Του Δεκαπενταυγούστου οι πάντιμες αναπολήσεις

ΓΡΑΦΕΙ Ο π. ΚΩΝ. Ν. ΚΑΛΛΙΑΝΟΣ

«Ἔχει μιὰ λύπη ἡ δέησή μας / ἀπὸ ἕναν παιδικὸ  καιρὸ / ποὺ ξανάνθισε μιὰ τρυφερότητα νησιώτικης ἀκρογιαλιᾶς...» Ματθαῖος Μουντές

Στὸν Παναγιώτη τὸ Γιατρὸ ἑόρτιο φίλεμα γιὰ τὰ ὀνομαστήριά Του

Χαράζει τῆς Παναγιᾶς ἡ μέρα. Δεκαπενταύγουστο. Μὲ δροσερὸ ἀεράκι καὶ μοσχοβολιὲς λιαστῶν ἀμύγδαλων, ποὺ στρωμένα καρτεροῦν στὸ χαγιάτι τὸ στεγνωμά τους, ὕστερα ἀπὸ  τὸ τίναγμα, τὸ κουβάλημα στὸ σπίτι καὶ τὸ ξεφλούδισμά τους. Μιὰ παράξενη μυρωδιὰ ἀπὸ ἐλαφριὰ ξινίλα, ἀνακατεμένη μὲ τὸ εὐωδιαστὸ ἄρωμα τοῦ βασιλικοῦ καὶ τοῦ δροσεροῦ γαρύφαλου, κυκλώνει τὸ σπίτι. Καὶ τὴ γειτονιά. Κι ἀπέναντι  τὸ πέλαγο, ποὺ τὸ στολίζουν τὰ μικρὰ καὶ μὲ διαφορά σχήματα ζωγραφισμένα νησάκια  στέλνει κι ἐκεῖνο τὴν ἀνασεμιά του: τὸ ζείδωρο ἀεράκι ποὺ μοσχοβολάει φρέσκια θάλασσα.

Κάπου μακρυά, ἀπὸ τὸ ἀπέναντι χωριό, τή Γλώσσα -ποὺ πανηγυρίζει σήμερα- ἀκούγονται νὰ σημαίνουν χαρμόσυνες οἱ ἑόρτιες καμπάνες. Μαζὶ μὲ τὸ πρῶτο ἡλιόφωτο κομμάτι ποὺ μᾶς φιλεύει ὁ Θεὸς τούτη τὴ χρονιάρα μέρα καὶ ἁπλώνεται τρυφερὰ πάνω στὰ λευκὰ τοῦ χωριοῦ μας τὰ σπίτια κι ὕστερα πασπαλίζει  μὲ φρέσκες ἡλιαχτίδες τὰ δέντρα κι ὁλάκερη τὴ πλαγιὰ ποὺ ἀκουμπάει ὁ τόπος μας.  

Φρεσκοπλυμένες οἱ ροῦγες ἀνασαίνουν νοτισμένο χῶμα καὶ ἀσβέστη. Καὶ λίγο παραπέρα παρατηρᾶς τὰ στρωμένα μὲ πολύχρωμα ὑφαντὰ  σαμάρια τῶν ζωντανῶν, ποὺ θὰ φέρουν τοὺς εὔθυμους ἑορταστὲς στὸ Πανηγύρι. Ἀκούγονται ρυθμικὰ τὰ πέταλα νὰ χτυποῦν τὰ λιθάρια τοῦ καλντεριμιοῦ, ἐνῶ τὸ πρωϊνὸ καὶ δροσερὸ μελτεμάκι ἀνασηκώνει τρυφερὰ τὶς μεταξωτὲς τὶς μαντῆλες τῶν γυναικῶν καὶ κεῖνες ὅλο καὶ σιάζονται...

Κ’ ὕστερα, μετὰ τὴν πανηγυρικὴ καὶ ἑόρτια Θεία Λειτουργία, σὲ ὥρα σχεδὸν μεσημεριανή, ἡ ἐπιστροφή στὸ χωριό καὶ ἡ ἑτοιμασία τῆς γιορταστικῆς τῆς τράπεζας. Μοσχοβολάει τὸ καλὸ τὸ φαΐ, εὐωδιάζουν οἱ δροσερὲς καὶ φρεσκοκομμένες ντομάτες, ἀρωματίζει τὸ σπίτι  τὸ κένωμα τοῦ ντόπιου κρασιοῦ στὰ ποτήρια, μὰ πιὸ πολὺ ἡ πιὸ εὐχάριστη ὀσμὴ ποὺ κυκλώνει τὸ κάθε σπίτι ποὺ γιορτάζει εἶναι οἱ καρδιακὲς οἱ εὐχές. Αὐτὰ τὰ ἀθάνατα λόγια, ποὺ στὸν πυρήνα τους κρύβουν πολὺ μεγαλύτερη εὐχαρίστηση ἀπὸ τὸ καλομαγειρεμενο φαΐ, τὸ γλυκόπιοτο κρασί κι ὅλα τὰ ἄλλα ὑλικὰ ἐδέσματα. Γιατὶ οἱ διαχρονικὰ θεμελιωμένες ἐκεῖνες  φράσεις, ὅπως τό, «Νὰ σὲ χαιρόμαστε, καὶ τοῦ χρόνου. Πολύχρονος νἄσαι, ὥστε νὰ ξαναγιορτάσουμε καὶ νὰ ξανασμίξουμε, βοήθειά μας ἡ Παναγία, νὰ μᾶς ἔχει ὅλους γερούς ...» κι ἄλλα ἀκόμα, ποὺ δὲ συγκινοῦν μονάχα, ἀλλὰ γεμίζουν τὴν ψυχὴ αἰσιοδοξία καὶ ἐλπίδα. Ὅτι δηλαδή καὶ τοῦ χρόνου θὰ ξανασμίξουμε καὶ θὰ γιορτάσουμε. Ναί, μὲ τὴ Χάρη Της θὰ γιορτάσουμε καὶ θὰ χαροῦμε καὶ πάλι  τὸ Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ, γιατὶ ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὴ συντροφιά Της. Συντροφιὰ Γλυκασμοῦ τῶν Ἀγγέλων, παραμυθητική, μητρικὴ ἀγκαλιὰ ἀπέραντη. Καὶ τοῦ χρόνου, λοιπόν!

π. κ. ν. κ.