Επαναφορά στην πραγματικότητα της ταπείνωσης [Εικόνες Μοζαμβίκης, 3ο μέρος]

  ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ  

Γράφει ο π. ΔΑΝΙΗΛ ΜΠΙΑΖΗΣ, από τη Μοζαμβίκη, ειδικά για το Νυχθημερόν / Φωτογραφίες του ίδιου

Αγαπητοί φίλοι και φίλες του Νυχθημερόν,

σας χαιρετώ και πάλι από την ωκεανοφίλητη χώρα του Ινδικού ωκεανού, την γεμάτη τροπικά λουλούδια και ρουμάνια (Κ. Παλαμάς) σαματατζίδικη Μοζαμβίκη!

Παρήλθαν, ήδη, αρκετές ημέρες από την εδώ έλευσή μου και έχω την εντύπωση ότι έχω κατακλυσθεί εσωτερικά από εικόνες μοναδικές και ανεπανάληπτες, οι οποίες χαράχθηκαν βαθιά μέσα στο νου και την καρδιά μου. Εικόνες, που ενώ άπειρες φορές τις είχα δει… τηλεοπτικά, εν τούτοις δεν είχα διανοηθεί ότι μπορούσα να τις έβλεπα και πραγματικά. Εικόνες από την ίδιο πλανήτη, αλλά από έναν άλλο κόσμο, διαφορετικό από τον σικέ τον δικό μου. Σας εξομολογούμαι, ότι η δυσπραγία των στιγμών που εδώ ζεις, θέλεις δεν θέλεις, σε κάνουν πιο ψυχικά ευμάλακτο.

Αποπειράθηκα να ξαμοληθώ «ξεκαπέλωτος» στα στενοσόκακα των φτωχογειτονιών, τάχα για να ξεμουδιάσω. Φτάνοντας, αντικρίζω -σαν αγιορείτικες σκήτες- ξυλόσπιτα, καλαμόσπιτα ή τσίγκινες κατασκευές (που σε καμία περίπτωση δεν τις ονομάζεις σπίτια), χωρίς ίχνος οπτοπλινθοδομής, με τεράστιες σε έκταση αλάνες γεμάτες συκόμουρα, έξω από τις οποίες καλαμοκάνες εξαϋλωμένες γυναίκες, που από μικρές στην παντρειά, ήδη βαστάζουν πανόδετα βρέφη παραμάσχαλα. Φορούν ρούχα φολκλόρ πάντοτε μανταρισμένα, σαμπό πέδιλα, αλλά ταυτόχρονα παράξενα κομψές και ντελικάτες, να δουλεύουν έως τη βύθιση του ήλιου, για τον επιούσιο. Κάθε σπίτι και παζάρι. Ένας πάγκος με οπώδη και σαρκερά οπωρικά λογής-λογής, καλαθούνες γεμάτες καλαμποκένια ψωμιά και καλαμπόκια μικροκαμωμένα, μπανάνες μοσχοβολούσες και ποικίλοι κόκκοι καρπών προς φύτευση, όλα αυτά κάτω από μία χορτο-οροφή ασύμμετρα στημένη από φύλλα κοκκοφοίνικα και από κάτω, σχεδόν πάντοτε, η μάνα-κυρά του σπιτιού στη δούλεψη για τη ζήση της φαμελιάς.

Οι δε θαλασσομάχοι ηλιοψημένοι άνδρες, μέσα στις πλόιμες ψαρόβαρκές τους, με τις μηχανές στο ρελαντί, τραβούν το ξάρτι, καλάρουν τα πανιά της βάρκας τους και κάνουν αμητό των ψαριών και των μύτιλων. Και για το σπίτι και για την πώληση. Και τα παιδιά; Είτε στα χωράφια κτηνοτρόφοι, είτε ναυτόπαιδα, είτε σε κάποιο υποτυπώδες κτήριο, να «παίζουν» τα σκολιαρούδια.

Βρίσκω την τόλμη και κάνω ντου μεσ’ στο σπίτι. Όλος ο χώρος ενιαίος. Μήτε δωμάτια προσωπικά, μήτε μπάνια… πορσελάνινα σουηδικά! Στο κέντρο του σπιτιού ακριβώς και στο ψηλότερο σημείο ένας ξυλοστάτης, που κρατά την οροφή, στην μια γωνιά ξυλόστρωτα «κρεβάτια» και, στην άλλη, ένα τσουκάλι πάνω στην φουφού, γεμάτο πολυσπόρια. Και απ’ έξω ανυπόδητα κουτσούβελα, άλλα να τρέχουν ένθεν κακείθεν και, άλλα, να τραγουδούν φούγκα, σαν κελάηδημα πουλιών, τα ντόπια άσματα. Αυτό είναι όλο…  Σοκ και δέος!

Κι όταν ζητώ την πληροφόρηση από τον συνοδό μου, περί της εσωτερικής πολιτικής σκηνής και το τι αυτή πράττει για την καλυτέρευση του λαού, λαμβάνω (ψιθυριστά) την απόκριση ότι η κυβέρνια της χώρας διαρκώς συνεδριάζει αναζητώντας λύσεις (sic) στο παρλαμέντο της πρωτεύουσας, παίζοντας τους… ντοτόρους και φλομιάζοντας τη μάζα με πλασέμπο όνειρα. Κι ο λαός κοιμάται τον νήδυμον. Με επιτυχία, καθώς φαίνεται.

Ο πυρρόχρους ήλιος ξεκινά να σκύβει αργά-αργά και να χάνεται στα λασπόνερα του Ινδικού. Πέρασαν, ήδη, τρεις ώρες από το ξεπόρτισμά μου. Η σημερινή μέρα ήταν ένα κολάζ εικόνων, που έσεισαν τη λογική μου. Ένα σμάρι από λογής-λογής λογισμούς με κατακλύζουν. Καιρός για επιστροφή. «Εδόθη μοι σκόλωψ τη σαρκί, […] ίνα μη υπεραίρωμαι»…