e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Σάββατο 4 Αυγούστου 2018

Η πενιχρή (και για φέτος) δέησή μας. Αύγουστος, της Παναγιάς μας ο μήνας


ΓΡΑΦΕΙ Ο π. ΚΩΝ. Ν. ΚΑΛΛΙΑΝΟΣ

Ἔχει μιὰν ἄλλη ὄψη γύρω μας ὁ κόσμος, καθὼς ἀνατέλλει  ὁ Αὔγουστος. Νομίζεις ὅτι ὅλα τριγύρω σου ἠρεμοῦν καὶ βαφτίζονται στὸ καθαρὸ τὸ φῶς τοῦ ἀγέραστου πρωϊνοῦ, ποὺ ἀνοίγεται πιὰ μὲ τῆς χαρμολύπης τὰ χρώματα, μὲ τῆς προσδοκίας τὶς πάντιμες εὐωδιές, μὲ τὸν εὐλαβῆ χαιρετισμό: «Καλὴ Σαρακοστή». Ναί, γιατὶ ξημέρωσε πιὰ ὁ εὐφρόσυνος καὶ ὁ ἱεροκατάνυκτος Δεκαπενταύγουστος.

Αὔγουστος, λοιπόν... Μὲ τὰ δροσερὰ τὰ πρωϊνὰ νὰ ψυχώνουν τὸ εἶναι, μὲ τὰ φιλότιμα μελτέμια τοῦ ἀπόβραδου, νὰ συντονίζουν πλήρως τοὺς πάντιμους καὶ τρυφεροὺς ἤχους τῶν Παρακλητικῶν Κανόνων, μὲ τὴ νηστεία νὰ καταργεῖ κάθε ὅριο ἔπαρσης καὶ ἀνθρωπαρέσκειας. Γιατὶ κάθε βράδυ αὐτὲς τὶς δεκαπέντε μέρες Τὴν παρακαλοῦμε, ἐγκαρδίως  ἱκετεύοντες: «Τὴν δέησίν μου δέξαι τὴν πενιχράν...». Ὄμορφα λόγια, φωτισμένα μὲ τὸ κερὶ τῆς ἀγρύπνιας καὶ τῆς προσευχῆς, εὐωδιαστὰ λόγια, λὲς κι ἔχουν μέσα τους κλείσει τὸ ἄρωμα τοῦ γιασεμιοῦ καὶ τοῦ βασιλικοῦ, ποὺ δαψιλῶς στολίζουν τὴν Εἰκόνα Της. Δέησις πενιχρά, λοιπόν... Δέηση πάμφτωχη, ὅπως πάμφτωχη εἶναι ἡ ψυχή, ἡ ὕπαρξη. Ποὺ ἀσφαλῶς πλουτίζει μονάχα ὅταν βιωθεῖ, ἐγκατασταθεῖ, θρονιάσει ἡ θεϊκὴ ἡ παρουσία. Ὡστόσο, ὁ λόγος μας εἶναι ἱκέσιος λόγος, καρδιακός, ποὺ μαζεύει τὰ κομμάτια τῆς ψυχῆς καὶ τὰ ἑνώνει. Τὰ συντρίμμια δηλαδή, ποὺ μᾶς δίνει ὁ κόσμος, καθὼς ἐπιθυμεῖ τὴν διαίρεση, τὴ μοναξιὰ τὸν ἀπελπισμό μας. Ἐπειδὴ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ γνωρίζει ὅτι ἀποδυναμώνεται ἡ κοινωνία, ἡ συντροφιά, ἡ σχέση μὲ τὸν ἄλλον. Κι ἐμεῖς προσφεύγουμε στὴ Χάρη Της καὶ Τὴν ἱκετεύουμε νὰ σταθεῖ σιμά μας, παραμυθία καὶ βακτηρία, σ᾿ αὐτούς, μάλιστα, τοὺς καιροὺς τῆς καταιγιστικῆς (παρα)πληροφόρησης καὶ τῆς ἀπάνθρωπης ἀπομόνωσης. Γι’ αὐτὸ καὶ τὰ ἀπόβραδα μαζευόμαστε στὶς ἐκκλησιές. Μήπως, δηλαδή, καὶ ξορκίσουμε αὐτὸ τὸ κακό, αὐτὴ τὴν ἀγωνία νὰ φανοῦμε, νὰ προβληθοῦμε τοῖς ἀνθρώποις μονάχα, κι ὄχι νὰ προσφέρουμε τὴν καθαρή, λαμπένια, ἀφτιασίδωτη καὶ φανερὰ ἐνισχυμένη ἀπὸ τὶς ροὲς τῶν Δακρύων μας: «Τὴν δέησίν μας τὴν πενιχράν...». Ἐπειδή τὸ ξέρουμε, ὅτι κάτι εἶναι κι αὐτὸ γιὰ τὴν πάντιμη Παρουσία καὶ Σκέπη Της. 

Καλό μας Δεκαπενταύγουστο, ἀδελφοὶ καὶ πατέρες. 
π. κ. ν. κ. 
1 Αὐγούστου 2018

«Οι μισούντες με μάτην, βέλεμνα και ξίφη και λάκκον ηυτρέπισαν, και επιζητούσι, το πανάθλιον σώμα σπαράξαι μου, και καταβιβάσαι, προς γην Αγνή επιζητούσιν· αλλ’ εκ τούτων προφθάσασα, σώσόν με».

Αυτοί που με μισούν άδικα, βέλη και ξίφη και λάκκο ετοίμασαν και ζητούν να σπαράξουν το πανάθλιο σώμα μου και να το κατεβάσουν στο χώμα, Αγνή· αλλά προφθάσασα, σώσε με.
    

Τα θαύματα γίνονται πάντοτε

ΟΜΙΛΙΑ  ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ 
της Κυριακής Ι΄ Ματθαίου 
5 Αυγούστου 2018
(Ματθ. ιδ΄ 14-23)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης 

Αδύναμος εντελώς είναι ο άνθρωπος να πολεμήσει μονάχος του το πονηρό και φθοροποιό πνεύμα του Κακού και την δύναμη του Διαβόλου. Ίσως μιαν απλή ιάσιμη ασθένεια θα μπορούσε να την καταπολεμήσει με κατάλληλους γιατρούς και φάρμακα. Τι μπορεί όμως να κάμει για τις φοβερές και ανίατες αρρώστιες της ψυχής;

Ο σεληνιαζόμενος νέος της σημερινής περικοπής ήταν πηγή οδύνης για τον πατέρα και τους οικείους του, οι οποίοι έβλεπαν ότι με τις πενιχρές τους δυνατότητες αδυνατούσαν να τον βοηθήσουν. Έτσι ο πατέρας, γεμάτος και αυτός ανείπωτο ψυχικό σπαραγμό, καταφεύγει ως ταπεινός ικέτης στα πόδια του Θεανθρώπου, ζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια. Είχε βέβαια σοβαρό έλλειμμα πίστεως και η πράξη του αυτή -καίτοι σωστή- εστερείτο βάθους. Ήταν απλώς μια εκδήλωση σεβασμού και όχι λατρείας και πίστεως προς τον Θεάνθρωπο Ιησού.

Δυστυχώς, πολλές φορές οι γονείς αφήνουν τα παιδιά τους χωρίς πνευματικά εφόδια και διαπαιδαγώγηση ως προς την πίστη. Μεριμνούν μονάχα για τις σωματικές ανάγκες τους, ενώ τα αφήνουν ψυχικά να γίνουν έρμαια του Κακού και του Διαβόλου, υποχωρώντας μπροστά στις κακές συνήθειες και τις αδυναμίες τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να νοσήσουν πνευματικά και σωματικά, κυριευμένα από την αμαρτία.

Ο Ιησούς επιπλήττει, στο πρόσωπο του πατέρα του νέου, όλους αυτούς τους αμελείς και ανεπαρκείς γονείς, παρότι αναγνωρίζει ότι στον πατέρα αυτόν υπάρχουν ψήγματα πίστεως και καλής προαίρεσης. Η πίστη ακόμα κι αν είναι ως «κόκκος σινάπεως», είναι ικανή να τα κατορθώσει όλα, ακόμη και βουνά να μετακινήσει. Κι ας μην βιασθούμε να πούμε ότι σήμερα πια δεν γίνονται θαύματα. Τα θαύματα γίνονται πάντοτε, απλώς η δική μας απιστία και ασέβεια δεν μας αφήνει να τα δούμε.

Ας πάψουμε, λοιπόν, να είμαστε δούλοι του ορθολογισμού, του υλισμού, της σκληροκαρδίας, του εγωισμού, ώστε να κερδίσουμε εντέλει την Σωτηρία. Γένοιτο!