e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Τρίτη 26 Απριλίου 2016

Εικόνες του Τρίτου Νυμφίου, με το Δοξαστικό της Κασσιανής, από τον Ναό της Παναγούλας Μπανάτου

Απόβραδο 26ης Απριλίου 2016 


















ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ 

ΑΠΑΝΤΑ, τ. 5,  ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ, Ν. Δ. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΟΜΟΣ, ΑΘΗΝΑ 1988

Τῆς ἀλειψάσης τὸν Κύριον μύρῳ γυναικὸς μνείαν ποιεῖσθαι οἱ θειότατοι Πατέρες ἐθέσπισαν, ὅτι πρὸ τοῦ σωτηρίου πάθους τοῦτο γέγονε.

Κατὰ τὸ Εὐαγγέλιον, δύο ἡμέρας πρὸ τοῦ Πάσχα, τοῦ Ἰησοῦ εὑρισκομένου ἐν τῇ οἰκίᾳ Σίμωνος τοῦ λεπροῦ, προσῆλθεν αὐτῷ γυνὴ ἁμαρτωλὸς ἔχουσα ἀλάβαστρον μύρου βαρυτίμου, τὸ ὁποῖον κατέχεεν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ. Ἐπειδὴ δὲ οἱ μαθηταὶ ἐσκανδαλίσθησαν διὰ τοῦτο, ὁ Ἰησοῦς εἶπεν: «Ἔργον καλὸν εἰργάσατο εἰς ἐμέ... βαλοῦσα γὰρ αὕτη τὸ μύρον τοῦτο ἐπὶ τοῦ σώματός μου πρὸς τὸ ἐνταφιάσαι με ἐποίησεν. Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅπου ἐὰν κηρυχθῇ τὸ Εὐαγγέλιον τοῦτο, ἐν ὅλω τῷ κόσμῳ λαληθήσεται καὶ ὃ ἐποίησεν αὕτη εἰς μνημόσυνον αὐτῆς».

Ταύτῃ δὲ τῇ ἡμέρᾳ βλέποντες οἱ Γραμματεῖς καὶ Ἀρχιερεῖς, ὅτι ἡ εὔνοια τοῦ λαοῦ ἔτι μᾶλλον ηὔξανε πρὸς τὸν Ἰησοῦν, συνεφώνησαν μετὰ τοῦ Ἰούδα νὰ δώσωσιν αὐτῷ 30 ἀργύρια ἵνα παραδώσῃ τὸν Ἰησοῦν. Ἀπὸ ταύτης δὲ τῆς στιγμῆς ἐζήτει ὁ προδότης εὐκαιρίαν, ἵνα αὐτὸν αὐτοῖς παραδῷ.

Ἐν συνόλῳ ἀριστουργήματα εἶναι τὰ ψαλλόμενα κατὰ τὴν ἑσπέραν ταύτην τροπάρια, ἀναφερόμενα εἰς τὴν πρᾶξιν τῆς ἁμαρτωλοῦ γυναικὸς καὶ εἰς τὴν προδοσίαν τοῦ Ἰούδα. Ἐξέχουσι δὲ προπάντων τὰ ἐν τοῖς «Αἴνοις» ψαλλόμενα εἰς τρυφερώτατον ἦχον, καὶ τούτων πάλιν ὑπερέχει διὰ τὴν ἱστορικήν του μάλιστα ἀξίαν τὸ διάσημον τῆς Κασσιανῆς τροπάριον, γνωστὸν τοῖς πᾶσι, τὸ ἑξῆς, ὅπερ ψάλλεται ἀργῶς καὶ μετὰ μέλους εἰς τὸν σοβαρώτερον τῶν ἤχων, τὸν πλ. δ´: «Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή, τὴν σὴν αἰσθομένη θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν, ὀδυρομένη μύρα σοι πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει, οἴμοι λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας, ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος, ἔρως τῆς ἁμαρτίας. Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων, ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ· κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας, ὁ κλίνας τοὺς οὐρανοὺς τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει. Καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας, ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις. . . ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινὸν κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα τῷ φόβῳ ἐκρύβη. Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα σωτήρ μου; Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος».

Τὸ μεγαλοπρεπὲς τοῦτο τροπάριον εἶναι ποίημα Κασσιανῆς ἢ Κασσίας ἢ Εἰκασίας. Αὕτη ἦτο κατὰ τὸν Ζωναρᾶν παρθένος τῷ εἴδει καλὴ καὶ τῶν λοιπῶν ὑπερφέρουσα καὶ λόγοις ὁμιλοῦσα καὶ τὸ γένος ἐπίσημος. Ὁ αὐτοκράτωρ Θεόφιλος θελήσας τότε νὰ νυμφευθῇ, συνήθροισε πολλαχόθεν τὰς ὡραιοτέρας παρθένους τοῦ Βυζαντινοῦ κράτους, ὅπως μεταξὺ αὐτῶν ἐκλέξῃ τὴν μέλλουσαν βασίλισσαν. Μία τούτων ἦτο καὶ ἡ κόρη Κασσιανὴ θέλουσα διὰ τοῦ κάλλους αὑτῆς νὰ περικοσμήσῃ τὴν βυζαντινὴν αὐλήν. Ὁ αὐτοκράτωρ, φαιδρὸς εἴπερ ποτέ, ἐκράτει μῆλον ἐν χερσὶ καὶ περιήρχετο τὰς τάξεις τῶν παρθένων ἀναζητῶν τὴν ὡραιοτέραν. Ἦσαν ἐκεῖ ποικίλαι ὡραιότητες· ὀφθαλμοὶ μαῦροι καὶ ὀφθαλμοὶ γαλανοί, ξανθαὶ καὶ κασταναὶ παρθένοι, τινὲς δὲ μαύρους ὡς τὰ πτερὰ τοῦ κόρακος ἔχουσαι τοὺς βοστρύχους. Ὁ αὐτοκράτωρ φθὰς πρὸ τῆς Κασσιανῆς ἐσταμάτησεν ὡς δεσμευθεὶς ἐκ τῆς ἐξαισίου ὡραιότητος τῆς δειλῆς κόρης, καὶ εἶπεν ἔκθαμβος: Ἐκ τῆς γυναικὸς προῆλθον τὰ κακά. Ἀλλ᾿ ἡ Κασσιανὴ ἦτο ποιήτρια καὶ δὲν ἄφησεν ἀνανταπόδοτον τὸν λόγον τοῦ βασιλέως, ὅσον βασιλικὸς καὶ ἂν ἦτο, καὶ εἶπε διὰ φωνῆς γλυκείας: ἀλλὰ καὶ διὰ τῆς γυναικὸς πηγάζουσι τὰ καλύτερα. Καὶ ἐρύθημα κατεκάλυψε τὰς τρυφερὰς παρειὰς τῆς παρθένου, ὅπερ κατέστησεν αὐτὴν ἀκόμη ὡραιοτέραν.

Ὁ Θεόφιλος κατακεραυνωθεὶς ἐκ τῆς ἀπαντήσεως τῆς κόρης παρέδραμεν αὐτήν, καὶ τὸ χρυσοῦν μῆλον ἐπάλλετο μετ᾿ ὀλίγον εἰς τὰς χεῖρας τῆς ἐκ Παφλαγονίας Θεοδώρας.

Παρῆλθον ἔκτοτε ἔτη πολλά, καὶ μελανείμων παρθένος ηὔχετό ποτε εἰς μοναστήριον πρὸ τῆς εἰκόνος τῆς Θεοτόκου ὑπὸ τὸ ἔνδυμα τῆς μοναχῆς.

Ἦτο ἡ Κασσιανή.

Ἡμέραν τινά, ἐνῷ ἔγραφεν ἡ μοναχὴ εἰς τὸ μονῆρες γραφεῖόν της, ἀκούει κρότον, ὃν ἀνεγνώρισεν ὡς τοὺς βηματισμοὺς τοῦ αὐτοκράτορος Θεοφίλου, ἐλθόντος πρὸς ἐπίσκεψιν αὐτῆς. Ἡ μοναχὴ μὴ θέλουσα νὰ παρουσιασθῇ κατέλιπεν ἔρημον τὸ γραφεῖόν της καὶ ἐκλείσθη εἴς τι πλησίον κελλίον. Ὁ αὐτοκράτωρ εἰσῆλθεν, ἀλλὰ κανεὶς δὲν ἦτο εἰς τὸ γραφεῖον· βλέπει τὸν χάρτην, λαμβάνει αὐτὸν φέροντα νωποὺς ἀκόμη τοὺς χαρακτῆρας, καὶ ἀναγινώσκει· τὸ Κύριε ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις, ὅπερ συνέγραφε τότε ἡ Κασσιανή. Εἶχε δὲ φθάσει μέχρι τοῦ: καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας, ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις καὶ ἦτο τὸ τροπάριον ἡμιτελὲς οὕτως. Ὁ δ᾿ αὐτοκράτωρ ἔλαβε τότε τὸν κάλαμον καὶ ὀξυγράφως προσέθεσε τὸ τέλος τοῦ τροπαρίου, ἐν ᾧ ὑπαινίττεται μετὰ τῆς ἱερᾶς ἱστορίας τὴν φυγὴν τῆς Κασσιανῆς.

Τοῦτο τὸ ἱστορικὸν τοῦ ὡραίου αὐτοῦ τροπαρίου.

Τα της Μεγάλης Τρίτης εσπέρας στο Αμμάν της Ιορδανίας

Στον Ελληνορθόδοξο Μητροπολιτικό Ναό της Υπαπαντής, χοροστατούντος του οικείου Μητροπολίτου Σεβ. Φιλαδελφείας κ. Βενεδίκτου 














Το χρονικό της βραχείας Πατριαρχικής Επισκέψεως στη Βιέννη






Ἅμα τῇ ἀφίξει Αὐτοῦ εἰς Βιέννην τό ἀπόγευμα τοῦ Σαββάτου τοῦ Λαζάρου, ἡ Α. Θ. Παναγιότης ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαῖος μετέβη εἰς τά Ἀνάκτορα καί ἐπεσκέφθη τόν Πρόεδρον τῆς Ὁμοσπονδιακῆς Δημοκρατίας τῆς Αὐστρίας Ἐξοχ. κ. Heinz Fischer, ἐκφράσαντα τήν ἐπιθυμίαν νά συναντηθῇ μετά τῆς Α. Θ. Παναγιότητος. Σημειωτέον ὅτι οἱ δύο ἄνδρες συνδέονται διά φιλίας καί ἔχουν συναντηθῇ πολλάκις κατά τό δωδεκαετές διάστημα τῆς προεδρικῆς θητείας τῆς Α. Ἐξοχότητος.

Ἐν συνεχείᾳ ὁ Πατριάρχης μετά τῆς συνοδείας Αὐτοῦ μετέβησαν εἰς τήν ἕδραν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, προσεκύνησαν εἰς τόν Ἱ. Ναόν τῆς Ἁγίας Τριάδος καί ἐπεθεώρησαν τά ἐν τῷ ὑπογείῳ αὐτοῦ γινόμενα ἔργα διαμορφώσεως νέας αἰθούσης συγκεντρώσεων καί τελετῶν, εἶτα δέ ἐπεσκέφθησαν τόν Ἱ. Ναόν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἔνθα οἱ διάφοροι ἐπιστήμονες καί καλλιτέχναι παρουσίασαν ἀπό τῆς ἑαυτοῦ πλευρᾶς ἕκαστος τά συντελεσθέντα ἐν τῷ Ναῷ ἀνακαινιστικά καί ἐξωραϊστικά ἔργα. Ὁ Πατριάρχης ἀπαντῶν ηὐχαρίστησε καί συνεχάρη αὐτούς, μάλιστα δέ τόν ἐμπνευστήν τοῦ ἔργου καί ἐξασφαλίσαντα τήν δαπάνην αὐτοῦ οἰκεῖον Ποιμενάρχην. Ἡ ἡμέρα ἔκλεισε διά δείπνου παρατεθέντος ἐν τῷ ξενοδοχείῳ «Sacher» πρός τιμήν τοῦ Πατριάρχου, Ὅστις καί ἀπήντησεν εἰς τήν πρόποσιν τοῦ ἀμφιτρύονος Σεβ. Μητροπολίτου Αὐστρίας.

Τήν Κυριακήν τῶν Βαΐων ἐτελέσθη ἐν τῷ Ἱ. Καθεδρικῷ Ναῷ τῆς Ἁγίας Τριάδος ἡ Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβ. Μητροπολιτῶν Μυριοφύτου καί Περιστάσεως κ. Εἰρηναίου καί Αὐστρίας κ. Ἀρσενίου. Εἰς τό τέλος ὁ Πατριάρχης ἐχειροθέτησεν εἰς τό ὀφφίκιον τοῦ Ἄρχοντος Μ. Ρεφερενδαρίου τόν ἐν Salzburg Ἐπιχειρηματίαν Ἐντιμολ. κ. Ἀλέξανδρον Πάππαν, Εὐεργέτην τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Αὐστρίας, καί ὡμίλησεν ἑλληνιστί καί γερμανιστί πρός τό ὑπερπληρῶσαν τόν Ναόν ἐκκλησίασμα, παρόντων καί πολλῶν ἐπισήμων προσκεκλημένων, εἶτα δέ ἅπαντες μετέβησαν εἰς τόν παρακείμενον ἀνακαινισθέντα Ναόν, τοῦ ὁποίου ὁ Πατριάρχης ἐτέλεσε τά θυρανοίξια καί διένειμε τά Βαΐα εἰς τούς πιστούς, ἐνῶ οἱ συλλειτουργοί Αὐτοῦ διένειμαν τό ἀντίδωρον καί ἀναμνηστικά εἰκονίδια τοῦ Ἁγίου Γεωργίου εἰς εὐλογίαν.

Ἐπηκολούθησεν ἑόρτιον γεῦμα ἐν τῷ ἑστιατορίῳ «Τό Ἑλληνικόν» καί ἐν συνεχείᾳ ἐν τῷ Ἱ. Ναῷ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἡ Ἀκολουθία τοῦ Νυμφίου, χοροστατοῦντος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, Ὅστις μετά τήν ὁμιλίαν καί τήν ἀπόλυσιν μετέβη εἰς τό ἀεροδρόμιον καί ἀνεχώρησε διά τήν Πόλιν προπεμφθείς τιμητικῶς.


Μήνυμα για το Πάσχα 2016 του Μητροπολίτου Ιταλίας και Μελίτης κ. Γενναδίου

ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ
ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΛΙΤΗΣ ΚΑΙ ΕΞΑΡΧΟΣ ΝΟΤΙΟΥ ΕΥΡΩΠΗΣ
ΠΑΝΤΙ ΤΩ ΙΕΡΩ ΚΛΗΡΩ ΚΑΙ ΤΩ ΕΥΣΕΒΕΙ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ
ΤΗΣ ΚΑΘ’ ΗΜΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

Τέκνα ἐν Κυρίῳ Ἀγαπητά,

Ἐνθυμούμεθα τούς θαυμασίους καί πανηγυρικούς λόγους τοῦ ψαλμωδοῦ, τούς ὁποίους μέ πνευματικήν ἀγαλλίασιν καί μεγαλοπρέπειαν ὁ Ὑμνωδός τοῦ Πάσχα Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός ψάλλει: «Αὕτη ἦ ἡμέρα ἥν ἐποίησεν ὁ Κύριος ἀγαλλιασώμεθα καί εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ».

Γνωρίζομεν πολύ καλά ὅτι, κατά τόν Μωϋσῆ, ὅλαι αἱ ἡμέραι τῆς Δημιουργίας τοῦ Θεοῦ ἔφερον εἰς τό προσκήνιον τῆς ζωῆς τό ὑλικόν σύμπαν: Ὑπῆρξαν ἡμέραι σπουδαιότητος καί δόξης. Εἶναι γεγονός ἀναντίρρητον ὅτι τῆς «Ἑορτῆς τῶν Ἑορτῶν» καί «Πανηγύρεως τῶν Πανηγύρεων», τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ἡ ἱερωτάτη καί ἱστορική ἡμέρα τῆς ἐν Βηθλεέμ Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ μας καί αὐτήν διεδέχθη «θρῆνος καί κλαυθός καί ὀδυρμός πολύς», λόγῳ τοῦ βρεφοκτόνου Ἠρώδου. Δόξα τῷ Θεῷ, καί ἡ συνέχεια τῆς οὐρανίας ἀτμοσφαίρας τῆς Γεννήσεως, ἡ ὁποία μετετράπη εἰς φονικήν καί ἀπάνθρωπον ἀνώμαλον κατάστασιν, δέν ἀγγίζει τήν μητρικήν καρδίαν τῆς Παναγίας ἡ ἀνελέητος  Ἠρωδινή ρομφαία, διότι ἡ Παναγία εἰδοποιεῖται προφητικῶς ὑπό τοῦ δικαίου Συμεών (Λουκ. 2,35). Βεβαίως, τήν γλυκυτάτην καρδίαν της θά πληρώσῃ τό Πάθος τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ της, ἀλλά καί θά χαροποιήσῃ καί θά ἀγαλιάσῃ ἀφάτος τό ἀνυπέρβλητον καί χαρμόσυνον γεγονός τῆς Ἀναστάσεώς Του. «Πάλιν δέ ὄψομαι ὑμᾶς καί χαρήσεται ὑμῶν ἡ καρδία».

Εἶναι δέ τρανή ἀλήθεια ὅτι μέ τήν «ἡμέραν αὐτήν, τήν ὁποίαν ἐποίησεν ὁ Κύριος», ἔχομεν τήν «Νέαν Δημιουργίαν», ἡ ὁποία ἔφερε τήν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων καί ἐν Χριστῷ ἀδελφικήν μας συγγένειαν, καί τήν θεϊκήν υἱοθεσίαν μας εἰς τήν πορείαν μας διά τήν πραγματοποίησιν τῆς Βουλῆς τοῦ Θεοῦ. Μέ τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως ἐφωτίσθησαν οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας οἱ ὅσιοι καί οἱ δίκαιοι, ὅπως ὁ Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος ὁ Τροπαιοφόρος καί θαυματουργός, τόν ὁποῖον ἑορτάζομεν κατά τόν χαρμόσυνον καί ἀναστάσιμον καιρόν τοῦ Ἁγίου Πάσχα, παράδειγμα πίστεως, μάρτυρος καί θυσίας. Μέ τήν πάροδον τοῦ χρόνου, τό ὑλικόν σύμπαν θά ἐξαλειφθῇ διά νά διαδεχθῇ αὐτό μία «Νέα Δημιουργία». Ἀς ἀφήσωμεν τόν Ἀπόστολον Πέτρον νά ὁμιλήσῃ, μέσῳ τῶν ἐπιστολῶν του: «...τόν δέ φόβον αὐτῶν μή φοβηθῆτε, μηδέ ταραχθῆτε, Κύριον δέ τόν Θεόν ἁγιάσατε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν, ἕτοιμοι δέ ἀεί πρός ἀπολογίαν παντί τῷ αἰτοῦντι ὑμᾶς λόγον περί τῆς ἐν ὑμῖν ἐλπίδος...» (Α΄ Πέτρου 3,14-15), «...ὅτι καί Χριστός ἅπαξ παρί ἁμαρτιῶν ἔπαθε, δίκαιος ὑπέρ ἀδίκων, ἵνα ἡμᾶς προσαγάγῃ τῷ Θεῷ, θαναντωθείς μέν σαρκί, ζωοποιηθείς δέ πνεύματι...» (Α΄ Πέτρου 3,18), «Πρό πάντων δέ τήν εἰς ἑαυτούς ἀγάπην ἐκτενῆ ἔχοντες, ὅτι ἡ ἀγάπη καλύψει πλῆθος ἀμαρτιῶν, φιλόξενοι εἰς ἀλλήλους ἄνευ γογγυσμῶν...» (Α΄ Πέτρου 4,7), «Εὐλογητός ὁ Θεός καί Πατήρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ κατά τό πολύ αὐτοῦ ἔλεος ἀναγεννήσας ἡμᾶς εἰς ἐλπίδα ζῶσαν δι’ ἀναστάσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκ νεκρῶν, εἰς κληρονομίαν ἄφθαρτον καί ἀμίαντον καί ἀμάραντον, τετηρημένην ἐν οὐρανοῖς εἰς ὑμᾶς, τούς ἐν δυνάμει Θεοῦ φρουρουμένους διά πίστεως εἰς σωτηρίαν ἑτοίμην ἀποκαλυφθῆναι ἐν καιρῷ ἐσχάτῳ» (Α΄ Πέτρου 1, 3-5).

Μέσῳ τῆς Χάριτος τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ «Νέοι ἄνθρωποι» θά δημιουργήσουν τήν «Νέαν Κτίσιν». Ἐμβαθύνοντες εἰς τό Μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, θαυμάζομεν ὡσαύτως καί τάς ἡμέρας αὐτάς, ὅπως καί ἐκείνας τῆς ἐν Βηθλεέμ, ἐν Ἰορδάνῃ ποταμῷ, ἐν Θαβώρ, δημιουργηθείσας διά τήν σωτηρίαν μας. Παρά τήν ἱεράν σημασίαν καί τήν μυσταγωγικήν σπουδαιότητα, αὐταί αἱ λαμπρόταται ἡμέραι τῆς ἀμωμήτου Πίστεώς μας, αἱ ὁποῖαι ἔχουν στενοτάτην πνευματικήν, θεολογικήν καί ἐκκλησιαστικήν σχέσιν μέ τήν σωτηρίαν μας, ὅλα αὐτά τά ἐξαίσια θεϊκά γεγονότα δέν θά εἶχον τήν πρέπουσαν τιμήν καί ἱερότητα, θά εἶχον, δηλαδή, τέλος μάταιον, τέλος, ἐάν δέν ἠκολούθη ἡ ἔνδοξος Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου. Προσθέτομεν ἐν συνεχείᾳ καί τοῦτο: «εἰ δέ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, κενόν ἄρα τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή δέ καί ἡ πίστις ὑμῶν» (Α΄ Κορινθίους 15,14). Μή λησμονήσωμεν, ἐκλεκτοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί, ὅτι εἰς ἡμᾶς οἱ ὁποῖοι «πιστεύομεν ἐπί τόν ἐγείραντα Ἰησοῦν τόν Κύριον ἡμῶν ἐκ τῶν νεκρῶν, ὅς παρεδόθη διά τά παραπτώματα ἡμῶν καί ἠγέρθη διά τήν δικαίωσιν ἡμῶν» (Ρωμ. 4,24-25), ἐχέγγυον καί γέφυρα ἑνότητος καί καταλλαγῆς μεταξύ τῆς δικαιώσεως καί τῆς ἀπολυτρώσεώς μας, διά τῆς θυσίας Του, εἶναι ἡ Ἀνάστασις.

Μέ τήν Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ἀφ’ ἑνός μέν ἀπεκατεστάθη ἡ ἀθανασία τοῦ ἀνθρώπου: «Χριστός ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο» (Α΄ Κορινθίους 15,20), ἀφ’ ἑτέρου δέ ἐξησφαλίσθη ἡ αἰώνιος ζωή: «Κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος. Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον; Ποῦ σου, ἄδη τό νῖκος;» (Α΄ Κορινθίους 15,54-55). Καί ἡ ζωή ὅλων οἱ ὁποῖοι «συνηγέρθησαν τῷ Χριστῷ» συνεχίζεται καί «ἐν καινότητι ζωῆς περιπατοῦσιν», ἀλλά καί οἱ ἕτεροι οἱ ὁποῖοι «λογίζονται ἑαυτούς νεκρούς μέν εἶναι τῇ ἀμαρτίᾳ, ζῶντας δέ τῷ Θεῷ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Κολ. 3,1, Ρωμ. 6.4,11), προσβλέπουσιν εἰς «ἀνάστασιν ζωῆς». Ἀπό τήν ἄλλην πλευράν «οἱ τά φαῦλα πράξαντες» καί μή ἀνορθωθέντες ἐν Χριστῷ ἀναστάντι, ἀναμένουσιν «ἀνάστασιν κρίσεως», ὅπως κατά θαυμαστόν τρόπον γράφει ὁ ἠγαπημένος τοῦ Χριστοῦ μαθητής, ἀπόστολος καί εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος (Ἰωάν. 5,29). Καί διά νά αἰσθανθῇ πλήρς τήν παρουσίαν τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ ὁ πιστός ἄνθρωπος ὀφείλει νά καθαρίσῃ τήν καρδίαν του: «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται». Ἀπαιτεῖται ἡ καθαρότης τῆς καρδίας διά νά ζήσῃ ὁ ἄνθρωπος, καί νά ἀπολαύσῃ τά ἀγαθά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Ἄμωμος ζωή, διά νά αἰσθάνεται πλησίον του, καί ἐντός αὐτοῦ, τόν Ἀναστάντα Χριστόν, πλήρης ἀγάπης καί ἀφοσιώσεως πρός αὐτόν.

Οἱ καθαρά τῇ καρδίᾳ πιστοί ἀκούουν τήν Ἀναστάσιμον φωνήν, τά σημεῖα τῆς παρουσίας τοῦ Ἀναστάντος Θεοῦ αἰσθητότερα, ἔχουν τήν χάριν, ἀπολαμβάνουν τά ἀγαθά τῆς Ἀναστάσεως, τήν Ἀθανασίαν καί τήν Αἰώνιον Ζωήν. Ἄς ψάλλωμεν μετά τοῦ Υψίστου, Ἀδελφοί περιπόθητοι καί πᾶσα ἡ Ἀναστάσιμος ὁμήγυρις: «Καθαρθῶμεν τὰς αἰσθήσεις καὶ ὀψόμεθα τῷ ἀπροσίτῳ φωτὶ τῆς Ἀναστάσεως Χριστὸν ἐξαστράπτοντα καὶ χαίρετε φάσκοντα τρανῶς ἀκουσόμεθα, ἐπινίκιον ἄδοντες».

 Ἐν Βενετίᾳ Πάσχα 2016

 † Ὁ Μητροπολίτης
Ὁ Ἰταλίας καί Μελίτης Γεννάδιος

"Τον νυμφώνα σου", "Εξηγόρασας ημάς" και "Διεμερίσαντο" από το Ε9 "Αληθώς" [video]