e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014

Η Ζερβοκουτάλα

Γράφει η ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ-ΤΣΟΥΚΑΛΑ από τη Μελβούρνη

Χαριτωμένο κοριτσάκι η Αγγελικούλα, πανέξυπνο και πάντα με το χαμόγελο! Ήταν δεν ήταν τεσσάρων χρονών, όταν την έστελνε η Μαμά της να πάει στη Γιαγιά, όχι πολύ μακριά, στην Απάνου Μερία έμενε η Αγγελικούλα, στην Κάτω Μερία η Γιαγιά. Της φορούσε μιαν ωραία ψάθα η μαμά της με ένα μεγάλο φιόγκο στα σγουρά, μακριά καστανόχρυσα μαλλιά και της έδινε ένα καλαθάκι να κρατάει στο χέρι, που είχε μέσα μικροφιλέματα για τους ηλικιωμένους γονείς της.
Έπρεπε να διασχίσει τον κεντρικό δρόμο του χωριού, όπου είχε ένα-δυο μαγαζιά, πάντα γεμάτα άνδρες,  κοντά  στην εκκλησία της Παναγούλας, όπου μένανε ο νόνος κι η νόνα της! Απτόητη η μικρή, διέσχιζε καμαρωτή-καμαρωτή τον δρόμο, χαιρετούσε όποιον συναντούσε, καλημέριζε τους θαμώνες στα μαγαζιά κι όλα αυτά... τραγουδώντας έξω φωνή λες κι ήταν σπίτι της!
Δεν ήταν πολύς καιρός που είχε τελειώσει ο πόλεμος και η Αγγελικούλα στο ρεπερτόριο της, είχε συμπεριλάβει και το Κορόιδο Μουσολίνι, που της το έμαθε η αγαπημένη της θεία, η Μαρούλα! Είχε ωραία φωνή η Αγγελικούλα και μάλλον το γνώριζε κι η ίδια!
Δεν ήταν πολύ ψηλή, μάλλον κοντούλα για την ηλικία της, «μια σταλιά πράμα», την αποκαλούσαν χαριτολογώντας! Κοντούλα και κάπως στρουμπουλή. Όσο μπόι της έλειπε όμως, τόση εξυπνάδα και σπιρτάδα διέθετε. Την αγαπούσαν όλοι στο χωριό και κρυφοψιθύριζαν μεταξύ τους... τι κρίμα μια χαρά παιδί και...
Κάπου εκεί, κατάπιναν τα λόγια τους και σταματούσαν, λες και η ίδια η λέξη τους τρόμαζε, λες και θα ξεστόμιζαν ανάθεμα!
Προσπάθησαν πολύ οι γονείς της αλλά και όλοι στο περιβάλλον να την κάνουν να καταλάβει πως με το… καλό μας χεράκι, το δεξί, κάνουμε το σταυρό μας, με το καλό μας χεράκι τρώμε και με αυτό γράφουμε! Προσπαθούσε η μικρή, προσπαθούσε πολύ, γιατί ήταν καλόγνωμο παιδάκι και δεν ήθελε να παρακούει τους γονείς, αλλά ούτε και τη νόνα της που τη λάτρευε και είχε το όνομα της!
Όσες φιλότιμες προσπάθειες κι αν κατέβαλε, όμως, δεν τα κατάφερνε, αυθόρμητα το αριστερό έμπαινε μπροστά!  Μικρή η κοινωνία του χωριού, όλοι είχαν γνώμη για το τι έπρεπε να γίνει, για να διορθωθεί το κακό. Μέχρι, της έδεναν το αριστερό χέρι της πίσω από την πλάτη, για να μη μπορεί να το χρησιμοποιήσει. Όλα χαμένα πήγαιναν και η απελπισία των γονιών της μεγάλη! Πώς θα πάει το παιδί σχολείο, πώς θα μπορεί να γράφει με το αριστερό... θα της μείνει κι άντε να μεγαλώσει τώρα κορίτσι πράγμα και να τη φωνάζουν... Ζερβοκουτάλα, όπως φώναζαν τη γριά Τασώρω μέχρι που συχωρέθηκε.
Ο πατέρας της,  της κράταγε το δεξί χέρι με υπομονή και προσπαθούσε να την μάθει να γράφει το –ο και το –α και το –ι, που ήταν εύκολα γράμματα. Η δε μαμά της, έκανε το ίδιο όταν έτρωγε: Της κρατούσε το αριστερό χέρι και την ανάγκαζε να τρώει με το «καλό της» χέρι.
Με τα πολλά βάσανα και υπομονή όλων, μέχρι να πάει σχολείο η Αγγελικούλα κατάφερνε να κάνει στραβές κουλουρούλες για το όμικρον και το άλφα κι ένα στραβό γιώτα. Η δασκάλα τούς παρηγορούσε ότι σιγά-σιγά θα κόψει το κακό συνήθειο και θα μάθει να γράφει με το κανονικό της χέρι και, μολονότι δεν ήταν άγρια, πολλές φορές της έδινε και καμιά με το χάρακα, όταν ξεχνιόταν. Η Αγγελικούλα, όμως, όταν δεν την έβλεπε κανείς, ό,τι ήθελε να κάνει το έκανε με το αριστερό! Καημό η μαμά της κι αν πεις για τη νόνα της την Αγγελική, μαράζι μεγάλο να βγει ελαττωματικό το κορίτσι!
Περνούσαν τα χρόνια και η Αγγελικούλα τελικά, ούτε το δεξί της χέρι μπορούσε να χρησιμοποιήσει άνετα και σωστά, αλλά ούτε και το αριστερό γιατί την κρατούσε πάντα ο φόβος από μικρό παιδί πως δεν πρέπει να το χρησιμοποιεί γιατί είναι το… κακό της χέρι. Το παρατσούκλι Ζερβοκουτάλα τής είχε κολλήσει και, μολονότι δεν το έλεγαν μπροστά της, ήταν κοινό μυστικό.
Σκέφτομαι για πόσα γίνονται αιτία η άγνοια και οι προκαταλήψεις των ανθρώπων! Ευελπιστώ ότι σήμερα δεν υπάρχει κανένας που να δέχεται πως οι αριστερόχειρες είναι… ελαττωματικοί! Απεναντίας, έχει αποδειχθεί από επιστημονικές μελέτες ότι οι αριστερόχειρες, όχι μόνο δεν υστερούν σε τίποτα, αλλά είναι πιο νοήμονες από τους δεξιόχειρες! Οι ειδικοί, μετά από πολυετείς  μελέτες και έρευνες αποφάνθηκαν ότι τα αίτια είναι μάλλον βιολογικά και γενετικά. Υπάρχουν δύο «αλλόμορφα» γονίδια, το D και το C. Εκείνα τα άτομα που φέρουν το D είναι τα δεξιόχειρα κι εκείνα που φέρουν το C αριστερόχειρα. Μας λένε επίσης ότι το 85% του πληθυσμού τη γης είναι δεξιόχειρες και το 15% αριστερόχειρες!!!
Όμως, στα χρόνια της Αγγελικούλας, δεν τα γνώριζαν αυτά και μεγαλώνοντας κάπου ένιωθε αδέξια, γιατί δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει κανένα της χέρι με απόλυτη σιγουριά κι αυτοπεποίθηση. Παρέμεινε η... Ζερβοκουτάλα!
Σίγουρα δεν ήταν η μόνη. Πολλά παιδιά από μικρή ηλικία ταλαιπωρήθηκαν πολύ, γιατί ούτε γονείς μήτε δάσκαλοι είχαν τις απαιτούμενες γνώσεις ώστε να μην τα κάνουν να νιώθουν μειονεκτικά! Τραύματα της παιδικής ηλικίας που δεν αποβάλλονται ποτέ!
Με την αγάπη μου σε όλους,
δ.μ.τ.

8 σχόλια:

Μαρία Σ είπε...

Διονυσία
Όπως πάντα σε απόλαυσα!
Ο πατέρας μου ήταν δεξιόχειρας αλλά κυνηγούσε με το αριστερό!
Και ήταν η κουβέντα των φίλων του.
Συμβαίνουν και αυτά!

Ανώνυμος είπε...

Μαρία μου, σ΄ ευχαριστώ!!! Σκέφτηκες ποτέ ότι, ίσως, στην ουσία ο Πατέρας σου να ήταν αριστερόχειρας κι αναγκάστηκε από βρεφική ηλικία, σαν την...ζερβοκουτάλα, να "μάθει" να χρησιμοποιεί το δεξί;;; Αυτό το λέω, γιατί μολονότι δεν υπήρξα κυνηγός, (ποτέ δε θα μπορούσα να σκοτώσω τα πουλάκια ή ό,τι άλλο), εν τούτοις γνωρίζω ότι για το άριστο σημάδι που χρειάζεται ο κυνηγός, απαιτείται μάτι γερό και χέρι πολύ σταθερό για απόλυτη ακρίβεια!!!!

αnnatsoukalakoufou είπε...

Αγαπημένη μου Διονυσία σε απόλαυσα μεν , όπως κάθε φορά , αλλά παράλληλα μου θύμησες τι πέρασα κι εγώ μικρή . Είμαι κι εγώ αριστερόχειρ.Μπορώ να γράψω ολόκληρη ιστορία με το πόσο ταλαιπωρήθηκα. θα σου πω μόνο τούτο. ΄Οταν μπήκα στο Γυμνάσιο στην πρώτη τάξη ( ήμουνα και απουσιολόγος), στο μάθημα της γυμναστικής (είχαμε την Δεσποινίδα Ζαρκάδη ) αείμνηστη τώρα, μετά τις ασκήσεις , όπως γνωρίζεις είχαμε τα αθλήματα. Στο ακόντιο λοιπόν δεν μπορούσα να ρίξω με το δεξί και μετά πολλούς δισταγμούς της λέω Δεσποινίς το και το κι εκείνη αγριεμένη μου λέει: λοιπόν να ρίξει τώρα η Τσουκαλά με την ζέρβα της. Πίστεψέ με, τα λόγια της ακόμη με πληγώνουν.!!!!!!!!!!!! ΄Αννα Τσουκαλά Κουφού.

Ανώνυμος είπε...

Άννα μου, λυπάμαι για τις φοβερές εμπειρίες σου! Δυστυχώς, έτσι ήταν, απέδωσε το σε άγνοια, μόνο από άγνοια γινόταν! Τώρα πια, γνωρίζεις πως όχι μόνο ΔΕΝ υστερούσες σε τίποτα από τους δεξιόχειρες, απεναντίας, υπερτερούσες και υπερτερείς! Άλλωστε, το απέδειξες περίτρανα στη ζωή σου! Κρίμα που δεν το γνώριζα πριν γιατί τότε θα έγραφα...για την Αννούλα!!!Εγώ, νιώθω πολύ πεήφανη γιατί είναι αριστερόχειρας ο αγαπημένος μου πρωτότοκος, δεκαπεντάχρονος εγγονός, Μάρκος! Τυχερός, γιατί σήμερα πια ουδείς ενοχλείται από αυτό! Πολλά φιλιά!

Ειρήνη Φανίδου είπε...

Μια ζερβοκουτάλα είμαι και εγώ Διονυσία μου! Μόνο η μάνα μου είχε πρόβλημα ,ούτε οι δάσκαλοι ούτε ο περίγυρος,πάντα είμουν πολύ καλή μαθήτρια και αργότερα νοικοκυρά.Με μεγάλη προσπάθεια με μάθανε να γράφω και να κάνω τον σταυρό μου με το δεξί χέρι.Κόβω ,ράβω ,πλέκω, κεντώ ,μαγειρεύω ,μέχρι τοίχους βάφω με το αριστερό μου χέρι!Και ποτέ δεν με πείραξε αυτό καθόλου.Τι κρίμα που στιγματιζόταν έτσι τα παιδιά σαυτό το περιβάλον!

Ανώνυμος είπε...

Ειρήνη μου, προφανώς, ήσουν από τους/τις τυχερές της εποχής!!! Ευτυχώς σήμερα δεν υπάρχουν, ελπίζω, τέτοιες προκαταλήψεις!!! Πολλά φιλια, δ.μ.τ.

αnnatsoukalakoufou είπε...

Διονυσία μου, στο προηγούμενο σχόλιό μου ανέφερα την αείμνηστη πλέον Ζαρκάδη , για να γίνει φανερό ο φανατισμός κάποιων άσχετα με την μόρφωσή τους.Ο πατέρας μου ήταν γνήσιος Δημοκράτης, στην αγροφυλακή χρόνια.Για να είμαι ειλικρινής δεν κράτησα ουσιαστικά ποτέ κακία,απλά όταν θυμάμαι,σήμερα, την αντιμετώπιση αισθάνομαι σαν θλίψη, όχι πληγή πλέον. .Οι μετά τον εμφύλιο εποχές έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ψυχολογία των ανθρώπων, αυτό ήταν και τους δικαιολογώ.Σχεδόν όλοι οι παλιοί είχαν αυτό το σύνδρομο του εμφυλίου.Η λέξη '' ἀριστερός '' σαν πρώτο ή δεύτερο συνθετικό για πολλούς ήτο κόκκινο πανί. Μη ξεχνάς ότι η αείμνηστη ήταν τότε κοντά στην σύνταξη. Στην πέμπτη εξαταξίου συνταξιοδοτήθηκε και ήλθε η κ. Τετράδη στην Έκτη τάξη.Ας είναι ελαφρύ το χώμα που την σκεπάζει. Με την αγάπη μου. Άννα Τσουκαλά Κουφού.

Ανώνυμος είπε...

Άννα μου δυστυχώς, η άγνοια των ανθρώπων και ο φόβος για το αλλιώτικο, το διαφορετικό, ήταν τόσο έντονος, που τους οδηγούσε σε άδικες εκτιμήσεις, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Ργώ την είχα όλα τα χρόνια, ούσα πρεσβύτερη υμών, και...γεύτηκα κάποιες φορές την καυστική της γλώσσα. Πέταξε κάποιες φορές κάτι...σπόντες επειδή ήμουν πολύ ψηλή για κορίτσι και πολύ αδύνατη! Δε βαριέσαι, όποτε τη θυμηθώ, τη θυμάμαι με συμπάθεια, περασμένα-ξεχασμένα. Θα σταθώ, όμως, λίγο σε αυτό που γράφεις σχετικά με το "αριστερός" σαν πρώτο συνθετικό σε όποια λέξη κι αν ήταν!!! Έχεις απόλυτο δίκιο, σαν ταύρος σε Γυαλοπωλείο έκαναν κάποιοι και μόνο στο άκουσμα της!!! Σε φιλώ με αγάπη, δ.μ.τ.