Η αξιοποίηση των ταλάντων

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Κυριακή ΙΣΤ’ Ματθαίου 11/02/2024

Γράφει ο π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΠΟΜΟΝΗΣ

Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος παρουσιάζει σήμερα μια από τις παραβολές του Ιησού: Κάποιος άρχοντας αποδήμησε σε μακρινή χώρα και έδωσε σε τρείς από τους πιο έμπιστους υπηρέτες του ένα κεφάλαιο, ώστε να το επενδύσουν και κατ’ επέκταση να το πολλαπλασιάσουν. Στον πρώτο έδωσε πέντε τάλαντα, στον δεύτερο δυο και στο τρίτο ένα. Δεν τα μοίρασε ισόποσα τα τάλαντα, άλλα κρίνοντας σύμφωνα με τις δυνατότητες του καθενός.

Σύμφωνα με το ρωμαϊκό δίκαιο, μπορούσε να γίνει παραχώρηση κάποιου ποσού από τον άρχοντα σε έμπιστους υπηρέτες, προκειμένου να πολλαπλασιαστεί, κυρίως μέσω του εμπορίου ή της γεωργικής εκμετάλλευσης, με το κέρδος να επιστρέφει στον άρχοντα. Στη συγκεκριμένη παραβολή τα ποσά του δανεισμού ήταν ιδιαίτερα μεγάλα, αν αναλογιστούμε ότι κάθε ασημένιο τάλαντο αντιστοιχούσε σε 6.000 δηνάρια. Αυτά τα ποσά τα χρησιμοποιεί ο Κύριος στην παραβολική αυτή διήγηση για να δείξει τον πλούτο, τη γενναιοδωρία, αλλά και την εμπιστοσύνη του άρχοντα.

        Οι δυο πρώτοι υπηρέτες, μετά την αποδημία του κυρίου τους, έσπευσαν να επενδύσουν τα ποσά. Ο τρίτος υπηρέτης, αντί να ακολουθήσει το παράδειγμα των δυο άλλων, όπως θα ήταν το φυσιολογικό, ακολούθησε την δική του «οικονομική πολιτική». Έτσι, θάβει στη γη το τάλαντο με σκοπό να το διαφυλάξει. Μετά από καιρό επιστρέφει ο πλούσιος άρχοντας και ζητά να μάθει ποια ήταν η πορεία και το αποτέλεσμα των χρημάτων που έδωσε στους υπηρέτες. Μαθαίνοντας για την καλή πορεία των δυο πρώτων υπηρετών, τους επιβραβεύει. Για τον τρίτον όμως υπηρέτη τα πράγματα δεν ήταν και τόσο καλά. Πληροφορούμενος ο άρχοντας ότι, αντί να επενδύσει το τάλαντο, προτίμησε να το θάψει για να το παραδώσει ακέραιο, δυσαρεστήθηκε και τον χαρακτήρισε πονηρό και οκνό.

        Τα τάλαντα της σημερινής παραβολής, αγαπητοί μου, είναι τα χαρίσματα που ο Θεός κόσμησε τον άνθρωπο, τα οποία φυσικά και δεν χάνονται. Χάνεται όμως εκείνος που αρνείται να τα αξιοποιήσει. Έτσι μπορούμε συμπερασματικά να πούμε ότι η αξιοποίηση των ταλάντων της παραβολής δεν μπορεί να σχετίζεται με την αγωνιώδη τάση του ανθρώπου για επενδυτικότητα και παραγωγικότητα των κεφαλαίων του. Η αξιοποίηση των ταλάντων συνδέεται με την πραγματική συμπάθεια και ελεημοσύνη προς τον συνάνθρωπο. Αυτή η ουσιαστική προσφορά προς τον συνάνθρωπο επιτυγχάνεται όταν ο άνθρωπος αντιληφθεί ότι τα τάλαντα που καλείται να διαχειρισθεί ανήκουν στον Θεό και ότι κάποτε θα έρθει η ώρα που θα δώσει λόγο για τη διαχείρισή τους. Η μνήμη της δικαιοσύνης του Θεού και η σωστή επένδυση των χαρισμάτων σε έργα αγάπης θα μας οδηγήσει στο να ακούσουμε κάποτε κι εμείς τη φράση: «ευ δούλε αγαθέ και πιστέ! Επί ολίγα ής πιστός, επί πολλών σε καταστήσω είσελθε εις την χαρά του Κυρίου σου». Αμήν!