e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

Για μια γυναίκα...

Γράφει η ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ-ΤΣΟΥΚΑΛΑ


Πόσες φορές, αλήθεια, δεν έχουμε ακούσει όλοι πως, για μια γυναίκα σκοτώθηκαν ή από μια γυναίκα έγιναν όλα, γιατί αυτή τον ξεμυάλισε(!), αυτή του ρίχτηκε(!), αυτή μπήκε ανάμεσα στ’ αδέλφια / αντρόγυνο(!) και άλλα παρόμοια. Ποτέ δεν φταίει ο άνδρας! Αν έτσι έχουν τα πράγματα, μήπως τότε πρέπει, ίσως, να δεχτούμε πως ο άνδρας είναι τόσο αγαθός, χωρίς νοημοσύνη και κρίση, επιπόλαιος, ανεύθυνος, χωρίς αίσθημα τιμής, περηφάνιας, χωρίς ηθική, χωρίς επίγνωση των συνεπειών των πράξεων του ώστε αφήνεται έρμαιο στην πρώτη γυναίκα που, έστω, θα τον προκαλέσει μην υπολογίζοντας κανέναν και τίποτα;
Προσωπικά, αρνούμαι να το δεχτώ αυτό. Στην πλειοψηφία τους οι άνδρες, όπως και οι γυναίκες, είναι όντα με νοημοσύνη, με αίσθημα ευθύνης και σοβαρότητας, με υψηλό το συναίσθημα τιμής και αναγνωρίζουν τις υποχρεώσεις τους έναντι της οικογένειας αλλά και της κοινωνίας δεν παρασύρονται σε καταστάσεις που μόνο καταστροφή και όλεθρο θα προκαλέσουν. Ταυτόχρονα, όμως, αμφότερα τα φύλα,  έχουν αδυναμίες και ατέλειες και πολλές φορές παίρνουν λανθασμένες αποφάσεις, πέφτοντας σε σφάλματα με πολύ δυσμενείς συνέπειες τυφλωμένοι ίσως από κάποιο πάθος.
Μολονότι μπορεί και να σας χάλασα τη διάθεση με τα δυο τελευταία κείμενα περί εγκλημάτων τιμής, ας μου επιτραπεί να ολοκληρώσω αυτή την, ας πούμε, σειρά, με ένα ακόμα έγκλημα τιμής, αυτό της μοιχείας!
Να διευκρινίσω εξ αρχής ότι δεν συνηγορώ υπέρ της μοιχείας, απεναντίας, αλλά από παιδί ακόμα που ήμουν, χωρίς να έχω πλήρη συνείδηση τού τι γινόταν και γιατί, με ενοχλούσε πολύ, όταν άκουγα τι υπέστη η τάδε ή η δείνα που απάτησε τον άνδρα της και με τι... κοσμητικά επίθετα τη στόλιζαν! Με ενοχλούσε πολύ, που δεν βρισκόταν κανείς μα κανείς να την υπερασπιστεί, να την λυπηθεί ή ακόμα να βρει μια, έστω και μικρή, δικαιολογία.
Δεν είμαι εγώ εκείνη που θα γίνω κριτής σε καμιά περίπτωση. Δεν μπορώ να παραβλέψω όμως ότι, για αιώνες ολόκληρους, για σφάλμα στο οποίο υποπίπτουν δύο, ο πέλεκυς πέφτει μόνο στον ένα κι αυτός ο ένας ήταν και είναι πάντα η γυναίκα, ΠΟΤΕ ο άνδρας!
Αυτή τη στιγμή, σε φυλακή του Σουδάν, κρατείται αλυσοδεμένη νέα γυναίκα ούτε 20 χρονών με το μωρό της, κάτω από άθλιες συνθήκες και με τον κίνδυνο να πεθάνει από τον βάρβαρο και ατιμωτικό θάνατο του λιθοβολισμού! Το έγκλημα της; Κατηγορήθηκε για μοιχεία, μοιχεία η οποία δεν αποδείχθηκε. Έγινε μεν δίκη, στην οποία, όμως, η ίδια δεν καταλάβαινε γρι απ’ ό,τι λέχθηκε, αφού δεν μιλούσε τη γλώσσα και φυσικά δεν υπήρχε Διερμηνέας, ίσως γιατί το δικαστήριο το θεώρησε περιττό, αφού είχε ήδη αποφασίσει για την έκβαση της υπόθεσης, οπότε δε χρειαζόταν να καταλαβαίνει ή να έχει τη δυνατότητα να εξηγήσει η ίδια τι έγινε!... Κατά πόσον είναι ένοχη ή όχι, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι, όχι μόνον η κατηγορία μπορεί να είναι κατασκευασμένη, αλλά, επί πλέον, ότι μπορεί να βιάστηκε κι όχι να απάτησε το σύζυγο, αφού σε πολλές υποανάπτυκτες χώρες, ακόμα και μικρά κορίτσια να βιαστούν, θεωρούνται υπεύθυνα για το βιασμό και τιμωρούνται με τον πιο σκληρό τρόπο. Για ν’ αποδειχθεί σε δικαστήριο ότι ήταν βιασμός, θα πρέπει να πιστοποιηθεί από άνδρες που ήταν... αυτόπτες μάρτυρες στο βιασμό!  Νομίζω τα σχόλια είναι περιττά!
Σήμερα, 30 Ιουνίου 2012, διάβασα σε εφημερίδα της Μελβούρνης για ένα 14χρονο κοριτσάκι στην Ιορδανία, που το απήγαγε ένας 19χρονος, το πήγε σε μια πρόχειρη σκηνή που είχε κι εκεί το βίαζε για τρεις μέρες και νύχτες! Εντελώς συμπτωματικά οι αρχές βρήκαν τη μικρή. Θέλετε τη συνέχεια; Την ανάγκασαν να παντρευτεί το βιαστή της, για να μην πάει εκείνος φυλακή! Με το γάμο, όχι μόνο απαλλάσσεται πάσης κατηγορίας ο βιαστής, αλλά επί πλέον και με την άδεια του Νόμου πλέον μπορεί άνετα να συνεχίσει, όχι μόνο να την κακοποιεί, αλλά και να την εκμεταλλεύεται με κάθε τρόπο αφού αυτός ο γάμος ήταν αναγκαστικός για να μείνει ατιμώρητος για το έγκλημα του κι όχι γιατί την επέλεξε για σύζυγο! Η μικρή λόγω ηλικίας αλλά και συνθηκών φυσικά, βρέθηκε παγιδευμένη και αναγκάστηκε να υπακούσει, άλλωστε γνώριζε πως, αν δεν δεχτεί αυτό το γάμο, θα πάει από τα χέρια της οικογένειας της, αφού θα την σκότωναν για να... ξεπλύνουν την τιμή της φαμελιάς!
Στην πατρίδα μας δεν φτάνουμε, φυσικά, στο λιθοβολισμό και σε τέτοιου είδους αναγκαστικούς γάμους. Αν σκαλίσουμε τη μνήμη, όμως, θα βρούμε πολλά περιστατικά, ναι και στο χωριό μας. (Λόγω της λεπτότητας του θέματος δεν μου επιτρέπεται να γίνω πιο σαφής και ν’ αναφερθώ σε πραγματικά γεγονότα που θυμάμαι πολύ καθαρά). Περιστατικά  όπου η γυναίκα πλήρωσε πανάκριβα το ότι απάτησε τον σύζυγο. Όλη η κατακραυγή έπεφτε επάνω της, καμιά επιείκεια για τη γυναίκα, καμιά δικαιολογία! Πολλές φορές η οργή του συζύγου, που ξεσπούσε επάνω της, ήταν τόσο άγρια, που, ακόμα και αν δεν την σκότωνε, οι τραυματισμοί που της προκαλούσε κατέληγαν σε αναπηρίες που κουβαλούσε μια ζωή, καθιστώντας την ανίκανη, όχι μόνο να εργαστεί, ώστε να βγάλει το ψωμί της, αφού πετιόταν στο δρόμο, αλλά ακόμα και να αυτοεξυπηρετηθεί, με αποτέλεσμα να ζει με πολλή ταπείνωση και σε άθλιες συνθήκες, ζητιάνα ή πόρνη, στην καλύτερη περίπτωση δούλα μακριά από τον τόπο της αφού ακόμα και η οικογένεια της την ξέγραφε και δεν είχε στήριγμα ή βοήθεια από πουθενά!
 Σε πολύ ελάχιστες περιπτώσεις, ναι για το χωριό μας μιλώ, αυτός με τον οποίο μαζί απάτησαν το σύζυγο αναγνώριζε κι αναλάμβανε τις ευθύνες του κι έπαιρνε  μακριά από εκεί τη γυναίκα, γιατί δεν τους χωρούσε πια ο τόπος  κι άρχιζαν καινούρια ζωή. Τις περισσότερες, αν όχι όλες, τις φορές, όταν ξεσπούσε το σκάνδαλο, εκείνος έφευγε μακριά, εγκαταλείποντας τη γυναίκα, που ο ίδιος παρέσυρε σε αυτή την περιπέτεια στο έλεος της, γνωρίζοντας τι την περίμενε, άρχιζε καινούρια ζωή και... περασμένα ξεχασμένα! Και η γυναίκα εκεί που ήταν κυρά κι αφέντρα, με τον άνδρα της, τα παιδιά της, συγγενείς και φίλους, το σπιτικό της, την άνεση της, ξαφνικά βρισκόταν στο δρόμο ολομόναχη, ατιμασμένη, ντροπιασμένη! Όσο για τον εραστή, μα... άντρας είναι αυτός! Τι φταίει;
Το κακό δεν σταματούσε εκεί όμως. Αθώα θύματα στην όλη υπόθεση τα παιδιά που συνήθως υπήρχαν. Από τη μια στιγμή στην άλλη, βρίσκονταν χωρίς την αγάπη και τη φροντίδα της μάνας, μ’ ένα οργισμένο και δυστυχισμένο πατέρα, που, μη έχοντας πολλές επιλογές, παντρευόταν συνήθως κάποια που προφανώς δεν περίμενε κάτι καλύτερο στη ζωή της και δεχόταν να αναλάβει τέτοιες και τόσες ευθύνες. Τα παιδιά, καθώς και η οικογένεια της... ατιμασμένης γυναίκας, είχαν ν’ αντιμετωπίσουν και την κατακραυγή της κοινωνίας, που δεν τους άφηνε να... ξεχάσουν τι παλιογυναίκα βγήκε η κόρη τους ή η μάνα των παιδιών και τα παιδιά, δυστυχώς, τα ακολουθούσε και σε μεγάλη ηλικία η ρετσινιά πως ήταν παιδιά μιας... π@@@@@ας! Αν δε υπήρχαν κορίτσια, τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα, γιατί είχαν ήδη το στίγμα της ανήθικης μάνας και ίσως της μοιάζει, οπότε, ακόμα και οι πιθανότητές της για καλή αποκατάσταση, ήταν πολύ μικρές!
Και... το έτερο ήμισυ της μοιχείας; Μα, αστειάκια λέμε τώρα; Εκείνος, μακριά από τον τόπο του σκανδάλου, έχει ίσως ήδη ξαναφτιάξει τη ζωή του, αδιάφορος για την καταστροφή και τις συνέπειές της, για τα οποία ευθύνεται εξ ίσου με τη γυναίκα, καταστροφικές συνέπειες, όχι μόνο για τη γυναίκα, που ίσως κάποτε της έδινε χίλιους όρκους αγάπης και αφοσίωσης, αλλά  και για τόσα άλλα  αθώα άτομα!
Με αυτές τις σκέψεις σας αφήνω, υποσχόμενη ν’ αλλάξουμε σελίδα και να μιλάμε για πιο ευχάριστα ίσως θέματα!
Με την αγάπη μου πάντα,
δ.μ.τ.

Ο Επίσκοπος Μοζαμβίκης στην 19η σύναξη της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας / 19th Annual Interparliamentary Assembly on Orthodoxy

Prague / Πράγα 26-29 Ιουνίου 2012
«Προκλήσεις δημοκρατίας σε περιόδους παγκόσμιας οικονομικής κρίσης»



















Η φετινή Γενική Συνέλευση με το συγκεκριμένο θέμα, αποτελεί την συνέχεια και την ολοκλήρωση κατ έναν τρόπο μιας  συζήτησης πάνω στο ζήτημα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, που διεξάγεται στα πλαίσια της Δ.Σ.Ο. Συζήτηση η οποία ξεκίνησε τον Μάιο του 2009 με την διοργάνωση συνεδρίου στην Ελλάδα με θέμα: «Η Ορθόδοξη κοινότητα σε δοκιμασία από την παγκόσμια οικονομική κρίση».
Στην συνέχεια το ίδιο έτος στο Βελιγράδι, η Γενική Συνέλευση είχε σαν κεντρικό της θέμα: «Η παγκόσμια οικονομική κρίση και οι επιπτώσεις της στην κοινωνική – πνευματική – πολιτιστική παράδοση της Ευρώπης. Ο ρόλος της Ορθοδοξίας», ενώ το μεθεπόμενο έτος το 2011 στο Παρίσι, το κεντρικό θέμα ήταν: «Οι θρησκευτικές αξίες στον κόσμο της οικονομικής κρίσης».
Μιας συζήτησης η οποία κατ έναν τρόπο μας προσέδωσε ερεθίσματα και μας οδήγησε σε ουσιαστικές προτάσεις χρήσιμες για κάθε κοινοβουλευτικό γυναίκα ή άντρα και για κάθε πολίτη ο οποίος ασχολείται με τα σύγχρονα φαινόμενα της πολιτικής.
Το φετινό θέμα δεν έρχεται μόνο ως φυσική εννοιολογική συνέχεια των προηγουμένων θεμάτων, αλλά επιλέγεται και ως φυσική απόληξη του πλούσιου προβληματισμού που αναπτύχθηκε και που μέσα από αυτόν αναδείχθηκαν ερωτήματα που έχουν να κάνουν με την ίδια την υπόσταση της δημοκρατίας και της κοινοβουλευτικής ηθικής και πρακτικής.
Έτσι και ενώ διάφορες αναλύσεις βλέπουν το φως της δημοσιότητας και αναφέρονται στα αίτια που προκάλεσαν την οικονομική κρίση, ενώ διάφορες προτάσεις κατατίθενται και συζητούνται και αναφέρονται στον τρόπο υπέρβασής της, παράλληλα διαπιστώνεται ότι κατά την περίοδο αυτή, ανεδείχθησαν εξωθεσμικά κέντρα λήψης αποφάσεων διαχείρισης της κρίσης.
Η κρίση συνεχίζεται και φέτος ένα μεγάλο μέρος του κόσμου και ιδιαίτερα των οικονομικά αδυνάτων βιώνει με ένταση. Τις πολιτικές διαδικασίες οι οποίες λαμβάνουν χώρα την περίοδο της οικονομικής κρίσης, στο όνομα μάλιστα της υπέρβασής της, χαρακτηρίζει το έλλειμμα δημοκρατικών σταθερών.
Έτσι, το ψήφισμα στο οποίο κατέληξε η Γ.Σ. της Δ.Σ.Ο το 2009 αναφέρει:
«…Οι οικονομικές πολιτικές των χωρών σχεδιάζονται, επιβάλλονται και υλοποιούνται από εξωθεσμικά κέντρα της οικονομίας και της παραοικονομίας
Είναι αναγκαίο σήμερα, ίσως όσο ποτέ, και αποκτά ιδιαίτερη αξία στην εποχή μας να επαναβεβαιώσουμε τον ρόλο του κράτους, οριοθετώντας τον, με βάση τα ανθρώπινα δικαιώματα και την υποχρέωσή του να διασφαλίζει την ανθρώπινη ελευθερία, σε σχέση με τις βλέψεις ομάδων και συμφερόντων που επιδιώκουν να χειραγωγήσουν τον άνθρωπο
Σήμερα είναι αναγκαίο, όσο ποτέ άλλοτε, ο πολιτικός κόσμος να ανταποκριθεί στην κλήση να κατανοήσει την ανάγκη της ριζικής ανατροπής αυτού του τοπίου, προκειμένου η έννοια της Δημοκρατίας αλλά και της χρηστής Πολιτείας να επανέλθει στο προσκήνιο των πολιτικών πραγμάτων.
Τα κοινοβούλια, θεσμικά όργανα της Δημοκρατίας, πρέπει με πολιτικά κριτήρια και μόνο να λαμβάνουν αποφάσεις υπέρ του συμφέροντος των πολλών, προστατεύοντας τους αδύναμους.
Ο κάθε εκπρόσωπος του λαού καλείται να κατανοήσει την ανάγκη ανάληψης των αναγκαίων πρωτοβουλιών που θα ανατρέψουν την παρούσα κατάσταση, επαναφέροντας την πολιτική στο προσκήνιο των πραγμάτων…».
Στο ίδιο θέμα το ψήφισμα της Συνέλευσης των Παρισίων επίσης αναφέρει:
«…Εδώ και πολύ καιρό οι πολύμορφες χρηματοδοτικές αγορές ενίσχυσαν παραγωγικές δραστηριότητες, συμβάλλοντας στην οικονομική ανάπτυξη. Η ολοένα και μεγαλύτερη, όμως, κινητικότητα της παγκόσμιας αγοράς κεφαλαίων, χωρίς τη σύνδεση με την πραγματική βάση της οικονομίας, οδήγησε στα αποτελέσματα που βιώνουμε στις μέρες μας. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τη βαθμιαία απώλεια της ικανότητας των κρατών να κατευθύνουν την εθνική χρηματοοικονομική τους δυναμική, οδήγησαν τη διεθνή οικονομία σε βαθειά κρίση…».
Η φετινή λοιπόν Γενική Συνέλευση καλείται να προσεγγίσει σε βάθος ζητήματα τα οποία καταγράφηκαν και αναφέρθηκαν σε παλαιότερες εκδηλώσεις της Δ.Σ.Ο.
Παρακάμπτοντας την κάθε περιπτωσιολογία, θα πρέπει η συζήτηση να προχωρήσει στο κέντρο του προβλήματος και να αναδείξει παθογένειες του συστήματος, προτείνοντας παράλληλα και λύσεις.

Παρατηρείται έλλειμμα δημοκρατίας στα εντεταλμένα όργανα λήψης αποφάσεων για την διαχείριση της οικονομικής κρίσης;
Έχει περιέλθει πολιτική εξουσία σε εξωθεσμικά κέντρα λήψης αποφάσεων για οικονομικά ζητήματα που αφορούν την ανθρωπότητα? Αν ναι μια τέτοια πρακτική σε ποιους τομείς καταγράφεται και πως αυτή πιστοποιείται;
Το δημοκρατικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα είναι σε θέση να αναπτύξει τα απαραίτητα αντανακλαστικά ώστε να λαμβάνει γρήγορες αποφάσεις ανταποκρινόμενο στις απαιτήσεις των αγορών;
Απαιτείται περαιτέρω θεσμική θωράκιση (π.χ. αυξημένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία ή διενέργεια δημοψηφισμάτων) αποφάσεων που λαμβάνονται και οι οποίες επηρεάζουν κατά τρόπο άμεσο και καταλυτικό την ζωή των πολιτών;
Ποιοι άλλοι τρόποι θωράκισης της Δημοκρατίας και της κοινοβουλευτικής ηθικής διαφαίνονται ως πιθανοί προκειμένου να προστατευθούν οι πολίτες από τις αυθαιρεσίες των αγορών;
Σε μια διαδικασία αποκατάστασης της λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών στα πλαίσια της «αγοράς» και σε μια προσπάθεια κοινωνικού ελέγχου των πρακτικών των αγορών, πιο ρόλο μπορούν να έχουν οι πνευματικοί – πολιτισμικοί θεσμοί της Δημοκρατίας;
Προκειμένου ένα νέο οικονομικό - χρηματιστηριακό προϊόν, δημιούργημα των τεχνολογικών επιτευγμάτων του καιρού μας, να εισέλθει στην οικονομική αρένα  και πιθανόν να επηρεάσει τις ζωές εκατομμυρίων πολιτών, επιφέροντας παράλληλα ιλιγγιώδη κέρδη στους διαχειριστές αυτού του προϊόντος, είναι σκόπιμο να θεσμοθετηθούν διαδικασίες «πιστοποίησης χρηστής χρήσης και πρακτικής», του εν λόγω  προϊόντος;