Κατά την σημερινή ευφρόσυνη και κατανυκτική Ευχαριστιακή Σύναξη για την εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, στον πανηγυρίζοντα Ναό της Φανερωμένης Βανάτου, εψάλη Επιμνημόσυνη Δέηση για την ανάπαυση της αγαθής ψυχής του μακαριστού προΕφημερίου Βανάτου, ταπεινού ιερέως ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΜΑΜΦΡΕΔΑ, 30 ακριβώς χρόνια μετά την εκδημία του προς Κύριον.
Στο πλαίσιο αυτό, ο Εφημέριος,π. Παναγιώτης Καποδίστριας, πνευματικό ανάστημα και διάδοχος του Μνημονευθέντος, ομίλησε δι' ολίγων για την χριστοήθεια του Μακαριστού και επέδωσε στα μέλη της κατά σάρκα οικογενείας του, Τιμητικό Δίπλωμα μετά Χρυσού Σταυρού, εκ μέρους του Μορφωτικού Κέντρου Λόγου "Αληθώς" της Ενορίας. [Την ομιλία αναγνώστε ακολούθως, με το φωτορεπορτάζ].
Τέλος, με λόγους ευγνώμονος ευχαριστίας αντιφώνησαν αφενός μεν η εγγονή του, Μαρία Μαμφρέδα-Ροδίτου, αφετέρου δε, το πνευματικό τέκνο του, Δημήτριος Κάνδηλας, Ιεροψάλτης και Αντιδήμαρχος Πολιτισμού.
Ιερέας Διονύσιος Μαμφρέδας, "ο ποιμήν ο καλός"
(1912-19.11.1993)
Ομιλία π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ
Ο ιερέας Διονύσιος Μαμφρέδας γεννήθηκε το 1912 στο Χουρχουλίδι της Ζακύνθου - μικρό συνοικισμό του χωριού Καλλιπάδο, όπου πάντα διέμενε. Απεβίωσε στις 19 Νοεμβρίου 1993, σε ηλικία ογδόντα ενός ετών.
Διάκονος χειροτονήθηκε από τον μακαριστό Μητροπολίτη Ζακύνθου Χρυσόστομο Α΄ (τον Δημητρίου) στις 29 Απριλίου 1945 στον παλαίφατο Ναό των Αγίων Πάντων και Πρεσβύτερος λίγες μέρες μετά (3 Μαΐου 1945, Μεγάλη Πέμπτη) στον ιστορικό Ναό της Οδηγήτριας. Σημειωτέον ότι και οι δυο αυτοί ναοί δεν υφίστανται πλέον μετά τη Σεισμοπυρκαγιά του 1953.
Διετέλεσε κατά καιρούς Εφημέριος όλων σχεδόν των γύρω στο Μπανάτο χωριών, τελευταία των Ναών του Μπανάτου (από το 1967 έως το 1986) και πνευματικός πατέρας της ευρύτερης περιοχής, απολαμβάνοντας τον ανυπόκριτο σεβασμό και την ολόθερμη αγάπη όσων τον συναναστράφηκαν, Κλήρου και Λαού.
Ο παπα Νιόνιος, στο διάστημα της μακράς και πολυκύμαντης ζωής του, υπήρξε άνθρωπος διαρκούς μαθητείας και απαράβατης ταπείνωσης. Σε δίσεκτους καιρούς δεν ολοκλήρωσε ούτε καν το Δημοτικό της εποχής, ο λόγος του όμως αποδείκνυε άνθρωπο εξαιρετικά πεπαιδευμένο και τούτο, διότι σε κάθε ευκαιρία μαθήτευε «μετ’ επιστήμης» στα ιερά της Εκκλησίας βιβλία, αυτά που ανέκαθεν υπήρξαν κιβωτός της Παιδείας και της γλώσσας της Ρωμηοσύνης. Αξίζει να θυμηθώ ότι είχε καταρτίσει μια πολύ ενδιαφέρουσα προσωπική Βιβλιοθήκη, εμπλουτισμένη με αξιόλογα θεολογικά και ιστορικά βιβλία. Θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί μέλισσα της γνώσης, διότι ρουφούσε πληροφορίες και στοιχεία, όχι μόνον από τα βιβλία του, αλλά απ' όπου μπορούσε. Για το καθετί που έλεγε, στηριζόταν πάντα σε αγιογραφικά χωρία κατά τρόπο καίριο και θαυμαστό, είχε δε την ταπείνωση ν’ αποζητά από τους μορφωμένους φίλους του (συχνότατα, πολύ-πολύ μικρότερους ηλικιακά απ’ αυτόν) τη γραμματική και νοηματική ερμηνεία των ευαγγελικών ή υμνογραφικών σημείων, που ενδεχομένως τον δυσκόλευαν!!!
Υπήρξε γλυκύς στις σχέσεις με τους ενορίτες του, κάτι που συνέβαινε και στην αντιμετώπιση της κάθε ποιμαντικής περίπτωσης. Αυτή μάλιστα η γλυκύτητά του, η αρχοντιά της προσήνειάς του και το ανεπιτήδευτο του χαρακτήρα του, η επιείκεια και κατανόηση προς τον εξομολογούμενο ήταν, που τον έκανε αγαπητότατο σε όλους.
Άνθρωπος εξαιρετικής υπομονής, ανθεκτικός στις αλλεπάλληλες δοκιμασίες του βίου, αλλά και υπόδειγμα υπακοής προς τους προϊσταμένους του, βγήκε στις αρχές του 1986 από την ενεργό υπηρεσία δίχως ποτέ -δυστυχώς- να τιμηθεί όσο τού άξιζε με κάποιο εκκλησιαστικό αξίωμα, ίσως επειδή η αγιότητα βραβεύει, δεν βραβεύεται, τουλάχιστον επί γης.
Άνθρωπος των καθαρτικών της ψυχής δακρύων, ιδιαίτερα προς την δύση του βίου του, (κατα)καιγόταν από την αγιάτρευτη πίκρα ότι λόγω των σοβαρών προβλημάτων υγείας, που τον ταλάνιζαν κάποιες δεκαετίες, δεν μπορούσε να τελέσει τη Θεία Λειτουργία. Αγωνιούσε πάντως για την ώρα της εξόδου του, βιώνοντας στην πράξη το τού Αγίου Νεοφύτου του Εγκλείστου: «Θεού φόβος και μνήμη θανάτου».
Ο παπα Νιόνιος υπήρξε Πνευματικός, κατά την αγιογραφική έννοια. «Ο καρπός του πνεύματος εστίν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλ. 5, 22), γράφει ο Απόστολος των εθνών Παύλος και στην περίπτωση του «Παπούλη» μας, όπως τον ονομάζαμε, το Άγιο Πνεύμα καρποφόρησε κατά τρόπο θαυμαστό και παραδειγματικό για τους μεταγενέστερους. Γι’ αυτό ακριβώς και όλοι μας έχουμε βεβαιωθεί ότι με την εκδημία του αποκτήσαμε ήδη μιαν ακόμη πρεσβεία στην ουράνια πολιτεία, στην Εκκλησία του Θριάμβου, πλάι στους Δικαίους και στους Αγίους, εκεί όπου η απλότητα, ωσάν εκείνη του Γέροντά μας, αποτελεί όρο μετοχής στη θεότητα.
Διονυσίου ιερέως, πνευματικού πατρός και συλλειτουργού ημών γενομένου, αιωνία η μνήμη!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου