Τήν Κυριακήν, 5ην/18ην Σεπτεμβρίου 2022, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου κατά μετάθεσιν ἡ ἑορτή τοῦ Γενεθλίου τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου εἰς Μπετζάλλαν.
Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται ὅτι ἡ Θεοτόκος εἶναι δῶρον τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἀτέκνους γονεῖς αὐτῆς, Ἰωακείμ καί Ἄνναν καί πρός τήν ἀνθρωπότητα ὅλην, διότι ἐξ αὐτῆς ἐτέχθη κατά σάρκα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου ὁ Λυτρωτής του κόσμου, ὁ Χριστός.
Ἡ ἑορτή αὐτή ἑωρτάσθη διά θερμῆς ὑποδοχῆς τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, ὑπό τοῦ ἡγουμένου τῆς Μπετζάλλας Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰγνατίου, τῶν Ἱερέων τῆς κώμης Μπετζάλλας, τῶν Τοπικῶν Ἀρχῶν τῆς Μπετζάλλας καί τῶν Σωμάτων τῶν Προσκόπων τῆς Μπετζάλλας διά θείας Λειτουργίας, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου καί συλλειτουργούντων τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιμανδριτῶν Γέροντος Καμαράση π. Νεκταρίου καί τοῦ ἡγουμένου τοῦ προσκυνήματος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Γεωργίου Μπετζαλλᾶ π. Πορφυρίου, τῶν ἱερέων τῆς Κοινότητος π. Παύλου, π. Ἰωσήφ καί π. Ἤσσα, ψαλλούσης τῆς βυζαντινῆς χορῳδίας τῆς Κοινότητος καί μετέχοντος πανδήμου τοῦ λαοῦ τῆς Μπετζάλλας, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα.
Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἑλληνιστί καί ἀραβιστί ὡς ἕπεται:
«Δώσει Κύριος αὐτός ὑμῖν σημεῖον· ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται υἱόν καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ», (Ἡσ. 7,14), ἀναφωνεῖ ὁ μεγαλοφωνότατος Ἡσαΐας.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,
Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς εἰς τήν εὐλογημένην παρά Κυρίου πόλιν ὑμῶν, ἵνα μετά τῶν ἁγίων καί δικαίων Θεοπατόρων Ἰωακείμ καί Ἄννης πανηγυρίσωμεν τήν ἀπαρχήν τῆς ἡμῶν σωτηρίας, τήν μόνην Θεοτόκον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ.
Σήμερον καί ἡμεῖς συνεορτάζομεν τήν ἐκ τῆς ρίζης τοῦ Ἰεσσαί βλαστήσασαν Παρθένον ἁγνήν, τήν ἀναδειχθεῖσαν πηγήν τῆς Ζωῆς, τοὐτέστιν Μητέρα τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡς λέγει καί ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας «Σήμερον, ὁ τοῖς νοεροῖς θρόνοις ἐπαναπαυόμενος Θεός, θρόνον ἅγιον ἐπί γῆς ἑαυτῷ προητοίμασεν· ὁ στερεώσας ἐν σοφίᾳ τούς οὐρανούς, οὐρανόν ἔμψυχον, ἐν φιλανθρωπίᾳ κατεσκεύασεν· ἐξ ἀκάρπου γάρ ρίζης φυτόν ζωηφόρον, ἐβλάστησεν ἡμῖν τήν Μητέρα αὐτοῦ, ὁ τῶν θαυμασίων Θεός, καί τῶν ἀνελπίστων ἐλπίς, Κύριε δόξα σοι».
Τό σημεῖον, περί οὗ προεφήτευσεν ὁ Ἡσαΐας ὅτι δώσει ὑμῖν αὐτός ὁ Κύριος δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τόν ἅγιον θρόνον, τόν ὁποῖον προητοίμασεν ἑαυτῷ ἐπί τῆς γῆς ὁ Θεός, τοὐτέστιν τήν Παρθένον Μαριάμ. Τοῦτο εἶναι τό σημεῖον, διά τοῦ ὁποίου ἐγνώρισε Κύριος τό σωτήριον αὐτοῦ ἐνώπιον τῶν ἐθνῶν· ἀπεκάλυψε τήν δικαιοσύνην Αὐτοῦ κατά τόν ψαλμῳδόν. Τό δέ σωτήριον αὐτοῦ εἶναι ὁ ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Παρθένου Μαρίας διά Πνεύματος Ἁγίου σαρκωθείς καί ἐνανθρωπήσας Θεός Λόγος Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, τοῦ ὁποίου τό σωτηριῶδες ἔργον ἀφορᾷ εἰς ἅπαν τό ἀνθρώπινον γένος κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ «καί ὄψεται πᾶσα σάρξ τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ», (Λουκ. 3,6/ Ἡσ. 40,5).
Διά τῆς γεννήσεως τῆς Παρθένου Μαρίας ἐπῆλθε σύν αὐτῇ ἡ ἀνακαίνισις τοῦ κόσμου. Καί τοῦτο διότι ἐν αὐτῇ τῇ Παρθένῳ Μαρίᾳ ἐγένετο ἡ τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ ἀνάπλασις καί τῆς Εὔας ἡ ἀνάκλησις. Αὕτη ἐγένετο ἡ πηγή τῆς ἀφθαρσίας καί ἡ ἀπαλλαγή τῆς φθορᾶς, δι’ ἧς ἡμεῖς ἐθεώθημεν καί τοῦ θανάτου ἐλυτρώθημεν κατά τόν ὑμνῳδόν. Διά τῆς Παρθένου, μέ ἄλλα λόγια ἐπῆλθεν ἡ ἀναίρεσις τῆς κατάρας τῶν πρωτοπλάστων καί ἡ ἀντίδοσις τῆς εὐλογίας, ὡς τοῦτο ἐναργέστατα διατυπώνει ὁ ὑμνῳδός λέγων: «Ἡ γέννησίς σου Θεοτόκε, χαράν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ· ἐκ σοῦ γάρ ἀνέτειλεν ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν, καί λύσας τήν κατάραν, ἔδωκε τήν εὐλογίαν· καί καταργήσας τόν θάνατον, ἐδωρήσατο ἡμῖν ζωήν τήν αἰώνιον».
Ἡ αἰώνιος ζωή ἐδωρήθη ἡμῖν τοῖς ἀνθρώποις διά τῆς Θεοτόκου, ἡ ὁποία κατά τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν, ἐγένετο «τό πρός Θεόν ἀνθρώποις φρικτόν συναπτήριον, δι’ ἧς τά οὐράνια τοῖς ἐπί γῆς ἥνωνται, Θεῷ τά ἀνθρώπου καί ἀνθρώπῳ τά τοῦ Θεοῦ ἀντανίσχουσα». [Καί ἁπλούστερον· ἡ Θεοτόκος εἶναι αὐτή, ἡ ὁποία συνάπτει σφικτά τούς ἀνθρώπους μέ τόν Θεόν καί αὐτή μέ τήν ὁποίαν ἡνώθησαν τά οὐράνια μέ τά ἐπίγεια, ἀνταποδίδοντας τά ἀνθρώπινα εἰς τόν Θεόν καί τά τοῦ Θεοῦ εἰς τόν ἄνθρωπον].
Παράδοξον ὄντως θαῦμα σήμερον ἑορτάζομεν, δοξολογοῦντες καί ἀνυμνοῦντες τόν Θεόν Πατέρα, ὁ Ὁποῖος ἀπεκάλυψεν ὑμῖν μυστήριον χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένον, (Πρβλ. Ρωμ. 16,25), τοὐτέστιν τήν προορισθεῖσαν τοῦ Θεοῦ Μητέρα εἰς σωτηρίαν ἡμῶν. Τό παράδοξον δέ τοῦτο μυστήριον δέν κατανοεῖται «ἐν πειθοῖς ἀνθρωπίνης σοφίας λόγοις, ἀλλ’ ἐν ἀποδείξει Πνεύματος καί δυνάμεως, ἵνα ἡ πίστις ὑμῶν μή ᾖ ἐν σοφίᾳ ἀνθρώπων, ἀλλ’ ἐν δυνάμει Θεοῦ (Α΄ Κορ. 2, 4-5), κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος. Κατά δέ τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν: «Πίστει νοοῦμεν ἐκ τοῦ μή ὄντος εἰς τό εἶναι τά πάντα τῇ τοῦ Θεοῦ δυνάμει παρῆχθαι· πάντα τά τε θεῖα καί τά ἀνθρώπινα πίστει κατορθοῦμεν. Πίστις δέ ἐστιν ἀπολυπραγμόνητος συγκατάθεσις». Καί ἁπλούστερον. Μέ τήν πίστιν κατανοοῦμεν ὅτι τά πάντα ἔχουν γίνει ἀπό τό μή ὄν εἰς τό εἶναι μέ τήν δύναμιν τοῦ Θεοῦ· καί ὅλα τά θεῖα καί τά ἀνθρώπινα τά κατορθώνομε μέ τήν πίστιν. Καί πίστις εἶναι συγκατάθεσις χωρίς πολλήν ἐξέτασιν]. Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ θεογνωσία ἤ ἡ γνῶσις τῶν θείων πραγμάτων δέν εἶναι ἐπιστημονική γνῶσις, ἡ ὁποία ἀποκτᾶται μέ ἔρευναν καί μεθόδους ἐρεύνης· εἶναι δωρεά καί συγχρόνως ἐμπειρία καί καρπός τῆς πίστεως. Διά τοῦτο ὁ ψαλμῳδός παρακαλεῖ λέγων: «καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθές ἐνγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου», (Ψαλμ. 50,12)· ἑρμηνεύων τόν Δαυϊτικόν λόγον, ὁ Ἡσύχιος λέγει: «Πνεῦμα εὐθές οὐ τό ἐν ὑμῖν τό ζωτικόν τοῦτο λέγει, ἀλλ’ αὐτό τό τοῦ Θεοῦ Πνεῦμα. Τοῦτο ἐν τοῖς ἐγκάτοις τοὐτέστιν ἐν τοῖς λίαν καιρίοις τῆς ψυχῆς μορίοις ἐγκαινισθῆναι βούλεται [ὁ προφήτης Δαυΐδ]. «Πνεῦμα γάρ ἐστι τοῦ κατά ἀλήθειαν σωτηρίου, τοὐτέστιν Χριστοῦ. Τήν ἐκ τῆς στείρας Ἄννης γεννηθεῖσαν ἀειπάρθενον μακαρίζει πᾶσα ἡ κτίσις καί ἰδιαιτέρως ἡ ἀγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, διότι αὕτη (ἡ ἀειπάρθενος) ἐκπεπλήρωκεν τήν πρός τούς προφήτας ἐπαγγελίαν, (Πράξ. 13,32). «Κύριε ὁ Θεός μου δοξάσω σε· ὑμνήσω τό ὄνομά Σου, ὅτι ἐποίησας θαυμαστά πράγματα, βουλήν ἀρχαίαν ἀληθινήν», (Ἡσαΐου. 25,1), ἀναφωνεῖ ὁ προφήτης Ἡσαΐας.
Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει ὅτι ὁ Σωτήρ ἡμῶν ἤθελε νά δοθῇ εἰς τούς γνωρίμους Αὐτοῦ ἐξαιρετική χάρις, δηλαδή τήν χάριν διά να εἶναι μαζί μέ Αὐτόν καί νά θεωρῶσιν τήν δόξαν Αὐτοῦ, διότι λέγει «ἠγάπησάς με πρό καταβολῆς κόσμου» (Ἰωάν. 17,24), δεικνύων ἔτσι ὅτι ἡ δύναμις τοῦ μυστηρίου τοῦ ἀφορῶντος τόν Σωτῆρα εἶναι ἡ πλέον ἀρχαιοτάτη, καί ἡ ὁδός τῆς σωτηρίας ἡμῶν, ἡ ὁποία ἐπετελέσθη ὑπό τῆς μεσιτείας Αὐτοῦ ἦτο ἐκ τῶν προτέρων γνωστή, [προεγνωσμένη εἰς τόν Θεόν Πατέρα]. Ἐξαίρετον τοῖς ἑαυτοῦ γνωρίμοις ἀπονεμηθῆναι τήν χάριν ἠθέλησεν ὁ Σωτήρ τήν ἐκ τοῦ συνῆναί τε αὐτῷ καί ὁρᾶν τήν δόξαν αὐτοῦ· «ἠγαπῆσθαι δέ φησι καί πρό καταβολῆς κόσμου», ἀρχαιοτάτην ἐν τούτοις εὖ μάλα δεικνύς τήν τοῦ καθ’ ἑαυτόν μυστηρίου δύναμιν, καί ὅτι προέγνωστο μέν τῷ Θεῷ καί Πατρί τῆς ἡμετέρας σωτηρίας ἡ ὁδός, ἡ διά τῆς τοῦ Χριστοῦ μεσιτείας τετελεσμένη».
Τῆς ὁδοῦ ταύτης, δηλονότι τῆς ἡμετέρας σωτηρίας, τῆς διά τῆς μεσιτείας τοῦ Χριστοῦ τετελεσμένης, ταπεινή ὑπήκοος καί συνεργός ἐγένετο ἡ ἐκ τῶν δικαίων Ἰωακείμ καί τῆς Ἄννης γεννηθεῖσα Θεοτόκος. Διό καί ἡμεῖς μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ βοῶμεν καί λέγομεν: «Χρυσοῦν θυμιατήριον γέγονας· τό πῦρ γάρ ἐν γαστρί σου ἐσκήνωσεν ὁ Λόγος ἐκ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, καί ἐν ἀνθρώπου μορφῇ καθωράθη, Θεογεννῆτορ ἁγνή». Ἡ μόνη καί μόνον εἰσάγουσα Χριστόν εἰς τήν οἰκουμένην πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν». Ἀμήν. Ἔτη πολλά.
Ἠκολούθησε λιτανεία τῆς ἱερᾶς εἰκόνος, κέρασμα εἰς τήν αἴθουσαν ἐκδηλώσεων τοῦ Ναοῦ καί τράπεζα παρατεθεῖσα τῇ Πατριαρχικῇ Συνοδείᾳ ὑπό τῆς Κοινότητος, ἔνθα καί πάλιν προσεφώνησεν ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:
«Ἡ γέννησίς σου Θεοτόκε, χαράν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ· ἐκ σοῦ γάρ ἀνέτειλεν ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν, καί λύσας τήν κατάραν, ἔδωκε τήν εὐλογίαν· καί καταργήσας τόν θάνατον, ἐδωρήσατο ἡμῖν ζωήν τήν αἰώνιον».
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, ἐντιμότατε κ. Πρόεδρε καί τίμια καί σεβαστά μέλη τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου καί τῶν λοιπῶν εὐαγῶν ἱδρυμάτων,
Τήν ὑπό τῆς Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας μηνυθεῖσαν πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ χαράν ἀπηλαύσαμεν σήμερον ἐν τῷ μυστηρίῳ τῆς θείας καί ἀναιμάκτου θυσίας, τοὐτέστιν τῆς θείας Εὐχαριστίας.
Τῆς χαρᾶς ταύτης τῆς ἐν Πνεύματι ἁγίῳ ἀνεδείχθη ἡ πρό καταβολῆς κόσμου προοριζομένη καί ἐκλελεγμένη ὑπό τοῦ Θεοῦ Πατρός Θεοτόκος καί Μήτηρ τοῦ Θεοῦ Λόγου καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀλλά καί Μήτηρ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ ἁγία ἡμῶν του Χριστοῦ Ἐκκλησία, οὖσα τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἄμπελος καί ἡμεῖς τά κλήματα αὐτῆς, ὡς λέγει Κύριος: «ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τά κλήματα· ὁ μένων ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπόν πολύν, ὅτι χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν· ἐάν μή τις μείνῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τό κλῆμα καί ἐξηράνθη, καί συνάγουσιν αὐτά καί εἰς τό πῦρ βάλλουσι, καί καίεται», (Ἰωάν. 15,5-6).
Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡμεῖς οἱ ἐν τῷ ἱερῷ βαπτίσματι ἐνδυθέντες τοῦ Χριστοῦ, οἱ λαβόντες δηλονότι τόν φωτισμόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ, κατέστημεν κλήματα τῆς ἀληθινῆς ἀμπέλου τοὐτέστιν τοῦ Χριστοῦ. Διό καλούμεθα νά μείνωμεν ἐν Αὐτῷ. Λέγει γάρ Κύριος: «ὁ μένων ἐν ἐμοί, κἀγώ ἐν αὐτῷ», (Ἰωάν. 15,5).
Λέγομεν τοῦτο, διά νά τονίσωμεν ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί ἰδιαιτέρως ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων εἶναι ἡ προστασία καί τό καταφύγιον ἀσφαλείας τῶν ὑμνούντων καί μεγαλυνόντων τήν Θεοτόκον, τήν ἀνατείλασαν τόν Ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης, τόν Σωτῆρα ἡμῶν Χριστόν· ἀλλά καί τόν ἰατρόν τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν· διό καί μετά τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ εἴπωμεν τῇ Παρθένῳ Μαρίᾳ:
“Χαῖρε κεχαριτωμένη, τό πάσης χαρᾶς χαριέστερον καί πρᾶγμα καί ὄνομα, ἐξ ἧς χαρά ἀδιάδοχος εἰς τόν κόσμον Χριστός γεγέννηται τῆς Ἀδαμιαίας λύπης ἰατρεῖον. Καί ἁπλούστερον: Χαῖρε κεχαριτωμένη τό πλέον χαρούμενο ὄνομα καί πρᾶγμα ἀπό κάθε χαρά, ἀπό τήν ὁποία γεννήθηκε εἰς τόν κόσμο ὁ Χριστός, χαρά ἀνεπανάληπτη, τό ἰατρεῖο (=θεραπευτήριο) τῆς λύπης τοῦ Ἀδάμ”. Ἔτη πολλά καί εὐλογημένα. Ἀμήν.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου