Ο συγκλονιστικός Χειροτονητήριος Λόγος του Μητροπολίτου Κεφαλληνίας κ. Γερασίμου (Κυριακή Πεντηκοστής, 31.5.2015)

 Πρώτη δημοσίευση 

[Φωτό: Χρήστος Μπόνης]

«Μωυσή, Μωυσή μη εγγίσης ώδε, λύσαι το υπόδημα εκ των ποδών σου, ο τόπος εν ώ έστηκας γη αγία εστί».

Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Αθηνών και πάσης Ελλάδος κύριέ μοι, κύριε Ιερώνυμε, προσκυνητέ μοι Γέροντα, σεπτή των αγίων Ιεραρχών χορεία, αδελφοί συμπρεσβύτεροι και συνδιάκονοι, εξοχώτατοι άρχοντες, αδελφοί μου ηγαπημένοι,

Όταν, προ 26 ετών, ανέβαινα την βαθμίδα του Καθεδρικού Ιερού Ναού της Αγίας Τριάδος Πειραιώς, λαμβάνων τον βαθμό του διακόνου υπό των σεπτών χειρών του αοιδίμου ποιμενάρχου μας κυρού Σπυρίδωνος, δεν ήτο δυνατό να φαντασθώ ότι η Πανσθενουργός Χάρις του Παρακλήτου Πνεύματος θα με ανύψωνε εις την υψίστη βαθμίδα της αρχιερατικής διακονίας.

Η Χειροτονία ετελέσθη εις τον Πειραιά «διά τον φόβον των Ιουδαίων». Αλλά ο αποφασιστικός ποιμενάρχης μας εβροντοφώνησε τότε «εγώ θα προχωρήσω εις την χειροτονία και «ό,τι θέλει ας γίνη».

Δοξάζω του Πατρός και του Υιού την δύναμιν και Πνεύματος Αγίου υμνώ την εξουσίαν, αδιαίρετον, άκτιστον Θεότητα, την βασιλεύουσαν εις αιώνα αιώνος. Δοξολογώ, υμνολογώ και προσκυνώ, όση μοι δύναμις, τον εν τριάδι Θεόν δια την πρόσκλησιν, την συγκατάβασιν, το πολυεύσπλαγχνον, το πολυέλεον.

Τι είπω και τι λαλήσω διά το ύψος, το μήκος, το βάθος, το πλάτος, τον πλούτον του μυστηρίου της εσταυρωμένης αποστολής του ιεράρχου και από την άλλην πλευράν της αναξιότητος του ομιλούντος; «ου φέρει το μυστήριον έρευναν, πίστει μόνη τούτο πάντες δοξάζομεν...».

Δεν τολμώ να ψαύσω τα κράσπεδα του θεοσδότου μυστηρίου της Αποστολικής διαδοχής, από του Κυρίου του Πρώτου και Μεγάλου Αρχιερέως, Αρχιποίμενος και Σωτήρος Χριστού, μέχρι των τιμίων χειρών Σας, Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι και Θεοφιλέστατοι άγιοι Αρχιερείς.

Τι είπω και τι λαλήσω διά την αείποτε κραταιάν, αδιάλειπτον και εμφανεστάτην προστασίαν της Κυρίας, Υπερευλογημένης, Ενδόξου, Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας;

Μακαριώτατε, θερμότατα παρακαλώ να μου επιτραπή να μην ομιλήση τώρα ο νούς, αλλ’ -εν πληθούση εκκλησία- η εξολογουμένη καρδία. ΄Ημουν 7-8 χρονών παιδί, βαριά άρρωστη η μάνα μου κι είπαν οι γιατροί ότι θα πεθάνη. « Έχασα τον κόσμο». Δεν ήθελα να χάσω τη μάνα μου –όπως είναι φυσικό- δεν ήθελα να πεθάνη. Με συνεβούλευσαν τότε οι καλόγριες στον Άγιο (η μακαριστή Βερονίκη Μαρκέτου αγία ψυχή, που υπηρέτησεσε τόσα χρόνια στην πολυκλινική του Αλιβιζάτου με τον Γέροντα Όσιον Πορφύριον και η ηγουμένη Ευσεβία Ρασιά, η επονομαζομένη «βασίλισσα της κοιλάδος των Ομαλών») «να κάνεις κάθε μέρα την παράκληση της Παναγίας». Έτσι μου είπαν. Υπήκουσα και άρχισα να κάνω παρακλήσεις. Με τις ικεσίες της Κυρίας Θεοτόκου, έζησε η μάνα μου 35 ολόκληρα χρόνια! Συνήθισα από τότε να κάνω παρακλήσεις και ο Θεός μου χάρισε πολλές μητέρες, πολλούς πατέρες, πολλά αδέλφια και πολλά παιδιά. Έμαθα, κατάλαβα, βίωσα -όσον είναι δυνατόν εις τον χοϊκό, πεπερασμένον, αμαρτωλόν άνθρωπον, όπως εγώ- τι σημαίνει Παράκληση, τι σημαίνει προσευχή, τι σημαίνει θαύμα, πως η Παναγία είναι η Μητέρα μας, είναι το σωσίβιο στις τρικυμίες, η παραμυθία στις θλίψεις, η βακτηρία στις δοκιμασίες, η μεσίτρια, η καταφυγή. Το χρεωστώ αυτό και στις καλόγριες του Αγίου μας και στη μάνα μου...

Επαναλαμβάνω πως «όσο ζω και αναπνέω και σοφρονώ, προς την Μητέρα του Θεού και των ανθρώπων θα ψάλλω» μαζί με τον Παπαδιαμάντη την ωδή του βασιλέως Θεοδώρου Δούκα του Λασκάρεως «και προς την σην σκέπην ολοψύχως έδραμον και γόνυ κλίνω Δέσποινα και θρηνώ και στενάζω, μή με παρίδης τον άθλιον, των χριστιανών καταφύγιον».

Τι είπω και τι λαλήσω δια τους ανθρώπους οδοδείκτας, τα φωτεινά μετέωρα στην ζωή μου, τους οποίους μου χάρισε ο ωκεανός της αγάπης του Θεού; Από την περασμένη Τετάρτην ακούω την γλυκυτάτη φωνή του αγίου Γέροντος Ιακώβου της Μονής Οσίου Δαυίδ του Γέροντος, ο οποίος το 1980, μετά τον Εσπερινό της Μεσοπεντηκοστής, με αιφνιδίασε λέγοντάς μου: «Τι ωραίος Δεσπότης είσαι, Γεράσιμε»! Εγώ με αυθάδεια μειρακίου απήντησα: «Δεν είμαστε καλά…», δια να με βεβαιώση: «Θα έλθης, παιδί μου, κάποια μέρα εδώ να λειτουργήσης ως αρχιερεύς, αλλά εγώ δεν θα είμαι εδώ, θα έχω φύγει».

Ή ο Άγιος Παΐσιος, αυτό που είχε πει όταν τον είχαμε επισκεφθεί δύο Αρχιερείς και δύο Διάκονοι -οι Μητροπολίται Σάμου Παντελεήμων Μπαρδάκος και Καστορίας Γρηγόριος Παπουτσόπουλος, ο συνευχόμενος νυν Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος και η ελαχιστότης μου- «α, εδώ έχουμε Σύνοδο, ένας, δύο, τρεις, τέσσαρι»! Επίσης, από της προηγουμένης Τετάρτης, που ανεκοινώθη η πλήρωσις της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, νοιώθω το χέρι του μακαριστού Γέροντος Ευμενίου Λαμπάκη από τα Ρούστικα της Κρήτης, τον Νοέμβριο του 2001, να ψαύη στο στήθος μου και να επιμένη: «βγάλε το εγκόλπιο να προσκυνήσω» και εγώ πάλι με θρασύτητα να απαντώ «χριστιανέ μου, εγώ δεν έχω εγκόλπιο, παπάς είμαι» και να επαναλαμβάνη, ενώπιον της αγιορειτικής συνοδείας μας, «εγώ βλέπω εγκόλπιον»!

Υμνολογώ και ευχαριστώ τον Κύριόν μας διότι με ηξίωσε να γνωρίσω ήδη από το 1980 όλους αυτούς τους αγίους του αιώνος μας, επίσης τον πατέρα Φιλόθεον Ζερβάκο της Πάρου, τον έτερον π. Ευμένιο τον Σαριδάκη και την αγιόλεκτο συνοδεία του οι οποίοι εβλεπαν τον Θεό χωρίς μάτια, τον ήκουον χωρίς αυτιά, τον εγεύοντο χωρίς γλωσσα και χείλη, οσφραίνοντο τον λιβανωτό της χάριτός Του δίχως ρώθωνας, έκαμνον το σημείον του σταυρού δίχως δάκτυλα εις το δικό τους άγιον όρος της υπομονής του Αιγάλεω, στο νοσοκομείο Λοιμωδών της Αγίας Βαρβάρας.

Δεν τολμώ να διηγηθώ τα θαυμάσιά των, ως ανθρώπων του Θεού, οι οποίοι ήσαν, είναι και θα είναι εις τους αιώνας «η δρόσος αερμών η καταβαίνουσα επί τα όρη Σιών», ισχυροτάτη ελπίς και μόνη παρηγορία εις τον κοπιώντα και πεφορτισμένο σύγχρονον άνθρωπον».

Εν απορία ευρίσκομαι πώς να ευχαριστήσω και δοξολογήσω τον πανοικτίρμονα Θεόν δια τους θεοσδότους πνευματικούς οδηγούς τους οποίους μου εχάρισεν εις την ζωή μου; Τον απλό και αγαθό λευίτη πρώτον μου Πνευματικό παπα-Βαγγέλη Χιόνη, τον εφημέριο του ναού των Αρχαγγέλων δίπλα στο σπίτι μου. Αναπολώ πόσην προσοχήν εις την θεία Λειτουργία, πόση κρυφήν ελεημοσύνην έδιναν εκείνα τα χέρια!.. Κάθε Σάββατο βράδυ μου έδινε να διανείμω τα φάκελλα και μου έλεγε: «Τά μέντε σου, Μάκη μου, μοίρασέ τα και πρόσεξε μη μας πάρη χαμπάρι κανείς και χάσουμε τον μισθό». Τον σεβασμιώτατον Μητροπολίτη Παραμυθίας κ. Τίτον, τον ακούραστον ιεροκήρυκά μας, ο οποίος τόσον αφειδώλευτα έσπειρε Χριστόν εις τας καρδίας μας!...

Η σημερινή ηγουμένη της Ι. Μονής Αγίου Γερασίμου, η ηγουμένη της Ιεράς Μονής Κορωνάτου και ο ομιλών είμεθα καρποί εκείνης της ευλογητής σποράς. Τον μακαριστό Μητροπολίτη Κερκύρας Πολύκαρπον, τον ειρηνοποιό τοποτηρητή μας, ο οποίος με την θυσία του, μας παραγγέλλει διαχρονικώς ότι τα δένδρα τα καλλίκαρπα και πολύκαρπα πεθαίνουν όρθια και οι άγιοι αρχιερείς με τον Σταυρόν εις το χέρι. Τον πολυσέβαστο Γέροντά μου Μητροπολίτην ΄Υδρας κυρόν Ιερόθεον, με το κολλυβάδικο φρόνημα, ο οποίος συνεδύαζε το τόσο δύσκολο, την ασκητική και μάλιστα αρχιερατική προσωπική ζωή με πολυσήμαντον, πολύ- διάστατον ποιμαντική δραστηριότητα και προσφορά.

Τον αοίδιμο Μητροπολίτη Σάμου και Ικαρίας κυρό Παντελεήμονα με την υποδειγματικήν απλότητα και ακτημοσύνην αλλά και την ανέγερση δύο γηροκομείων και εις την Σάμο και εις την Ικαρία.

Ευχαριστώ από τα τρίσβαθα της καρδίας μου τον Γέροντά μου άγιο Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου, μονής της μετανοίας μου, τον πραϋν πνευματικό μου πατέρα κ. Χριστόδουλον, ως και τον συλλειτουργούντα Κεφαλλήνα άγιον καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Αγίου Παύλου κ. Παρθένιον και εν τω τιμίω προσώπω των, ευχαριστώ σύμπασαν την αγιώνυμον πολιτεία και εκλιπαρώ δια τας ακουσιθέους πολυτίμους προσευχάς των, ως και τας ευλογίας του μακαριστού Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Γρηγορίου Γέροντος Γεωργίου Καψάνη, ανδρός υψηλής θεολογίας και σπανίου εκκλησιαστικού φρονήματος ως και του επίσης μακαριστού Μοναχού Μωυσέως του εμπειρικού θεολόγου όχι μόνον εις τα πολυπληθή συγγράμματα, αλλά και εις την δυσεύρετον καρτερία των ασθενειών.

Τι είπω και τι λαλήσω δια τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους, τους τόσον όμως σπανίους και μεγάλους, που μου εχάρισε διδασκάλους η αγάπη του Θεού εις την καθημερινότητά μου. «Επιλήψει με ο χρόνος διηγούμενον» τα πάθη, τα παθήματα και τον ανείπωτο πόνο του διά Χριστόν μαρτυρίου και της εν Χριστώ μαρτυρίας τόσων ανθρώπων εις την ζωή μου. Δύο, τρία μόνον εύοσμα άνθη από τον απέραντον αυτό λειμώνα «της κοιλάδος του κλαυθμώνος» θα δρέψω, αφού «δεν έχουν τελειωμό τά πάθη και οι καημοί του κόσμου» όπως παραπονείται ο κοσμοκαλόγερος της Σκιάθου.

Η καρτερική Βιργινία Βανδώρου συνόδευσεν επτά παιδιά στο μνήμα, πάνω στη νεότητά τους. Ο τάφος δεν χωρούσε, άνοιξαν δεύτερο και τρίτον. Οι Γερμανοί κατακτηταί –σημερινοί άσπονδοι φίλοι μας- έρριψαν εμπρηστικές βόμβες και κατέκαυσαν το αρχοντικό και όλα τα υπάρχοντα τους και της έμεινε μόνο μία θυγατέρα και αυτή κατελήφθη από φοβερό δαιμόνιο. Η μητέρα έμεινε βράχος υπομονής, δεν εγόγγυσε και δοξολογούσε μάλιστα το πανάγιον όνομα του Θεού όπως την έζησα και ο μακαριστός τότε Μητροπολίτης, ο μέγας και πολύς από Κεφαλληνίας, Μαντινείας και Κυνουρίας Γερμανός Ρουμπάνης (ω των ανεξερευνήτων θαυμασίων σου, Κύριε, μετ' ολίγον προκάτοχός μου) έλεγε εις τον τότε αρχιερατικό του επίτροπο π. Μάρκο Μαλλιώρη: «κι άλλο παιδί κι άλλη κηδεία εις το αρχοντικό του Βανδώρου. Πάμε να τελέσουμε την εξόδιον ακολουθία, πάμε εις το σπίτι του Ιώβ».

Η καλλίφωνη ψάλτριά μου, Ευτυχία Ζησιμάτου, βαριά άρρωστη -από ερυθηματώδη λύκο και ακρωτηριασμό δακτύλων των κάτω άκρων- Κυριακή πρωί εισερχόμεθα εις την Ι. Μονήν Αγίου Ανδρέου Περατάτων, εγώ λειτουργός και η Ευτυχία ψάλτρια. Μόλις αντικρύζει η ηγουμένη της Μονής τα ακρωτηριασμένα άκρα, αρχίζει τον θρήνο. Η ευλογημένη Ευτυχία ορθώνει αρχαίαν ομολογία «για τα δάκτυλά μου κλαις Γερόντισσα; Την ψυχή μας να μη χάσουμε. Αυτή αξίζει, αυτή είναι αθάνατη».

Επίσης το πολύκλαυστο πνευματικό παιδί μου, Λουκάς Πολλάτος ο λεβέντης, με δύο μικρά παιδιά, καταπληγωμένος από παγκαρκίνωση με φρικτούς πόνους, συνεχίζει την αρίστη προσωπική, πνευματική του ζωή, δεν λυγίζει, δεν βουλιάζει, δεν αγανακτεί εις την φοβερή δοκιμασίαν, αλλά μας ποδηγετεί και νουθετεί.

Εις αυτό το σχολείον, εις αυτό το ήθος, εις αυτό το πνευματικό πλαίσιον έζησα όλη μου την ζωή. Εγώ όμως δεν κατέστην καλός μαθητής.

Την μοναδικήν, ανεπανάληπτον και πανίερον αυτή στιγμή της ζωής μου, ζητώ την ευχή των γεννητόρων μου, του πνευματικού γεννήτορος ο οποίος με χειροτόνησε διάκονο και πρεσβύτερο και μου ενεπιστεύθη τη νευραλγική θέση του πρωτοσυγκέλλου του. Ακούω της φωνής του εις το γραφείον, εις το επισκοπείον, εις το νοσοκομείον… Ευχηθήτε, Μακαριώτατε Γέροντά μου, να έχω την ευλογία να απαντώ πάντοτε εις την φωνήν του Δεσπότου Χριστού, εις την φωνήν της Εκκλησίας, ευλόγησον, να’ ναι ευλογημένο.

Μνημονεύω της ψυχής της μακαριστής μάνας μου με την απαράμιλλον υπομονή και στας θλίψεις και τας ασθένειες, μνημονεύω ωσαύτως και της ψυχής του ριψοκινδύνου και εργατικού πατέρα μου ο οποίος εκοιμήθη 26 Μαϊου ημερομηνία της εκλογής μου και ενεταφιάσθη την ημέρα της Πεντηκοστής!.. Ενθυμούμαι, Μακαριώτατε, έκπαλαι το πατρικόν ενδιαφέρον σας δια την προαγωγήν μου. Λέγατε «να σε καμαρώσει ο πατέρας σου»! Με την θεοκίνητον απόφασή Σας να τελεσθή η προσωπική μου Πεντηκοστή την εύσημον ταύτην Ημέραν της Πεντηκοστής, αισθάνομα εμφαντικώτατα ότι όντως με «καμαρώνει». Μακαριώτατε και δι’ αυτό τον λόγον η ευγνωμοσύνη μου περισσεύει...

Υποκαρδίως ευχαριστώ τον όντως εκλεκτόν αδελφόν μου ακαδημαϊκόν Αθανάσιον Φωκάν, καθηγητήν εις το Cambridge για την όλην στήριξιν, ευχόμενος όπως προάγει συνεχώς την επιστημονικήν έρευναν, χειραγωγούμενος -και εις το μέλλον- υπό της ταπεινοφροσύνης.

Ευγνωμόνως ευχαριστώ τους αγίους Αρχιερείς οι οποίοι με ετίμησαν δια της ιεράς ψήφου των με τόσην επιείκια, με τόσην ανοχήν, τόσην εμπιστοσύνην «Ω!.. Τάλας εγώ… ότι κατανένυγμαι, ότι άνθρωπος ων και ακάθαρτα χείλη έχων, εν μέσω του λαού οικώ και τον Βασιλέα Κύριον Σαβαώθ είδον τοις οφθαλμοίς μου».

Ιδιαιτέρως ευχαριστώ πάντας Υμάς τους συλλειτουργούντας εις την προσωπικήν μου Πεντηκοστήν.

Ευχαριστώ τους αδελφούς μου ευλαβεστάτους ιερείς της Μητροπόλεώς μας, με την Κυρηναϊκήν βοήθεια των οποίων αντιμετώπισα «τον καύσωνα της ημέρας και τον παγετόν της νυκτός» των λειτουργικών διακονιών, ευχαριστώ ωσαύτως τας μοναστικάς Aδελφότητας της νήσου μας και της καθ’ όλου Ελλάδος αι οποίαι με τίμησαν τόσον με τον σεβασμόν όσον και με την εμπιστοσύνη των.

Ευχαριστώ τους εντιμοτάτους άρχοντας της νήσου μας, δια την αρίστην πολυετή συνεργασίαν, προσβλέπων και δια την τοιαύτην εν τω μέλλοντι.

Ευχαριστώ από τα τρίσβαθα της καρδίας μου αυτόν τον υπέροχο φιλόθεο, φιλότιμο, φιλόξενο, ευγενή, έξυπνο και απαιτητικό λαό, τον εις τα τετραπέρατα της γης Κεφαλονίτην, ο οποίος μου εδώρισε αφειδώλευτα, πλουσιοπαρόχως, αυταπαρνητικώς ό,τι πολυτιμότερον έχει, την καρδιά του!

Ευχηθήτε να προσφέρω κι εγώ, ως ελάχιστον αντίδωρον την θυσιαστική καθημερινή μου προσφορά.

Μακαριώτατε και προσκυνητέ μοι Γέροντα, αναπολώ την πρώτη συνάντησή μας εις τα υψηλά, εις το ασκητομονάστηρο του Παρνασσού, το Παλλάδιον της Κυρίας Θεοτόκου, εις την Ιερουσαλήμ της Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας της πολυσημάντου πιλοτικής και πρωτοποριακής ποιμαντορίας, εις την οποίαν πάντες προσεβλέπαμε και διδασκόμεθα.

Σήμερον «Πεντηκοστήν εορτάζομεν και πνεύματος επιδημίαν… και κατήλθεν εις το όρος Σινά ο Θεός εν πυρί και σήμερον εις το υπερώον κατήλθεν εν πυρί το Πανάγιον Πνεύμα εις τους θεοκήρυκας Αποστόλους» και πάλιν σήμερον ο τρισάθλιος εγώ λαμβάνω δια των θεοτιμήτων χειρών Σας την χάριν και δωρεάν του Παναγίου Πνεύματος… «Ως αν δειχθείη το αυτό Πνεύμα είναι και τότε και νυν το νομοθετούν και πάντα διαταττόμενον». Δεν ευρίσκω λέξεις, γεραρέ Πρωθιεράρχα, δια να εκφράσω τον σεβασμό, την ευχαριστίαν, την υπακοήν.

«Κύριε, ο το Πανάγιόν σου Πνεύμα εν τη Τρίτη ώρα τοις Αποστόλοις σου καταπέμψας, τούτο αγαθέ, μη αντανέλης αφ’ ημών, αλλ’ εγκαίνισον ημίν τοις δεομένοις σου». Ακουσώμεθα του θείου Χρυσοστόμου:

«Οι γαρ διδασκόμενοι την των διδασκάλων αρετήν ορώσι και όταν ίδωσι και ημάς των αυτών επιθυμούντας, των αυτών εφιεμένους, του άρχειν, του τιμάσθαι, πώς δυνήσονται θαυμάσαι τον Χριστιανισμόν; Ορώσι βίους επιληψίμους, ψυχάς γηίνας… Πόθεν ουν έχουσι πιστεύσαι; Από σημείων; αλλ’ ου γίνεται ταύτα, αλλ’ από της αναστροφής; Αλλ’ απόλωλεν. Αλλ’ από της αγάπης; Αλλ’ ουδαμού ουδέ ίχνος αυτής οράται. Διά τούτο ου των ημετέρων μόνον αμαρτημάτων, αλλά και της βλάβης ετέρων ημείς λόγον υφέξομεν. Ανανήψομέν ποτε, γρηγορήσωμεν, δείξωμεν πολιτείαν επί γής ουρανίαν…». Ήτοι, «Γιατί οι διδασκόμενοι προσέχουν στην αρετή των δασκάλων και όταν δουν κι εμείς να επιθυμούμε τα ίδια, να λαχταρούμε τα ίδια, την εξουσία, την τιμή, πώς θα μπορέσουν να θαυμάσουν τον Χριστιανισμό; Βλέπουν τρόπους ζωής επιληψίμους, ψυχές γήϊνες ... Από πού, λοιπόν, μπορούν να πιστέψουν; Από θαύματα; Αλλ΄ αυτά δεν γίνονται. Μήπως από την συναναστροφή; Αλλά χάθηκε. Μήπως από την αγάπη; Αλλά πουθενά ούτε ίχνος της φαίνεται. Γι’ αυτό δεν θα δώσουμε λόγο μόνο για τα δικά μας αμαρτήματα, αλλά και για την βλάβη των άλλων. Ας ανανήψουμε κάποτε, ας γρηγορήσουμε, ας δείξουμε στην γη ουρνία πολιτεία».

Υιέ και Λόγε του Θεού του ζώντος, ελέησόν με τον αμαρτωλόν. Κυρία Θεοτόκε βοήθει μοι τω αναξίω. Όσιε πάτερ ημών Γεράσιμε, πάντες οι Κεφαλλήνες Άγιοι και οι Άγιοι πάντες πρεσβεύσατε υπέρ εμού. Τρισήλιε Θεότης, δόξα Σοι. Κύριε, ευλόγησον!