Ἡ Α.Θ. Παναγιότης ὁ Πατριάρχης, ἐχοροστάτησεν ἐν τῷ Π. Πατριαρχικῷ Ναῷ κατά τόν Ἑσπερινόν τῶν Χριστουγέννων, ἐν τῷ τέλει τοῦ ὁποίου ἐχειροθέτησε τόν Α´ Δομέστικον Μουσικολ. κ. Στυλιανόν Γ. Φλοῖκον εἰς τό ὀφφίκιον τοῦ Ἄρχοντος Λαμπαδαρίου τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μ. Ἐκκλησίας, ὅν καί προσεφώνησε διά λόγων πατρικῶν συγχαρείς αὐτόν καί τούς οἰκείους του. Ὁ νέος Ἄρχων Λαμπαδάριος ἀντεφώνησε ἐκφράσας τήν εὐγνωμοσύνην του πρός τόν Παναγιώτατον καί τούς ἐνταῦθα καί ἐν Θεσσαλονίκῃ διδασκάλους αὐτοῦ.
Ἐκκλησιάσθησαν οἱ Σεβ. Μητροπολῖται Σεβαστείας κ. Δημήτριος, Μύρων κ. Χρυσόστομος, Καλλιουπόλεως καί Μαδύτου κ. Στέφανος καί Κυδωνιῶν κ. Ἀθηναγόρας, ἡ Εὐγεν. κ. Δανάη Βασιλάκη, Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος, καί συγγενεῖς καί φίλοι τοῦ νέου Λαμπαδαρίου.
Προσφώνησις
τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου
κατά τήν χειροθεσίαν εἰς Ἄρχοντα Λαμπαδάριον τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας
τοῦ Μουσικολ. κ. Στυλιανοῦ Φλοίκου
(24 Δεκεμβρίου 2016)
Μουσικολογιώτατε καί ἀγαπητέ Ἄρχων Λαμπαδάριε τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας,
Ὕστερα ἀπό πολυχρόνιον διακονίαν σου εἰς τά ἀναλόγια τοῦ Πανσέπτου Πατριαρχικοῦ Ναοῦ, ἡ ὁποία ἤρχισε διά σέ ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων, ἀξιοῦσαι σήμερον τοῦ ὀφφικίου τοῦ Ἄρχοντος Λαμπαδαρίου, μικρόν μετά τήν χειροθεσίαν τοῦ νέου Ἄρχοντος Πρωτοψάλτου, καί τοιουτοτρόπως ἀρχίζει μέ ἀμφοτέρους ὑμᾶς μία νέα περίοδος εἰς τήν ἱστορίαν τῶν Πατριαρχικῶν μας ἀναλογίων.
Ἐμπιστευόμεθα εἰς ὑμᾶς τήν συνέχισιν καί διαιώνισιν τοῦ περιφήμου καί πολυτίμου Πατριαρχικοῦ ὕφους καί εἴμεθα βέβαιοι, ὅ τε Πατριάρχης καί ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία, ὅτι θά ἀνταποκριθῆτε σεῖς καί οἱ συνεργάται σας εἰς τήν ἐμπιστοσύνην αὐτήν καί εἰς τάς προσδοκίας ἡμῶν. Εἶναι μεγάλη ἡ τιμή καί ἀνάλογος ἡ εὐθύνη διά τούς δύο χορούς τοῦ πρώτου τούτου Ναοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, ὑπό τήν νέαν σύνθεσίν των καί, πρός ἐπιτυχίαν, σᾶς ἐφοδιάζομεν μέ ὁλόθυμον τήν πατρικήν καί Πατριαρχικήν ἡμῶν εὐλογίαν.
Σύ, Μουσικολογιώτατε, προέρχεσαι ἀπό θεοσεβῆ οἰκογένειαν τοῦ χωρίου τῶν πλέον εὐσεβῶν κατοίκων τῆς εὐάνδρου κοινῆς γενετείρας ἡμῶν Ἴμβρου καί ἐνθυμούμεθα μετά συγκινήσεως ὅτι ἡ Μετριότης ἡμῶν ὡς Μητροπολίτης Φιλαδελφείας ἐτελέσαμεν εἰς τά Ἀγρίδια τήν βάπτισίν σου εἰς τήν νηπιακήν σου ἠλικίαν. Ἔκτοτε ἐνηλικιώθης, ἐσπούδασες, ἠνδρώθης, ἐδημιούργησες μίαν χαριτωμένην χριστιανικήν οἰκογένειαν μέ τήν ἐκλεκτήν τῆς καρδίας σου, ἀλλ᾿ οὐδέποτε ἔπαυσες νά ἀσχολῆσαι, καί δή καί μετά ζήλου, μέ τήν πατρῴαν ἐκκλησιαστικήν μουσικήν, τῆς ὁποίας καί κατέστης μύστης καί μάλιστα εἰς τήν καλυτέραν καί πλέον παραδοσιακήν ἔκφρασίν της, τήν Πατριαρχικήν. Σέ συγχαίρομεν καί σέ εὐλογοῦμεν καί εὐχαριστοῦμεν, ἔστω καί ἀπόντας, τούς ἐνταῦθα καί ἐν Θεσσαλονίκῃ διδασκάλους σου, διότι προσέφερον εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἕνα ἄξιον μύστην καί ἐκτελεστήν τῆς βυζαντινῆς ἡμῶν μουσικῆς. Καί ἐπειδή ἡ γνῶσις δέν ἔχει ὅρια καί τέλος, σέ προτρέπομεν πατρικῶς νά συνεχίζῃς μέ τόν ἴδιον ζῆλον τήν ἐνασχόλησίν σου μέ τήν ἱεράν ταύτην τέχνην, ὥστε νά ἀναδειχθῇς κορυφαῖος εἰς τόν χῶρον αὐτῆς καί νά καταγραφῇς εἰς τήν ἱστορίαν της ὡς ἐπώνυμος καί δακτυλοδεικτούμενος, εἰς τόν ὁποῖον θά παραπέμπουν οἱ μεταγενέστεροι καί θά τόν ἔχουν ὡς πρότυπόν των καί ὡς παράδειγμα πρός μίμησιν.
Καί με αὐτά κατακλείομεν τήν προσφώνησιν ἡμῶν καί ἀναφωνοῦμεν ἀπό καρδίας «Ἄξιος!».
Παναγιώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα!
1) Ὑπόσχομαι κατὰ τὰ Πατριαρχικὰ εἰθισμένα καὶ ἐν ὀνόματι τῶν διαπλασάντων μοι δασκάλων, ἐντεῦθεν τε καὶ ἐν Θεσσαλονίκῃ, ὅτι θὰ ὑπηρετήσω τὸ Πατριαρχικὸ Ἀναλόγιο, τὴν Μητέρα Ἐκκλησία, τὴν Τάξη καὶ τὴν παράδοση, ὅση μοὶ δύναμις. Μοῦ εἶναι ἀδύνατο νὰ λησμονήσω, Παναγιώτατε, ὅσα διδάχθηκα πλάϊ στὸν Νικολαΐδη, Ἀστέρη, Χαριατίδη, Ἑμμανουηλίδη καὶ παπᾶ Τσινάρα. Σὺν τῶν μουσικῶν μου γνώσεων ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο δάσκαλο, κυρὸ Δημήτριο Σουρλαντζῆ, τοῦ ὁποίου οἱ συμβουλὲς ἀκόμα ἠχοῦν στὰ ἀφτιά μου. Ἐπίσης εὐχαριστῶ καὶ δὲν θὰ πρέπει νὰ λησμονήσω καὶ ἀπὸ τῆς θέσεως αὐτῆς, καὶ τοὺς δασκάλους καὶ δασκάλες μου ὀρθοφωνίας στὴν Θεσσαλονίκη καὶ στὴν Αὐστρία, μὴ ξεχνῶντας βέβαια και τὶς συμβουλὲς τοῦ ἀσθενοῦντος Πρωτοψάλτου, ὅτι «ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀσχολεῖται μὲ τὴν φωνή του δὲν διανοεῖται τὸν 21ο αἰῶνα νὰ μὴν γνωρίζει πῶς νὰ τὴν ἐκφέρει καὶ πῶς νὰ τὴν στηρίζει». «Ἡ σωστὴ γνώση τῆς φωνῆς», ἔλεγε, «προσθέτει αὐτοπεποίθηση στὸν καλλιτέχνη».
2) Σᾶς ὀφείλω ὅμως, Παναγιώτατε, καὶ μία ἐξομολόγηση. Ὅταν στὶς 29 τοῦ περασμένου Νοέμβρη, στὴ μέση τοῦ ἐπισήμου Πατριαρχικοῦ Σας Γραφείου, μοῦ κρατούσατε δυνατὰ τὸ χέρι γιὰ νὰ μὴν μπορέσω νὰ ἀντιδράσω καὶ γιὰ νὰ κάμω ὑπακοή. Ποτὲ δὲν θὰ ξεχάσω τὴ στιγμὴ ἐκείνη. Ἔπρεπε ἄλλωστε αὐτὸ νὰ κάμω, ἐνόσῳ ἐπέμενε τὸ χέρι Σας κρατῶντας με δυνατὰ για νὰ μὴν ἀντείπω.
3) Πρέπει ὅμως καὶ νὰ σημειώσω ὅτι παράλληλα καὶ ἀμέσως φρόντισα νὰ πάγω καὶ στὸν ὑπέργηρο καὶ σεβαστό μου δάσκαλο, τὸν συμπαθέστατο Λαμπαδάριο, γιὰ νὰ τοῦ ζητήσω τὴν πολύτιμη εὐχή του καὶ τὴν ἄδειά του νὰ τὸν ἀντικαταστήσω στὸ ἀναλόγιό του. Καὶ ὁμολογῶ καί τὸν εὐχαριστῶ καὶ ἀπὸ τὴν θέση αὐτὴ γιὰ τὴν καλωσύνη ποὺ μὲ δέχθηκε καὶ μὲ κάθισε ἀπέναντί του καὶ θυμηθήκαμε παλιὲς ὡραῖες στιγμὲς καὶ δακρύσαμε καὶ οἱ δύο. Καὶ μοῦ ἔδωσε τὴν εὐχή του ἐγκάρδια, ὑποδεικνύοντάς με παράλληλα, ἀλλὰ καὶ ἐξορκίζοντάς με κατὰ κάποιο τρόπο, νὰ εἶμαι πιστὸς στὸ Ἀναλόγιο καὶ στὸν Ἅγιο Θεὸ ποὺ ἀνάξια ὑπηρετῶ τώρα καὶ 35 ἔτη. Ἄλλωστε ἔτσι ἀκριβῶς ἔκαμε κι αὐτός. Ἔτσι λέγει ἡ Τάξη καὶ ἡ παράδοση τῶν Πατριαρχικῶν Ἀναλογίων, ἀλλὰ καὶ ἡ ἠθική. Ὅτι εἶναι ἀπαραίτητη ἡ εγκάρδια καὶ πραγματικὴ εὐχὴ καὶ ἄδεια τῶν παλαιοτέρων. Διαφορετικὰ τὶ ἀξίζουν ἀκόμα καὶ οἱ ὕψιστες θέσεις, δόξες καὶ τιμές; Αὐτὲς οἱ ὑποθέσεις δὲν γίνονται πατῶντας σὲ πτώματα, οὔτε προκαλῶντας σὲ κάποιους, καὶ δὴ σὲ δασκάλους μας καὶ προκατόχους μας, στεναχώριες καὶ δάκρυα.
4) Πολλὰ χρεωστῶ καὶ στοὺς σεβαστούς μου κατὰ σάρκα γονεῖς, ἀλλὰ καὶ στοὺς παπποῦδες μου καὶ γιαγιάδες μου, ποὺ τόσα χρόνια μὲ κουβαλοῦσαν στὸ Πατριαρχεῖο, ἰδίως ὅταν ἦμουν μικρός, μὲ κρύα, χιόνια καὶ βροχές, ἀλλάζοντας 2-3 λεωφορεῖα τότε, ποτὲ μὴ προφασιζόμενοι κούραση καὶ ἀπασχόληση. Καθὼς καὶ στὴν οἰκογένειά μου ποὺ ὑπομένουν τὶς μουσικές μου μουρμοῦρες διαρκῶς μέρα καὶ νύχτα μέσα στὰ ἀφτιά τους στὸ σπίτι. Χωρὶς βέβαια νὰ παραθεωρῶ καὶ τὴν σώφρονα ὑπομονὴ καὶ ἐπιμονὴ τοῦ Θείου μου ἀπὸ μητέρα, Ἁγίου Μύρων, κοντὰ στὸν ὁποῖον ἔμαθα νὰ ὑποτάσσομαι καὶ νὰ ὑπομένω ἐφήμερες στεναχώριες. Δὲν θάʼ πρεπε ἀπόψε νὰ ξεχάσω καὶ τὸν τότε Ἀρχιδιάκονό μου, σήμερα Σεβ. Μητρ. Σεβαστείας, κ. Δημήτριο, ποὺ ἁπλόχερα μοῦ ἔδιδε τὸ ψαλτικό μου καὶ μὲ νουθετοῦσε πάντοτε ἀγαπητικά.
5) Τέλος, χωρὶς νὰ θέλω νὰ μακρηγορήσω, ὑπόσχομαι εἰσέτι μίαν φορὰν πιστότητα στὸ καθῆκον μου καὶ στὴν Ἐκκλησία, στὴν Τάξη καὶ στὴν παράδοση, στὸ Τυπικὸ καὶ στὸ Ὕφος τῆς Μ. Ἐκκλησίας καὶ μάλιστα μὲ τρόπο ζηλωτικό. Πρᾶγμα τὸ ὁποῖο, νομίζω, ἔκαμα μέχρι σήμερα καὶ θὰ συνεχίσω νὰ τὸ κάμω μὲ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ στὸ μέλλον. Γιατὶ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα ἄκουγα ἀπὸ μικρὸς ἀπ’ τοὺς γέροντές μας μέσα στὸ Φανάρι. Πρῶτα ἀπ’ ὅλα καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα ἡ Τάξη καὶ ἡ παράδοση. Τὶ νὰ κάμω; Ἔτσι μεγάλωσα ἐδῶ μέσα! Ἂν ἀκοῦτε, Παναγιώτατε, καμιὰ φορὰ ὅτι ὁ Στέλιος «ἀντιδρᾷ», νὰ ξέρετε ὅτι εἶναι ἀπὸ τὸν σεβασμό μου πρὸς τὸ Ἵδρυμα αὐτό. Γιατὶ ἐγὼ τὸ Φανάρι δὲν τὸ ἀγαπῶ... ἁπλῶς, ἀλλὰ τὸ πονῶ καὶ τὸ λατρεύω.
6) Εὐχηθεῖτε, Παναγιώτατε, πρεσβείαις τῶν πολλὰ προσκομισάντων στὰ Πατριαρχικὰ Ἀναλόγια Πρωτοψαλτῶν, Λαμπαδαρίων καὶ Δομεστίκων καὶ ἰδίως Νικολαΐδη, Ἀστέρη, Χαριατίδη, Ἐμμανουηλίδη καὶ παπᾶ Τσινάρα, τοῦ ὁποίου τελευταίου καὶ ἕνα μεγάλο μέρος τῆς μουσικῆς συλλογῆς μοῦ δόθηκε ἀπὸ τὴν μακαριστὴ πρεσβυτέρα του, τὴν Ἀφροδίτη, νὰ μὲ καθοδηγοῦν γιὰ νὰ μὴν παραπατῶ παραδοσιακά, ἐννοῶ σύμφωνα μὲ τὸ ἐπονομαζόμενο Πατριαρχικὸ Ὕφος καὶ ἦθος! Γιατὶ ἀλλοίμονό μας, ἂν δὲν ἔχουμε τὴν εὐχή τους ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ἀναπαύονται και πρεσβεύουν πρὸς τὸν Κύριο καὶ δὲν βαδίζουμε στὸν δρόμο ποὺ ἔχουν χαράξει, ἔχοντάς τους ὡς παράδειγμα γιὰ μίμηση. Ἐμεῖς εἴμαστε πολὺ μικροὶ καὶ τιποτένιοι μπροστά τους γιὰ νὰ μὴν τοὺς λαμβάνουμε ὑπόψιν. Πόσο μᾶλλον νὰ κάμουμε καὶ τὴν κριτική τους.
7) Τόγε νῦν, μόνο αὐτὰ ὑπόσχεται ὁ ἀπὸ δῶ καὶ πέρα ταπεινὸς Λαμπαδάριος τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Καὶ ἕνα μεγάλο εὐχαριστῶ γιὰ τὴν προσωπική Σας ἐπέμβαση στὴν ψαλτική μου σταδιοδρομία.
ΑΝΤΙΦΩΝΗΣΗ
ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ ΦΛΟΙΚΟΥ
ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΟΥ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Παναγιώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα!
1) Ὑπόσχομαι κατὰ τὰ Πατριαρχικὰ εἰθισμένα καὶ ἐν ὀνόματι τῶν διαπλασάντων μοι δασκάλων, ἐντεῦθεν τε καὶ ἐν Θεσσαλονίκῃ, ὅτι θὰ ὑπηρετήσω τὸ Πατριαρχικὸ Ἀναλόγιο, τὴν Μητέρα Ἐκκλησία, τὴν Τάξη καὶ τὴν παράδοση, ὅση μοὶ δύναμις. Μοῦ εἶναι ἀδύνατο νὰ λησμονήσω, Παναγιώτατε, ὅσα διδάχθηκα πλάϊ στὸν Νικολαΐδη, Ἀστέρη, Χαριατίδη, Ἑμμανουηλίδη καὶ παπᾶ Τσινάρα. Σὺν τῶν μουσικῶν μου γνώσεων ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο δάσκαλο, κυρὸ Δημήτριο Σουρλαντζῆ, τοῦ ὁποίου οἱ συμβουλὲς ἀκόμα ἠχοῦν στὰ ἀφτιά μου. Ἐπίσης εὐχαριστῶ καὶ δὲν θὰ πρέπει νὰ λησμονήσω καὶ ἀπὸ τῆς θέσεως αὐτῆς, καὶ τοὺς δασκάλους καὶ δασκάλες μου ὀρθοφωνίας στὴν Θεσσαλονίκη καὶ στὴν Αὐστρία, μὴ ξεχνῶντας βέβαια και τὶς συμβουλὲς τοῦ ἀσθενοῦντος Πρωτοψάλτου, ὅτι «ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀσχολεῖται μὲ τὴν φωνή του δὲν διανοεῖται τὸν 21ο αἰῶνα νὰ μὴν γνωρίζει πῶς νὰ τὴν ἐκφέρει καὶ πῶς νὰ τὴν στηρίζει». «Ἡ σωστὴ γνώση τῆς φωνῆς», ἔλεγε, «προσθέτει αὐτοπεποίθηση στὸν καλλιτέχνη».
2) Σᾶς ὀφείλω ὅμως, Παναγιώτατε, καὶ μία ἐξομολόγηση. Ὅταν στὶς 29 τοῦ περασμένου Νοέμβρη, στὴ μέση τοῦ ἐπισήμου Πατριαρχικοῦ Σας Γραφείου, μοῦ κρατούσατε δυνατὰ τὸ χέρι γιὰ νὰ μὴν μπορέσω νὰ ἀντιδράσω καὶ γιὰ νὰ κάμω ὑπακοή. Ποτὲ δὲν θὰ ξεχάσω τὴ στιγμὴ ἐκείνη. Ἔπρεπε ἄλλωστε αὐτὸ νὰ κάμω, ἐνόσῳ ἐπέμενε τὸ χέρι Σας κρατῶντας με δυνατὰ για νὰ μὴν ἀντείπω.
3) Πρέπει ὅμως καὶ νὰ σημειώσω ὅτι παράλληλα καὶ ἀμέσως φρόντισα νὰ πάγω καὶ στὸν ὑπέργηρο καὶ σεβαστό μου δάσκαλο, τὸν συμπαθέστατο Λαμπαδάριο, γιὰ νὰ τοῦ ζητήσω τὴν πολύτιμη εὐχή του καὶ τὴν ἄδειά του νὰ τὸν ἀντικαταστήσω στὸ ἀναλόγιό του. Καὶ ὁμολογῶ καί τὸν εὐχαριστῶ καὶ ἀπὸ τὴν θέση αὐτὴ γιὰ τὴν καλωσύνη ποὺ μὲ δέχθηκε καὶ μὲ κάθισε ἀπέναντί του καὶ θυμηθήκαμε παλιὲς ὡραῖες στιγμὲς καὶ δακρύσαμε καὶ οἱ δύο. Καὶ μοῦ ἔδωσε τὴν εὐχή του ἐγκάρδια, ὑποδεικνύοντάς με παράλληλα, ἀλλὰ καὶ ἐξορκίζοντάς με κατὰ κάποιο τρόπο, νὰ εἶμαι πιστὸς στὸ Ἀναλόγιο καὶ στὸν Ἅγιο Θεὸ ποὺ ἀνάξια ὑπηρετῶ τώρα καὶ 35 ἔτη. Ἄλλωστε ἔτσι ἀκριβῶς ἔκαμε κι αὐτός. Ἔτσι λέγει ἡ Τάξη καὶ ἡ παράδοση τῶν Πατριαρχικῶν Ἀναλογίων, ἀλλὰ καὶ ἡ ἠθική. Ὅτι εἶναι ἀπαραίτητη ἡ εγκάρδια καὶ πραγματικὴ εὐχὴ καὶ ἄδεια τῶν παλαιοτέρων. Διαφορετικὰ τὶ ἀξίζουν ἀκόμα καὶ οἱ ὕψιστες θέσεις, δόξες καὶ τιμές; Αὐτὲς οἱ ὑποθέσεις δὲν γίνονται πατῶντας σὲ πτώματα, οὔτε προκαλῶντας σὲ κάποιους, καὶ δὴ σὲ δασκάλους μας καὶ προκατόχους μας, στεναχώριες καὶ δάκρυα.
4) Πολλὰ χρεωστῶ καὶ στοὺς σεβαστούς μου κατὰ σάρκα γονεῖς, ἀλλὰ καὶ στοὺς παπποῦδες μου καὶ γιαγιάδες μου, ποὺ τόσα χρόνια μὲ κουβαλοῦσαν στὸ Πατριαρχεῖο, ἰδίως ὅταν ἦμουν μικρός, μὲ κρύα, χιόνια καὶ βροχές, ἀλλάζοντας 2-3 λεωφορεῖα τότε, ποτὲ μὴ προφασιζόμενοι κούραση καὶ ἀπασχόληση. Καθὼς καὶ στὴν οἰκογένειά μου ποὺ ὑπομένουν τὶς μουσικές μου μουρμοῦρες διαρκῶς μέρα καὶ νύχτα μέσα στὰ ἀφτιά τους στὸ σπίτι. Χωρὶς βέβαια νὰ παραθεωρῶ καὶ τὴν σώφρονα ὑπομονὴ καὶ ἐπιμονὴ τοῦ Θείου μου ἀπὸ μητέρα, Ἁγίου Μύρων, κοντὰ στὸν ὁποῖον ἔμαθα νὰ ὑποτάσσομαι καὶ νὰ ὑπομένω ἐφήμερες στεναχώριες. Δὲν θάʼ πρεπε ἀπόψε νὰ ξεχάσω καὶ τὸν τότε Ἀρχιδιάκονό μου, σήμερα Σεβ. Μητρ. Σεβαστείας, κ. Δημήτριο, ποὺ ἁπλόχερα μοῦ ἔδιδε τὸ ψαλτικό μου καὶ μὲ νουθετοῦσε πάντοτε ἀγαπητικά.
5) Τέλος, χωρὶς νὰ θέλω νὰ μακρηγορήσω, ὑπόσχομαι εἰσέτι μίαν φορὰν πιστότητα στὸ καθῆκον μου καὶ στὴν Ἐκκλησία, στὴν Τάξη καὶ στὴν παράδοση, στὸ Τυπικὸ καὶ στὸ Ὕφος τῆς Μ. Ἐκκλησίας καὶ μάλιστα μὲ τρόπο ζηλωτικό. Πρᾶγμα τὸ ὁποῖο, νομίζω, ἔκαμα μέχρι σήμερα καὶ θὰ συνεχίσω νὰ τὸ κάμω μὲ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ στὸ μέλλον. Γιατὶ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα ἄκουγα ἀπὸ μικρὸς ἀπ’ τοὺς γέροντές μας μέσα στὸ Φανάρι. Πρῶτα ἀπ’ ὅλα καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα ἡ Τάξη καὶ ἡ παράδοση. Τὶ νὰ κάμω; Ἔτσι μεγάλωσα ἐδῶ μέσα! Ἂν ἀκοῦτε, Παναγιώτατε, καμιὰ φορὰ ὅτι ὁ Στέλιος «ἀντιδρᾷ», νὰ ξέρετε ὅτι εἶναι ἀπὸ τὸν σεβασμό μου πρὸς τὸ Ἵδρυμα αὐτό. Γιατὶ ἐγὼ τὸ Φανάρι δὲν τὸ ἀγαπῶ... ἁπλῶς, ἀλλὰ τὸ πονῶ καὶ τὸ λατρεύω.
6) Εὐχηθεῖτε, Παναγιώτατε, πρεσβείαις τῶν πολλὰ προσκομισάντων στὰ Πατριαρχικὰ Ἀναλόγια Πρωτοψαλτῶν, Λαμπαδαρίων καὶ Δομεστίκων καὶ ἰδίως Νικολαΐδη, Ἀστέρη, Χαριατίδη, Ἐμμανουηλίδη καὶ παπᾶ Τσινάρα, τοῦ ὁποίου τελευταίου καὶ ἕνα μεγάλο μέρος τῆς μουσικῆς συλλογῆς μοῦ δόθηκε ἀπὸ τὴν μακαριστὴ πρεσβυτέρα του, τὴν Ἀφροδίτη, νὰ μὲ καθοδηγοῦν γιὰ νὰ μὴν παραπατῶ παραδοσιακά, ἐννοῶ σύμφωνα μὲ τὸ ἐπονομαζόμενο Πατριαρχικὸ Ὕφος καὶ ἦθος! Γιατὶ ἀλλοίμονό μας, ἂν δὲν ἔχουμε τὴν εὐχή τους ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ἀναπαύονται και πρεσβεύουν πρὸς τὸν Κύριο καὶ δὲν βαδίζουμε στὸν δρόμο ποὺ ἔχουν χαράξει, ἔχοντάς τους ὡς παράδειγμα γιὰ μίμηση. Ἐμεῖς εἴμαστε πολὺ μικροὶ καὶ τιποτένιοι μπροστά τους γιὰ νὰ μὴν τοὺς λαμβάνουμε ὑπόψιν. Πόσο μᾶλλον νὰ κάμουμε καὶ τὴν κριτική τους.
7) Τόγε νῦν, μόνο αὐτὰ ὑπόσχεται ὁ ἀπὸ δῶ καὶ πέρα ταπεινὸς Λαμπαδάριος τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Καὶ ἕνα μεγάλο εὐχαριστῶ γιὰ τὴν προσωπική Σας ἐπέμβαση στὴν ψαλτική μου σταδιοδρομία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου