κι εγώ, μες  στην καλή μας χαρά που θα είχαμε, επί τέλους,  ψωμί έστω και μετρημένο και από λίγο λάδι!

Είχε βράσει και αγριολάχανα  η Μαμά μου που τα μάζεψε ως συνήθως από τον Κάμπο, έστρωσε το τραπέζι με το καλό τραπεζομάντηλο, το μοναδικό σχεδόν που έμεινε από την προίκα της, αφού σαν τις περισσότερες γυναίκες τότε, είχαν πουλήσει στους μαυραγορίτες όλα τους τα προικιά και τα χρυσαφικά για μια χούφτα σταφίδες…για μισή λίτρα αλεύρι…για ένα κοντίνι λάδι για να μην πεθάνουν τα παιδιά τους από την πείνα τα χρόνια της Κατοχής.

Θλιβερό και Μεγάλο Κεφάλαιο αυτό.

Μας μοίρασε το ψωμί και το λιγοστό λάδι κι αφού κάναμε Προσευχή, πέσαμε με τα μούτρα στο πολυτελέστατο φαγητό μας!

Άκουσα κάποια στιγμή τον παπάκη μου να λέει με σοβαρότητα πως, «σήμερα, γιορτάζει η Σούλα μας!  Σαν σήμερα γεννήθηκε τέσσερα χρόνια πριν! Είναι τα Γενέθλια της»! Ήταν η πρώτη φορά που άκουγα τη λέξη Γενέθλια! Καμάρωσα από τη χαρά μου, με φίλησε η Μαμά και η αδελφή μου κι εγώ…σήκωσα το πιατάκι που είχε μείνει μια στάλα λάδι και το ήπια! Τέτοια και τόσο μεγάλη  η ανάγκη του μικρού μου οργανισμού να μπει στο στομάχι αληθινό φαγητό όπως το ψωμί και το λάδι! 

Αυτά ήταν τα πρώτα Γενέθλια που γιόρτασα που ΔΕΝ τα ξέχασα ποτέ!

Μετέπειτα, που φτιάξανε κάπως τα πράγματα, με γιόρταζαν πάντα! Μου έκαναν ακόμα και δώρο! Δώρο που το πρόσμενα με μεγάλη χαρά όταν έμπαινε ο Γενάρης! Τι δώρο; Μα, μίαν ολόκληρη τσαπέλα σύκα ξερά, δικά μου, καταδικά μου, αλλά… έδινα και στην αδελφή μου!

Τα δεύτερα Γενέθλια, που δεν θα σβήσουν ποτέ από τη μνήμη και την ψυχή, μέχρι το τέλος, ήταν το 1968.

Συντετριμμένη ψυχικά, κλαμένη, πικραμένη και πολύ άρρωστη λόγω συνεχούς θαλασσοταραχής, που μου προκαλούσε ακατάσχετη ναυτία εμετό και φοβερή ανορεξία,  με πολλές τύψεις και μεταμέλειες για την απόφαση, βρίσκομαι μαζί με τα δύο μικρά παιδιά μου, το γιο μου που έγινε 5 χρονών στο καράβι, στις 26 Δεκεμβρίου, την μόλις δυόμιση χρονών κόρη μου και τον πατέρα τους, στο Πατρίς που μας έφερνε, μαζί με μερικές χιλιάδες ενήλικες και παιδιά κάθε ηλικίας,  στην Μελβούρνη! Ταξιδεύαμε ήδη από την Παραμονή Χριστουγέννων, ενώ χτυπούσαν χαρμόσυνα όλες οι καμπάνες του Νησιού, προαναγγέλλοντας την Γέννηση του Ιησού κι ενώ τα παιδιά γύριζαν ακόμα από σπίτι σε σπίτι ψάλλοντας τα Κάλαντα, Κυριακή, 24 Δεκεμβρίου του 1967 γύρω στις 4.30 μ.μ.  το γέρικο, ταλαιπωρημένο Υπερωκεάνιο του Χανδρή, Πατρίς σήκωνε άγκυρες για μια ακόμα φορά για Αυστραλία!

Θα φτάναμε μετά από ένα φοβερά επίπονο κι επικίνδυνο ταξίδι 38 ημερών, στην Μελβούρνη,  Τρίτη  πρωί γύρω στις 6.00 π.μ. στις 30 Ιανουαρίου του 1968! 

20 του Γενάρη κι εγώ με δάκρια στα μάτια που προσπαθούσα να κρύψω από τα παιδιά μου, σκέφτομαι με απόγνωση πού βρίσκομαι και πού βασίστηκα για να δεχτώ τέτοια απόφαση και να φύγω από τον τόπο μου αφήνοντας πίσω ό,τι και όσους αγαπούσα… 

Βυθισμένη στις θλιβερές μου σκέψεις, ούτε που ακούω το χτύπημα στην πόρτα της καμπίνας. Χτυπάει πιο δυνατά και τότε πετιέμαι. Βρίσκομαι μπροστά σε μέλος του πληρώματος που μου λέει με τυπικό χαμόγελο πως έχω τηλεγράφημα! Τρομάζω για μια στιγμή! Τηλεγράφημα; Μεσοπέλαγα; Κάτι πολύ σοβαρό και φοβερό θα συμβαίνει. Διστάζω να το ανοίξω…ποιος ξέρει τι συμφορά θα διαβάσω…Το μυαλό τρέχει στην Μάνα, στον Πατέρα…κάτι πάθανε…Μαύρο προαίσθημα με ζώνει…Θεέ μου …δώσε μου κουράγιο, δώσε μου δύναμη πώς να το αντέξω…τι να κάνω…  Με τρεμάμενα χέρια το ανοίγω και, 

« Ευτυχισμένα Γενέθλια στοπ Σε αγαπάμε στοπ»! Παπάκης και οικογένεια.

Τι υπέροχη, τι  ανέλπιστη  έκπληξη! Τι συγκίνηση φοβερή! Το διαβάζω ξανά και ξανά και ξανά…Το σφίγγω στην αγκαλιά μου τρυφερά λες και κρατάω την Μάνα τον Πατέρα και τα δάκρια τρέχουν ασταμάτητα.

Τι έκανα…πώς τόλμησα, πώς άντεξα να τους αφήσω όλους πίσω και να πηγαίνω πού; Σε μίαν Ήπειρο που είχα δει στο χάρτη και σε μια άγνωστη πόλη που από ακούσματα άλλων μόνο γνώριζα πως την λένε Μελβούρνη! Τι δουλειά έχω εγώ εκεί; Εγώ ανήκω στο νησάκι μου το αγαπημένο κοντά στους δικούς μου. 

Εκεί που τα παιδιά μου θα μεγαλώσουν ανάμεσα σε παππού και γιαγιάδες, θείους, θείες ξαδέλφια. Εδώ που τα πάω δεν έχουν κανέναν, μόνο τους γονείς τος.

Ένα απότομο τράνταγμα του καραβιού με ξαναφέρνει στην πραγματικότητα. Τρόμαξαν τα μικρά μου, τα αγκαλιάζω και τα δυο και καθισμένοι στην στενή κουκέτα προσπαθώ να τα ηρεμήσω μιλώντας τους για την νέα μας πατρίδα και πόσο όμορφα θα περνάμε εκεί.

Αυτή ήταν η δεύτερη επέτειος Γενεθλίων μου, στα 27 μου, που ζει ακόμα στη μνήμη και στην ψυχή κι ας πέρασαν 52 ολόκληρα χρόνια από τότε.

Και η υπόσχεση στα παιδιά μου για την νέα πατρίδα, υλοποιήθηκε. 

Ναι, μετά από κόπους και μόχθους χρόνων, περνάμε καλά στην νέα την δεύτερη πατρίδα που μας αγκάλιασε στοργικά όπως κι εμείς εκείνην, χωρίς όμως, να κλέψει τίποτα από την μεγάλη μας αγάπη και λαχτάρα για την δική μας Πατρίδα.

Τον ρόλο του παπάκη μου, όταν γιόρταζα Γενέθλια, τον ανέλαβε πια η κόρη μου πριν ακόμα γίνει 10 χρονών και σε συνεργασία με τον  αδελφό της, συνωμοτούσαν μέρες πριν και μου ετοίμαζαν όμορφες εκπλήξεις κάθε φορά!

Κύλισαν πάλι τα χρόνια, όπως πάντα κυλούν και αργά αλλά σταδιακά αλλάζουν όλα στη ζωή μας! Το κοριτσάκι μεγάλωσε…μέχρι σήμερα, όμως, πάντα σε συνεργασία με τον αδελφό της θα φροντίσουν να με γιορτάσουν με πολλή αγάπη κι εγώ νιώθω τυχερή κι ευλογημένη!

Κι έγινε Μάνα η μικρή μου…

Είναι 1998 πια! Το πρώτο της παιδάκι -ο Μάρκος μου που θα γίνει 21 ετών τέλη Μαΐου-,  είναι σχεδόν 10 μηνών κι είναι  τα γενέθλιά μου.

Είναι εργάσιμη μέρα κι όλοι μας στη δουλειά. Φυσικά το πρωί μου τηλεφώνησαν τα παιδιά μου να μου ευχηθούν, λέγοντας μου ότι έχουν ήδη κανονίσει κάτι για την Κυριακή.

(Όπως κι άλλες φορές έχω αναφέρει, εδώ όλες οι γιορτές μετατίθενται στο Σαββατοκύριακο, εργαζόμαστε όλοι κι οι αποστάσεις μεγάλες).

Τελείωσα αργά από τη δουλειά, συνεχές το ωράριο εδώ,  κι ήρθα σπίτι κατάκοπη. 

Ξαφνικά, χτυπάει επίμονα το κουδούνι της εξώπορτας .

 Δυσανασχετώ, αν είναι δυνατόν επισκέψεις τέτοιαν ώρα, σηκώνομαι να ανοίξω, ομολογώ ενοχλημένη.  Το μυαλό μου δεν πήγε φυσικά στα παιδιά μου, γιατί έχουν πάντα κλειδιά του σπιτιού μου.

Με το άνοιγμα της πόρτας, πάει η ενόχληση, πάει η κούραση πάνε όλα και πανευτυχής εγώ, βλέπω την κόρη μου με το μωρό στην αγκαλιά, τον Μάρκο μου! Φοράει το κουστουμάκι που του είχα ράψει. Μπλε βελούδο παντελόνι με τιράντες, γαλάζιο πουκαμισάκι που του είχα φτιάξει, γιλεκάκι ασορτί με το παντελόνι και από το ίδιο ύφασμα, μπερεδάκι! Το μπλε και το γαλάζιο ταιριάζουν με τα υπέροχα γαλάζια μάτια του κι είναι κουκλάκι!

Χαμογελάει που με βλέπει κι απλώνει τα χεράκια του όπου κρατάει ένα μικρό ματσάκι αγριολούλουδα που μαζέψαν με την μαμά του κι εγώ…τρελαίνομαι από χαρά και ευτυχία! Τα περισσότερα λουλουδάκια, λέει η κόρη μου, του έπεσαν αλλά πάλι έμειναν αρκετά!

Τον παίρνω στην αγκαλιά μου και χορεύουμε μαζί κι εκείνος γελάει παίζει με τα μαλλιά μου και μου λέει χίλια ακατάληπτα λογάκια αγάπης με το γλυκό του στόμα που φιγουράρουν τα πρώτα του δοντάκια πάνω και κάτω!

Είμαι 58 χρονών πια! Κι είναι το πρώτο μου εγγόνι που το περιμέναμε όλοι με τόση αγωνία και λαχτάρα! 

Κράτησα, ιερό ενθύμιο ένα κίτρινο λουλουδάκι από κείνα που μου έφερε! Τις προάλλες που ήταν εδώ, του έδειξα το λουλουδάκι και του μίλησα για κείνα τα πολύ ευτυχισμένα γενέθλια!

Από τότε, αξιώθηκα άλλα τρία εγγόνια. 

Αξίες ανεκτίμητες και τα τέσσερα λατρεμένα μου εγγόνια! 

Στα γενέθλια μου, και όχι μόνο, γιορτάζουμε πάντα μαζί!

Όμως, εκείνα τα μακρινά γενέθλια με τον Μάρκο μου, το πρωτογεννημένο μου εγγόνι, θα ξεχωρίζουν πάντα, όπως κι αυτά της Κατοχής το 1944  και τα άλλα μεσοπέλαγα το 1967!

δ.μ.