e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Πέμπτη 15 Αυγούστου 2013

Ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχη στη Μονή Παναγίας Σουμελά (Τραπεζούς, 15 Αυγούστου 2013)



Πατέρες, δελφοί καί ελογημένα τέκνα ν Κυρί,
γαπημένοι που γς Πόντιοι,

«Ξυπν κι᾿ γερογούμενος, τόν ρθρο του σημαίνει
καί μουρμουρίζοντας σιγά, στήν κκλησιά πηγαίνει,
τήν για Εκόνα τς Κυρς σκυφτά νά προσκυνήσει.
Κι᾿ κε πού τέντων παπς τά χείλη νά φιλήσει
το κάστηκε πώς λειπε –παράδοξη στορία-
π᾿ τό θρονί της τό χρυσό Δέσποινα Μαρία...
τρομαξ΄ καλόγερος... Στήν πλάκα γονατίζει,
χτυπ τό μέτωπο στή γ, παρακαλε, δακρύζει...
Μέ μις στράφτ᾿ κκλησιά κι᾿ ασθάνετ να χέρι
που τόν νασήκωνε... Μοσχοβολάει τ᾿ γέρι...
Τά μάτια του νοιξ᾿ παπς...Στό κάτασπρό του γένι
τό δάκρυ του σταζε βροχή. Κοιτάζει...καθισμένη
στό Θρόνο βλέπει τήν Κυρά, πού το χαμογελοσε
καί τό Παιδί πού χαίρετο καί πού τόν ελογοσε.
-Σέ ποιό καλύβι γνώριστο, σέ ποιά καρδιά θλιμμένη
νά πέρασες τή νύχτα Σου, Κυρά Φανερωμένη;», 

θά τραγουδοσε καί θά μνοσε μαζί μέ λους μας σήμερα δ, σήν Σουμελν τήν Παναΐαν, Λευκαδίτης ποιητής ριστοτέλης Βαλαωρίτης.

Μεγαλύνει, λοιπόν, ψυχή μας τόν Κύριον μέ πολλήν εγνωμοσύνην, διότι διά τετάρτην φοράν μς ξιώνει νά συναχθμεν πανταχόθεν τς οκουμένης, πως τότε κ τν τς οκουμένης περάτων, ν νεφέλαις, ο γιοι πόστολοι, διά νά ποδώσωμεν τήν φειλετικήν τιμήν ες τήν πάναγνον Μητέρα το μμανουήλ, ες τόν γιασμένον τοτον τόπον τς περιπύστου ερς Ατοκρατορικς Πατριαρχικς καί Σταυροπηγιακς Μονς το ρους Μελ, το συμβόλου τς βαθείας πίστεως τν ρθοδόξων Ποντίων. 

«Φς σ᾿ μμάτια μας», λοιπόν! 

μως, τί τό διαίτερον χει τόπος ατός, φο το Κυρίου πσα γ καί τό πλήρωμα ατς, καί μάλιστα μετά πό μίαν κατονταετίαν περίπου σιωπς;

Τό διαίτερον εναι τι Χάρις το Θεο χει γιάσει τόν χρον τοτον διά τς σκήσεως καί τς χαρισματικς κτινοβολίας τν γίων, ο ποοι ζησαν καί λάτρευσαν ες ατόν τόν Κύριον καί τήν Θεοτόκον πό τν μερν τν νθέων Σωφρονίου καί Βαρνάβα τν δρυτν μέχρι το Φεβρουαρίου το 1923, πότε καί ναγκάσθησαν νά γκαταλείψουν τόν ερόν βράχον ο τελευταοι Σουμελιται μοναχοί. 

Τό ρος τοτο το Σουμελ, τό ποον πί αἰῶνας φιλοξένησε τό μέχρι σήμερον διασωθέν ερόν καί θαυματουργόν Εκόνισμα τς Παναγίας μας, καί γιάσθη καί χαριτώθη πό ατήν, ποτελε, διά σύμπασαν τήν κκλησίαν καί τό Γένος τν Ρωμαίων, διαχρονικόν σύμβολον καί προσκύνημα, ες τό ποον μέτρητα πλήθη μακαρίων προγόνων μας κατέθεσαν τά δάκρυα, τούς στεναγμούς, τά προβλήματα, τάς εχαριστίας καί τούς μυχιαιτάτους πόθους των. 

Βεβαίως δέν χομεν σήμερον, πως θά εχόμασταν, συνεχ τήν δ νθρωπίνην παρουσίαν, μίαν ζωντανήν δηλαδή μοναστικήν δελφότητα, πως πρίν πό να αἰῶνα. Ζον μως ν χερσί Κυρίου α ψυχαί τν πολυπληθν Σουμελιωτν γίων πατέρων, α ποαι οράτως συνεχίζουν, μέχρι τς συντελείας τν αώνων, τήν έναον λατρευτικήν δοξολογίαν των μετά τν γγελικν χορν, καί το πλήθους τν γίων καί τν Μαρτύρων το Πόντου καί λης τς κκλησίας, καί μετά πάντων μν, ο ποοι σήμερα λατρεύουμε δ τόν Θεόν τν πατέρων μας ν νί στόματι καί μι καρδί

πέρ πάντα, μως, ζ καί νεργε δ Κυρία το Τόπου τούτου, πέραγνος καί κεχαριτωμένη Θεομήτωρ, ποία πέλεξεν ς κατοικητήριόν της ατόν τόν  πελώριον κατακόρυφον βράχον, τό ελογημένον τοτο ρος, καί τό κατέστησε μυστικόν κπον καί θαυμαστόν περίβολόν της, πως καί τό γιον ρος το κλεινο θωνος.

Δέσποινα Παναγία, «θρονιασμένη ες τήν καρδιάν μας»,  πηγάζει πολυτρόπως, οράτως καί μυστικς, λλ᾿ μως καί πραγματικς, τάς χάριτάς της καί νεργε τάς θαυματουργίας της ες τούς πρός ατήν καταφεύγοντας ν πίστει.

δελφοί καί Πατέρες καί φίλτατα τέκνα πανταχο τς δεσποτείας Κυρίου ρθόδοξοι Χριστιανοί,

«Πάσχα ερόν μν σήμερον ναδέδεικται». Ατό τό καλοκαιρινό Πάσχα, Κοίμησις τς Θεοτόκου. Καί εναι ντως π ά σ χ α.  Εναι ν ά σ τ α σ ι ς. Μετέστη πρός τήν Ζωήν, Μήτηρ τς Ζως, κατά σάρκα Μήτηρ το ναστάντος Κυρίου. Καί ντί λύπης διά τήν κοίμησίν της, τά πάντα πεπλήρωται χαρς καί φωτός καί ναστάσεως.

Διαχρονικς σπαζόμεθα λλήλους ες τάς συναναστροφάς μας μέ τόν χαροποιόν χαιρετισμόν «Χαίρετε». Τόν διον χαιρετισμόν πηύθυνε καί ρχάγγελος Γαβριήλ ταν πεκάλυψεν ες τήν γνήν Παρθένον τό εαγγέλιον τς χαρς λέγων πρός ατήν «Χαρε, Κεχαριτωμένη». Καί Υός της, ναστάς Κύριος, μφανισθείς ες τάς Μυροφόρους μετά τήν νάστασίν Του, πηύθυνε πρός ατάς καί τόν κόσμον μίαν λέξιν, να β ί ω μ α, τό «Χαίρετε» καί τό «Ερήνη». Ερήνη πάρχει φ᾿ σον πάρχει χαρά. Καί χαράν χομεν ταν εμεθα κανοποιημένοι μέ τά «δρα» το Θεο, καί δέν ζητομε συνεχς. Χαρά καί ερήνη, ερήνη καί χαρά, βιώματα καί καταστάσεις λληλένδετοι καί λληλοσυμπληρούμεναι καί λληλοπεριχωρούμεναι.

Εναι, λοιπόν, λα τά γεγονότα τς κκλησιαστικς μας ζως πρόξενα μόνον χ α ρ ς. Κάθε νθρωπος εναι κεκλημένος νά μετάσχ ες τήν χ α ρ ά ν ατήν, γινόμενος μέλος τς ορανίου βασιλείας. Θάνατος οκέτι κυριεύει.

Ες τήν ε κ ό ν α  τς σημερινς ορτς τς Κοιμήσεως εκονίζεται Παναγία, περιστοιχιζομένη πό τν θείων ποστόλων, καί το Υο της παραλαμβάνοντος τήν ψυχήν της. «Σήν κορφήν κάθεται Χριστός, Παναγιά σή ρίζαν, σ κρας κάθουν ο γγελοι, σά φύλλα ο Προφητάδες». Καί πως φυσική μητέρα μας προσπαθε νά κπληρώσ κάθε πιθυμίαν το παιδιού της, τσι καί Παναγία πό κε, πό τούς ορανούς, κπληρώνει πσαν καλήν πιθυμίαν μας.

διαιτέρως ταν ατή πιθυμία μας καί ατή προσευχή μας τς πευθύνεται πως σήμερα πό τόν γαπημένον της ατόν τόπον, πό δ πού ερισκόμεθα μεταξύ ούρανο καί γς, πό τά βοσκοτόπια τς Μονς Σουμελ, μέσα πό τά δάση τς μαυροπεύκης καί τς ζαλέας τς ποντικς, τίς κρανιές καί τά ροδόδενδρα καί τά χλοερά λιβάδια το Πόντου πού περιγράφει τόσο μορφα Μαριάννα Κορομηλ: ταν ναπέμπωνται ο προσευχές μας μέσα ες τό θρόϊσμα τν φύλλων καί τόν παφλασμόν τν δάτων πού ρέουν νύκτα καί μέραν, χειμνα-καλοκαίρι, δ ες τάς παρυφάς το ρους Μελ, ες τόν Πυξίτην, τό ποτάμι τς Παναγίας, τό Χρυσοπόταμο, τό Altındere.        

«ν πρεσβείαις κοίμητος Θεοτόκος καί ν προστασίαις μετάθετος λπίς» μας, Σουμελιώτισσα, κοιμηθεσα καί μεταστσα ες τήν Ζωήν Παναΐα, εχόμεθα νά δίδ ες λους τούς φυλάσσοντας θ ε ρ μ ά ς  π ύ λ α ς, ατήν τήν χ α ρ ά ν  καί τήν ερήνην το Υο της.

Παναγία μ ε τ έ σ τ η πρός τήν Ζωήν!
Καί πρεσβεύει καί μεσιτεύει καί κετεύει καί παρακαλε τόν Υόν Της πέρ μν.

Καί δεται παντο καί πάντοτε νικητήριος π α ι ά ν  τς Σοφίας, τς Δυνάμεως καί τς Ερήνης το Θεο, τό  Χριστός νέστη!
Καί ες τό ρος Μελ, ο «προσδοκντες νάστασιν» κεκοιμημένοι τς ερς ατς γς, νώνυμοι καί πώνυμοι, γνωστοί καί γνωστοι, καί μαζί τους τά σύμπαντα, ντηχον καί παντον: ληθς νέστη!
Μήτηρ τς Ζως πρεσβεύει καί νικ διά τς μητρικς γάπης καί στοργς της

ς μιμηθομε κατά τό νθρωπίνως δυνατόν τό παράδειγμά της καί τήν Εκόνα της, παραδιδούσης τό πνεμα ες τόν Κύριον καί Θεόν της, διά νά ερωμεν χάριν καί λεος ταν θά συναντηθομε ες τήν οράνιον Γαλιλαίαν καί θά δομε τό Πρόσωπον το προσωπολήπτου Κυρίου, «καθώς στι» δίκαιος καί ληθινός καί κρίνων καί γαπν καί σώζων.
Εθε λοι νά ξιωθμεν ατς τς μοναδικς χ α ρ ς  «ν τ Χώρ τν ζώντων».

Μέχρι τότε, πευθύνουμε ες τήν Παναγίαν, σήμερα καί πάντοτε, μέ να στόμα καί μία καρδιά, τήν «Μυστική Παράκλησι» το Μεσολογγίτου ποιητο Κωστ Παλαμ:

«Δέσποινα,
κανένα φόρεμα τή γύμνια μου
δέ φθάνει νά σκεπάσει,
...
Πρόστρεξε, Μυροφόρα,
μονάχα σένα πίστεψα,
καί λάτρεψα μονάχα σένα,
πό τά πρωτινά γλυκοχαράματα 
κι᾿ ς τώρα στά αματοστάλαχτα
μις ργισμένης δύσης.
...
Δέσποινα, στήριξέ με σύ 
καί μή μ φήσεις.......». μήν.

Δεν υπάρχουν σχόλια: