e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

Σκέψεις για την παραίτηση του Μητροπολίτη Ζακύνθου Χρυσοστόμου του Β΄

Ηλεκτρολόγος Μηχανικός Τ.Ε., MSc Περιβαλλοντικών Σπουδών, Θεολόγος
28 Αυγούστου 2011

Ήμουν εκτός Αθηνών για ολιγοήμερες διακοπές όταν πληροφορήθηκα την επισημοποίηση της παραίτησης του Μητροπολίτη Ζακύνθου Χρυσοστόμου του Β΄. Ένα συναίσθημα χαρμολύπης με πλημμύρισε… και εξακολουθεί να είναι τόσο έντονο… τόσο έντονο που θέλω να αποτυπώσω τις σκέψεις μου…

Χαρά, ανείπωτη χαρά, γιατί για μια ακόμη φορά ο επίσκοπος αυτός δείχνει έμπρακτα τη σημασία της λέξης “εντιμότητα”, της λέξης “ανδρισμός”, της λέξης “μπέσα”… ουδέποτε ήταν από τους ανθρώπους του “είπα-ξείπα”… πάντα ευθύς και άμεσος. Τιμώντας τον θεσμό του επισκόπου όχι απλά με φιέστες και πανηγύρια αλλά με την ύψιστη πράξη της αποχώρησης, της ταπείνωσης. Ο Χρυσόστομος Συνετός αντρίκια προχωρεί στην αποχώρησή του από τον θρόνο της Ζακύνθου πριν καταντήσει γηραιό “ανδρείκελο” που εκμεταλλεύονται το γήρας του συγγενείς και συνεργάτες (και όλοι μας γνωρίζουμε πάμπολλα τέτοια παραδείγματα… επίσκοποι υπέργηροι μη δυνάμενοι όχι απλά διοικήσουν αλλά ούτε να ιερουργήσουν (!) κρατούνταν, κρατούνται και θα κρατώνται στους θρόνους τους αγόμενοι και φερόμενοι από πρωτοσύγκελλους, συγγενείς κλπ). Και η Εκκλησία της Ελλάδας, τις δύσκολες αυτές στιγμές που βάλλεται από παντού (εκ των έσω και εκ των έξω) έχει ανάγκη από άνδρες επισκόπους, όχι απλά ανδροπρεπείς. Ο Χρυσόστομος Συνετός ουδέποτε έπαιξε τον ρόλο της μαριονέττας, πώς θα μπορούσε άλλωστε να τον παίξει αυτό τον ρόλο όταν “ανδρώθηκε” και “αναστήθηκε” ιερατικά και φυσικά πλάι σε αναστήματα επισκόπων όπως ο μακαριστός Σεραφείμ, ο μακαριστός Αργολίδος Χρυσόστομος, ο μακαριστός πρ. Πατρών Νικόδημος κ.α. Κι όπως ο τελευταίος έφυγε “άρχοντας” από την ενεργό δράση, έτσι φεύγει τώρα “άρχοντας” και ο Ζακύνθου Χρυσόστομος. Χαίρομαι λοιπόν γιατί η εκκλησία μας ακόμα και σε αυτές τις δύσκολες ημέρες έχει “άρχοντες” επισκόπους! 

Ποιος μπορεί να ξεχάσει την ευθύτητα με την οποία διαφωνούσε με τον μακαριστό αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, και ποιος μπορεί να ξεχάσει το άπειρο ήθος που επέδειξε κατά την διάρκεια ασθενείας του τελευταίου. Όταν κάποιοι, ακόμα και πνευματικά παιδιά του Χριστοδούλου, δοκίμαζαν πώς θα είναι η “φήμη” τους ως νέοι αρχιεπίσκοποι, ο Χρυσόστομος Συνετός, από τα βαθειά νερά του Ιονίου συμπαρίστατο έμπρακτα στον θνήσκοντα αρχιεπίσκοπο.

Κάποτε είχα ακούσει μία έκφραση: “τα γελοία από τα μεγαλεία ολίγον απέχουσιν”. Οι εκκλησιαστικοί μας ταγοί (βλ. επίσκοποι), μη παραιτούμενοι όταν πρέπει, καταντούν από “μεγάλοι” “γελοίοι”… και δεν υπάρχει τίποτα πιο άσχημο από την γελοιοποίηση του επισκοπικού θεσμού. Στηριζόμενοι σε δικανικές διατάξεις του κανονικού δικαίου δεν μπορούν ούτε να προφέρουν την λέξη “παραίτηση”. Ο Χρυσόστομος Συνετός, τιμώντας για μια ακόμα φορά το όνομα αυτού του οποίου φέρει (Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος) δεν φοβάται ούτε την παραίτηση, ούτε την “αυτοεξορία”… Τι πάει να πει ο επίσκοπος είναι ισόβιος; η μεγαλύτερη ένδειξη ισοβιότητας του επισκόπου δεν είναι απλά η παραμονή του σε έναν επισκοπικό θρόνο, αλλά η ισόβια αγάπη του ποιμνίου του. Είναι θλιβερότερο να είναι κάποιοι “ισοβίως” καθισμένοι στο θρόνο τους αλλά παραλλήλως να είναι απόντες από τη σκέψη και τη συνείδηση του ποιμνίου τους.

Ο επίσκοπος που φοβάται να παραιτηθεί μοιάζει με αυτόν που δεν έχει παιδιά ή έχει κακοαναθρεμμένα παιδιά. Γιατί αυτός που έχει σωστά αναθρεμμένα παιδιά δε φοβάται ούτε τα γηρατειά ούτε τίποτε…. Τα παιδιά που μεγάλωσαν σωστά στέκονται δίπλα στους γονείς τους ακόμα και μετά την “συνταξιοδότησή τους”. Ο Ζακύνθου Χρυσόστομος όμως όλα αυτά τα χρόνια, ειδικά αυτά της επισκοπείας του στη Ζάκυνθο, μεγάλωσε τόσο σωστά τα πνευματικά του παιδιά που η απομάκρυνσή του από τον θρόνο της Ζακύνθου δεν θα συνεπάγεται την “απομόνωσή” του. Θα ήταν άλλωστε αφελές να πιστέψει κανείς ότι το έργο που έχει παραχθεί όλα αυτά τα χρόνια θα μπορούσε να ανακοπεί απλά με μια αποχώρηση. Το νερό μπήκε στο αυλάκι… τον καιρό που κάποιοι προσπαθούσαν και προσπαθούν να “μεταφέρουν” το μήνυμα του Ευαγγελίου με χρήματα του έλληνα φορολογούμενου, κάποιοι άλλοι δημιούργησαν διαδικτυακή τηλεόραση στη Ζάκυνθο…

Θα με ρωτήσει κάποιος: “καλά, δεν λυπάσαι που φεύγει ο Ζακύνθου;” Βεβαίως και λυπάμαι… είναι φυσικό επακόλουθο της ανθρώπινης φύσης. Και οι Κωνσταντινουπολίτες λυπούνταν όταν έφευγε για εξορία ο Ιωάννης ο Α΄ ο Χρυσόστομος. Όταν υπάρχει κάτι ωραίο, είναι άσχημο να μην υπάρχει “φυσικά” για πάντα. Η λύπη όμως που έχω είναι ελάχιστη, κι αυτό γιατί αναλογίζομαι ότι τη στιγμή αυτή, ιδιαίτερα με την πράξη του αυτή, ο Ζακύνθου Χρυσόστομος αποτελεί το μεγαλύτερο “κεφάλαιο” της Εκκλησίας της Ελλάδος. Κεφάλαιο που διαμορφώθηκε όπως προανέφερα από αξίους επισκόπους, ιδιαίτερα παραγωγικό μετά το 1994 όταν και “επενδύθηκε” στη Ζάκυνθο, και κυριολεκτικά αποτελεί “χρυσό” στους δύσκολους καιρούς που ζούμε.

Εύχομαι ο Θεός να του χαρίζει όσο περισσότερα χρόνια γίνεται πάνω στη γη… άλλωστε ο Χρυσόστομος γνωρίζει πολύ καλύτερα από οποιονδήποτε πώς να διαχειρίζεται το χρόνο του προς δόξαν Θεού. Και αυτό θα αποδειχθεί στην πράξη από το ξημέρωμα της 2ας Σεπτεμβρίου 2011…

Η ξεχασμένη βαλίτσα

Γράφει η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά από τη Μελβούρνη

Αλήθεια, έχετε παρατηρήσει τι και πόσα συσσωρεύουμε μέσα στο σπίτι μας, έπιπλα, ρουχισμό, μικρο/μεγάλες συσκευές και ό,τι άλλο βάλει νους ανθρώπου; Το άσχημο είναι ότι ούτε κι εμείς οι ίδιοι ξέρουμε τι έχουμε, το διαπιστώνουμε, μόνο, όταν ή μετακομίζουμε ή για κάποιο λόγο, χρειαστούμε κάτι, που δεν χρησιμοποιούμε σε καθημερινή βάση, ώστε να το έχουμε πρόχειρο, ψάχνουμε, ανακατεύουμε και κάποτε βρίσκουμε αυτό που θέλουμε. Κατά την διάρκεια αυτής της διαδικασίας ερχόμαστε αντιμέτωποι με αντικείμενα ή ρούχα, που ούτε καν θυμόμαστε πως υπήρχαν! Στεκόμαστε για λίγο απορημένοι και κοιτάζουμε αυτό τον... θησαυρό και άλλοτε απορούμε, τι στην ευχή τα φυλάμε όλα αυτά, άλλοτε πάλι μάς πιάνει η νοσταλγία, γιατί όλα κάτι μας θυμίζουν, όλα ξαναζωντανεύουν κάποια όμορφη περασμένη στιγμή της ζωής μας, και τότε, ανάλογα με την ψυχική μας διάθεση, ή που θα ταξιδέψουμε πίσω στο μακρινό χθες, ξαναζώντας πρόσωπα και γεγονότα ή -αν δεν υπάρχει χρόνος- υποσχόμαστε στον εαυτό μας ότι, με την πρώτη ευκαιρία αύριο κιόλας, θα κάνουμε εκκαθάριση ώστε να απαλλαγούμε από τα περιττά για να μπορούμε να χαιρόμαστε, ενίοτε, αυτά που, ίσως, σημάδεψαν και τη ζωή μας. Λογικά, ό,τι δεν χρησιμοποιήσαμε για τρία-τ'εσσερα χρόνια, σημαίνει πως δεν το χρειαζόμαστε πια, οπότε αδίκως πιάνει τον τόπο.

Όπως αποφορτίζουμε τον χώρο που μας περιβάλλει, καλό είναι να προσπαθούμε να κάνουμε εκκαθάριση και στο... μυαλό, όσο περίεργο κι αν φαίνεται αυτό. Αναλογιστήκατε ποτέ πόσα και πόσα κουβαλάμε στον εγκέφαλο και στην ψυχή, που μας βαραίνουν, μας φορτίζουν και πολλές φορές μας γεμίζουν άγχος και θλίψη; Μήπως από καιρό σε καιρό πρέπει να κάνουμε, λοιπόν, το ίδιο και με τον εσωτερικό και πνευματικό μας κόσμο αποφορτίζοντας τον από τα περιττά, πολλές φορές, φορτία που κουβαλάει;

Εντάξει, αυτό το αφήνω στη κρίση τη δική σας. Στην ουσία, αλλού θέλω να ταξιδέψουμε μαζί σήμερα... Ελάτε μαζί μου σ' ένα ταξίδι νοσταλγίας.

Σε μια τέτοια στιγμή που έψαχνα για κάτι, φιλοτιμήθηκα ν' απαλλαγώ από κάμποσα μη απαραίτητα πια, για μένα, που ίσως να ήταν χρησιμότατα σε κάποιον άλλον. Αφού γέμισα κάμποσες μεγάλες σακούλες με πολλά και διάφορα, για να τα πάω στα ειδικά κέντρα συγκέντρωσης, ώστε να μοιραστούν σε λιγότερο τυχερούς, σταμάτησα να πάρω ανάσα, όταν το μάτι πήρε μαζί με πολλά άλλα που είχαν μείνει ακόμα, και μια μικρή παλιά βαλίτσα...

Δεν θέλει πολύ για να πάρει δρόμο το μυαλό, να σε ξεστρατίσει και να σε ταξιδέψει εκεί που, ίσως, και να μην ήθελες, γιατί ξέρεις πως πονάει. Αργά πια. Η βαλίτσα στέκονταν μπροστά μου κοιτάζοντάς με επιτιμητικά. Φαντασία μου; Μπορεί. Αφού τίναξα την πολλή σκόνη και τη σκούπισα, κάθισα κάτω και με κόπο και συγκίνηση την άνοιξα χωρίς αμέσως να θυμηθώ τι είχα φυλάξει εκεί... Τα μάτια βούρκωσαν. Δεκάδες εκατοντάδες φάκελα ξεχύθηκαν από μέσα, άσπρα και μπλε, παλιά αεροπορικά, που μόνο αεροπορικά δεν έρχονταν τότε, με σφραγίδες και γραμματόσημα ελληνικά. Κάποια κιτρινισμένα, άλλα ανέπαφα, λες και σήμερα τα έβαλα εκεί. Χρειάστηκε πολλή δύναμη και κουράγιο για να τ' ανοίξω. Τα περισσότερα από τον αγαπημένο γραφικό χαρακτήρα της μάνας, του πατέρα, των αδελφών... Εύκολα τα ξεχώριζα από ποιον ήταν. Άλλα χρειάστηκε να γυρίσω να δω τον αποστολέα. Πόσες θύμησες, πόσες μαρτυρίες ολόκληρης ζωής, πόσος πόνος ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια του χωρισμού, πόσες προσπάθειες εκατέρωθεν ώστε να είναι αισιόδοξα, πάντα με καλά κι ευχάριστα νέα... Πολυαγαπημένο μου παιδί... Αγαπημένη μου Σούλα..., (Σούλα με έλεγαν δικοί και φίλοι), Σε φιλώ με πολλή αγάπη ο αδελφός σου, η αδελφή σου, η θεία σου η Μαρούλα, η Διονυσία, η Γιουστίνα... η ξαδέλφη σου... η φίλη σου...

Πολλά τα γράμματα, πολλή η αγάπη, η φροντίδα, το γνοιάσιμο, η στήριξη σε μένα, που βρισκόμουν μόνη εδώ με το σύζυγο και τα παιδιά, μακριά τους, μακριά απ' όλους τους αγαπημένους, μακριά από το αγαπημένο νησί... Και τα γράμματα πηγαινοέρχονταν κάθε βδομάδα, έτσι είχαμε συμφωνήσει με τη μάνα. Κάθε Τετάρτη και Σάββατο γράφαμε η μια στην άλλη, η μάνα ήταν και η μόνη που ήταν τόσο τακτική. Μα δεν έχω παράπονο, τυχερή στάθηκα με τόσους αγαπημένους πίσω στο νησί, να με σκέφτονται και να μπαίνουν στον κόπο να μου γράφουν... Εκείνα τα χρόνια, τα υπερατλαντικά τηλεφωνήματα στοίχιζαν μια περιουσία, άσε που δεν υπήρχαν πολλά σπίτια με τηλέφωνο, μόνο μέσω Κέντρου κατόπιν πρόσκλησης για συνδιάλεξη από την προηγούμενη μέρα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε κι αυτό μόνο σε περίπτωση μεγάλης ανάγκης. Άπειρες φορές κόρες και γιοι έμαθαν για τον θάνατο του γονιού τους μέσω γράμματος, που πολλές φορές έκανε τρεις και τέσσερις εβδομάδες να έλθει.

Στο ταξίδι μου αυτό, μέσω της βαλίτσας, στάθηκα με ιδιαίτερη συγκίνηση σε γράμματα από πολύ αγαπημένες θείες, που τότε ζούσαν μόνιμα στο Μπανάτο. Με κάποιο, εγωιστικό ας πούμε τρόπο, το έπαιρνα ως δεδομένο ότι θα λάβω γράμμα από γονείς κι αδέλφια, μα χαιρόμουν πολύ όταν λάβαινα γράμμα από τις πολύ αγαπημένες μου θείες από το Μπανάτο: Τη Μαρούλα, την Διονυσία, τη Γιουστίνα. Και να σκεφτείτε, από τις τρεις καμιά δεν ήταν θεία εξ αίματος, όλες είχαν παντρευτεί αδέλφια των γονιών μου, μα η αγάπη που μας ένωνε και μας ενώνει ακόμα ήταν ανώτερη από κάθε δεσμό αίματος! Με τις δύο, τη Μαρούλα που μένει μόνιμα στην Αθήνα και τη Γιουστίνα που ζει στο Μπανάτο τον περισσότερο καιρό, κρατάμε ακόμα πολύ στενή επικοινωνία. Δυστυχώς, λόγω συνθηκών υγείας της Διονυσίας, δεν μπορώ πια να επικοινωνώ άμεσα, αλλά μέσω ξαδέλφων. Τις προάλλες η πολύ αγαπημένη μου θεία Μαρούλα μού έστειλε ένα πολύ τρυφερό γράμμα, γεμάτο αγάπη και νοσταλγία για τα χρόνια που έφυγαν... Το κρατώ σα Φυλακτό σε συρτάρι του γραφείου μου.

Η θεία η Μαρούλα, αλλά και οι άλλες θείες μου, και η μαμά μου, δεν μου έστειλαν ποτέ γράμμα, που να μην έχει μέσα κι ένα φυλλαράκι από τα λουλούδια της αυλής, μια γαζία, ένα μπουγαρίνι, λίγο βασιλικό μπανατιώτικο!... Πολύ πικράθηκα κι εγώ και η θεία Μαρούλα, όταν την πληροφόρησα πως το γλυκό και τρυφερό της γράμμα πρόσφατα, δυστυχώς ήλθε ανοιχτό αφού στον έλεγχο διαπίστωσαν πως υπήρχε μέσα κάτι φυτικό, αυστηρώς απαγορευμένο από τους εδώ νόμους, και όχι μόνο το αφαίρεσαν, αλλά μου εσώκλεισαν αυστηρή προειδοποίηση ότι, αν επαναληφθεί κάτι τέτοιο, θα τιμωρηθώ πολύ αυστηρά με μεγάλο πρόστιμο.

Το χτύπημα του τηλεφώνου με γύρισε πίσω στην πραγματικότητα... Με μεγάλη δυσκολία κατάφερα ν' απομακρυνθώ από την ξεχασμένη βαλίτσα. Την πήρα με μεγάλη προσοχή και την μετέφερα σ' ένα ντουλάπι του γραφείου μου. Συχνά κάνουμε παρέα εκεί οι δυο μας, μαζί με όλους τους αγαπημένους, πολλοί από τους οποίους -δυστυχώς- δεν βρίσκονται πια εδώ...

Καλοί μου φίλοι, σας ευχαριστώ για την όμορφη συντροφιά, που μου κρατήσατε σε αυτό το νοσταλγικό ταξίδι.
Με την αγάπη μου πάντα,
δ.μ.τ.

Δημιουργία Ομάδας Φιλίας της Βουλής των Ελλήνων με το Κοινοβούλιο της Μοζαμβίκης




Χθες στην Αθήνα συνεστήθη 35μελής Ομάδα Φιλίας του Ελληνικού Κοινοβουλίου με το Κοινοβούλιο της Μοζαμβίκης. Μεταξύ των Βουλευτών βρέθηκε προσκεκλημένος ο Επίσκοπος Μοζαμβίκης κ. Ιωάννης, ο οποίος παρουσίασε την επικρατούσα κατάσταση στην μεγάλη αυτή χώρα, από πλευράς γεωγραφικής, ιστορικής, πολιτικής, θρησκευτικής και δη ορθόδοξης.

Πρόκειται για μια σημαντική κίνηση προσέγγισης των δύο λαών, με συνδετικό κρίκο τον Ορθόδοξο Επίσκοπο, ο οποίος χαίρει εκτιμήσεως τόσον από τους Έλληνες Βουλευτές όλων των παρατάξεων (σημειωτέον μετέχει ενεργά στην Διακοινοβουλευτική Συνάντηση Ορθοδοξίας), όσον από τα κυβερνητικά στελέχη της αφρικανικής χώρας, όπου διακονεί, εκφράζοντας την Ορθόδοξη Εκκλησία και μάλιστα το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας.

Ο κ. Ιωάννης μετέφερε στην Επιτροπή τις ευχές κι ευλογίες του Μακαριωτάτου Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ. κ. Θεοδώρου Β΄, υπό την έγνοια του οποίου τελούν όλες οι κινήσεις του Επισκόπου Μοζαμβίκης.