γράφει από τη Μελβούρνη η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά
Οι σειρήνες που ήχησαν εκείνη την αποφράδα μέρα της 28ης του Οκτώβρη του 1940, με βρήκαν 10 μηνών μωρό κι αβάφτιστο. Οι εντολές από τον αείμνηστο Μητροπολίτη Χρυσόστομο, ρητές και ξεκάθαρες: "Έχουμε πόλεμο, βαφτίστε τα αβάφτιστα". Μες στην αναμπουμπούλα και τον πανικό που δημιουργήθηκε, έτρεχαν όλοι να βρουν παπά να βρουν κουμπάρο και τα απολύτως αναγκαία για την επείγουσα βάφτιση.
Στο χωριό μας, θα έπρεπε να είμαστε πολλά αβάφτιστα τότε γιατί έπεσε πολλή δουλειά... Πόσοι νουνοί και παπάδες να βρεθούν μέσα σ' ένα χωριό έτσι στα γρήγορα και πόσες κολυμπήθρες; Απ' ό,τι μου είπαν μεγαλώνοντας, μια και σαν όλα τα μωρά δεν μπορούσα να θυμηθώ τα βαφτίσια μου, κάποια από εμάς της εποχής εκείνης, είμαστε αεροβαφτισμένα κι άλλα κατσαρολοβαφτισμένα. Στη δεύτερη κατηγορία ανήκα κι εγώ. Ο «τίτλος» με ακολουθούσε για πολλά χρόνια. Νουνός μου ο αείμνηστος παπά Κουμπούρας, ο οποίος προσφέρθηκε να γίνει ανάδοχος σε πολλά από εμάς!
Δεν ξέρω φυσικά, πόσα από εμάς επιβιώσαμε όχι μόνο του πολέμου, αλλά κυρίως της φοβερής πείνας που ακολούθησε, αλλά προφανώς εγώ ήμουν από τα τυχερά αβάφτιστα, αφού κατόρθωσα να φτάσω στην ώριμη σημερινή ηλικία και να απολαύσω, παιδιά και εγγόνια!!! Όμως, η μικρή μου αδελφούλα, η Αντριάνα, που γεννήθηκε λίγο μετά από μένα, δεν τα κατάφερε. Δυστυχώς, λόγω κακουχιών όταν γεννήθηκε, η Μάνα προσβλήθηκε από επιλόχειο πυρετό και για μήνες βρισκόταν μεταξύ ζωής και θανάτου... Δύσκολα χρόνια... Φόβος, πείνα και δυστυχία παντού... Ποιον να πρωτοκοιτάξεις; Τη μάνα, που κειτόταν ανήμπορη και πολύ άρρωστη, την κατά ενάμισι χρόνο μεγαλύτερη αδελφή μου, εμένα ή το μωρό; Η μακαρίτισσα η Νόνα μου και οι θείες προσπαθούσαν να το κρατήσουν στη ζωή με χαμομήλια και αλιφασκιές... Τo έβαζε στο βυζί η Μάνα, που σπάραζε η καρδιά της να το ακούει να κλαίει γοερά από την πείνα, αλλά τι να βυζάξει από μια τόσο άρρωστη, σκελετωμένη γυναίκα που κι εκείνη υπέφερε από την ίδια πείνα; Με το ένα χέρι αγκάλιαζε εκείνο και με το άλλο την αδελφή μου κι εμένα και έκλαιγε από απελπισία, απόγνωση, οργή...
Το μωρό μας έκλαιγε μέρα-νύχτα. Ακούγοντας το, λουφάζαμε εμείς και δεν βγάζαμε άχνα για τη δική μας πείνα. Σφίγγαμε το στομάχι αμίλητες. Μπορεί να είμαστε μόνο τριών και ούτε πέντε χρονών, μα σε τέτοιες περιστάσεις ωριμάζεις αφάνταστα γρήγορα. Ο αείμνηστος παπάκης μου έκανε τα πάντα για να εξοικονομήσει μια μπουκιά ψωμί, μια χούφτα σταφίδες και να τα μοιράζει από λίγο στην αδελφή μου και σε μένα για να μην πεθάνουμε. Στο μωρό μας, όμως, τι να έδινε; Όσο περνούσαν οι μέρες όλο και πιο αδύναμο ακουγόταν το κλάμα της μικρής Αντριάνας..., μέχρι που σταμάτησε τελείως... "Λυτρώθηκε" είπαν όλοι... Πού να περισσέψουν δάκρυα κάτω από τέτοιες συνθήκες για ένα μωρό λίγων εβδομάδων που έφυγε, όταν καθημερινά πέθαιναν στους δρόμους οι άνθρωποι με τα στομάχια πρησμένα από την ασιτία;;; Καθένας έκλαιγε τον άνθρωπο του, έκλαιγε τον εαυτό του, σκεπτόμενος πως εκείνος θα είναι ο επόμενος που θα βρουν την άλλη, την παράλλη μέρα τουμπανιασμένο στο δρόμο...
Δεν πρέπει να ήμουν καλά-καλά τριών χρονών κι όμως αυτές είναι θύμησες αυθεντικές... Θυμάμαι, σαν να είναι τώρα, το μικρό της φέρετρο πάνω στο τραπέζι στο "πόρτεγο" στο σπίτι μας στο Μπανάτο, δίπλα από την εκκλησία... Για δεκαετίες ολόκληρες δεν μίλησα ποτέ γι' αυτό. Μ' έπνιγαν η ντροπή κι οι ενοχές που επέζησα εγώ κι όχι η μικρή Αντριάνα, με πονούσε αφάνταστα όσο μεγάλωνα ότι το μωρό μας πέθανε από την πείνα. Ποτέ δε βρήκα τη δύναμη να το συζητήσω με κανέναν, πολύ περισσότερο με τους γονείς μου. Ίσως ένιωθαν κι εκείνοι όπως εγώ και δεν ήθελα να τους πικραίνω. Σε κάποιο ταξίδι επιστροφής, δεν ξέρω πώς, αναφέραμε κουβέντα με μια ξαδέλφη μου για κείνα τα χρόνια. Τότε μίλησα για τη μικρή Αντριάνα... Δεν μπορούσε να δεχτεί πως ήταν δικές μου αναμνήσεις. Νόμιζε ότι απλά κάποτε θα άκουσα γι' αυτό το γεγονός κι ότι οι λεπτομέρειες που της ανάφερα ήταν αποκύημα της φαντασίας μου. Όμως, υπήρχε ακόμα θεία αγαπημένη, που θυμόταν, που έζησε από πρώτο χέρι και όταν με άκουσε να της περιγράφω ακόμα και τα γεγονότα εκείνης της μέρας, που γνώριζε πως κανείς ποτέ δεν μου είπε, απόρησε αλλά επιβεβαίωσε ότι όντως έτσι είχαν γίνει όλα...
Πέρασαν τα χρόνια, έληξε ο Πόλεμος και η Κατοχή, μαζί και η Πείνα. Ήλθαν καλύτερες μέρες για όλους μας. Πλούσια τα ελέη Σου... Το σύνδρομο της Κατοχής όμως δεν έχει αφήσει πολλούς της γενιάς μου... Όταν γεννήθηκαν τα παιδιά μου και μετά τα εγγόνια μου, η πρώτη μου ενδόμυχη ευχή ήταν να μην γνωρίσουν ποτέ πείνα...
Ίσως, αυτός να είναι και ο λόγος, που όταν έφτιαξαν τα πράγματα ο αείμνηστος παπάκης μου με κακόμαθε σε αφάνταστο βαθμό. Καμιά φορά φώναζε η παπαδιά "Μην την κακομαθαίνεις, δεν ξέρεις τι τής επιφυλάσσει η ζωή" κι εκείνος της απαντούσε, "Γυναίκα, μού έλεγε πεινάω η Σούλα μου και μου σπάραζε την ψυχή, γιατί δεν είχα τίποτα να της δώσω... Τώρα που -δόξα τω Θεώ- έχω, άσε να φάει ό,τι θέλει..., δεν πειράζει..."
Ίσως, αυτός είναι ο λόγος, που ακόμα και τώρα, όταν μαζευόμαστε παιδιά κι εγγόνια κάθε Κυριακή συνήθως, το τραπέζι είναι γεμάτο από όλα τα καλά. Και δεν μαγειρεύω ποτέ ένα ή δύο μόνο φαγητά. Τα παιδιά μου με πειράζουν: "Μάνα, το Λόχο θα ταΐσεις; Ποιος θα τα φάει όλα αυτά";
Ίσως, ίσως, προσπαθώ να ταΐσω τη μικρή Αντριάνα... Να γεμίσει το στομαχάκι της, να μην κλαίει πια... Όχι γιατί δεν έχει αντοχή να κλάψει άλλο, αλλά γιατί είναι χορτάτη και χαμογελαστή, σαν όλα τα καλοταϊσμένα μωρά...
Καλό μας Δεκέμβρη,
Με την αγάπη μου πάντα σε όλους,
δ.μ.τ.
13 σχόλια:
Συγκινητικό.
Ευχαριστούμε που το μοιράζεσθε μαζί μας!
Μαρία μου, είναι η πρώτη φορά που μιλάω γι αυτό...Να πω ότι...ήλθε το πλήρωμα του χρόνου; Μπορεί...
Πάντως, καλό είναινα μην ξεχνάμε, μόνο έτσι μπορούμε να εκτιμούμε το σήμερα όσο δύσκολο κι αν είναι.
Να είσαι καλά,
δ.μ.τ.
Καλή μας Διονυσία,
Πάλι κατάφερες να εξορύξεις ένα δάκρυ από την ψυχή μας!... Η γραφή σου, όχι μόνον αναμνηστική, αλλά και αναστατική παραθεωρημένων στιγμών και λυγμών! Σ' ευχαριστώ εκ μέρους όλων των αναγνωστών γι' αυτό!
Με την ευκαιρία, στα Δίπτυχα των αγαπημένων τεθνεώτων Γονέων σου, προσθέτω την Ανδριανούλα!
Χαίρε πάντοτε!
Ειλικρινά σ΄ ευχαριστώ αγαπητέ μου π.Παναγιώτη...Ήταν κάτι σαν εξομολόγιση για μένα...κάτι που μέχρι σήμερα δεν είχα ΠΟΤΕ συζητήσει ούτε με τ΄ αδέλφια μου...Θα μπορούσες να πεις ότι ήταν και λυτρωτικό, κάπως, για μένα να το μοιραστώ με τους καλούς μου φίλους-αναγνώστες...Ένας από τους σκελετούς που πολλοί από μας κουβαλάμε μέσα μας...Να είσαι καλά...και να μνημονεύεις και τη μικρή Αντριάνα...Σ΄ ευχαριστώ!
Twra pou o iereas mas einai epitymos fanarioths, as dosoume dikaio kai stous progenesterous iereis tou Vanatou...pote den 3ereis an tha prepei na metriashs thn trofh sou h/kai thn posothta ths logo asthenias, egefalikou epi paradhgmati. Isws na xaseis thn pelatia sou kai na anagasths na kleveis kosmhmata kai feretra plousiwn kyriwn gia na threpseis ta paidia sou kai na dwseis fakelaki gia mia thesh sto pyrosvestiko swma...oxi mono sthn Ellada alla kai se poio aneptigmenes xwres opws h Aystralia kai h Amerikh. ESW ETOIMOS!
Διονυσία με συγκίνησε το γραφτό σου ειλικρινά πολύ τρυφερό και συνάμα τραγικό!Θυμάσαι ακόμη αυτό τον χαμό που σφράγισε την ζωή σου,παρόλο είσουν μικρό παιδί! μπράβο και για την ευαισθησία που σε διακρίνει,και για τον τρόπο που την εξωτερίκευσες!
Αγαπητέ/ή Ανώνυμε,
γεγονός ότι διαφθορά υπήρξε, υπάρχει και θα εξακολουθεί να υπάρχειμσε όλες τις κοινωνίες, σε άλλες χώρες μικρότερη, σε άλλες μεγαλύτερη. Τα αίτια, πολλά, τα κυριότερα, ίσως, η απληστία των ανθρώπων και η ανάγκη για επιβίωση.
Να είσαι καλά,
δ.μ.τ.
Ειρήνη μου, αρχικά σε ευχαριστώ πολύ! Όμως, όπως και στον αγαπητό π.Π. αναφέρω, λίγο πολύ όλοι κουβαλάμε μέσα μας σκελετούς...κάποτε, πρέπει να βρίσκουμε το κουράγιο και το θάρρος να τους...βγάζουμε για να αεριστούν!!!
πολλά φιλιά,
δ.μ.τ.
Με συγκίνησε βαθιά το γραπτό σου Δυονισία!!!Θα επανέλθω!
Αγαπητή μου Διονυσία απομακρύνθηκα από τα blogs αρκετό καιρό. Τούτο γιατί στην Χαλκιδική γεννέτειρα του συζύγου μου από τον Μάϊο μέχρι σήμερα χτίζομε μία μονοκατοικία ,τώρα είμαστε προς την ολοκλήρωσή της. Πολλές ευθύνες και κούραση.Πάντα όμως σε σκέπτομαι ,κυρίως όταν μελετώ Ζακυνθινά κείμενα. Αναφερομένη τώρα στο πρόσφατο κείμενό σου, με συγκίνησε ς βαθύτατα γιατί άνοιξες με λεπτό νυστέρι παλιά χέουσα πληγή . Η λογοτεχνία έχει και θεραπευτικές ιδιότητες.Αισθάνεσαι λυτρωμένη και νοιώθειςτην προσφορά σου στην αγγελική ψυχούλα που χάθηκε , τηναδελφή σου.Το κείμενό σου είναι κοινωνικού χαρακτήρος αλλά και ψυχογράφημα.θερμά συγχαρητήρια καισου εύχομαι πάντα δημιουργίες.Με την αγάπη μου,Αννα Τσουκαλά Κουφού.
Καλή μου Ειρήνη,
...κι εσύ με συγκινείς με τις ευαισθησίες σου!
Πολλά ευχαριστώ!!!!
Καλές επιτυχίες σε όλα σου! Όλα όσα φτιάχνεις είναι καταπληκτικά!!!
Θαυμάζω την υπομονή κι επιμονή σου!
πολλά φιλιά,
δ.μ.τ.
Καλώς μου την κι ας άργησε!!!!
Η αλήθεια είναι, σε αποθύμησα, όμως, σκεφτόμουνα πως θα είσαι πολύ απασχολημένη για να μην περνάς από το περιοδικό μας. Καλορίζικο το σπιτάκι σας, με την υγειά σας να το χαιρόσαστε και να ζήσετε τις ωραιότερες εποχές της ζωής σας εκεί μέσα! Εόθε, να είναι πάντα γεμάτο χαρές και γέλια καια γάπη, πολλή αγάπη!!!
Σε φιλώ με αγάπη,
δ.μ.τ.
...και κύλησε ένα δάκρυ στην σκέψη κείνη η "γύμνια" να μείνει στη μνήμη!...μέσα στα όρια του εφιάλτη...να μην ξανάρθει!...Πολλά φιλιά πένα μου αγαπημένη!...φίλη μου όμορφη ευαίσθητη και τρυφερή!...Ελένη Φ.
Δημοσίευση σχολίου