Σχολιάζει ο π. Ιάσων Κεσέν
Πώς γινόμαστε έτσι οι άνθρωποι; Όταν δεν έχουμε να φάμε συμπάσχουμε ο ένας στον άλλον κι όταν βρούμε ψωμί και χορτάσουμε, θέλουμε να φάμε και τ' αλλουνού. Ο άνθρωπος βγήκε απ' τον παράδεισο, όταν θέλησε το παραπάνω, αυτό που δεν του ανήκε. Έτσι, και το καρπό έφαγε και τον παράδεισο έχασε κι ο καθένας αδηφάγος γίνεται, να τρώει θέλει και τ' αλλουνού να μη δίνει. Κι ο άνθρωπος πιο παμφάγος από ποτέ, ο πρώην πεινασμένος, γυρνά στον ευεργέτη την πλάτη, τον αρνείται, αυτός που μόνο του χρωστάει.
Η επιθυμία για παραπάνω εξουσία πάντοτε θα ξεπερνά την αξία της οφειλής: νόμος απαράβατος.
Ό, τι συμβαίνει στις μέρες μας με την Εκκλησία της Ρωσίας, σα να επαναλαμβάνει την ιστορία του Αδάμ με τα μεθέορτά της.
Ο πόνος της διαίρεσης μες στην Εκκλησία δεν είναι πόνος θεσμικός. Εύκολα θα γυρίσει να πει κανείς ότι όλα αυτά "των παπάδων είναι παιχνίδια πολιτικά", όμως η Εκκλησία είναι Σώμα κι όταν ένα μέλος του σώματος πονάει, τότε πονάει το σώμα ολόκληρο. Κι αν στο Σώμα το ένα πόδι πάει να μπει μες στο λάκκο, το υπόλοιπο σώμα συγκρατεί στην επιφάνεια. Αν το ένα μέλος σαπίζει, δείχνει ότι δεν επιθυμεί το σώμα, θέλοντας ν' ακολουθήσει την πορεία της μοναξιάς του. Το υπόλοιπο σώμα θα κάνει ό,τι μπορεί, αλλά στο σώμα αυτό, κάθε μέλος παίρνει τις δικές του αποφάσεις.
Το σώμα για να λειτουργεί έχει κανόνες, βίωμα αιώνων. Έτσι, δεν περπατά ποτέ στον αυτόματο, έτσι ούτε το πόδι δύναται να χτυπήσει το κεφάλι. Το μόνο που μπορεί να πάθει το πόδι είναι να σπάσει και να πονέσει. Κι ο πόνος ο πολύς, ενώ το σώμα ολάκερο πονά, επικεντρώνεται συνήθως στο μέλος το σπασμένο. Ωστόσο, κάθε πόνος της Εκκλησίας, παραμένει πόνος ολονών. Είτε πονάμε λίγο ή πολύ, για τα γεγονότα με τους Ρώσους, ευκαιρία για παραπάνω προσευχή. Ένα "Κύριε Ελέησον" για την Ενότητα της Εκκλησίας.
-όπου στα εκκλησιαστικά μπλέχτηκε ο "καίσαρας", τα έκανε μαντάρα. Ο συγκεκριμένος καίσαρας το παράκανε-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου