e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2019

Συνεχίζεται η Έκθεση Παραδοσιακών Ενδυμασιών σε μινιατούρες της Σοφίας Τσιάρα στο "Αληθώς"


Συνεχίζεται για τα τρία επόμενα απογεύματα (7, 8 και 9 Σεπτεμβρίου 2019, από τις 6 έως τις 9 το βράδυ) η λειτουργία της Έκθεσης 55 Εθνικών Ενδυμασιών σε μινιατούρες της Σοφίας Αθ. Τσιάρα, ιατρού και καλλιτέχνιδος, στην αίθουσα της Ενοριακής Βιβλιοθήκης Μπανάτου, ακριβώς απέναντι από το καμπαναριό της Παναγούλας. 

Η έκθεση -ως γνωστόν- έχει διοργανωθεί στο πλαίσιο των πολιτισμικών δράσεων του Μορφωτικού Κέντρου Λόγου Μπανάτου "Αληθώς". Όσοι επιθυμούν να την δουν πρέπει να σπεύσουν στις επόμενες ημέρες, διότι δεν πρόκειται να δοθεί παράταση.

Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι αποτυπώσεις μερικών από τις επισκέψεις, ο δε φακός μας συνέλαβε την καλλιτέχνιδα κ. Τσιάρα, στα μεσοδιαστήματα των επισκέψεων, να συνεχίζει την παρασκευή νέων ενδυμασιών για κάποια άλλη ενδεχομένως Έκθεση!














Σύμπλους προς μαύρη και αβέβαιη θάλασσα, προς βορράν...


Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Ρωμανός Αναστασιάδης,
Κληρικός του Οικουμενικού Πατριαρχείου εκ Κρήτης.

«Ἀνέκαθεν, πάτερ, ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μάνα καὶ κάνει καὶ ἐπιείκεια, κάνει καὶ συγκατάβαση, κάνει καὶ πὼς δὲν βλέπει, κάνει πὼς δὲν ἀκούει, νὰ μὴ γίνει σχίσμα! Ὄχι. Καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ποὺ πῆγε ἐξορία, οἱ ἄλλοι Δεσποτάδες ρωτοῦσαν. Ὄχι, λέει νὰ συλλειτουργήσετε, νὰ μὴ γίνει σχίσμα, πρὸς Θεοῦ!»

Οι λόγοι αυτοί του «φορέα της εμπειρικής Θεολογίας» μακαριστού Γέροντος Εφραίμ Κατουνακιώτη, κατά τον Καθηγητή κ. Τσελεγγίδη, έρχονται να διδάξουν όσους είναι εύκολοι στο να οδηγούν στο σχίσμα και στη διαίρεση το σώμα της Εκκλησίας μας.

Μαζί με τις ορδές των εκ Βορρά Αρχιερέων που οργώνουν αυτές τις ημέρες την Ελλάδα μας, προφανώς για να διδάξουν στους αγίους Αρχιερείς το πόσο «σχισματικός» είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης (το κάνουν δε με τέτοιο ζήλο, ώστε δεν τους ενοχλεί καν ότι συλλειτουργούν με Ιεράρχες του Θρόνου, και να ψάλλεται η φήμη του Πατριάρχου και να Τον μνημονεύουν οι συλλειτουργοί τους, αυτό βέβαια είναι καλό διότι αίρει εν τη πράξει τη διακοπή κοινωνίας), έρχονται και άρθρα αδελφών κληρικών και επιστολές εγκρίτων Καθηγητών, όπως του κ. Τσελεγγίδη, η οποία φαίνεται να ενόχλησε αρκετούς Μητροπολίτες, οι οποίοι και είχαν την καλοσύνη να μου την στείλουν και έτσι δεν έχασα και εγώ ο ταπεινός την ευκαιρία να μελετήσω αυτό το... μάθημα προς την Ιερά Σύνοδο!

Φάνηκε περίεργο στους Μητροπολίτες αυτούς αυτό το συμπτωματικό των βόρειων επισκέψεων, των άρθρων και των επιστολών αυτών. Ο συγχρονισμός τους σπουδαίος. Σαν να κατευθύνονται από το ίδιο Κέντρο. Μοσχο-βολά το εγχείρημά τους!

Λοιπόν κ. Καθηγητά, πάνω στα δικά σας:

Α) «Τον είδε ο Πατέρας του και τον ευσπλαγχνίσθη. Γιατί Πατέρας ήταν στην αγαθότητα αν και υπήρχε Θεός στην φύση. Έτρεξεν ο Πατέρας και έπεσεν επάνω στον τράχηλόν του και τον θερμοφίλησε. Δεν περίμενε τον αμαρτήσαντα να έλθει πλησίον Του, αλλά αυτός ο Πατέρας έσπευσε και προαπάντησε τον υιόν. Και δεν συχάθηκε τον τράχηλόν του, που ήταν γεμάτος από κηλίδες της ασωτείας και ακαθαρσίας. Αλλά αφού τον αγκάλιασε με τα άχραντα χέρια του, τον καταφιλούσε αχόρταγα, αυτόν που πάντοτε ποθούσε. Ω της αφάτου και φοβεράς ευσπλαγχνίας! Ω παραδόξου φιλανθρωπίας! Ω ξένων σπονδών! Ω ξένων καταλλαγών! Έπεισεν αμέσως τον Θεόν σε μια ροπήν, ώστε να συγκαταβεί στα δάκρυα και να παραβλέψει πλήθος αμέτρητον αμαρτημάτων. Εθαύμασες, βλέποντας τον Θεόν να κολακεύει αμαρτωλόν; Ω της στοργής των πατρικών σπλάγχνων!». Με αυτά τα λόγια ο Προκάτοχος του Οικουμενικού Πατριάρχου, Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, αναφέρεται, στον λόγο του πάνω στην Παραβολή του Ασώτου, στο μέγα της μετανοίας μυστήριο. Και είναι όντως μυστήριο η μετάνοια, κ. Καθηγητά, όχι διότι εξουθενώνεται ο φταίχτης αλλά διότι είναι ελεήμων και φιλάνθρωπος ο Θεός! Αληθινός σκοπός της μετανοίας είναι η βίωσις ότι μπροστά στον Θεό και μέσω της Εκκλησίας Του καμία αμαρτία δεν μπορεί να έχει ισχύ. Γι’ αυτό και η Εκκλησία, στο διάβα των χρόνων, έκρινε ότι η εξομολόγηση είναι καλό να γίνεται κατ’ ιδίαν και όχι δημόσια. Διότι δημόσια αμαρτάνουμε ίσως. Όμως, η μετάνοια, η επιστροφή προς τον Πατέρα, γίνεται δημόσιο γεγονός μόνο εκ του αποτελέσματος καθώς είναι κυρίως εσωτερική υπόθεση! Αυτό ισχύει κυρίως στα ποιμαντικά, στα πρόσωπον προς πρόσωπον ζητήματα εξομολόγου και εξομολογουμένου. Στα μείζονα ζητήματα η Εκκλησία ανέκαθεν επεδείκνυε Οικονομία και συγκατάβαση ώστε να κερδίσει τον αδελφό, και όχι να τον εξουθενώσει. Πού απαιτεί λίβελο; Στην αποκήρυξη μερικών αιρέσεων. Οι αδελφοί μας Ουκρανοί, σε ποιο δογματικό μέρος χώλαιναν; Καθ’ όλα Ορθόδοξοι! Απλώς δεν ήθελαν τον εκρωσσισμό τους από τη Μόσχα, όπως γινόταν σταδιακά και με μεθοδικότητα! (Στο βίντεο αυτό, στο  11.45-13.00, ο εν Οδησσώ Μητροπολίτης του Ονουφρίου Αγαθάγγελος μνημονεύει τον Μόσχας -τόσο... ανεξάρτητοι- και λέει τις εκφωνήσεις στα ρωσσικά). Ήθελαν να έχουν τη δική τους γλώσσα και τη δική τους παράδοση. Όχι να είναι παραμάγαζο της πόλης που ήρθε στο προσκήνιο των Ρως πολύ μετά το Κίεβο, και εννοώ τη Μόσχα. Αυτό ήταν το «αμάρτημα» των αδελφών μας. Για αυτό το «αμάρτημα» υπέστησαν τόσες εκκλησιαστικές ποινές. Έμειναν στο σχίσμα τόσες δεκαετίες! Ποιος Θεός επιτρέπει τέτοια αδιαφορία;


Β) Το αν μετενόησαν ή όχι το απέδειξαν με τα πολλαπλά έκκλητα που έστειλαν στο Φανάρι. Το έκκλητο αυτόν το χαρακτήρα έχει, αφ’ ενός της ευρέσεως δικαίου όταν η υπόθεση έχει τελεσιδικήσει μέσα στην Τοπική Εκκλησία και αφ’ ετέρου επιστροφής στην κανονικότητα όταν μιλάμε για αφορισμούς κοκ. Πώς η Εκκλησία αντιμετώπισε την περίπτωση της επιστροφής των Βουλγάρων από το σχίσμα του 1872; Έγραψε σχετικά με αυτό παραθέτοντας όλες τις αποδείξεις, ο καλός και ακαταπόνητος αδελφός Παναγιώτης Ανδριόπουλος ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ 2Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ»).

Γ) Οι αδελφοί μας αυτοί της Ουκρανίας ΔΕΝ καταδικάστηκαν από Πανορθόδοξη Σύνοδο. Αντίθετα οι αδελφοί μας Βούλγαροι είχαν καταδικαστεί από την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο του 1872, ενώ η επιστροφή τους έγινε μόνο μέσω της Μητρός Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, η οποία τι ζήτησε; Να δηλώσουν απλώς ότι είναι λυπημένοι που δεν έχουν κοινωνία μαζί τους! Εδώ ταιριάζει το Χρυσοστομικό: «Ω της στοργής των πατρικών σπλάχνων».

Δ) Οι επιστολές που έλαβαν οι δύο επικεφαλής των ποτέ σχισμάτων ήταν συγχωρητικές επιστολές του Οικουμενικού Πατριάρχου, βασισμένες στα κείμενα των Προκατόχων Του και με αυτές, ως εκ της ευθύνης Του να δέχεται έκκλητες προσφυγές (Κανόνες θ’ και ιζ’ της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου), τους απάλλαξε από τις ποινές καθώς αυτές δεν είχαν επιβληθεί για μείζονες λόγους, δηλαδή για νοθεία της πίστης κοκ, αλλά για δευτερεύοντες. Όμως αυτής της επιστολής προηγήθηκαν οι αλλεπάλληλες έκκλητες προσφυγές συγγνώμης! Δηλαδή, έπρεπε να τους φέρει στην πλατεία Συντριβανίου, κ. Καθηγητά, να τους ευλογήσετε και να τους δώσετε, δίκην ιεροδικείου, άφεση εσείς από τα παράθυρα της Θεολογικής σας Σχολής;

Ε) Όλα τα περιγραφόμενα στην επιστολή σας -συγχωρέστε με, θα το πω με πολύ σεβασμό- είναι μια τρικυμία νοημάτων, εννοιών, προτάσεων, απόψεων. Συγχέετε την προσωπική μετάνοια, τη μετάνοια επί προσωπικών αμαρτημάτων ή τη μετάνοια λόγω επιστροφής από αίρεση, με τη θεραπεία ενός σχίσματος. Εξάλλου, όταν ο Σεβ. Φιλάρετος απευθύνθηκε με επιστολή του στη Μόσχα, ώστε να επέλθει ειρηνη, αυτό τι ήταν; Γιατί δεν άρπαξαν την ευκαιρία οι γνήσιοι -τάχα- γεννήτορες και πνευματικοί πατέρες του Κιέβου Μοσχοβίτες ώστε να αποδείξουν τα σπλάχνα οικτιρμών; Ήθελαν να τους καθυποτάξουν. Αυτή είναι η απάντηση. Στην περίπτωση του Μελιτιανού Σχίσματος ο Μελίτιος είχε θυσιάσει μέχρι και στα είδωλα και επειδή δεν άντεξε το επιτίμιο έκανε δική του Ιεραρχία! Πώς όμως επέστρεψαν οι Εικονομάχοι; Ήταν ή δεν ήταν αίρεση η Εικονομαχία; Ο Γέροντας παπα-Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, που για χρόνια ήταν στο σχίσμα από υπακοή στον Γέροντα του παπα-Νικηφόρο, ενώπιον ποίων μετενόησε δημόσια και έτσι επέστρεψε στην κανονικότητα; Ο Όσιος παπα-Εφραίμ, έτσι; Διότι περί όντως Οσίου ανδρός πρόκειται. Όχι για ό,τι να ’ναι.

Κύριε Καθηγητά,

Παλιά άκουγα το όνομά σας με ένα σεβασμό, όμως μετά που είδα τον ιδεολογικό συμφυρμό με αποτειχισμένους, με διακοπομνημονευτές, με κάθε ταραχοποιό στοιχείο της ενότητας του εν Ελλάδι σώματος της Εκκλησίας, κατενόησα ότι λάθος είχα καταλάβει. Τώρα εσείς, ο επικριτής της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, σύμπλοος προς μαύρη και αβέβαιη θάλασσα, προς βορράν, έρχεστε να συμβουλεύετε τους Σεβ. Αρχιερείς με επιχειρήματα που δεν στέκουν. Λυπάμαι πολύ.

Τα 4 σημεία-κλειδιά που περιλαμβάνει η εισήγηση των Επιτροπών της ΔΙΣ για το Ουκρανικό

Μαρίνα Ζιώζιου | εφημερίδα ΤΟ ΕΘΝΟΣ


Πολλοί ιεράρχες αναρωτιούνται γιατί την εισήγηση για το ουκρανικό ζήτημα οι πρόεδροι των Επιτροπών της ΔΙΣ την κρατούν ως «επτασφράγιστο μυστικό»; Υπάρχει κάτι που φοβούνται;

Ηεισήγηση των δύο Συνοδικών Επιτροπών της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, της Επιτροπής Δογματικών και Κανονικών Ζητημάτων και της Επιτροπής Διορθοδόξων και Διαχριστιανικών Σχέσεων, είναι θετική για την αναγνώριση της νέας Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας. Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες του ethnos.gr, 4 είναι τα σημεία-κλειδιά που περιλαμβάνονται στη συγκεκριμένη εισήγηση, η οποία, όπως μαθαίνουμε, έχει πολλά κοινά σημεία με την εισήγηση του καθηγητή κ. Βλασίου Φειδά.

Ωστόσο, πολλοί ιεράρχες αναρωτιούνται γιατί την εισήγηση για το Ουκρανικό ζήτημα οι πρόεδροι των Επιτροπών της ΔΙΣ την κρατούν ως «επτασφράγιστο μυστικό»; Υπάρχει κάτι που φοβούνται; Ποιο είναι το σκεπτικό που δεν μπορεί να δοθεί στη δημοσιότητα μια εισήγηση για ένα τόσο σοβαρό θέμα;

Να θυμίσουμε ότι η Διαρκής Ιερά Σύνοδος αποφάσισε πρόσφατα, μετά τις εισηγήσεις των αρμόδιων Επιτροπών για το ουκρανικό ζήτημα, να αναγνωρίσει το κανονικό δικαίωμα του Οικουμενικού Πατριάρχη για την παραχώρηση του Αυτοκεφάλου, καθώς και το προνόμιο του Προκαθημένου της Εκκλησίας της Ελλάδος να χειρισθεί περαιτέρω το ζήτημα της αναγνωρίσεως της Εκκλησίας της Ουκρανίας.

Ωστόσο, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος επιθυμεί να ενημερώσει για τη συγκεκριμένη απόφαση την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος που θα συνέλθει σε τακτική Συνεδρίασή της τον προσεχή Οκτώβριο.

Μια απόφαση που- όπως είχαμε γράψει από την πρώτη στιγμή- αναδεικνύει και ενισχύει τον σεβασμό που τρέφει ο Μακαριώτατος για τη δημοκρατική λειτουργία του συνοδικού συστήματος, αλλά είναι και μία πρώτης τάξεως ευκαιρία όλοι οι ιεράρχες - προσωπικά- να αναλάβουν το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί σχετικά με το ουκρανικό ζήτημα.

Ας δούμε, λοιπόν, τα σημεία αυτά πιο αναλυτικά.

Πρώτον. Οι Επιτροπές στην εισήγησή τους καταλήγουν ότι η Ουκρανία ποτέ δεν αποτελούσε το κανονικό έδαφος οποιασδήποτε άλλης Εκκλησίας, εκτός του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Γράφει, μεταξύ άλλων, ο κ. Φειδάς για το ίδιο θέμα:« Tο Οικουμενικό Πατριαρχείο, ως Μητέρα Εκκλησία της Εκκλησίας της Ουκρανίας, όχι μόνο ουδέποτε παραιτήθηκε με την Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη του 1686, όπως ακρίτως υποστηρίζεται, αλλ’ αντιθέτως επέμεινε πάντοτε στην κανονική δικαιοδοσία του για να υπερασπισθεί τα κανονικά δικαιώματα της Μητροπόλεως Κιέβου και πάσης Ουκρανίας, σε αντίξοες μάλιστα ιστορικές συγκυρίες ή ιδιαίτερα χαλεπούς καιρούς, αφ’ ετέρου, δε, ότι το Πατριαρχείο Μόσχας ουδέποτε απέκτησε κανονική δικαιοδοσία και ουδέποτε ενήργησε κανονικές εκκλησιαστικές πράξεις στις επαρχίες της δικαιοδοσίας της Μητροπόλεως Κιέβου.

Το συμπέρασμα, λοιπόν, αυτό επιβεβαιώνεται και από την απαντητική Επιστολή της Ι. Συνόδου της Εκκλησίας της Ρωσσίας στην πρόσκληση του Οικουμενικού Πατριάρχη για την εκπροσώπησή της στη Μεγάλη Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως για το βουλγαρικό ζήτημα (1872), αφού σε αυτή ''υπέδειξεν ως ουδετερώτερον μέρος προς τούτο το αρχαίον Κίεβον'' για τη συνέλευση της Συνόδου (Γ. Παπαμιχαήλ, Αποκαλύψεις περί της ρωσσικής πολιτικής εν τη Ορθοδόξω Ελληνική Ανατολή, Αθήναι 1909 σελ. 8-10)».

Δεύτερον. Το δεύτερο σημείο-κλειδί που περιλαμβάνει η εισήγηση της Επιτροπής Δογματικών και Κανονικών Ζητημάτων και η Επιτροπή Διορθοδόξων και Διαχριστιανικών Σχέσεων είναι ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης είχε και έχει πάντοτε το αποκλειστικό κανονικό δικαίωμα να δέχεται ή να απορρίπτει το υποβαλλόμενο Έκκλητον αρχιερέως από οποιοδήποτε πατριαρχικό θρόνο. Το έκκλητο, με απλά λόγια, είναι το δικαίωμα που δίδεται σε μητροπολίτες Εκκλησιών να προσφεύγουν στο Φανάρι, ως ένα είδος Αρείου Πάγου της εκκλησιαστικής Δικαιοσύνης.

Ο διακεκριμένος καθηγητής αναφέρει για το θέμα: «Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, ως Προκαθήμενος τόσο του Πρώτου θρόνου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, όσο και της Μητρός Εκκλησίας της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας, είχε και έχει πάντοτε το αποκλειστικό κανονικό δικαίωμα να δέχεται το Έκκλητον αρχιερέων όχι μόνο της κανονικής δικαιοδοσίας του, αλλά και από την κανονική δικαιοδοσία των άλλων Πατριαρχικών θρόνων ή αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών, όπως αυτό συνάγεται από την ομόφωνη κανονική παράδοση και από τη διαχρονική εκκλησιαστική πράξη.

Άλλωστε, με αυτές συμφωνεί πλήρως και το εσφαλμένως χρησιμοποιούμενο από το Πατριαρχείο Μόσχας, ως δήθεν αντίθετο προς το κανονικό αυτό δικαίωμα, μοναδικό σχόλιο του εγκρίτου βυζαντινού κανονολόγου Ιωάννη Ζωναρά (ΙΒ’ αιώνα) στους κανόνες 9 και 17 της Δ’ Οικουμενικής συνόδου (451), αφού το σχόλιο αποκλείει την κρίση από τον Οικουμενικό πατριάρχη μόνο των μη προσφευγόντων («ακόντων») μητροπολιτών και όχι βεβαίως των ασκησάντων το κανονικό δικαίωμά τους με το Έκκλητον («εκόντων») στο Οικουμενικό Πατριαρχείο».

Σε άλλο σημείο γράφει ο κ. Φειδάς: «…Προφανώς, ο αντικανονικώς και ακρίτως καταδικασθείς από το Πατριαρχείο Μόσχας μητροπολίτης Φιλάρετος, για τους γνωστούς πλέον λόγους, είχε το αυτονόητο κανονικό δικαίωμα, ούτως ή άλλως, να ασκήσει το Έκκλητον στο Οικουμενικό Πατριαρχείο για τις εναντίον του καταδικαστικές αποφάσεις, όταν αυτό κατέστη δυνατόν για τους γνωστούς και ευνόητους λόγους. Συνεπώς, ο Οικουμενικός Πατριάρχης είχε και έχει πάντοτε όχι μόνο το αποκλειστικό κανονικό δικαίωμα, αλλά και την αυτονόητη δεσμία υποχρέωση να εξετάσει σε βάθος όλα τα στοιχεία του υποβληθέντος φακέλου και να αποφανθεί επί της ουσίας σχετικώς, γι’ αυτό αποδέχθηκε, κατά την έμφρονα κρίση του και την κρίση της Πατριαρχικής Συνόδου, την άμεση αποκατάστασή του στην εκκλησιαστική κοινωνία...».

Τρίτον. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης έχει το κανονικό δικαίωμα να χορηγεί αυτοκεφαλία. Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, στην εισήγηση των Επιτροπών της ΔΙΣ γίνεται μια ιστορική αναδρομή ως προς το αποκλειστικό δικαίωμα του Οικουμενικού Πατριάρχη να δίδει την αυτοκεφαλία και πάνω-κάτω καταλήγει σε ό,τι γράφει ο κ. Φειδάς.

Γράφει λοιπόν ο κ. Φειδάς: «Ο Οικουμενικός Πατριάρχης είχε και έχει πάντοτε απαραμείωτο το κανονικό δικαίωμα όχι μόνο να μεριμνά οφειλετικώς για την υποστήριξη των εμπεριστάτων ή δοκιμαζομένων Ορθοδόξων Εκκλησιών, αλλά και τη δεσμία κανονική υποχρέωση να αναλαμβάνει εγκαίρως όλες τις αναγκαίες πρωτοβουλίες για την πρόληψη, την αποτροπή ή τη θεραπεία των επικινδύνων απειλών ή δοκιμασιών του εκκλησιαστικού τους σώματος.

Άλλωστε, η όλη ιστορία του Οικουμενικού πατριαρχείου, ήτοι τόσο σε ευτυχείς, όσο και σε χαλεπούς καιρούς, αποτελεί πράγματι μία υπέροχη μαρτυρία της πάντοτε ανιδιοτελούς ή και θυσιαστικής προσφοράς του προς όλες τις εμπερίστατες Ορθόδοξες Εκκλησίες.

Συνεπώς, ο Οικουμενικός Πατριάρχης είχε πάντοτε και έχει πολύ περισσότερο σήμερον το κανονικό δικαίωμα ή μάλλον την μητρική ευθύνη να αναλαμβάνει τις αναγκαίες πρωτοβουλίες, με ή και χωρίς την προηγούμενη συναίνεση όλων των άλλων αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών, οι οποίες μπορούν να εκφράσουν τη συναίνεσή τους και μετά την ανακήρυξη της δοκιμαζομένης μεγάλης Εκκλησίας της Ουκρανίας».

Τέταρτον. Τέλος, στην εισήγηση των Επιτροπών της ΔΙΣ σημειώνεται ότι εφόσον δόθηκε η αυτοκεφαλία, αυτός που τη χορηγεί εξετάζει κατά πόσο οι αρχιερείς έχουν αποστολική διαδοχή και κανονική ιεροσύνη.

Γράφει σχετικά ο κ. Φειδάς: «Ο Οικουμενικός Πατριάρχης είχε και έχει πάντοτε το κανονικό δικαίωμα να δεχθεί σε εκκλησιαστική κοινωνία όλους τους σχισματικούς αρχιερείς όχι μόνο από τη δική του εκκλησιαστική δικαιοδοσία, αλλά και από τη δικαιοδοσία των άλλων πατριαρχικών θρόνων, αν ο ηγέτης των σχισματικών αυτών αρχιερέων αποκαταστάθηκε κανονικώς στην εκκλησιαστική κοινωνία.

Πράγματι, συμφώνως προς την ομόφωνη κανονική παράδοση και τη συνεπή προς αυτή εκκλησιαστική πράξη, η αποκατάσταση στην εκκλησιαστική κοινωνία του πρώην μητροπολίτη Κιέβου Φιλαρέτου, ηγέτη των αποσχισθέντων από το Πατριαρχείο Μόσχας κληρικών, μοναχών και λαϊκών, συνεπαγόταν αυτομάτως και την κανονική αποκατάσταση στην εκκλησιαστική κοινωνία των 60 περίπου αρχιερέων, του μεγάλου αριθμού κληρικών και μοναχών και πολλών εκατομμυρίων ευλαβών ορθοδόξων πιστών.

Συνεπώς, η οφειλετική άμεση αποδοχή στην εκκλησιαστική κοινωνία εκατομμυρίων ουκρανών πιστών αποτελεί όχι μόνο τη δικαίωση της αποφάσεως του Οικουμενικού Πατριαρχείου για την ανακήρυξη της αυτοκεφαλίας της δεινώς δοκιμαζομένης Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας, αλλά και την πλήρη απαξίωση των ακρίτων ιδεοληπτικών ή υποβολιμαίων μεμψιμοιριών των ελαχίστων αντιφρονούντων».

Συνάντηση Αρχιεπισκόπων Θυατείρων και Αθηνών


6.9.2019 . Ρεπορτάζ: Μάκης Αδαμόπουλος | Φωτογραφίες: Χρήστος Μπόνης

Ο Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας κ. Νικήτας επισκέφθηκε σήμερα τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο.

Ο Σεβασμιώτατος ευχαρίστησε τον Αρχιεπίσκοπο για την υποδοχή και του ζήτησε να προσεύχεται για το έργο της τοπικής Εκκλησίας, αλλά και για τον ίδιο, ενώ τον κάλεσε να επισκεφθεί την Αγγλία.

Ο Μακαριώτατος καλωσόρισε τον Σεβασμιώτατο και του ευχήθηκε καλή δύναμη στο έργο του και «πολύκαρπη διακονία την οποία χρειαζόμαστε, διότι είναι μεγάλος ο αριθμός των Ελλήνων εκεί και αυξάνεται διαρκώς», ενώ τον ευχαρίστησε για την τιμητική επίσκεψη και επεσήμανε ότι «κάνουμε ό,τι μπορούμε, με τις μικρές μας δυνάμεις, ώστε να ενισχύουμε με τις αποσπάσεις των κληρικών το έργο σας. Παρόλο, μάλιστα, που δεν έχουμε αρκετούς ιερείς η Ιερά Σύνοδος υποστήριξε ότι πρέπει να συνεχίσουμε να ενισχύουμε τις αποσπάσεις».






Δυο δημοσιεύσεις, μία η ερώτηση: τι ισχύει τελικά;


Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Ρωμανός Αναστασιάδης,
Κληρικός του Οικουμενικού Πατριαρχείου εκ Κρήτης.

Όσο πλησιάζει η ώρα για να αρχίσει το ξήλωμα του φορέματος της προπαγάνδας από μέρους των φίλων του Γένους μας, τόσο εντείνεται η προσπάθεια δημιουργίας της κατάλληλης εικόνας με σκοπό τον αποπροσανατολισμό της κοινής ή καλύτερα αρχιερατικής γνώμης. Έτσι λοιπόν, και με αφορμή την επίσκεψη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μινσκ κ. Παύλου στα Ιεροσόλυμα, είδαμε δυο δημοσιεύματα ή καλύτερα δυο κατηγορίες δημοσιευμάτων. Το ένα εδώ, όπου φέρεται ο Μακαριωτατος Ιεροσολύμων να λέει: “I recognize only Orthodox Church in Ukraine, which is headed by Metropolitan Onuphry” και το άλλο εδώ, που μιλά αντίθετα και δίνει έμφαση στο επιδιωκόμενο από τους Λευκορώσσους δικό τους αυτοκέφαλο, προφανώς για να απαγκιστρωθούν από την... Αγία Ρωσσία.


Την απάντηση φυσικά στην ερώτηση: «τελικά, τι ισχύει;», μόνο το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων είναι αρμόδιο να δώσει.

Έχω όμως μερικές παρατηρήσεις-απορίες:

1. Γιατί στην περίπτωση των Αθηνών όλοι ρίχνουν το βάρος στη Σύνοδο, ενώ στην των Ιεροσολύμων τους αρκεί η «άποψη του Πατριάρχου» (αν ειπώθηκε, όπως ειπώθηκε);

2. Γιατί οι φήμες θέλουν να πιέζεται από βόρειους ανέμους το πλοίο της Γενησαρέτ, υπό την απειλή ότι, αν δεν συμπλεύσει με τους ανέμους αυτούς, εκείνοι θα ξεσηκώσουν -όπως τόσο καλά ξέρουν- το αραβόφωνο πλήρωμα εις βάρος του Μακαριωτάτου; Γιατί οι φήμες θέλουν οι άνεμοι αυτοί οι βόρειοι να απειλούν με κάθε τρόπο το Πατριαρχείο μας εκεί κάτω, χρησιμοποιώντας κάθε πολιτική τους επιρροή;

3. Γιατί τις μέρες αυτές αρχιερείς της Μόσχας λυμαίνονται «προσκυνηματικώς» τις Επαρχίες της Βορείου Ελλάδος; Ξέχασα ναι... οι αδελφοί εκ Βορρά έχουν μεγάλη ευλἀβεια εκτός από τον άγιο Σπυρίδωνα και στην Οσία Σοφία της Κλεισούρας, η οποία Οσία τους έβαλε κλειδί στο στόμα κατά την προσφιλή της φράση.

Αδελφοί συνέλληνες,

Αν τώρα, σε αυτή τη δύσκολη καμπή, ξεχάσουμε ότι στο παρελθόν, ότι κατά την πλούσια Ιστορία μας, ΚΑΝΕΙΣ ΜΑ ΚΑΝΕΙΣ εκ του «ξανθού Γένους» δεν μας βοήθησε στην πραγματικότητα χωρίς αντίδωρο, αν ξεχάσουμε ότι δεν τους απασχολούν ούτε οι χειροτονίες (εδώ αναγνώρισαν τη ROCOR με συμβόλαιο!) ούτε οι σχισματικοί, ούτε τίποτε, τίποτε, τίποτε άλλο! Τους καίει ότι ο Κωνσταντινουπόλεως, ο «Τούρκος», ο «Πατριάρχης της Ισταμπούλ», ο ποιμένας των ολίγων, έχει τέτοιες ευθύνες που τις νομίζουν οι αδελφοί για λίθους πολυτελείς και τις διεκδικούν μάταια επί τόσους αιώνες! Αυτό τους καίει, συνέλληνες! Ας το συνειδητοποιήσουμε όσο είναι νωρίς!

Μας έφαγαν με τις ψευτοευσέβειές τους. Εκμεταλλεύτηκαν τους επί κομμουνισμού αγίους για να κρύψουν τα αίτια του κομμουνισμού που ήταν η ασυδοσία πολιτικών και εκκλησιαστικών. Ο κατήφορος που είχαν πάρει. Μας μιλούν για στάρετς, εμάς που ξεχάσαμε ποιων απόγονοι είμαστε. Μας χτίζουν κρεμμυδόσχημους ναούς, σε εμάς τους απογόνους του Ανθεμίου και του Ισιδώρου! Μας το παίζουν πνευματικοί και μας έκαναν να χάσουμε την ανατολίτικη, τη λεβέντικη, την ακομπλεξάριστη, την βαθειά, απλή και ανεπιτήδευτη ευλάβειά μας. Την ευλάβεια του Κόντογλου, που μυρίζει λιβάνι από μαστίχα. Μας χάλασαν, μας αλλοίωσαν, σιγά σιγά. Με προπαγάνδα, με «ασκητικότητα», με ταινίες, βίντεο, κηρύγματα, «διά Χριστόν σαλούς», με μανδύες πολύχρωμους, με εισαγωγή τυπικού σλαβονικού! Εμάς! Που τους βαφτίσαμε, που τους διδάξαμε, που τους δώσαμε τα φώτα! Λέμε ότι μας χρωστούν οι Ευρωπαίοι. Εκείνοι μας χρωστούν το ζην. Οι βόρειοι το ευ ζην. Διότι τους δώσαμε την πίστη.

Περικυκλώστε με λεβεντιά τα Πατριαρχεία μας. Αν τώρα κάνουν έτσι για το Φανάρι μας, σε λίγο θα θελήσουν με πράξη να πάρουν τα ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ! Στο γένος εκείνο έδωσε την ευθύνη της φύλαξης των προσκυνημάτων μας η Ιστορία; Δεν το λέω από εθνικισμό. Ίσα ίσα. Αλλά να ξέρουμε και πού πηγαίνουμε, πού πορευόμαστε! Αναγνωρίστε από χιλιόμετρα την προπαγάνδα. Εκείνοι που αφόρισαν τον Φιλάρετο (αν ο αφορισμός ήταν αληθινός και όχι ένα πανούργο τέχνασμά τους ώστε να μην πετύχει ποτέ η Αυτοκεφαλία στην Ουκρανία), τώρα χωρίς ντροπή δίνουν χρήματα και εξαγοράζουν συνειδήσεις και επηρεάζουν επίσημες αποφάσεις! Εκείνος υπέγραψε τη διάλυση του «Πατριαρχείου Κιέβου» με άλλα πόσα πρόσωπα. Κανένα από αυτά δεν υπογράφει την αναβίωσή του. Ποιά δικαιοσύνη θα παραβλέψει τόσες υπογραφές για χάριν μιας; Δεν σας κάνει εντύπωση αυτό; Δηλαδή δεν είμαστε και τόσο ανόητοι! Μια δικαιοσύνη, ίσως, που απάντησε ήδη στο δίλημμα: «Οὐδεὶς οἰκέτης δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ» (Λουκ. 16,13).

Αν εμείς, το Γένος μας, δεν αντισταθούμε έμπρακτα, όλοι, Ιεράρχες, κλήρος, λαός, τότε η ευθύνη θα είναι στους ώμους μας. Η υπόθεση της Ουκρανίας θα λήξει αίσια για το Φανάρι μας. Να το ξέρετε. Διότι το έργο του Αγίου Πνεύματος δεν ηττάται. Αλλά σκοπός είναι να έχουμε συμβάλει και εμείς, ο καθένας από τη θέση του, στον ιερό αυτό αγώνα, τώρα που ξεκαθαρίζει η υγιής από την άρρωστη εκκλησιολογία, η ήρα από το στάχυ. Υπάρχει Θεός, αδελφοί, όσο κι αν Τον ξεχνάμε στη ζωή μας.

ΥΓ. Και στο υστερόγραφο απαντώ σε εσάς, π. Αναστάσιε Γκοτσόπουλε, σχετικά με το παράδειγμα του Αγίου που αναφέρετε:

Ο από δοκίμων σε ουνίτικο μοναστήρι Άγιος Μάξιμος μαρτύρησε για την πίστη μας και ο βίος του γνωστός. Τον Μάρτιο του 2019, ο τάχα επιβληθείς Μακαριώτατος Προκαθήμενος της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ουκρανίας Μητροπολίτης Κιέβου Επιφάνιος, στην είδηση ότι οι Ελληνόρρυθμοι ήθελαν το Ναό όπου ενθρονίστηκε, τον ιστορικό Ναό της Αγίας Σοφίας Κιέβου ώστε να τελέσουν εκεί τη λειτουργία τους για την εορτή του Ευαγγελισμού, διεμήνυσε στον τότε Πρόεδρο και παντού ότι: στην πόρτα της Εκκλησίας αυτής θα σταθώ, αλλά και κανείς άλλος δεν θα περάσει μέσα σε αυτήν να λειτουργήσει. Αυτός είναι ο Μακαριώτατος Επιφάνιος, π. Αναστάσιέ μου. Ένας γνήσια Ορθόδοξος Ιεράρχης. Ένα παλικάρι. Ένας άνθρωπος του Θεού. Που ξέρει μεν να συνεργάζεται, να έχει καλή και πολιτισμένη επικοινωνία με τα άλλα δόγματα κτλ, αλλά όταν πρόκειται να διακυβευθούν τα της πίστης μας γίνεται ακατάβλητος. Έτσι αποφεύχθηκε εκείνη η λειτουργία εξαιτίας της επιμονής και αποφασιστικότητας του Μακαριωτάτου.

Όσο για τις δηλώσεις του πολιτικού ανδρός (οι ψήφοι δεν αναγράφουν θρησκεία) κ. Ποροσένκο, ήδη ο στενός συνεργάτης του κ. Παβλένκο διευκρίνισε το περιεχόμενο.

Εσείς, λοιπόν, διαβάστε την ακολουθία του Αγίου Μαξίμου στο Απόδειπνο, και τιμήστε δεόντως το εν Χώναις θαύμα του Ταξιάρχου μας. Είδατε πού κατέληξαν τα ορμήματα των ποταμών....! Και αν θέλετε ελάτε να πάμε μαζί στην Βασιλεύουσα να προσκυνήσουμε κάπου εκεί κοντά στο Πατριαρχείο μας το στόμιο από το άνοιγμα που έκανε τότε στη Φρυγία ο Αρχάγγελος. Είναι στον ομώνυμο Ναό του.

Λοιπόν, συνέλληνες! Όλοι κοντά στα Πατριαρχεία μας, στους Πατριάρχες μας! Επιτρέπεται να τους αφήνουμε να δίνουν εντύπωση φοβισμένων από τους βοριάδες (εκτός του Κωνσταντινουπόλεως φυσικά); Εμείς εκεί, στον αγώνα!

ΥΓ2. Τελικά το τι ισχύει με τις δηλώσεις του Μακαριωτάτου, μόνο το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων μπορεί να απαντήσει!