e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Πέμπτη 24 Μαΐου 2007

Μνημοσύνη φίλου ακριβού

[Τρία χρόνια συμπληρώθηκαν από τον θάνατο ενός αγαπητού μας συντοπίτη, του Γιώργη Καρυδάκη από το Σώχωρο του Σαρακινάδου.
Πώς πέρασαν κιόλας τρία χρόνια και βάλε… Η Λησμοσύνη όμως δεν κατάφερε -όπως συνήθως κάνει- να τον βάλει στην άκρη. Σε ώρες έκτακτες, σε στιγμές ανάδελφες καί σε ημέρες προβληματισμού ανοίγουμε το κρυφό κουτάκι της ψυχής μας και τότε, σαν άνεμος ευεργετικός, παρεμβαίνει στις σκέψεις μας ο Γιώργης με την Καλοσύνη, την Ευπρέπεια, την Κατανόηση, την ορθή του Κρίση. Έτσι, σαν ένα κεράκι ή λίγο μοσχολίβανο στο δίχρονο μνημόσυνό του, δημοσιεύουμε παρακάτω τον Επικήδειο, που ο Εφημέριός μας εκφώνησε την ημέρα της κηδείας του στον Ναό του Αγίου Νικολάου Σαρακινάδου, στις 4 Φεβρουαρίου του 2004].



ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ
ΣΤΟΝ ΓΕΩΡΓΙΟ ΚΑΡΥΔΑΚΗ
(1925-2004)

«Αλήθεια πώς επέρασε της νιότης σου η χαρά
και πότε μαραθήκανε της άνοιξής σου τ’ άνθη [...]»
Γ. Κ.
Ακόμη ένας πολυαγαπητός μας Φίλος βρίσκεται άπνους μπροστά μας και ήδη μεθίσταται «από των λυπηροτέρων επί τα χρηστότερα και θυμηδέστερα».Ο Γιώργος ο Καρυδάκης εισοδεύει στη Χώρα των Πολλών, κατακτά το χώρο πού του αναλογεί στην Αιωνιότητα και στην κοινοτική μας Μνημοσύνη. Διότι, αναμφίβολα υπήρξε καθ’ όλη τη μακρά ζωή του Άνθρωπος ειλικρίνειας, ευγένειας, ανεξικακίας. Άνθρωπος λεπταίσθητης συμπεριφοράς και πηγαίας ταπεινοφροσύνης, επειδή ακριβώς είχε διατρέξει πάλι και πάλι το επώδυνο εκείνο πηγαινέλα της εσώτατης (κι ανέκφραστης κάποτε) υπαρξιακής οδοιπορίας προς το Τέλειο, αποτυπωμένης έτσι κι αλλιώς στα αγνά πιστεύω και στην απλόχωρη καρδιά του, όπου, με τρόπο αξιοθαύμαστο και υποδειγματικό, χωρούσαν οι πάντες: Φίλοι, γνωστοί, ομοϊδεάτες ή όχι, άνθρωποι παντός καιρού, οι οποίοι επιζητούσαν σε κάθε περίπτωση την ευεργετική παρέα του, την ανυστερόβουλη γνώμη του, την οικοδομητική του σοφία.

Όντως, αγαπητοί!!! Ο Καρυδάκης υπήρξε ο Σοφός της ευρύτερης περιοχής μας καθ’ όλο το (όχι ακίνδυνο) δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα. Ως Γραμματέας μάλιστα του χωριού του συναναστρεφόταν κόσμο πολύ κάθε μέρα, με φιλικότατη πάντοτε διάθεση και καταδεκτικότητα, πνεύμα προσφοράς, φιλοξενίας και ανιδιοτέλειας. Ποτέ από καθέδρα δυνάμεως. Ποτέ του εκμεταλλευόμενος την αδυναμία ή την απλοϊκότητα τού συγχωριανού και συνομιλητή του. Σε τούτο τον βοήθησε τα μέγιστα η βαθιά και πλατιά του εγκυκλοπαιδική μόρφωση, διανθισμένη με πλούσιες καλλιτεχνικές ενασχολήσεις. Αυτοδίδακτος και φιλομαθέστατος, πάντα μ’ ένα βιβλίο στο χέρι και με πτήσεις υψηλές στο νου, κατόρθωσε ν’ αφομοιώσει σημαντικότατα κεφάλαια της παγκόσμιας Γνώσης, αλλά και της Αγωνίας υπέρ του Δικαίου, του Ωραίου, του Αυθεντικού. Από αυτά, λοιπόν, τα κοιτάσματα μπορούσε στο εξής ο καθένας να εξορύξει θησαυρούς Ποιότητας, Καλοσύνης και Αρετής. Όλα ετούτα τα προτερήματα μεταφυτεύτηκαν συν τω χρόνω επιδέξια στα μέλη της καλής του Οικογένειας, στην κυρα Μαρούλα και στα Παιδιά, άξιους βλαστούς της ολοκληρωμένης προσωπικότητας εκείνου.

«Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά», συνιστά ο ποιητικός λόγος. Και ο Γιώργος ο Καρυδάκης σήμερα, καθώς υπόκειται στην προσωπική του έξοδο από τα γήινα και θλιβερά, κάνει ταυτόχρονα «άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά» του. Διότι, η αγαθή του Μνήμη -είναι σίγουρο- δεν πρόκειται να καταλήξει στο χείλος του τάφου ή λίγο μετά. Τέτοιοι Άνθρωποι (με άλφα κεφαλαίο) δεν γεννιούνται κάθε μέρα. Θα συνεχίσει
να διδάσκει Ευθύτητα με τον κανόνα της σιωπής του,
να παρηγορεί με την διαρκώς παρούσα Απουσία του,
να γαληνεύει τα θορυβώδη της σύγχρονης ανεστιότητας με την εξόχως μεγαλόπρεπη απλότητά του,
να φρονηματίζει, εξάλλου, προς την ασφαλή οδό «υποθέσεων ψυχικών», που θάλεγε κι ο Σολωμός.

Σε ανάλογες περιπτώσεις αποχωρισμού προσφιλών μας προσώπων, οι ομιλητές μεγαλύνουν -συνήθως- τη φυσιογνωμία του μεταστάντος. Στην περίπτωση όμως του Καρυδάκη συμβαίνει το αντίθετο ακριβώς. Όλα τα υπερθετικά τού αρμόζουν. Εμείς εν συντομία και συνόψει λίγα μόνο φτωχικά φιόρα λόγου επιχειρήσαμε απ’ αυτή την ιερή θέση ν’ αποθέσουμε στη σορό του, διερμηνεύοντας -πιστεύουμε- τα αισθήματα της ομήγυρης, μαζί με κάποιους στίχους δικούς του, διότι ο Γιώργος υπήρξε (συν τοις άλλοις) ευαίσθητος και καλός Ποιητής, δεν θα μπορούσε άλλωστε να μην είναι:


«Εις τ’ ουρανού τα ύψη όταν θα φτάσεις,
στα διάπλατα και μακρινά η ψυχή σου,
τάχα, το βλέμμα σου θα στρέψεις να κοιτάξεις
εκειούς που επέρασες μαζί τους τη ζωή σου;

Α ναι! Εκεί ψηλά θα μας προσμένεις
μέχρι να 'ρθει ο καιρός ν’ αφήσουμε στο χώμα
ό,τι αποκτήσαμε με κόπο στη ζωή μας:
Αυτό το έρημο ταλαίπωρό μας σώμα».

Δεν υπάρχουν σχόλια: