Γράφει η ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ
Όχι, όχι, δεν έχω πρόθεση να γράψω ημερολόγιο. Απλά προσπαθώ να βάλω σε κάποια τάξη τις σκέψεις μου που τελευταία είναι πολύ ανακατωμένες. Τόσο, που κάποιες στιγμές θολώνει το μυαλό, σωστό σκορποχώρι, θολώνει έτσι που αρχίζω να αμφισβητώ αν όντως συμβαίνουν όλα αυτά ή αν δεν είναι παρά ένας από κείνους τους εφιάλτες που συνήθως βλέπουμε λίγο πριν χαράξει κι ανοίγουμε γρήγορα τα μάτια, κοιτάμε γύρω μας, ώστε να συνειδητοποιήσουμε πως βρισκόμαστε στον οικείο μας χώρο και δεν ήταν παρά ένα άσχημο όνειρο χωρίς σημασία. Όμως, πολύ φοβάμαι πως αυτό που ζει ολόκληρος ο Πλανήτης για περισσότερο από δυο μήνες, κάθε άλλο παρά κακό όνειρο είναι.
Ο λόγος περί Κορωνοϊού!
Άκου εκεί λέξη! Άκου εκεί όρος! Δεν νομίζω να γνώριζαν πολλοί άνθρωποι αυτή τη λέξη μέχρι οκτώ-εννέα εβδομάδες πριν! Και σήμερα, όχι μόνο βρίσκεται στα χείλη κάθε ανθρώπου επάνω στη Γη, αλλά σκορπίζει φόβο και τρόμο. Φυσικά, δεν ήταν η Γη παράδεισος μέχρι τα μέσα περίπου του Γενάρη εφέτος, υπήρχε μεγάλη ανεργία λίγο πολύ παντού, υπήρχαν μέτωπα πολλά, υπήρχαν χιλιάδες ξεριζωμένοι άνθρωποι όπου με τα παιδιά τους αγκαλιά ή από το χέρι, κυνηγημένοι και κατατρεγμένοι από τον καταραμένο πόλεμο, έπαιρναν των ομματιών τους κι όπου τους βγάλει.
Πολύ κακός σύμβουλος ο πόλεμος, ο θάνατος, ο τρόμος, η πείνα. Και πήγαιναν κατά χιλιάδες εκεί που δεν τους ήθελε κανείς. Γιατί οι έχοντες και κατέχοντες, ασφαλώς και δεν θέλουν τέτοιους στην πόρτα τους. Και οι άλλοι, φτωχοί και οι ίδιοι, που μετά δυσκολίας έχουν αρκετό ψωμί για την φαμελιά τους, τι να τους κάνουν; Πού να τους βολέψουν και πώς να τους φροντίσουν; Άνω κάτω ο κόσμος! Όμως, η ζωή συνεχιζόταν για τους πολλούς, ας πούμε, φυσιολογικά.
Εμείς οι Έλληνες, εδώ στο νότιο ημισφαίριο, προγραμματίζαμε ήδη τις διακοπές μας για το καλοκαίρι, οι περισσότεροι με προορισμό την πατρίδα φυσικά, είτε στον τόπο καταγωγής του έκαστος, είτε οι πιο νέοι συνήθως, για να εξερευνήσουν τα όμορφα ελληνικά νησιά! Και από τη μια στιγμή στην άλλη, ανατροπές επί ανατροπών!... Μουδιάσαμε, λέμε ας καθυστερήσουμε λίγο, δεν μπορεί αυτός ο ιός να φτάσει μέχρι την όμορφη Ελλάδα μας! Θα εξαπλωθεί πιθανόν γύρω στην Κίνα απ' όπου ξεκίνησε, θα καταπολεμηθεί και θα λήξει η ανησυχία όλων μας! Δεν προλάβαμε να τελειώσουμε την σκέψη μας κι αρχίσαμε να ακούμε για κρούσματα στην Ιταλία αρχικά, και κάθε μέρα ότι όλο και περισσότερες χώρες έμπαιναν στον χορό.
Οι περισσότεροι από εμάς, επιφυλακτικοί και μουδιασμένοι, ακυρώσαμε τα σχέδιά μας για διακοπές. Πολλοί, το πήραν αψήφιστα, γέλασαν, ειρωνεύτηκαν, έγραψαν στο άψε-σβήσε σατιρικά τραγούδια για τον κορωνοϊό και συνέχιζαν ξέγνοιαστοι τη ζωή τους. Υπήρχαν εκείνοι που ειρωνεύονταν αυτούς που ακύρωναν τα ταξίδια.
Στο Νησί μας, οι… γενναίοι (!), κόντρα στις εντολές από τις Αρχές, επέμεναν να γιορτάσουν τον Καρνάβαλο με… δική τους ευθύνη! Συγγνώμη, αλλά θα το πω κι ας παρεξηγηθώ από κάποιους. Ποια δική τους ευθύνη; Τόση ανευθυνότητα ή εγωισμός μπροστά σε ένα τόσο σοβαρό θέμα, όπως η δημόσια υγεία και ζωή; Τόση περιφρόνηση προς τον συνάνθρωπο και στον Νόμο; Φευ!... Τα γεγονότα άρχισαν όχι να τρέχουν, αλλά να καλπάζουν! Τα κρούσματα όλο και περίσσευαν, άνθρωποι άρχισαν να χάνουν τη ζωή τους… Η Ιταλία, που κατά γενική ομολογία αψήφησε κάπως την σοβαρότητα του θέματος, πλήρωσε και πληρώνει πολύ βαρύ αντίτιμο.
Σήμερα, 25 του Μάρτη, μεγάλη γιορτή της Ορθοδοξίας και Εθνική Επέτειος, πέρασε μες στη θλίψη ολόκληρη η μέρα, είμαι σίγουρη από όλους τους Έλληνες απανταχού της Γης! Κάποιοι από εμάς, καταφέραμε μόνο να φτιάξουμε Αλιάδα και ψάρι, το παραδοσιακό για την Ημέρα φαγητό. Ούτε γιορτές ούτε παρελάσεις ούτε εκκλησία… Το ηθικό πολύ πεσμένο.
Χιλιάδες οι νεκροί σε όλο τον πλανήτη, ένα εκατομμύριο έχουν φτάσει τα μολυσμένα με τον φοβερό ιό άτομα. Οι Κυβερνήσεις σχεδόν όλων των Χωρών, εφάρμοσαν κι εξακολουθούν να εφαρμόζουν πολύ αυστηρά μέτρα για προστασία όλων μας!Περιορισμοί επί περιορισμών. Απαγορεύεται σχεδόν η κυκλοφορία, εκτός ειδικών συνθηκών, όπως, ιατρικές επισκέψεις, ψώνια κ.λπ. Κλειστήκαμε όλοι στα σπίτια μας και δεν μπορούμε να δούμε ή να μας δουν ούτε τα πιο προσφιλή μας πρόσωπα, όπως, γονείς, παιδιά, εγγόνια. Ο ιός εξαπλώνεται με φοβερή ταχύτητα και κινδυνεύει όλος ο πληθυσμός της Γης!
Σφάλματα; Ναι, μπορεί να έγιναν και σφάλματα αλλά πριν ρίξουμε ανάθεμα, πρέπει να αναγνωρίσουμε πως ουδείς και καμία Κυβέρνηση ήταν προετοιμασμένοι για μια τέτοια πανδημία! Στον αιώνα μας, είναι η πρώτη κι εύχομαι τελευταία. Έγιναν καθυστερήσεις σε πολλά από όλα τα κράτη. Αν από την πρώτη μέρα, είχαν κλείσει τα σύνορά τους όλες οι χώρες κι είχαν κλείσει και τον κόσμο στα σπίτια τους, όπως τώρα, δεν θα είχε εξαπλωθεί τόσο πολύ!
Όμως, ουδείς υποψιάστηκε ή μπόρεσε να προβλέψει τις συνέπειες. Η εδώ Κυβέρνηση, μόλις λίγες μέρες πριν έκλεισε τα σύνορα και από προχθές, μία-μία Πολιτεία κλείνει τα δικά της σύνορα. Αυτό σημαίνει, ότι εμείς από την Βικτόρια, βλέπε Μελβούρνη, δεν μπορούμε να πάμε στην γειτονική μας Νέα Νότια Ουαλία, συνήθως πηγαίναμε στο Σίδνεϊ κ.λπ. Όχι μόνο απαγορεύονται πλέον συναυλίες, ποδοσφαιρικοί αγώνες και άλλα αθλήματα που συγκεντρώνουν χιλιάδες κόσμο, αλλά ακόμα και σε κηδεία μόνο δέκα άτομα, συμπεριλαμβανομένου του ιερέα και του υπεύθυνου του Γραφείου Κηδειών, που αφήνει μόνο περιθώριο για οκτώ λυπημένους, γιατί επιβάλλεται να διατηρείται απόσταση ενάμιση μέτρου μεταξύ των ατόμων. Δηλαδή ούτε όλα τα παιδιά κι εγγόνια του εκλιπόντος. Σε Γάμο δε, μόνο έξη άτομα. Δηλαδή το γαμπρόνυφο ο παπάς ή τελετάρχης, ανάλογα τι γάμο κάνουν και οι δυο μάρτυρες, απαραίτητοι, ή ο κουμπάρος. Ούτε καν οι γονείς. Προβλέπω να μη γίνουν γάμοι παρά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όσο κρατάει ο ιός. Μέχρι και οι Εκκλησίες έκλεισαν!
Πώς φτάσαμε ως εδώ και γιατί; Υπάρχουν πολλοί σε όλη τη γη που μιλούν και πιστεύουν σε θεωρίες συνωμοσίας! "Σκόπιμα έγινε, εξαπολύσανε πρώτα τον ιό για να πουλήσουν φάρμακα μετά" και άλλα τέτοια. Δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία και δεν πιστεύω τέτοιες θεωρίες. Τοις πάσι γνωστό πού και πώς ξεκίνησε ο ιός. Ολόκληρη η Ανθρωπότητα ζει μέσα στην αγωνία, ανησυχία, τον φόβο, την ανασφάλεια, την αμφιβολία για το αύριο. Για ένα αύριο που ίσως δεν θα έρθει για πολλούς! Κάθε αύριο, θα μετριούνται οι άνθρωποι και κάποιοι θα λείπουν. Ποιοι θα είναι; Μπορεί εγώ, μπορεί εσύ μπορεί ο άλλος. Αυτή τη στιγμή, έχουν χάσει τη ζωή τους 54.000 συνάνθρωποι σε όλο τον κόσμο! Στην Ιταλία τα θύματα ξεπέρασαν τις 10.000! Η Ισπανία, έρχεται από κοντά. Για την Νέα Υόρκη, υπολογίζουν να ξεπεράσει την Ιταλία. Στην αγαπημένη Πατρίδα, σχετικά μικρός ο αριθμός. Γνοιάστηκαν κι έκλεισαν έγκαιρα όχι μόνο τα σύνορα, αλλά και τον πληθυσμό στα σπίτια τους.
Εδώ που ζω, μπήκαμε τελευταίοι στο χορό και τα χειρότερα έπονται γιατί μπαίνουμε σε Χειμώνα! Η μεγάλη έξαρση, υπολογίζουν, να γίνει μέχρι και τον Ιούλιο, αφού εξαφανιστούμε αρκετές χιλιάδες. Μολονότι τα κρούσματα μέχρι σήμερα το πρωί, έχουν ξεπεράσει τις 4.000 τα θύματα παραμένουν, μόνο, 21. Το «μόνο», εντός εισαγωγικών, γιατί μιλάμε για ανθρώπινες ζωές! Και ένα θύμα είναι πολύ! Γιατί θα μπορούσε να ήμουν εγώ, εσύ ή ακόμα χειρότερα νέος άνθρωπος! Κι εδώ τα μέτρα όλο και στενεύουν, ιδιαίτερα για άτομα άνω των 70! Κι είμαστε πολλές χιλιάδες! Εγκλειστήκαμε στα σπίτια μας και δεν βλέπουμε πια κανέναν! Ιδιαίτερα τα παιδιά και τα εγγόνια μας! Προσπαθούν πάση θυσία να μας προστατέψουν. Γιατί εκείνα εργάζονταν, οπότε, κυκλοφορούσαν μέχρι χθες και φοβόνταν, μήπως μας μεταδώσουν κάτι.
Δύσκολο πολύ να μην βλέπεις αγαπημένα σου άτομα. Χθες, ήρθε η κόρη μου με τα δυο αγόρια της, σχεδόν, 22 και 19 ετών, παρκάρανε στην απέναντι μεριά του δρόμου, βγήκαν από το αυτοκίνητο, βγήκα κι εγώ μπροστά μέχρι τη μέση του κήπου μου, κοιταχτήκαμε, ανταλλάξαμε λίγα λόγια, δυνατά για να ακουγόμαστε, στείλαμε όλοι φιλιά κ' ύστερα μπήκαν στο αυτοκίνητο κι έφυγαν. Κρατήθηκα και δεν δάκρυσα μπροστά τους για να μην τους πληγώσω, με χαμόγελο και φιλιά τους χαιρέτησα, μα σαν έμεινα μόνη, άφησα τα δάκρυα να τρέξουν ελεύθερα.
Από απόψε τα μεσάνυχτα, τα μέτρα στενεύουν περισσότερο. Οι μόνοι λόγοι για τους οποίους επιτρέπεται να βγούμε από το σπίτι, είναι απαραίτητα ιατρικά ραντεβού, απαραίτητα ψώνια και όχι συχνά, για να μεταβούν στην εργασία τους όσοι δουλεύουν ακόμα, γιατί στην πλειοψηφία δουλεύουν πλέον από το σπίτι και για να πάρουμε αέρα μπροστά ή πίσω από το σπίτι μας. Πολύ φοβάμαι πως ο σημερινός μου περίπατος-εξάσκηση των 4 χιλιομέτρων που κάνω σχεδόν κάθε ημέρα, θα είναι κι ο τελευταίος για πολύ καιρό! Έξω, επιτρέπεται να κυκλοφορούν μόνο δύο άτομα μαζί κι αυτά τηρώντας την «κοινωνική απόσταση» του ενάμισι μέτρου, εκτός κι αν είναι άτομα που συγκατοικούν κι έχουν ειδικό λόγο να βγουν.
Συζητιέται και μάλλον θα εφαρμοστεί σύντομα αυτή η κοινωνική απόσταση, να τηρείται και μέσα στο σπίτι μας κι αν τυχόν αρρωστήσει κάποιος, απομόνωση στο δωμάτιο του με την πόρτα κλειστή! Μέχρι να γίνει καλά ή… να τελειώσει, δυστυχώς. Από χθες, άτομα άνω των 70 ετών, υποχρεούνται να μην βγαίνουν από το σπίτι. Φοβάμαι πως ζήτημα ημερών πριν κλειστούμε όλοι μέσα, ανεξαρτήτως ηλικίας και θα απαγορευτεί να πηγαίνουμε σε άλλο προάστιο, έστω κι έτσι όπως ήρθαν η κόρη μου προχθές.
Πλησιάζει το Πάσχα. Πάσχα, χωρίς εκκλησία την Μεγάλη Εβδομάδα, χωρίς Επιτάφιο. Χωρίς γιορταστική ατμόσφαιρα, προετοιμασίες, χαρές… Χωρίς χαρούμενες καμπάνες να διαλαλήσουν την Ανάσταση του Ιησού! Χωρίς το φιλί της αγάπης… Χωρίς να τσουγκρίσουμε τα κόκκινα αβγά. Χωρίς να μαζευτούμε οικογένειες και φίλοι να γιορτάσουμε μαζί! Φέτος, Πάσχα μόνο με όσους κλείνει η πόρτα μας. Χαράς τους, που είναι τουλάχιστον δύο στο σπίτι, ανεξαρτήτως δεσμού ή συγγένειας.
Μα είναι και πολλές χιλιάδες που μένουν μόνοι. Σκληρότερη πολύ η δική τους μοίρα. Ιδιαίτερα στις μεγάλες και απρόσωπες πόλεις. Στην επαρχία και στα χωριά, λίγο πιο εύκολα, υποθέτω. Κάποιος θα γνοιαστεί αν μένει δίπλα ή απέναντι να ανοίξει το παράθυρο ή την πόρτα και να ρωτήσει αν είσαι καλά ή αν χρειάζεσαι κάτι. Αμφιβάλλω, αν εφέτος μπουν στον κόπο πολλές νοικοκυρές, να φτιάξουν τις πατροπαράδοτες λαμπριάτικες κουλούρες στην Ζάκυνθο η τα τσουρέκια, φλαούνες, κουλουράκια κι ό,τι άλλο ανάλογα με τα έθιμα του τόπου τους. Το εφετινό Πάσχα, δεν θα είναι παρά μια ακόμα μέρα αποκλεισμού και μοναξιάς.
Σκέφτομαι, με πικρία ομολογώ, πώς θα είναι οι επόμενες γενιές, μετά τον Κορωνοϊό, ιδιαίτερα η κοινωνία η τωρινή αμέσως μόλις λήξουν όλα αυτά! Υποθέτω, μουδιασμένοι όλοι, δειλοί, φοβερά επιφυλακτικοί μέχρι μια μικρή δόση παράνοιας αν τα άτομα που συναντούν στο δρόμο, στα μαγαζιά στον χώρο εργασίας, είναι όντως απόλυτα υγιή! Κάπου έχω την αίσθηση, ότι ακόμα και το περπάτημα θα δυσκολεύει κάπως μετά από μακρόχρονο εγκλεισμό. Μα και η γενική συμπεριφορά, δεν θα είναι πια τόσο αυθόρμητη. Οι Έλληνες και οι Ευρωπαίοι στην πλειοψηφία τους αλλά και οι Αυστραλοί, είμαστε αυθόρμητοι και διαχυτικοί! Θα ανταλλάξουμε αγκαλιά και φιλιά όταν συναντιόμαστε.
Αυτά, μέχρι προχθές. Μετά; Θα γίνουμε, ίσως, ψυχροί τυπικοί κι απόμακροι όλοι χωρίς να τολμάμε να απλώσουμε χέρι ούτε για χειραψία κι ίσως, ενστικτωδώς να τραβιόμαστε λίγο προς τα πίσω από φόβο μήπως απλώσει τα χέρια να μας αγκαλιάσει δικός και φίλος που συναντάμε; Και οι παρέες; Οι επισκέψεις; Θα ξαναρχίσουν όπως παλιά ή θα χρειαστεί κάποιος χρόνος προσαρμογής μέχρι οι άνθρωποι να αποβάλλουν τον φόβο;
Σκέψεις απλές… Όμως, ας προσευχηθούμε όλοι κι ας απευθύνουμε έκκληση στον νεο-Αναστηθέντα Ιησού να μεσιτέψει στον Ουράνιο Πατέρα Του, τον Πατέρα όλων μας, να απαλλάξει την Ανθρωπότητα από τον θανατηφόρο ιό! Και χωρίς να εκκλησιαστούμε, χωρίς χαρμόσυνες καμπάνες, χωρίς γιορτές, είμαι σίγουρη πως όλοι οι Χριστιανοί του Πλανήτη, όπου κι αν βρίσκεται ο καθένας, την συγκεκριμένη ώρα, στις 12 τα μεσάνυχτα θ' ανοίξουμε μαζί με τις καρδιές μας τα παράθυρα και θα ψάλουμε όλοι μαζί το "Χριστός Ανέστη"!
Μέχρι τότε, ας κάνουμε όλοι υπομονή, ας εξασκήσουμε μεγάλη αυτοπειθαρχία κι ας παραμείνουμε δυνατοί! Δεν έχουμε το δικαίωμα να λυγίσουμε. Θα περάσει κι αυτό, θα δείτε! Θα σμίξουμε ξανά! Ενωμένοι κι αγαπημένοι ας στηρίξουμε ο ένας τον άλλον όπως μπορούμε αυτές τις στιγμές δοκιμασίας! Ακόμα και από πολύ μακριά, η τεχνολογία μας δίνει πλείστες όσες δυνατότητες!
Χριστός Ανέστη, αδέλφια μου, σε όποια γωνιά της Γης κι αν ζείτε!
δ.μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου