e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

Ευσύνοπτο σημείωμα για την "Ιερατική Ποίηση" στο 10ο Φεστιβάλ Θρησκευτικής Μουσικής Πάτμου

Από την Ιδιωτική Οδό πληροφορούμαστε ότι την ερχόμενη Κυριακή το βράδυ "εν τη νήσω τη καλουμένη Πάτμω", στο πλαίσιο του 10ου Φεστιβάλ Θρησκευτικής Μουσικής και πριν παρουσιασθεί μελοποιημένη Ιερατική Ποίηση, όπως έχει ήδη προγραμματισθεί, θα ακουσθεί στα Αγγλικά (για τους ξενόγλωσσους θεατές της βραδιάς) ένα ευσύνοπτο κατατοπιστικό κείμενο του Παναγιώτη Ανδριόπουλου, το οποίο έχει ως εξής:


Mε τον όρο Ιερατική Ποίηση εννοούμε την ποίηση που γράφουν σήμερα κληρικοί της Ορθόδοξης Εκκλησίας (Αρχιερείς, ιερείς και μοναχοί).

Η ποίηση αυτή δεν είναι κατ' ανάγκην θρησκευτική. Περιέχει τόση θρησκευτικότητα όση και η ποίηση που γράφεται γενικά από τους ποιητές. Άρα πρόκειται για καθαρή ποίηση, υπαρξιακού κυρίως χαρακτήρα. Από την ποίηση αυτή είναι λογικό να μην απουσιάζει ο Θεός, αλλά Αυτός νοείται ως αέναη αναζήτηση και ως Ον που νοηματοδοτεί την ύπαρξη και όχι ως κάτι το δεδομένο και μαγικό.

Οι σπουδαιότεροι εκπρόσωποι της Ιερατικής Ποίησης, των οποίων ποιήματα – πονήματα θα ακούσουμε απόψε είναι οι: Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Στυλιανός, Μητροπολίτης Πέργης Ευάγγελος, Πρωτοπρεσβύτερος Παναγιώτης Καποδίστριας, Ιερομόναχος Συμεών Αγιορείτης ο Περουβιανός, Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Θερμός, Μοναχός Μωϋσής ο Αγιορείτης. Στην αποψινή εκδήλωση περιλαμβάνονται, επίσης, ένα ποίημα του μακαριστού Μητροπολίτου Κοζάνης Διονυσίου Ψαριανού και ένα νεανικό του Καθηγουμένου της Μονής Πάτμου και Πατριαρχικού Εξάρχου Αρχιμανδρίτου Αντίπα.

Οι περισσότεροι κληρικοί – ποιητές έχουν εκδώσει αρκετές ποιητικές συλλογές, κάποιοι έχουν βραβευτεί για την ποιήσή τους ακόμα και από την Ακαδημία Αθηνών (ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας), και γενικώς η απήχηση του ποιητικού έργου τους ολοένα και δυναμώνει.

Ποιήματα αυτών των ιερέων ποιητών μελοποιούνται στις μέρες μας για πρώτη φορά και απόψε τρία από αυτά θα ακουστούν σε πρώτη παγκόσμια εκτέλεση.

Η απαγγελία κάποιων ποιημάτων συνδυάζεται, για πρώτη φορά απόψε, με αποσπάσματα από κλασικά έργα μεγάλων συνθετών.

Η Ιερατική Ποίηση δικαιώνει απόλυτα, θα λέγαμε, τον στίχο του νομπελίστα ποιητή μας Οδυσσέα Ελύτη: “Όπου υπάρχει ποίηση, εκεί κι ο Θεός. Την ομορφιά εστιάζει”.

Αποκατάσταση του προσκυνηταρίου της Μικρής Παναγούλας


Ανάμεσα στα έργα τέχνης του ναού της Παναγούλας Μπανάτου, στα οποία υπήρξε εικαστική παρέμβαση αυτό τόν καιρό από τον έγκριτο καλλιτέχνη Διονύση Πάλμα, είναι και το αχιβαδοειδές προσκυνητάρι του εικονίσματος της παλαιάς Παναγούλας (λέγεται ότι είναι η εικόνα της Ευρέσεως, αν και τούτο ελέγχεται από πλευράς χρονολόγησής της), το οποίο παλαιόθεν κοσμεί τη γωνία του τέμπλου και του βορείου τοίχου του ναού.
Αφού έγιναν οι απαιτούμενες ξυλουργικές εργασίες από τους ξυλογλύπτες Αδελφούς Τσουκαλά, ο Διονύσης Πάλμας "έντυσε" το προσκυνητάρι με φύλλο χρυσού, σε συνδυασμό με το κλασικό κόκκινο χρώμα της ζακυνθινοπρεπούς Τέχνης. Βλ. ανωτέρω φωτογραφία.


Σε αυτή την δεύτερη φωτογραφία διαπιστώνει ο καθείς πώς ήταν το εν λόγω προσκυνητάρι μέχρι πρότινος. Σημειωτέον ότι το χρυσό που βλέπετε δεν πρόκειται περί παλαιού φύλλου χρυσού, το οποίο ασφαλώς θα μπορούσε να αποκατασταθεί, αλλά μπρουτζίνα καταστροφική, από την οποία -δυστυχέστατα- πάσχουν πολλά έργα τέχνης, τόσο στην Ενορία μας, όσο και σε όλη τη Ζάκυνθο, δεδομένου ότι κατά τις δεκαετίες του 1980 και 1990 υπήρξε κάποιος επιτήδειος "μάστορας", ο οποίος  παρενέβη σε πλείστα όσα ξυλόγλυπτα της Ζακύνθου συνθέτοντας ή ανασυνθέτοντάς τα προς ίδιον όφελος, βάφοντάς τα ύστερα με το απαίσιο χρυσαφίζον (κι εντέλει πρασινίζον) αυτό χρώμα... Το πλέον επίφοβο είναι ότι στην όλη του ασέλγεια επί του σώματος του ζακυνθινού πολιτισμού έμεινε ανενόχλητος τόσο από πλευράς εκκλησιαστικής όσο και από πλευράς αρχαιολογικής αρχής... Ο Θεός ας τον συγχωρήσει και αναπαύσει.