Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ
Υπέροχος άρχοντας του λόγου και, συνάμα, αφιερωμένος θεράποντας του Λόγου ο Μητροπολίτης Κορωνείας κ. Παντελεήμων, ο και Καθρεπτίδης. Μερικές από τις σπουδαιότερες ομιλίες του στον Καθεδρικό Ναό των Αθηνών βρίσκονται τώρα εναποτυπωμένες στο βιβλίο του, με τίτλο "Ψήγματα", το οποίο κυκλοφορήθηκε το 2011, από τις εκδόσεις Αρμός, με 248 σελίδες. Ο Πανιερώτατος συγγραφέας είχε την καλότητα να μάς το αποστείλει με θερμή αφιέρωση και γι' αυτό τον ευχαριστούμε de profundis.
Το παρόν κείμενό μας γράφεται όχι ως επέχον την θέση κριτικής, αλλά απλής παρουσίασης ενός καλαίσθητου πονήματος, το οποίο έχει -θεωρούμε- τα προσόντα να συμβάλει θετικότατα στην πνευματική ολοκληρία του κάθε ενδιαφερόμενου αναγνώστη. Και τούτο, επειδή τα περιεχόμενα κείμενα προέρχονται από την οξυδερκή σκέψη ενός από τους σπουδαιότερους εκκλησιαστικούς ρήτορες του καιρού μας, ο οποίος έχει αφομοιώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τόσο την Αγία Γραφή, όσο και την Ιερά Παράδοση, προσφέροντας τώρα την πολύχρονη πείρα του στους νεότερους ως άρτο αληθινής ζωής. Σε καιρό και τόπο μάλιστα πολυειδών προβλημάτων ψυχικών - κοινωνικών - εθνικών, η στροφή στον έσω άνθρωπο και η προσπάθεια κάθαρσής του από τους ρύπους της Αστοχίας αποτελεί την καλύτερη απάντηση στην περιρρέουσα δυσοσμία.
Αλιεύουμε και αντιγράφουμε ένα μικρό / τυχαίο απόσπασμα, ώστε να κατανοήσουν οι αναγνώστες μας περί τίνος πρόκειται:
«[...] Όταν ο άνθρωπος είναι μολυσμένος στην ψυχή από τον ρύπο της συνειδήσεως, τότε είναι τυφλός για την ομορφιά της δημιουργίας, για το φως της αλήθειας, για τη λάμψη του αγαθού, για τη θέρμη της αγάπης, για την ακτινοβολία του αγίου. Δηλαδή τυφλός για τον Θεό.
Γι' αυτό ας διερωτηθούμε: εμείς με το βλέμμα μας τοποθετούμεθα σωστά μέσα στον κόσμο; Είναι το βλέμμα μας ένα βλέμμα αγάπης; Μάς ανάγει στον Θεό;
Ξέρω, βέβαια, ότι και το βλέμμα του πιστού κουράζεται όταν διαρκώς πέφτει σ' αυτόν τον κόσμο με όλη την αταξία, το μίσος, την αδικία, την παραγνώριση, την αποξένωση, τον πόνο, την πικρία, την δαιμονική διάσπαση. Και τότε διερωτώμεθα: Πού είναι ο Θεός; Και γίνεται το βλέμμα μας ανίκανο να ατενίσει το εκτυφλωτικό φως του Θεού. Σε τέτοιες στιγμές ας κλείνουμε τα μάτια του σώματος. Και μπορεί να συμβεί και σε μάς να σταθεί μπροστά μας η εικόνα εκείνου, που μάς κοιτάζει μ' ένα βλέμμα γεμάτο βάθος, θεϊκή δύναμη και αγάπη. Σε μια τέτοια στιγμή αναφωνεί ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος: "Τη του προσώπου σου αχράντω αίγλη τα ασθενή μου περιήστραψας όμματα" (Sources Chrétiennes, 113, 340). [...]» (σελ. 54 εξ.).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου